Επέζησα από μια Κρίση Πανικού και το Μόνο που μου Έμεινε Ήταν μια Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Έχω μάθει ότι κανένας πλην εμού της ιδίας δεν μπορεί να με κάνει καλά και ίσως να μην υπάρχει κάποιο ψυχολογικό καταλητικό σημείο στο οποίο θα φτάσω και θα είμαι εντελώς καλά. Η προσδοκία ότι θα είμαι εντελώς ΟΚ με το γεγονός ότι υπάρχω, ή κάποια άλλη προσέγγιση που θα έκανε ένα απόλυτα ολοκληρωμένο ανθρώπινο ον, το μόνο που μου προσέφερε ήταν να με οδηγήσει σε αυταπάτες και περαιτέρω άγχος. Αυτές οι αυταπάτες εμφανίζονται πιο ολοκληρωτικά τις περιόδους που νιώθω καλά και υποθέτω ότι δεν θα νιώσω άγχος ξανά. Η τελειομανία μου και η προσδοκία ότι κάποιος πρέπει να φτάσει στην «τελειότητα» ή την «πληρότητα» μου έχουν πιθανώς προκαλέσει περισσότερο άγχος από οτιδήποτε άλλο. Ίσως η πραγματική πληρότητα (εάν υπάρχει τέτοιο πράγμα) δεν επιτυγχάνεται όταν όλα είναι εντάξει μέσα μας, αλλά όταν υπάρχει αποδοχή των κατεστραμμένων κομματιών μας.

Και αφού το είπα αυτό, να προσθέσω πως πιθανότατα προσφάτως πέτυχα το αμερικανικό όνειρο της αγχώδους διαταραχής: επιτέλους βρήκα μια υπέροχη θεραπεύτρια που ειδικεύεται στις κρίσεις πανικού και τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή η οποία δέχεται την ιδιωτική ασφάλισή μου.

Αυτή την εβδομάδα, η νέα μου θεραπεύτρια κι εγώ κάναμε δουλειά ντετέκτιβ και πέσαμε πάνω σε κάτι που στα 15 χρόνια των κρίσεων πανικού μου ποτέ δεν είχα ανακαλύψει. Κοιτώντας πιο προσεκτικά τις τρεις κρίσεις πανικού που βίωσα την προηγούμενη εβδομάδα, διαπιστώσαμε ότι υπήρχαν κοινά χαρακτηριστικά σε καθεμία από αυτές. Και οι τρεις –μία στο κρεβάτι, μία στο διαδίκτυο και μία στο γραφείο της– είχαν ξεκινήσει με μια μικρή σωματική αίσθηση: μια αλλαγή στο πώς ένιωθα. Αυτές οι μικρές αλλαγές οδήγησαν απευθείας στα σωματικά συμπτώματα της κρίσης πανικού: ασφυξία και αίσθημα πνιγμού, σφίξιμο στο στήθος, ταχυκαρδία, ζάλη και εξωπραγματικά συναισθήματα. Πάντα υπέθετα ότι τα σωματικά συμπτώματα των κρίσεων πανικού μου έπονταν μιας σκέψης – συνήθως μίας τύπου «πεθαίνω», «δεν είμαι ΟΚ» ή «την πάτησα». Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι συνέβαινε το ακριβώς ανάποδο.

Αυτό που συνέβη την περασμένη εβδομάδα ήταν ότι κρύωσα. Δεν ήταν κανένα φοβερό κρυολόγημα, αλλά ένα ελαφρύ συνάχι. Μια νύχτα που ήμουν ξαπλωμένη και έφτιαχνα μια playlist, ξαφνικά παρατήρησα ότι δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τη μύτη μου πολύ καλά. Αμέσως η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα, η ανάσα μου έγινε πιο ρηχή και το δωμάτιο άρχισε να γυρίζει. Θυμάμαι να κάνω τις συνήθεις σκέψεις πανικού μου, «Ω όχι, ωχ Θεέ μου, κάποιο πρόβλημα υπάρχει, πεθαίνω». Εκείνη τη στιγμή αγνόησα εντελώς το γεγονός ότι ήμουν κρυωμένη, κάτι που ήταν η πιθανότερη αιτία της παρεμπόδισης της αναπνοής μου. Αυτό είναι ο ορισμός της υποχονδρίας. Αλλά η θεραπεύτριά μου επισήμανε ότι δεν υπήρχε χρονική απόσταση ούτε καν ενός δευτερολέπτου από τη στιγμή που ένιωσα τη μύτη μου μπουκωμένη και τη σωματική αντίδρασή μου. Δεν υπήρχε χρόνος για σκέψη. Μόνο μετά την αντίδραση του σώματός μου άρχισα να σκέφτομαι και να προσπαθώ να εξηγήσω εκείνα τα συμπτώματα.

Η σειρά αυτής της ακολουθίας είναι ανεπαίσθητη αλλά βαθιά. Εάν δεν υπάρχει χρονική απόσταση από τη στιγμή που θα βουλώσει μια μύτη και μια φυσική αντίδραση τρόμου, τότε είναι η αντίδραση που πρέπει να αντιμετωπιστεί και όχι απλώς οι σκέψεις. Η θεραπεύτριά μου είπε ότι πιστεύει πως αυτή η ακούσια αντανακλαστική αντίδραση εισόδου σε μια εσφαλμένη λειτουργία «πάλεψε ή ξέφυγε» υποδηλώνει κάποιου τύπου τραύμα. Μπορώ να συνεχίσω να δουλεύω πάνω στην επαναπλαισίωση των σκέψεών μου μέσω της γνωσιακής συμπεριφορικής θεραπείας. Αλλά ίσως υπάρχει ένας τρόπος να αποσυνδέσω αυτή την εσφαλμένη αντίδραση προτού καν συμβεί.

