Άνθρωποι με Αγχώδεις Διαταραχές Μιλούν για τις Θεραπευτικές Ιδιότητες του Hip Hop

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Tonic.

Η μουσική, πάντα μου έδινε τη δύναμη να έχω μια εναλλακτική περσόνα και να συνδέομαι με ανθρώπους με τους οποίους δεν έχω μιλήσει ποτέ στη ζωή μου. Όταν ο Jay-Z ράπαρε στο «Renegade», ένιωθα ότι έχει απλώσει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. Μέσα από το τραγούδι, μου μιλούσε για τις δυσκολίες της ζωής του, οι οποίες μου θύμιζαν τις κρίσεις άγχους που με κυρίευαν, καθώς αναζητούσα τη δική μου ταυτότητα.

Το περασμένο καλοκαίρι, ο ρόλος που είχα αναθέσει στον Hov –αυτός του μεγάλου αδερφού/ψυχοθεραπευτή- εξελίχθηκε ακόμη περισσότερο, όταν κυκλοφόρησε το 13ο άλμπουμ του (μερικές φορές, ένας μαύρος χρειάζεται λίγο χρόνο, για να αρχίσει να θίγει το ζήτημα της κατάθλιψης), το 4:44, στο οποίο μιλούσε για την απιστία του στην υπέρτατη γκόμενα του χώρου, καθώς και για τα προβλήματα με την ψυχική του υγεία. Επίσης, πρόσφατα αναφέρθηκε στην αυτοκτονία του Chester Bennington των Linkin Park, μιλώντας για το πώς αυτή άλλαξε τον διάλογο ανάμεσα στην ψυχική υγεία και τη μουσική.

[VICE Video] Η Βιομηχανία της Ραπ στην Ελλάδα - 12ος Πίθηκος

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Αν και οι συζητήσεις για τις ψυχικές διαταραχές εξακολουθούν να είναι ταμπού στις περισσότερες κοινότητες του κόσμου –και η περίσσια μελανίνη σημαίνει ταυτόχρονα και περίσσεια ντροπή και άρνηση γύρω από το θέμα–, η μουσική είναι από καιρό γνωστή για τις θεραπευτικές της ιδιότητες, τόσο για τους ακροατές όσο και για όσους έχουν την ευκαιρία να τη δημιουργούν.

Το hip hop πλέον βάζει σε προτεραιότητα την ψυχική υγεία μέσω της μουσικής και του ακτιβισμού του. Οι επαγγελματίες στον χώρο της ψυχικής υγείας το χρησιμοποιούν ως έναν τρόπο σύνδεσης με τους νέους που αντιμετωπίζουν προβλήματα, οι οποίοι μιλούν πιο ανοιχτά για την κατάθλιψη και τα ψυχικά τους τραύματα. Τον προηγούμενο μήνα, ο ράπερ που δραστηριοποιείται στο Μέριλαντ, Logic, χρησιμοποίησε τη σκηνή των MTV Video Music Awards, για να παρουσιάζει ζωντανά το single του «1-800-273-8255», όπου μιλάει από την οπτική ενός ανθρώπου που είναι έτοιμος να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο τίτλος του τραγουδιού είναι ο αριθμός της Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής Πρόληψης Αυτοκτονίας στις ΗΠΑ και αμέσως μετά την εμφάνισή του, οι κλήσεις σημείωσαν άνοδο που άγγιξε το 33%, σε σχέση με την περασμένη χρονιά – ήταν ο δεύτερος μεγαλύτερος όγκος κλήσεων που δέχθηκε ποτέ το κέντρο. Το γεγονός αυτό μας ανησύχησε και ταυτόχρονα μας συγκίνησε, γι' αυτό και ζητήσαμε από ανθρώπους που πάσχουν από κατάθλιψη και αγχώδεις διαταραχές να μας μιλήσουν για τις μουσικές επιλογές τους, όταν θέλουν να ακούσουν κάποιον στίχο που θα τους ανεβάσει ψυχολογικά.

Donovan Rainey, 23 ετών, Ρίτσμοντ, Βιρτζίνια

Όταν έχω κατάθλιψη, είναι δύσκολο να βρω μουσική που να μιλήσει στην ψυχή μου. Κάποιες μέρες, όμως, η μουσική είναι αυτό που πραγματικά με βοηθάει.

