«Για Πολλούς Μήνες Ένιωθα Άχρηστος» - Πώς Είναι να Πηγαίνεις Σχολείο από την Αφρική στην Ελβετία

Tο άρθρο είναι μέρος της σειράς «Νέοι Γείτονες», όπου νέοι πρόσφυγες απ' όλη την Ευρώπη γράφουν την ιστορία τους στο VICE. Διαβάστε για τη σειρά εδώ.

Ο Yonas είναι 20 ετών και κατάγεται από την Ερυθραία. Σήμερα, ζει στο Ράινεκ της Ελβετίας.

Αν γεννηθείς σε μια χώρα όπου δεν έχεις ελπίδες για μια καλή ζωή χωρίς πτυχίο πανεπιστημίου, αναγκάζεσαι να βάλεις τα δυνατά σου στο σχολείο. Ως εκ τούτου, ήμουν ήδη ένας πολύ μελετηρός μαθητής πίσω στη χώρα μου, την Ερυθραία. Οι γονείς μου έλεγαν: «Πρέπει να διαβάζεις, αλλιώς δεν θα καταφέρεις ποτέ τίποτα στη ζωή σου». Αυτό με πίεζε να προσπαθήσω και έτσι διάβαζα σκληρά για τα μαθήματά μου. Πριν από πέντε χρόνια, όταν μετακόμισα στην Ελβετία στην ηλικία των 15, αυτό αποδείχτηκε μεγάλη βοήθεια για εμένα. Τα μοναδικά πράγματα που έπρεπε να ξεκινήσω να μαθαίνω από το μηδέν ήταν η γλώσσα και η κουλτούρα.

Την πρώτη μου μέρα στο σχολείο στο Ράινεκ, ήμουν πιο αγχωμένος από ποτέ. Ήξερα ότι οτιδήποτε συναντούσα μπορεί να ήταν καινούργιο. Για παράδειγμα, μου πήρε καιρό, για να μπορέσω να ξεχωρίζω τους ανθρώπους. Στην αρχή, όλοι αυτοί οι άνθρωποι με τις ανοιχτόχρωμες επιδερμίδες μου φαίνονταν ίδιοι – ειδικά όταν γνώριζα πολλούς μαζί μέσα σε μια μέρα.

Επίσης, με εξέπληξε το μικρό μέγεθος της τάξης, η οποία είχε μόνο 15 μαθητές. Στην Ερυθραία, ήμουν σε μια τάξη με περισσότερους από 60 μαθητές, πράγμα που ήταν ένα μειονέκτημα. Για παράδειγμα, δεν είχαμε φωτοτυπίες, επειδή οι δάσκαλοι δεν είχαν αρκετά χρήματα, οπότε έπρεπε να αντιγράφουμε με το χέρι ό,τι έγραφαν στον πίνακα. Ήταν πολύ κουραστικό. Στην Ελβετία, έχω περισσότερο χρόνο, για να μιλήσω στον δάσκαλο και η ατμόσφαιρα στην τάξη είναι πιο ήρεμη.

Στην Ερυθραία περνούσα μόνο τη μισή μέρα στο σχολείο, πέντε μέρες κάθε εβδομάδα. Είχα ελεύθερο όλο το απόγευμα, για να διαβάσω τα μαθήματά μου. Στη διάρκεια της μισής μέρας που ήμασταν στο σχολείο, κάναμε μόνο θεωρητικά μαθήματα. Δεν υπήρχαν μαθήματα φυσική αγωγής – πόσο μάλλον μαθήματα μαγειρικής ή μαθήματα για χειροτεχνίες, όπως το κέντημα.

Στην Αφρική, είναι δύσκολο να πας στο σχολείο. Στην Ερυθραία μπορεί να έπαιρνε δύο ή και τρεις ώρες σε μερικούς μαθητές, για να φτάσουν στο σχολείο με αυτοκίνητο ή με τα πόδια. Ευτυχώς, το σπίτι μου απείχε μόνο πέντε λεπτά από το σχολείο. Στην Ελβετία, δεν είναι τόσο δύσκολο να πας στο σχολείο. Αν κάποιος μαθητής μένει πολύ μακριά, παίρνει απλώς το λεωφορείο ή πηγαίνει στο σχολείο με το ποδήλατο. Παρ' όλα αυτά, παρατήρησα ότι μου παίρνει τον διπλάσιο χρόνο να πάω στο σχολείο με τα πόδια στην Ελβετία.

