Το να βγαίνεις είναι ωραίο πράγμα. Κάποιες φορές. Παρά το γεγονός ότι γκρινιάζω για τις ουρές και τους τουρίστες και τα άνευρα events και την αίσθηση που έχω πως τελικά τα πράγματα δεν είναι πια τόσο καλά όσο ήταν κάποτε, υπάρχουν φορές/μέρες/βραδιές όπου είμαι ξανά εκεί που ήμουν παλιά, πλημμυρισμένος από ενθουσιασμό και από αυτήν την έκσταση που σε κάνει να κλείνεις τα μάτια σου. Μετά θυμάμαι πως είμαι 25 και ότι πονάει η πλάτη μου όταν στέκομαι για παραπάνω από μια ώρα και ότι αν δεν πάω για ύπνο μέχρι το ρολόι να δείξει μια το πρωί, την επόμενη μέρα θα είμαι σαν ζωντανός-νεκρός.

Ωστόσο, κάποτε υπήρξα νεαρός και στο μέλλον θα είμαι μεγαλύτερος από ότι είμαι τώρα, οπότε είπα να σκετσάρω το τοπίο μιας ζωής που εκτυλίχτηκε μέσα στα κλαμπ.

Που βρίσκεσαι: Είσαι ένα νεαρό ξεπεταρούδι που είναι έτοιμο να παρτάρει. Όλος ο κόσμος είναι δικός σου και είσαι έτοιμος να τον ανοίξεις. Με κάθε τρόπο. Θα πας οπουδήποτε, θα δεις τον οποιονδήποτε, θα κάνεις το οτιδήποτε. Αυτό είναι. Ερωτεύεσαι DJς κάθε εβδομάδα. Θες να είσαι μέσα σε όλα. Γουστάρεις την ζωή ρε φίλε.

Μια μέση μέρα: 8μμ: Πάμε να γίνουμε σκατά ρε φίλε, μια φορά έχω μεθύσει όλη κι όλη, οπότε ας πιούμε μερικά τζιν κόλα και μετά να πιάσουμε τις μπύρες και μετά ας πάρουμε καμιά χάπα. Λες να πάμε σε κανένα μπαρ μετά; Σε αυτό που σου έλεγα έχω ακούσει ότι κάνουν γαμάτα υποβρύχια και πολύ τα γουστάρω τα υποβρύχια γιατί σε κάνουν σκατά και το να είσαι σκατά είναι πολύ γαμάτο, επειδή αισθάνεσαι καλά, αλλά δεν είσαι. Σε φάση μουδιάζει η μάπα μου και δεν μπορώ να μιλήσω και σε κάποια φάση ξερνάω, αλλά εντάξει δεν τρέχει.

11μμ: Που να πάμε; Στο Sankeys; Ναι νομίζω ότι το έχω ακουστά, γίνεται της πουτάνας εκεί, πάμε να γίνουμε φέτες. Παίζει να έχει και γκόμενες εκεί. Παίζει η Nina Kraviz; Ναι ρε φίλε, έχω ακούσει ότι σπέρνει αυτή ρε, ναι, ποιος θέλει μια Desperado;

1π.μ.: Έχω ξεράσει δύο φορές και θέλω να πάω σπίτι και που είναι οι φίλοι μου και έχω κάτσει σε αυτήν την χέστρα για μισή ώρα και όλα είναι πολύ δυνατά και πονάει το στομάχι μου και μακάρι να ερχόταν η μάνα μου να με πάρει.

11π.μ.: Φοβερό βράδυ με τους κολλητούς!! #Livingfortheweekend #άλλο_ένα_σφηνάκι #ύπνοτώρα

Πώς να ντύνεσαι καλά: Χέσε, είσαι 18. Είναι μια ηλικία που ό,τι λεφτά έχεις δεν μετράνε, είναι για πέταμα. Κάψτα. Πάρε ό,τι ρούχο σου φαίνεται σαν μια καλή ιδέα, πάρε Nike για κάθε μέρα της εβδομάδας. Όσο έχει να κάνει με τα ρούχα για το κλαμπ, αν εκείνο το κόκκινο τζην σου φαίνεται καλή ιδέα, αγόρασέ το και φόρα το. Επιτρέπεται.

Που βρίσκεσαι: Είσαι 21 και είσαι στην καλύτερη ηλικία της ζωής σου ως κλάμπερ. Δεν σε έχουν καβαλήσει ακόμα τα μεγάλα βάρη της ζωής, ξέρεις ποιος είσαι και τι σου αρέσει και λογικά ακόμα γουστάρεις να βγαίνεις. Καλώς όρισες στις γαμάτες μέρες σου. Φρόντισε να τις ξοδέψεις έξυπνα. Πήγαινε σε βραδιές γιατί θέλεις, όχι επειδή είσαι φίλος του DJ. Αυτή η εποχή είναι για σένα. Δες όποιον θες, όποτε θες. Είσαι 21 ρε τυχεράκια.

Μια μέση μέρα: Είσαι 21, κάνε ό,τι θες. Πήγαινε στην pub. Πήγαινε σε ένα εστιατόριο όπου μπορείς να ξοδέψεις 35 ευρώ σε ένα χοτ ντογκ, πατάτες και ένα μπουκάλι μπύρας που δεν βρίσκεις στα σούπερμαρκετ. Πήγαινε σε τρία κλαμπ και μετά πήγαινε στο σπίτι ενός φίλου σου. Μετά πήγαινε και στο σπίτι ενός άλλου φίλου. Επανέλαβε. Είσαι 21 ρε τυχεράκια.

Πώς να ντύνεσαι καλά: Είσαι 21, ό,τι και να φορέσεις γαμώ θα φαίνεται ρε τυχεράκια.