Για εμένα, κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει τους A Tribe Called Quest. Ξέρουν πολύ καλά πώς να περάσουν με δεξιοτεχνία τα μηνύματά τους και η μουσική τους είναι πολύ ωραία. Με αγγίζουν πολύ οι στίχοι τους σε τραγούδια, όπως το «Stressed Out» και το «Find a Way» ,επειδή θίγουν το ζήτημα των προβλημάτων της ψυχικής υγείας και ένας μαύρος άνδρας μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα με τον στίχο τους. Οι ATCQ με έχουν βοηθήσει σε πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής μου, όταν ένιωθα ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω από ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Ξέρω ότι έχουν σώσει ζωές με τη μουσική τους.

Επίσης, με εκφράζει πολύ η μουσική των Outkast. Ο André 3000 μου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη, όταν τον ακούω να ραπάρει, επειδή οι ιστορίες που διηγείται μου θυμίζουν πολύ καταστάσεις που έχω περάσει. Αισθάνομαι ότι οι Outkast απευθύνονται προσωπικά σ' εμένα, όταν τους ακούω από τα ακουστικά, ειδικά τις μέρες όπου νιώθω να μου είναι σωματικά και ψυχικά αδύνατον να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Marli Cain, 30 ετών, Ουαϊπάχου, Χαβάη

Μέσα στα χρόνια, έχω καταφέρει να αντιμετωπίσω το άγχος και την κατάθλιψη χρησιμοποιώντας τη μουσική, για να καθοδηγώ τη διάθεσή μου. Μεγάλωσα ακούγοντας Slick Rick και Notorious B.I.G. Πάντα σε αυτούς καταφεύγω, αν και ανήκουν στην παλιά γενιά του hip hop. Ακούγοντας νοσταλγικά τραγούδια, μπορείς να συνδεθείς με παλιότερες στιγμές ευτυχίας - οι οποίες είναι σπάνιες, όταν έχεις διαρκώς άγχος και κατάθλιψη.

Ακόμη και όταν νιώθεις ότι είναι αδύνατον να εμπνευστείς και να νιώσεις χαρά ή όταν νιώθεις ότι θέλεις να ξεφύγεις από τις αγχώδεις σκέψεις, η μουσική μπορεί να σου προσφέρει τρία με πέντε λεπτά γαλήνης. Αν βάλεις το «Apache» από τους Sugarhill Gang, σου εγγυώμαι ότι θα βοηθηθείς. Η Missy Elliot είναι η μοναδική καλλιτέχνης στην οποία στρέφομαι, όταν νιώθω ότι με πλημμυρίζουν συναισθήματα που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Τα τραγούδια της σε κάνουν να θέλεις να χορέψεις.

Bronson Beverly, 27 ετών, Ουάσιγκτον

Υπάρχουν δύο συγκεκριμένοι καλλιτέχνες των οποίων η μουσική με έχει βοηθήσει να τα βγάλω πέρα σε δύσκολες στιγμές με έντονο άγχος – ο Pharrell Williams και ο Big Sean. Η μουσική του Pharrell, από την εποχή των The Neptunes και των N.E.R.D., μέχρι και σήμερα, ήταν πάντα πολύ ευχάριστη, χαλαρή, ανεβαστική και μοναδική. Ο ήχος του -όπου και να είμαι, ό,τι και αν περνάω- δημιουργεί μια ατμόσφαιρα στην οποία μπορώ πολύ εύκολα να χαθώ. Κατά μία έννοια, θα έλεγα ότι η μουσική του με ισορροπεί.

Τον Big Sean τον άκουγα από πολύ παλιά και ταυτίζομαι με τα κομμάτια του. Ακούω τον θυμό και την απογοήτευση στα τραγούδια του, όμως ταυτόχρονα διακρίνω και μια δίψα για ζωή και μια αισιοδοξία. Είναι ένας άνθρωπος που θεωρώ ότι έχει προβλήματα –όπως κι εγώ και ο καθένας μας–, όμως παραμένει επικεντρωμένος στους στόχους του και δεν παύει να ανταμείβεται για αυτό. Αυτό μου δίνει θάρρος, με κάνει να κρατάω ψηλά το κεφάλι, να ξεπερνάω την όποια δυσκολία συναντώ στον δρόμο μου και να δουλεύω με τον εαυτό μου, ώστε να καλυτερεύω τη ζωή μου.