Δείτε ακόμη: Η Καθημερινή Οδύσσεια των Μαθητών του Καλάμου

Ήμουν αναγκασμένος να καταπολεμήσω τα στερεότυπα για την Αφρική από τις πρώτες κιόλας μέρες του σχολείου. Οι περισσότεροι φαντάζονταν ότι δεν έμενα σε κανονικό σπίτι στην Ερυθραία. Ακόμη και όταν τους έδειξα φωτογραφίες της πόλης μου, εξακολουθούσαν να με ρωτάνε, «Υπάρχουν αληθινά σπίτια στην Αφρική;». Ήταν κουραστικό να πρέπει να εξηγώ συνεχώς το ίδιο πράγμα.

Δεν έκανα εύκολα φίλους. Ήμουν καλός μαθητής, γι' αυτό και πολλοί με ζήλευαν και με έβλεπαν ανταγωνιστικά. Για παράδειγμα, όταν είχαν περάσει έξι μήνες στο σχολείο, ο καθηγητής των μαθηματικών μας έβαλε μια άσκηση και ήμουν ο μόνος που κατάφερε να τη λύσει. Ο μαθητής που ήταν πρώτος στα μαθηματικά μέχρι τότε, με μίσησε και προσπάθησε να στρέψει τους υπόλοιπους εναντίον μου.

Δυσκολεύτηκα επίσης να μάθω τη γλώσσα. Το μεγαλύτερο βάσανο ήταν να καταφέρω να ξεχωρίζω την «υψηλή» γερμανική γλώσσα από τα ελβετικά. Τώρα μου φαίνεται αστείο, όμως μου πήρε έξι μήνες, για να παρατηρήσω ότι εκτός σχολείου (όπου υποτίθεται ότι μιλούσαμε σε «υψηλά» γερμανικά), οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν την ελβετική διάλεκτο. Για πολλούς μήνες ένιωθα άχρηστος – νόμιζα ότι δεν είχα μάθει τίποτα, αφού δεν καταλάβαινα λέξη, όταν άκουγα ανθρώπους να μιλάνε στον κοινωνικό μου περίγυρο. Ήταν τόσο απογοητευτικό. Ήθελα να μάθω τη γλώσσα όσο πιο γρήγορα γινόταν, δεν υπήρχε τίποτα που να θέλω περισσότερο.

Επίσης, υπήρχαν φορές που οι συμμαθητές μου, μου μιλούσαν επίτηδες αργά, σε σπαστά γερμανικά, νομίζοντας ότι έτσι με βοηθούσαν να καταλάβω. Όμως δεν με βοηθούσαν να μάθω έτσι – αναγκάστηκα να τους πω ξεκάθαρα ότι έπρεπε να μιλάνε κανονικά, αν ήθελαν να με βοηθήσουν.

Τώρα, έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ήρθα στην Ελβετία. Πλέον, η προτεραιότητά μου είναι να στρέψω την προσοχή των ανθρώπων στις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων από την Ερυθραία στην Ελβετία. Εκτός, όμως, από τα άρθρα που γράφω και τις συνεντεύξεις που δίνω, εργάζομαι ως μηχανικός κλωστοϋφαντουργίας σε μια εταιρεία της οποίας τα γραφεία απέχουν λίγα μόνο χιλιόμετρα από το σχολείο που πήγαινα. Πάντως, για να φτάσω στη δουλειά, μου παίρνει λιγότερο από δέκα λεπτά με το τρένο.

Περισσότερα από το VICE

Σας Ζητήσαμε να Συνοψίσετε σε Επτά Λέξεις τα Χειρότερα Ραντεβού σας

Οι «Λεσβιακές Ιστορίες» Κάνουν τις «Οικογενειακές Ιστορίες» να Ντρέπονται

Αυτό το Βίντεο με Αυτοκίνητο που Παρασύρει Οπαδό στην Κύπρο, Ξεπερνάει Ακόμα και τον Ελληνικό Χουλιγκανισμό