Που βρίσκεσαι: Έφτασες στα μεσαία 20 και σε κυριεύει ο τρόμος. Οι ελπίδες και τα όνειρα της εφηβείας, κείτονται νεκρά, χτυπημένα θανάσιμα από τις τύψεις και τα χρέη. Δεν έχεις κάνει τίποτα αξιοσημείωτο στην ζωή σου, απλά δουλεύεις και πριν πας στα κλαμπ πίνεις μπύρες από μια σακούλα. Στα κλαμπ, επιλέγεις τις βραδιές που έχουν δωρεάν είσοδο, μοιράζεσαι μια χάπα στα τέσσερα ψάχνοντας απεγνωσμένα να την «ακούσεις» όπως παλιά, τότε που τα γόνατα και η πλάτη σου δεν κελαηδούσαν από τους πόνους, τότε που το να έρθεις στα ίσα σου δεν σου έπαιρνε την μισή εβδομάδα. Το σουκού ξεκινάει εδώ!

Μια μέση μέρα: Αν έχεις μόλις πληρωθεί θα πας στην pub, γιατί τίποτα δεν λέει τόσο αποτελεσματικά «βγήκαμε έξω ρε φίλε», όσο 5 γύρες από μπύρα που θα σου φουσκώσει το στομάχι άνευ λόγου.

Λίγο αργότερα θα φτάσεις στο κλαμπ που σε έχουν στην λίστα και θα μπεις μέσα και όλοι θα είναι ή πολύ μικροί ή τελείως κωλόγεροι και εσύ και οι φίλοι σου απλά θα κινείστε εκεί μέσα μέχρι να έρθει η ώρα να πάτε στις χέστρες και να μοιραστείτε μια κόκα-απορρυπαντικό, με την μόνη ευχαρίστηση να έρχεται από κάποιες Instagram-ιές για να πείσεις τους άλλους ότι περνάς καλά. Σε κάποια φάση κάποιος θα πει κάτι για κάποιο after, αλλά ούτε καν. Γυρίζεις σπίτι και μιλάς ξανά με τους φίλους σου την Πέμπτη για να κανονίσετε που θα βγείτε την Παρασκευή.

Πώς να ντύνεσαι καλά: Ιδανικά, στα 25 σου πλέον δεν είσαι τελείως υποχείριο της μόδας, οπότε δεν ξοδεύεις πλέον όλα σου τα λεφτά σε αθλητικά παπούτσια που μοιάζουν σαν εμετός όλων εκείνων των αποτρόπαιων κλισέ της δεκαετίας του '90. Λογικά ξέρεις πλέον τι σου αρέσει. Φόρα άσπρο μπλουζάκι, μαύρο τζην και απλά Vans. Όλα τα άλλα είναι για τους νέους. Και δεν είσαι πια νέος.

Που βρίσκεσαι: Όταν η μάνα σου και ο πατέρας σου ήταν τριάντα εσύ ήσουν έξι. Σκέψου το λίγο. Είχαν καριέρες. Εσύ κάνεις freelance ως food blogger και βγάζεις φραγκοδίφραγκα. Ή κάτι κάνεις με μουσική και κάνεις καμιά part-time-ίλα για να τα βγάλεις πέρα. Η ζωή σου δεν έπρεπε να καταλήξει εδώ. Νιώθεις τώρα, περισσότερο από ποτέ, ότι η παρουσία σου εκεί έξω πρέπει να είναι εμφανής. Βγαίνεις λιγότερο, αλλά όταν βγαίνεις γίνεται χαμός. Έχει σαμπάνια, έχει χάπια, έχει poppers, έχει τα πάντα. Η δισκοθήκη σου έχει μείνει λίγο στάσιμη και δεν τσεκάρεις πια τόσο συχνά το Resident Advisor, αλλά νομίζεις ότι ξέρεις τι παίζει. Αλλά εντάξει τι να γίνει; Δώσε άλλο ένα.

Μια μέση μέρα: Μερικά ποτά σε μια ωραία pub, από αυτές που σερβίρουν τα γκουρμεδιάρικα μπέργκερ και έχουν μια ψαγμενο-τζαζό-μπάντα που παίζει τις Κυριακές, από αυτές που παίρνεις δύο μπύρες δίνεις δεκαπέντε ευρώ και δεν έχει ρέστα, από αυτές που κάποτε έλεγες πως έπρεπε να καούν. Γυρίζεις για λίγο σπίτι, είσαι ακόμα στο νοίκι μετά από τόσα χρόνια, κάνεις μερικές γραμμές μπας και βρεις τα απομεινάρια της χαμένης σου νεότητας και πας και βλέπεις έναν DJ που γούσταρες πριν δέκα χρόνια, να παίζει τους ίδιους δίσκους που έπαιζε και τότε, ενώ το σαγόνι σου δουλεύει υπερωρία και το μυαλό σου σκέφτεται ότι όλα τελείωσαν και ότι τα καλά δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω. Αλλά εντάξει, καλά παίζει ο τύπος.

Πώς να ντύνεσαι καλά: Ρίξε στα σκουπίδια ό,τι υπάρχει στην ντουλάπα σου που κάποτε ήταν της μόδας. Πάρε μερικές καλές μπλούζες, ένα άνετο, καλό παντελόνι και αναπαυτικά παπούτσια.

Που βρίσκεσαι: Όχι στο κλαμπ

Μια μέση μέρα: Δεν έχει τέτοια. Τελείωσαν. Όλα. Για πάντα.

Πώς να ντύνεσαι καλά: Δες τον Alan Shearer. Ε, όπως αυτός.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.