Cierra Liles, 26 ετών, Γουόλντορφ, Μέριλαντ

Αντιμετώπιζα προβλήματα λόγω του άγχους μου από το Δημοτικό μέχρι και τα 20 μου. Η μουσική πάντα ήταν ένα είδος ψυχοθεραπείας για εμένα και ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης είναι ο 2Pac, λόγω της αυθεντικότητάς του. Η ωμή μουσική του και η ποίηση που τη συνοδεύει με τράβηξαν αμέσως. Μιλάει για τη βιοπάλη, τον έρωτα, τον πόνο και τόσες ακόμη πτυχές της ζωής με τις οποίες μπορώ να ταυτιστώ.

Ο Pac, παρόλα αυτά, δεν αφήνει ποτέ τις δυσκολίες να τον τσακίσουν. Αντ' αυτού, έλεγε, «Ποιος τις γαμάει αυτές τις μαλακίες και όλα όσα πιστεύεις – εγώ θα κάνω αυτό που θέλω, ό,τι και αν λένε οι άλλοι». Η εμπιστοσύνη που αποπνέει η μουσική του με έκανε να πιστέψω στον εαυτό μου και να νιώσω ότι κι εγώ μπορώ να αποκτήσω την ίδια αυτοπεποίθηση. Πιάνω τον εαυτό μου να μιμείται τη στάση του, ζώντας τη ζωή μου χωρίς να απολογούμαι σε κανέναν.

Χωρίς την ενέργεια ανθρώπων όπως ο 2Pac, θα ήμουν ακόμη σε μια κατάσταση συνεχούς άγχους, δυστυχίας και κατάθλιψης. Είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεις κάποιον που τρέφει την ψυχή σου. Κάποιον που τροφοδοτεί την αυτοπεποίθησή σου.

Mong Linh Nguyen, 23 ετών, Ουάσιγκτον

Μεγάλωσα σε μια παραδοσιακή βιετναμέζικη οικογένεια, όπου οι ψυχικές διαταραχές στιγματίζονταν. Τα ψυχικά τραύματα και ο αυτοκτονικός ιδεασμός ήταν κατακριτέα και κυριαρχούσε προκατάληψη γύρω από αυτά τα θέματα. Σε συνδυασμό με την τέχνη, η μουσική με ισορροπεί και με παρηγορεί, διευκολύνοντάς με να αντιμετωπίσω τη διαταραχή μετατραυματικού στρες και την κατάθλιψη από τα οποία πάσχω. Η μουσική μου προσφέρει τα εργαλεία που χρειάζομαι, για να αφήσω πίσω μου τα βιώματα του παρελθόντος και να προσδώσω νέο νόημα στις αναμνήσεις μου, συνθέτοντας ένα νέο soundtrack δυνατοτήτων στη ζωή μου.

Ο μεγάλος μου αδερφός -James- και εγώ, ζούσαμε χωριστά για το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής μας. Χρειαζόμουν έναν τρόπο να παραμείνω συνδεδεμένη με την οικογένειά μου και η μουσική μου το προσέφερε αυτό. Κατάφερα να διατηρήσω τον δεσμό μου με τον James μέσω της μουσικής, καθώς με μύησε σε καλλιτέχνες του hip hop από τον νότο και με έκανε να ερωτευτώ τον Big K.R.I.T. και τους UGK.

Το «Red Eye» του Big K.R.I.T με βοηθάει να σκεφτώ τον εαυτό μου. Μιλάει για τις δυσκολίες του να συντηρείς μια σχέση, όταν ταυτόχρονα δίνεις μάχη με τους προσωπικούς σου δαίμονες. Για εμένα, το κομμάτι έχει πολλά επίπεδα και δεν είναι απαραίτητο να το ερμηνεύσεις αποκλειστικά μέσα από ένα ερωτικό πρίσμα. Η προθυμία του να παραδεχτεί τα λάθη του, μου υπενθυμίζει ότι είμαι άνθρωπος και δεν θα καταφέρνω πάντα να είμαι η ιδανική σύντροφος για κάποιον.

Περισσότερα από το VICE

Αυτά Είναι τα Πρώτα Μέλη του Fairbnb στην Αθήνα που Στοχεύουν σε Ένα πιο Δίκαιο Airbnb

Πράγματα που Έμαθα με το να Έχω Μακροχρόνια Σχέση στα 20 μου

«Στα Εξάρχεια Ένιωσα σαν Ερωτευμένος Έφηβος»: Το Γράμμα Ενός 28χρονου Πρόσφυγα Προς την Ελλάδα