Όταν τα Είχα με Έναν Παιδόφιλο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Ήμασταν και οι δύο 15, η φίλη μου κι εγώ. Ελαφρώς μεθυσμένες, ελαφρώς μαστουρωμένες, στηριζόμασταν η μία στην πλάτη της άλλης στο παγκάκι ενός υποφωτισμένου πάρκου. Πρόσφατα της είχα γνωρίσει το αγόρι μου και ανυπομονούσα να ακούσω τη γνώμη της. «Δεν είναι και Brad Pitt, αλλά καλός είναι», είπε τελικά και ήξερα ότι το έλεγε με γενναιοδωρία. Το αγόρι μου ήταν ένας κοκαλιάρικος άνδρας με στραβή μύτη και αλογοουρά. Το αγόρι μου ήταν 29 χρoνών.

Τον γνώρισα στο ίντερνετ την ημέρα που βρήκα το θάρρος να ανεβάζω την πρώτη μου φωτογραφία -η οποία ήταν τραβηγμένη από λίγο πιο ψηλά, οπότε έδειχνα πιο λεπτή από όσο είμαι- σε ένα καινούργιο φόρουμ στο ίντερνετ. Σύντομα έλαβα μήνυμα. Είπε ότι έμοιαζα με τη σέξι, μπάσταρδη κόρη του Robert Plant και οι ορμόνες μου με έκαναν να νιώσω πεταλούδες στο στομάχι. Μία εβδομάδα αργότερα, έχοντας περάσει αμέτρητες ώρες μιλώντας στο MSN Messenger, γνωριστήκαμε από κοντά. Ήταν πιο κοντός από όσο περίμενα και τα μαλλιά του μύριζαν μούχλα, αλλά εκείνος μου έκανε κομπλιμέντο για τα δικά μου μαλλιά. Και για τα μάτια μου. Και τον κώλο μου. Φιληθήκαμε για λίγο και γίναμε ζευγάρι.

Μοιράστηκε τους κακοστριμμένους, βουτηγμένους στα σάλια μπάφους του και τα κουτάκια φτηνής μπύρας μαζί μου. Ήταν σε μια ψιλογνωστή μπάντα για τα δεδομένα μιας μικρής πόλης.

Φαντασιωνόμουν να χάνω την παρθενιά μου από εκείνον, όμως ένιωθα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και έβρισκα συνεχώς δικαιολογίες για να το αποφύγω. Κάθε φορά που φιλιόμασταν υπήρχε μια αίσθηση που διαπερνούσε το μαινόμενο εφηβικό μου στρες και την ανάγκη να τιμωρήσω τους γονείς μου. Ένιωθα ότι έκανα κάτι κακό και όχι με την καλή έννοια, όπως το να καπνίζω ένα ολόκληρο πακέτο στην πίσω μεριά του σχολείου. Ξεπερνούσε τα όρια της μαγκιάς και ένιωθα ότι μπαίνω σε επικίνδυνα νερά.

«Δεν μου αρέσουν όταν είναι πάνω από 19, αλλά μην ανησυχείς, έχουμε καιρό μπροστά μας», μου είπε περιπαικτικά μία μέρα, όταν απέφυγα το άγγιγμά του - και τότε ήξερα ότι ήθελα να ξεκόψω.

Μίλησα γι' αυτόν στην παλιότερή μου φίλη, της είπα ότι ήθελα να χωρίσω και της ζήτησα να με βοηθήσει διότι δεν ένιωθα ότι μπορούσα να το κάνω. Εκείνη έκανε μία αποτυχημένη προσπάθεια να κρύψει το σοκ της. Κανόνισα να βρεθώ μαζί του και την έστειλα στη θέση μου. Του είπε να μην με ξαναπάρει τηλέφωνο και τον απείλησε ότι θα το πει στους γονείς μου. Αυτός της είπε να μην ανησυχεί και ότι τα αισθήματά του για εμένα ήταν «καθαρά πατρικά».

Όταν με συνάντησε μετά από αυτό η φίλη μου, με αγκάλιασε σφιχτά. Εκείνος μου έστειλε μήνυμα αργότερα λέγοντας μου ότι είμαι μια αγενέστατη σκύλα που του φέρθηκα έτσι.

Εγώ του έγραψα, «Ευχαριστώ, μπαμπά».

Τη μοναδική φορά που τον ξαναείδα ήταν λίγα χρόνια αργότερα, όταν τον συνάντησα τυχαία στον δρόμο. Απέφυγε να με κοιτάξει και κρατιόταν χέρι-χέρι με ένα κορίτσι που έδειχνε να είναι στην ηλικία μου, στην καλύτερη.

