Mια Οικογένεια Ιταλών Γυρίζει την Ελλάδα με Ένα Πλανόδιο Λούνα Παρκ

Ο Franco και ο Αrmando, μαζί με την οικογένειά τους, γυρίζουν την Ελλάδα με ένα πλανόδιο λούνα παρκ. Με οικογενειακές ρίζες στον χώρο του θεάματος, τα δύο αδέλφια από την Ιταλία έχουν επιλέξει το νομαδικό τρόπο ζωής. Περιπλανώμενοι στην επαρχία και τα νησιά της Ελλάδας προσφέρουν στιγμές ευτυχίας σε μικρούς και μεγάλους. Με φόντο τη Σύρο, ο σκηνοθέτης Γιώργος Κυβερνήτης τους συναντά και τους καταγράφει να στήνουν και να ξεστήνουν τα παιχνίδια, το σπίτι τους και μαζί με αυτά τη ζωή τους. Μία ξεχωριστή ιστορία με δόσεις νοσταλγίας, το "Crazy Dance" παρουσιάζεται στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιείται online.

Το "Crazy Dance" είναι η δεύτερη προσωπική κινηματογραφική δουλειά του Γιώργου Κυβερνήτη, ο οποίος σταθερά από το 2012 εργάζεται κι ως επαγγελματίας φωτογράφος. Η πρώτη του κινηματογραφική δουλειά, το ντοκιµαντέρ «Τα Καναρίνια» (2019) ήταν υποψήφιο για τα Βραβεία ΙΡΙΣ της Ελληνικής Ακαδηµίας Κινηµατογράφου, απέσπασε το Βραβείο Κοινού FISCHER, στο 21ο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης και το 3ο Βραβείο Καλύτερου Ντοκιµαντέρ στο Φεστιβάλ Στιγµές Αλήθειας της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (ΕΣΣ). Επίσης, έχει συν-σκηνοθετήσει με τους Νεφέλη Οικονόµου-Πάντζου, Μαρία Σιδηροπούλου και Αλέξη Χατζηγιάννη το Ντοκιμαντέρ «Μέσα µου βλέπω µονάχα Θάλασσα», το οποίο επίσης προβάλλεται στο 22ο Φεστιβάλ Ντοκιµαντέρ Θεσσαλονίκης. Ο νεαρός σκηνοθέτης μίλησε στο VICE τόσο για το "Crazy Dance" όσο και για την επικαιρότητα.

VICE: Ποια είναι η ιστορία των ιδιοκτητών αυτού του πλανόδιου λούνα παρκ;
Γιώργος Κυβερνήτης: Το "Crazy Dance" παρουσιάζει μία οικογένεια Ιταλών, που τα τελευταία 20 χρόνια, γυρίζει την Ελλάδα με ένα πλανόδιο λούνα παρκ. Αποτελεί μία γνώριμη εικόνα για πολλούς, κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες στην επαρχία και τα νησιά. Στην ταινία ακολουθούμε τα δύο αδέλφια και ανακαλύπτουμε τη ζωή τους πίσω από τα φώτα, ενώ αναμένουμε τον ερχομό της μητέρας και της αδερφής τους, λίγο πριν αναχωρήσουν όλοι μαζί για τον επόμενο προορισμό τους.

Η οικογένεια αποτελείται από τρία αδέρφια και την μητέρα τους. Ο παππούς τους δούλευε ως κλόουν σε τσίρκο στην Ιταλία τη δεκαετία του ‘70, ενώ η μητέρα τους, που σήμερα είναι 78 χρονών, έκανε ακροβατικά. Οι ίδιοι, σήμερα, μένουν σε τροχόσπιτα και ζουν μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας. Στήνουν και ξεστήνουν τα παιχνίδια και το σπίτι τους, σχεδόν κάθε μήνα, αλλάζοντας μέρος.

Πώς επέλεξες τη συγκεκριμένη ιστορία;
Η επιλογή των θεμάτων που κάνω επηρεάζεται πολύ και από την φάση ζωής που βρίσκομαι σε κάθε περίοδο. Κάθε δουλειά με συνδέει με σκέψεις, αναφορές και ανθρώπους. Στο ντοκιμαντέρ δεν θεωρώ πως υπάρχει η έννοια της «έμπνευσης». Οι καθημερινές ιστορίες που συμβαίνουν μακριά ή κοντά μας είναι αυτές που σε συγκινούν. Οι συγκυρίες και τα βιώματα σε κάνουν να ξεχωρίσεις κάποιες από αυτές. Η ιστορία αυτή, όπως και τα «Καναρίνια», προέκυψε κάπως τυχαία χωρίς να γνωρίζω από πριν τους χαρακτήρες. Αυτή η τυχαιότητα, αλλά και μια προσωπική ανάγκη, μαζί με διάχυτο ενθουσιασμό χαρακτηρίζουν ίσως τον τρόπο που επιλέγω ένα θέμα. Όσον αφορά το "Crazy Dance", γνώρισα τα δύο αδέρφια στη Λέσβο. Βλέποντας τους να μαζεύουν τα παιχνίδια ένα βράδυ αποφάσισα να τους μιλήσω χωρίς δεύτερη σκέψη. Έτσι, κάποιες ημέρες μετά βρέθηκα στον επόμενο τους προορισμό, τη Σύρο.