Όταν η θεραπεύτρια είπε «τραύμα», έκανα μορφασμό. Νιώθω σαν η λέξη «τραύμα» να έχει γίνει πολύ της μόδας τελευταία. Δεν θέλω το υποσυνείδητό μου να είναι μια μορφή «παγίδας των κλικ». Αλλά ο τρόπος που η θεραπεύτριά μου περιέγραψε τον ρόλο του τραύματος στη σύνδεση των κρίσεων πανικού με τις αλλαγές στο σώμα μου αναμφισβήτητα είχε νόημα για μένα. Υπό μία έννοια, έθεσε εκ νέου το πλαίσιο του ιστορικού των κρίσεων πανικού μου όπως τις γνώριζα.

Πάντα είχα υψηλό επίπεδο άγχους, που προκαλούνταν από υποχονδρία, εφιάλτες και φόβο ανύπαρκτων καταστροφών που είχα ως παιδί. Αλλά πάντα πίστευα ότι η πρώτη κρίση πανικού σημειώθηκε πολύ αργότερα, τότε που έκανα έκτρωση γύρω στα 20. Η έκτρωση ήταν πιο τρομακτική απ' ό,τι νόμιζα πως θα ήταν και θυμάμαι ότι ήμουν έκπληκτη από τον τρόπο που ένιωσα αργότερα. Δεν περίμενα ότι θα ένιωθα τόση ναυτία ή ζαλάδα. Κι αφού δεν είχα προβλέψει αυτά τα συναισθήματα, υπέθεσα ότι κάτι πήγε πραγματικά στραβά. Νόμιζα ότι πέθαινα. Τότε, το συμβάν δεν καταγράφηκε ως κρίση πανικού, αλλά ως μια ανεπιθύμητη φυσική αντίδραση σε αυτό που μόλις είχε συμβεί. Ωστόσο, μερικές εβδομάδες αργότερα, σωματικά ένιωθα τα ίδια ακριβώς πράγματα και αυτό είναι που θυμάμαι ως την πρώτη μου κρίση πανικού.

Ωστόσο, μιλώντας με τη θεραπεύτρια, συνειδητοποίησα ότι το σώμα μου είχε αντιδράσεις πανικού πολύ πριν από την άμβλωση. Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί να πηδάω μέσα στην παγωμένη λίμνη και παρόλο που ήξερα να κολυμπάω, η αλλαγή θερμοκρασίας με έκανε να αναπνέω πολύ γρήγορα. Αμέσως ήξερα ότι πεθαίνω. Θυμάμαι να εισπνέω κατά λάθος λίγη σόδα – όχι αρκετή για να μου κόψει εντελώς την αναπνοή, αλλά αρκετή για να γαργαλήσει τους πνεύμονές μου. Όμως το σώμα έμπαινε σε φάση πανικού και ήμουν σίγουρη ότι αυτό ήταν το τέλος.

Δεν είμαι σίγουρη τι συνεπάγεται αυτή η νέα φάση του ψυχολογικού ταξιδιού μου με τίτλο «δουλεύοντας με το τραύμα». Αυτή την εβδομάδα, μου ζητήθηκε απλώς να προσέξω τι προηγείται των συμπτωμάτων του πανικού μου. Τώρα καταλαβαίνω ότι το βιώνω οπουδήποτε! Κάποια ήπια καούρα, μια ελαφριά κόπωση ή κάθε αναισθησία στο στόμα από τον οδοντίατρο έκανε το σώμα μου να αντιδρά σαν κάτι να πήγαινε πολύ πολύ στραβά. Αυτή η νέα συνειδητοποίηση το κάνει ευκολότερο για μένα να ανακατευθύνω το μυαλό μου όταν λέει «πεθαίνω». Τώρα έχω απάντηση. Μπορώ να του πω: «Φίλε, το τραυματισμένο σώμα σου αντιδρά υπερβολικά. Αυτό δεν είναι θάνατος. Είναι καούρα στο στομάχι».

Επίσης, δεν είμαι σίγουρη πού θα με πάει αυτή η επόμενη φάση της καλυτέρευσης. Από την εμπειρία μου ξέρω ότι η φάση του «καλύτερα» ίσως είναι απατηλή –παροδική, νεφελώδης– και όχι ένας τελικός προορισμός. Φαίνεται ότι όσο βλέπω τη σχέση μου με την αγχώδη διαταραχή ως ταξίδι τόσο καλύτερα τα πάω. Είναι βοηθητικό για μένα να προσπαθώ με διαφορετικούς τρόπους, σαν να πρόκειται για μια σειρά πειραμάτων, αντί να έχω στόχο μια τελική κατάσταση του να είμαι ΟΚ. Υπάρχει κάτι τόσο απόλυτο για οποιονδήποτε; Εάν είχα επιλογή, απλώς θα χαλάρωνα και θα τεμπέλιαζα για λίγο. Αλλά ποτέ δεν ήμουν από τα άτομα που χαλάρωναν. Και υποθέτω ότι μερικές φορές η πορεία της ζωής μας μας επιλέγει.

Περισσότερα από το VICE

Αυτοί οι Άνθρωποι Ασχολούνται με Πράγματα που τους Κάνουν Πραγματικά Χαρούμενους

Το να Είσαι Υποχόνδριος δεν Είναι Αστείο

Γιατί οι Κουβανοί Βάζουν Μαργαριτάρια στο Πέος τους;