Δεδομένου ότι κατάγομαι από ένα μέρος όπου οι ενήλικοι άνδρες παίρνουν μικρά κορίτσια από το σχολείο και τα αναθρέφουν με δική τους πρωτοβουλία με σκοπό να τα κάνουν συζύγους-τρόπαια αργότερα, ένα μέρος όπου συνηθίζεται ακόμα η απαγωγή της νύφης και όπου η υμενοπλαστική είναι τόσο συνηθισμένη όσο και ένα σφράγισμα, η ιστορία μου δεν είναι και τόσο σοκαριστική. Δεν επικροτείται, αλλά συμβαίνει στη Γεωργία - είναι ένα αναγκαίο κακό του να είσαι κορίτσι στην εφηβεία. Και εφόσον η γενιά των γονιών μου εξακολουθεί να θεωρεί ότι η παρθενιά είναι η πιο πολύτιμη προίκα για μια κοπέλα, εγώ είχα ξεφύγει σχεδόν από τον κίνδυνο. Τουλάχιστον δεν με πήδηξε. Σωστά;

Δέκα χρόνια έχουν περάσει και ακόμα δεν μπορώ να σταματήσω να κατηγορώ τον εαυτό μου για όσα έγιναν. Κοιτάζοντας το παρελθόν, εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω γιατί επέλεξα να είμαι μαζί του, όμως αυτή η επιλογή ήταν αποκλειστικά δική μου. Δεν με ανάγκασε να κάνω κάτι. Το μόνο που έκανε ήταν να μου λέει ότι είμαι όμορφη όταν εγώ δεν είχα όρεξη και να εκφράζει την περιφρόνησή του για τα «σεμνότυφα μουνιά», παρακινώντας με να του αποδείξω ότι δεν ήμουν κι εγώ ένα από αυτά. Η επιλογή να φασωθώ μαζί του και να του στείλω μήνυμα από το σχολείο, λέγοντάς του τι χρώμα εσώρουχο φορούσα και αν είχα αυνανιστεί εκείνη την ημέρα, ήταν δική μου. Μπορούσα να πω όχι. Μπορούσα να ξεκόψω. Ήταν η επανάστασή μου. Ήταν το καθήκον μου.

Υπάρχουν λίγα σημεία στην πόλη -σκοτεινά παρκάκια που βρωμάνε κάτουρο- στα οποία με φίλησε, με άγγιξε και μου ζήτησε να το σκάσουμε μαζί. Όταν περνάω με το αυτοκίνητο από αυτά τα μέρη ακόμα ανατριχιάζω, χωρίς να μπορώ συνειδητά να θυμηθώ το γιατί. Όταν όμως το θυμάμαι, η ανάμνηση του κρύου, μουλιασμένου του χεριού κάτω από την μπλούζα μου μου προκαλεί κρίση πανικού. Όταν συμβαίνει αυτό, λέω στον εαυτό μου ότι το σημαντικό είναι ότι δεν κατάφερε να κάνει σεξ μαζί μου και να πάρει αυτό που ήθελε περισσότερο από όλα: τη λεγόμενη αθωότητά μου. Λέω συνεχώς στον εαυτό μου ότι κέρδισα.

Μια μέρα, το αγόρι μου μίλησε για έναν ποδοσφαιριστή που καταδικάστηκε σε έξι χρόνια φυλάκιση επειδή έκανε σεξ με μία έφηβη. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν και γκούγκλαρα «Άγγλος ποδοσφαιριστής σεξ με έφηβη» για να βρω το όνομά του. Καθώς διάβαζα την ιστορία, άρχισαν να με κατακλύζουν συναισθήματα που ήταν μέσα μου κλεισμένα για δεκαετίες. Από όλες τις ιστορίες με διάσημους άνδρες που διαπράττουν σεξουαλικά εγκλήματα, η συγκεκριμένη μου ήταν πολύ οικεία. Η ιστορία έμοιαζε πολύ με τη δική μου: τα μηνύματα, η διαφορά ηλικίας, η φήμη (ή μια ημιτασιόν της, στην περίπτωσή μου) ήταν οι βασικοί παράγοντες στην εξίσωση του ανακατεμένου μου στομαχιού. Δεν κατάφερα να κρατήσω την υπόσχεσή μου να μην κλάψω στη δουλειά. Κάπνισα ένα τσιγάρο ενώ ήμουν ακόμα νηφάλια.

Δεν ήταν η ομοιότητα που με πλήγωσε, ήταν η διαφορά. Σε αντίθεση με τον ποδοσφαιριστή της Sunderland, Adam Johnson, ο άνθρωπος που με παρενόχλησε δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Δεν τον έχουν κατακρίνει ποτέ οι συνάδελφοί του. Κανείς δεν χρειάστηκε να υποβληθεί σε αφαίρεση τατουάζ εξαιτίας των όσων μου έκανε. Δεν ακούστηκε το όνομά του στις ειδήσεις, ούτε καν δικάστηκε. Εξακολουθεί να είναι ένας συνηθισμένος τύπος που βοηθά που και που γριούλες να περάσουν απέναντι τον δρόμο και που πείθει που και που έφηβες να κάνουν σεξ μαζί του.