Και στο προηγούμενο ντοκιμαντέρ σουεπέλεξες τη Σύρο. Τι σε κάνει να διαλέγεις αυτόν τον τόπο;
Η αλήθεια είναι ότι η Σύρος με ακολουθεί με έναν περίεργο τρόπο. Χρονικά το "Crazy Dance" γυρίστηκε πριν τα «Καναρίνια». Για την ακρίβεια, ήταν η αφορμή για να γνωρίσω για πρώτη φορά την κα Πετρίνα και τον κο Στάθη όπου μετέπειτα ήταν οι πρωταγωνιστές στο πρώτο μου ντοκιμαντέρ. Ήμουν στη Σύρο και τραβούσα πλάνα για το λούνα παρκ, όταν είδα ένα ηλικιωμένο ζευγαράκι στο διπλανό σπίτι να χαζεύει τα φώτα και τα χρώματα από μακριά. Έτσι, τους πλησίασα και τους μίλησα. Για τον λόγο αυτό, νιώθω πως οι δύο δουλειές συνδέονται. Για εμένα, δίπλα στα συγκρουόμενα του "Crazy Dance", πάντα θα υπάρχει και το σπίτι από τα «Καναρίνια», παρόλο που δεν φαίνεται. Τελικά όσο περνάει ο καιρός και περνώντας αρκετό χρόνο στη Σύρο, νιώθω πως δένομαι με το νησί και τους ανθρώπους του.

Τα λούνα παρκ σού προκαλούν συναισθήματα χαράς ή θλίψης; Το ντοκιμαντέρ αποπνέει μία μελαγχολία.
Πάντα η εικόνα των πλανόδιων καλλιτεχνών, των κλόουν, των λούνα παρκ και των τσίρκων μου προκαλούσε θαυμασμό και δέος. Η έννοια της μάσκας και της ετεροτοπίας κατά Φουκώ, είναι έννοιες που χωρίς να το ξέρω, με συγκινούσαν και με απασχολούσαν. Από μικρός είχα την περιέργεια να μάθω πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι, πώς ταξιδεύουν, πού μένουν. Ήθελα να μάθω τι κρύβεται από πίσω. Με θυμάμαι να έχω πάντα έναν ενθουσιασμό όταν τους γνώριζα και ένιωθα πως θέλω να φύγω μαζί τους, και να ακολουθήσω αυτό το νομαδικό τρόπο ζωής. Μέσω αυτής της παρατήρησης κατάλαβα πως πρόκειται για ένα δύσκολο επάγγελμα, αρκετά μοναχικό, που απαιτεί πολλές θυσίες. Το ντοκιμαντέρ αυτό, εκπληρώνει, ίσως, αυτή την παιδική μου επιθυμία και αποτελεί μία κλεφτή -παιδική- ματιά στον μαγικό κόσμο του θεάματος και του λούνα παρκ, μέσα από τη ρεαλιστική και κυνική σκοπιά των 32 μου χρόνων.

Έχεις βάλει ένα εκπληκτικό αρχειακό της ίδιας οικογένειας από ντοκιμαντέρ του '74. Τι άλλαξε στο πέρασμα των γενιών για εκείνους;
Στην ταινία εμφανίζεται ένα απόσπασμα από ένα ιταλικό τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ του 1974. Είναι ένα αφιέρωμα στο Circo Embell Riva, το πλανόδιο τσίρκο στο οποίο δούλευε ο παππούς τους τη δεκαετία του ‘70. Η μητέρα τους, επίσης, δούλευε σε τσίρκο στην Ιταλία και έκανε ακροβατικά. Δεν γνώριζα την ύπαρξη αυτού του ντοκιμαντέρ μέχρι που μου το έδειξαν οι ίδιοι με περηφάνια και μου είπαν «Να ο παππούς!». Ήταν ένα δώρο για την ταινία και την αφήγηση.

Η ιστορία της οικογένειας αυτής συνδέεται με την κουλτούρα του πλανόδιου τσίρκου και της νομαδικής ζωής και κατ’ επέκταση και του λουνα παρκ. Νομίζω πως η ανάγκη τους να συνδεθούν με την οικογένειά τους και τους προγόνους τους συνεχίζοντας την παράδοση αυτή, είναι που τους κάνει να διατηρούν ακόμα και σήμερα, παρά τις δύσκολες συνθήκες, αυτό το πλανόδιο λούνα παρκ.

Το ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το οποίο λόγω κορονοϊού αναβλήθηκε και πλέον πραγματοποιείται online. Πώς βιώνεις εσύ όλη αυτή την κατάσταση και τι ανησυχίες έχεις για την κινηματογραφική σκηνή;
Το ντοκιμαντέρ κάνει παγκόσμια πρεμιέρα online, στις 19-28 Μαίου, στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μέσω του filmfestival.gr. Οι συνθήκες είναι τέτοιες όπου οι ταινίες θα προβληθούν στην πλατφόρμα του φεστιβάλ για συγκεκριμένο αριθμό προβολών. Ελπίζω και πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά και θα βρεθούμε ξανά στις αίθουσες και σε άλλα φεστιβάλ, εντός κι εκτός Ελλάδας. Η κατάσταση είναι προφανώς πρωτόγνωρη για όλους, αλλά εκτιμώ και θαυμάζω τους ανθρώπους και τη διοργάνωση του Φεστιβάλ που είχαν τα αντανακλαστικά και κατέβαλαν μια φοβερή προσπάθεια ώστε να στηθεί ένα ολόκληρο φεστιβάλ online.

To Lockdown Ενός Μουσικού στην Πόλη

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Υπάρχει ένα τεράστιο κίνημα, το Support Art Workers. Από πλευράς σου τι μήνυμα θα ήθελες να περάσεις;
Γνωρίζουμε καλά την αδιάφορη στάση της κυβέρνησης απέναντι στις τέχνες και τον πολιτισμό. Παρακολουθώ και συμμετέχω στο κίνημα, και θεωρώ πως οποιαδήποτε αφορμή για συλλογική δράση και οργάνωση μόνο θετικά μπορεί να φέρει. Είναι ένας τρόπος να δοθούν απαντήσεις και να γίνουν διεκδικήσεις στον καλλιτεχνικό αλλά και σε άλλους χώρους. Υποστηρίζω οποιαδήποτε εργασιακή διεκδίκηση, είτε καλλιτεχνική είτε όχι. Χρειάζεται οργάνωση και στόχος για να σταθούμε απέναντι σε μια κρατική ανευθυνότητα και μία δεξιά πολιτική που κυριαρχεί. Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε γιατί η σημερινή κατάσταση μπορεί να γίνει αφορμή για πολύ χειρότερες εργασιακές συνθήκες -σε όλους τους κλάδους- στο μέλλον. Θαύμασα τα αντανακλαστικά των ανθρώπων της τέχνης που άνοιξαν και μοιράστηκαν δωρεάν/online τα έργα τους. Εκείνους που βγήκαν στο κέντρο της Αθήνας και μοίρασαν ένα πιάτο φαγητό σε αυτούς που δεν είχαν και αυτούς που σταμάτησαν να βλέπουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα για να τα προστατεύσουν. Αυτό το αίσθημα αλληλεγγύης το θεωρώ πολύ σημαντικό. Είναι ίσως ο μόνος τρόπος να σταθείς και να συνεχίσεις.

Πώς φαντάζεσαι την καλλιτεχνική δημιουργία στις συνθήκες που διαμορφώνονται;
Απ’ ό,τι φαίνεται και επιβεβαιώνεται καθημερινά, η ζωή πάντα ξεπερνάει το σινεμά. Δε μπορώ να φανταστώ τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν όχι μόνο σε σχέση με την καλλιτεχνική δημιουργία αλλά γενικότερα. Θα ήθελα να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε πιο εύκολα τις δημιουργίες μας και να μην καθιερωθεί το σινεμά από απόσταση, οι σχέσεις από απόσταση, η ζωή από απόσταση. Είναι μια συνθήκη που συνεχώς διαμορφώνεται, θεωρώ πως πρέπει να μην ξεχάσουμε τι μετράει πραγματικά, ποιος είναι απέναντι και ποιος δίπλα. Είναι σίγουρα μία αφορμή για ενδοσκόπηση και ανασυγκρότηση αλλά είναι και μία ιδιαίτερη κοινωνικοπολιτική συνθήκη που μπορεί να καθορίσει το μέλλον. Για αρχή, μην αφήσουμε να μας πάρουν τις πλατείες.

Τι ετοιμάζεις το επόμενο διάστημα;
Αν όλα πάνε καλά, το επόμενο ντοκιμαντέρ θα είναι στον Βορρά, σε ένα βαλκανικό χωριό στον κάμπο των Σερρών. Ακολουθούμε έναν αγρότη και μουσικό -σήμα κατατεθέν του χωριού- εξερευνώντας τη «μνήμη» της ταυτότητας του χωριού και της ρομ κοινότητας.

*Δείτε το «Crazy Dance», εδώ.

Περισσότερα από το VICE

Στη Φούστανη Πέλλας τα Σημάδια Από τον Κορονοϊό Αρχίζουν να Εξαφανίζονται

Τα Στάδια Εκπαίδευσης που Ίσως Πρέπει να Περάσεις Ώστε να Γίνεις Πρωινός Τύπος

«Ζούμε Έτσι κι Αλλιώς σε Απομόνωση» - H Καραντίνα Δεν Τελείωσε για τους Ανάπηρους