Και η ιστορία μου δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος ενήλικας άνδρας που την έχει γλιτώσει ενώ «βγαίνει ραντεβού» με παιδιά. Είναι ένας από τους πολλούς κρυφούς παιδόφιλους μικρής κλίμακας που ζουν ανάμεσά μας, οι οποίοι φυλάνε τα νώτα τους, εκτός κι αν κάποιος τυχαίνει να είναι ασυνήθιστα απρόσεκτος ή ιδιαίτερα διάσημος. Εκείνος και το συνάφι του παρενοχλούν κρυφά νεαρά κορίτσια κάθε μέρα, καθώς η κοινωνία λέει συνεχώς στις πιο θαρραλέες από εμάς ότι θα έπρεπε να είχαμε φωνάξει πιο δυνατά «όχι», ότι δείχναμε μεγαλύτερες, ότι το απολαύσαμε λίγο - λες και όλα αυτά με κάποιον τρόπο ακυρώνουν το έγκλημα.

Δεν είμαι σίγουρη ποιος είναι ο βασικός δέκτης αυτής της βασανιστικής οργής που βράζει μέσα μου. Ίσως ο εαυτός μου, επειδή δεν έκανα τίποτα εγκαίρως, ή οι φίλοι μου που δεν με ανάγκασαν να κάνω κάτι, ή οι φίλοι του που το ήξεραν από την αρχή και που ακόμα το ξέρουν, ή εκείνος προσωπικά επειδή είναι ένα απόβρασμα. Ή ίσως, όσο και αν με πονάει να το παραδεχτώ, ο δέκτης να είναι το θύμα του Adam Johnson- το κορίτσι που είχε το θάρρος να ζητήσει τη δικαίωση που δεν θα νιώσω ποτέ εγώ.

Η παρουσία του είναι σαν ένα μεγάλο σπυρί που ξέρω ότι δεν πρέπει να πειράξω, αλλά που δεν μπορώ να κρατήσω τα χέρια μου μακριά του. Έχουμε δεκάδες κοινούς φίλους στο Facebook. Η καρδιά μου πηγαίνει να σπάσει όταν κάνω κλικ στο προφίλ του και νιώθω μια μικρή ανακούφιση όταν βλέπω ότι τα ποστ του είναι κυρίως μεθυσμένα, καταθλιπτικά update στο status του. Δεν έχει αλλάξει καθόλου, εκτός από τη φαλάκρα του που έχει διπλασιαστεί σε έκταση.

Δεν αλλάζουν αυτά που έγιναν. Δεν μπορεί να με «ξε-παρενοχλήσει», όμως επιτέλους αρχίζω να βλέπω τα πράγματα όπως ήταν πάντα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, λόγω των ενοχών μου και της εκνευριστικής μου ντροπής, ένιωθα ότι υπήρχε κάτι που μπορούσε να χρησιμοποιήσει εναντίον μου - κάτι που θα ήταν καλύτερο να μείνει κρυφό. Ένιωθα ότι είχαμε δώσει έναν αόρατο, όρκο σιωπής (δεν θα έλεγε τίποτα αν δεν έλεγα κι εγώ) - και αυτό ήταν το τελευταίο του ασθενικό κράτημα πάνω μου.

Η υπόθεση του Johnson δεν ήταν ένας τρόπος να ξαναεπισκεφτώ τη σιχαμερή μας σχέση- το να βλέπω κάποιον άλλο στη θέση μου με βοήθησε να δω τα πράγματα κάτω από ένα νέο, αμερόληπτο πρίσμα. Ίσως να μην δικαιωθώ ποτέ, τουλάχιστον όμως ξέρω ότι πραγματικά δεν υπάρχει κανένα αντεπιχείρημα στο ζήτημα αυτό. Δεν υπάρχει καμία κοινή ευθύνη. Δεν υπάρχουν σκοτεινά μυστικά τα οποία μοιράζονται οι εμπλεκόμενοι. Αντ' αυτού, έχει διαπραχθεί ένα έγκλημα και υπάρχει ένα θύμα. Ένας θηρευτής και ένα θήραμα. Κι εγώ δεν ανήκω πλέον σε τίποτα από τα δύο. Περισσότερα από το VICΕ

Γιατί οι Έφηβοι Ομολογούν Συνεχώς Δολοφονίες στο Snapchat;

Κόντρες «Πειραγμένων» Αυτοκινήτων στην Γκρίζα Άσφαλτο του Σχιστού

Είναι Ηθικό να Αναπτύσσουμε Ανθρώπινα Όργανα Mέσα σε Ζώα;