Κατά πολλούς μπορεί να ζω στον κόσμο μου, αλλά το λέω χωρίς καμιά ντροπή: μέχρι το βράδυ της Τετάρτης δεν είχα δει ποτέ καμιά δουλειά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο σινεμά. Όχι επειδή δεν τον γουστάρω (δεν είχα άποψη), απλά επειδή δεν μπήκα ποτέ στο τριπάκι. Για να εξηγήσω τα πράγματα κάπως καλύτερα. Σειρές του δεν είχα δει, γιατί γενικά δεν βλέπω ελληνικές σειρές, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις. Όσο για ταινίες του, δηλαδή το «Αν», απλά δεν πήγα στον κινηματογράφο να το δω. Άλλωστε είναι λίγες οι φορές που πάω σινεμά, με αποτέλεσμα να είναι πολύ επιλεγμένες οι ταινίες που βλέπω. Και μεταξύ μας τώρα, δεν θα κατέβαζα το «Αν» για να το δω στο σπίτι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Άρα η γνώμη που είχα για τον Παπακαλιάτη μέχρι το βράδυ της Τετάρτης ήταν από τις εμφανίσεις του στους «10 Μικρούς Μήτσους» ως κολλητός του Τζιμάκου και από την συμμετοχή του στη σειρά «Ντόλτσε Βίτα» που λέει το καταπληκτικό για την μάχη των Θερμοπυλών «και τότε ο Λεωνίδας, με τα λίγα περσικά που ήξερε λέει "μολών λαβέ"». OK, το παραδέχομαι, είχα γελάσει πολύ με αυτή την ατάκα.Αλλά, η αλήθεια είναι, ότι είμαι το πλέον ακατάλληλο άτομο για να κρίνω τη δουλειά του. Σε αυτά τα δύο σήριαλ που τον είχα δει και ήταν πολύ παλιά και δεν ήταν δουλειές του Παπακαλιάτη. Άσε που έκανε τον ζαβό και στα δύο. Άρα, τα τελευταία 15 χρόνια, όταν κάποια κουβέντα πάει στον Παπακαλιάτη για το πόσο καλός ή όχι είναι, εγώ απλά σφυρίζω αδιάφορα. Εκτός από τις φορές που θέλω να σπάσω τα νεύρα της Νάνσυς που είναι fan του, άρα αρχίζω και λέω όλα τα κλισέ που έχω ακούσει από τους haters. Και τα καταφέρνω μια χαρά: γίνεται έξαλλη.
Έτσι, όταν το βράδυ της Τετάρτης έπεσε η πρόταση να πάμε να δούμε το «Ένας Άλλος Κόσμος», αποφάσισα να ακολουθήσω την παρέα, έστω και με μαύρη καρδιά - δεν έχω δει ακόμα το νέο «Star Wars» το κερατάκι μου και έχω δει Παπακαλιάτη. Τι ντροπή;!Anyway, επειδή έχω ακούσει πολλά για το πόσο καλός ή όχι είναι, αποφάσισα να μην πάω με «άδεια χέρια» στην ταινία. Δεν ήξερα τι να περιμένω, άλλωστε. Έτσι, πριν πάμε στον κινηματογράφο με τα παιδιά, κάναμε μια στάση σε ένα μπαράκι και κατάφερα μέσα σε μια ώρα να πιω ένα Old Fashioned, μια μεγάλη μπύρα και ένα σφηνάκι βότκα, για να είμαι σίγουρος ότι θα βγάλω τη βραδιά. Και η συνέχεια ήταν πολύ καλύτερη, γιατί πήρα έναν από αυτούς τους μεγάλους κουβάδες ποπ-κορν και το έπαιξα πολύ αμερικανιά. Και τώρα αρχίζουμε…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι κι αν η ταινία βρίσκεται στην 3η της εβδομάδα στους κινηματογράφους. Η αίθουσα ήταν γεμάτη, sold out για να καταλάβεις. Κατά κύριο λόγο οι θεατές ήταν γυναίκες σε ένα ποσοστό 70%-30%. Αρκετές έφηβες, ακόμα περισσότερες 25αρες plus, κάποιες 45αρες (μερικές μόνες τους) και μερικά ζευγαράκια ήταν το παζλ του κόσμου. Α, και 2-3 haters υποθέτω, που τους καταλάβαινες από το χιλιόμετρο, καθώς σχολίαζαν σε όλη την διάρκεια της ταινίας, με ατάκες τύπου «έλα, με δουλεύει τώρα» ή «δηλαδή πως κατάλαβε τι λέει, αφού αυτή είναι Ελληνίδα και αυτός Γερμανός». Αυτό που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ότι ο κόσμος το ζούσε το έργο. Όχι, δεν καταλαβαίνεις, το ζούσε άσχημα. Άκουγες την έκπληξη σε κάποιες στιγμές της ταινίες με κάτι παρατεταμένα «ααααα» (υπερβολή κατά τη γνώμη μου, θα καταλάβεις μετά το γιατί), γέλια ουκ ολίγες φορές (ουχί κοροϊδίας), ενώ το highlight της βραδιάς ήταν πως όταν τελείωσε η ταινία οι περισσότεροι στην αίθουσα χειροκρότησαν. Δεν κάνω πλάκα. Χειροκρότησαν από τον ενθουσιασμό τους, ήθελαν έτσι να πουν ένα μεγάλο μπράβο στον δημιουργό, σκηνοθέτη, ηθοποιό Χριστόφορο Παπακαλιάτη. Έμεινα λίγο μαλάκας, νόμιζα ότι έφταιγε το συνεχόμενο αλκοόλ των τελευταίων ημερών, ρώτησα τον Κωνσταντίνο δίπλα μου «όντως χειροκροτούν ή το φαντάζομαι;», μου έγνεψε καταφατικά και τότε θυμήθηκα μια ιστορία: το 1995 όταν γύριζα με αεροπλάνο από τη Μυτιλήνη, είχε κωλόκαιρο, ο πιλότος έκανε δύο απόπειρες να προσγειώσει το αεροπλάνο αλλά δεν μπορούσε από τον αέρα, όμως στην 3η προσπάθεια τα κατάφερε, με τους επιβάτες να ξεσπούν σε ένα τρελό χειροκρότημα χαράς που γλίτωσαν από τον θάνατο. Ναι, από τότε είχα να ζήσω κάτι τέτοιο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Όσο για την ταινία; Ξέρω ότι θα απογοητεύσω κόσμο και κοσμάκι που περιμένει πως και πως να στάξω δηλητήριο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν χάλια. ΟΚ, σίγουρα ούτε για Όσκαρ είναι. Απλά πέρασα 113 λεπτά χωρίς να κουραστώ, χωρίς να πω «τι μαλακίες είναι αυτές» και είδα μια ταινία που σίγουρα θα ξεχάσω στα επόμενο 24ωρα. Δεν με χάλασε, ούτε ήταν κάτι που μου έμεινε και θα συζητάω με τους φίλους μου - πέρα από το χειροκρότημα του κόσμου.
Σε γενικές γραμμές ο Παπακαλιάτης έστησε ωραία μια ταινία, ώστε να πουλήσει στο κοινό του - και όπου «κοινό του» βάλε την πλειοψηφία των Ελλήνων. Με λίγα λόγια; Το «Ένας Άλλος Κόσμος» είχε ένα προβλέψιμο μέχρι θανάτου σενάριο κι αν έχεις δει τουλάχιστον τρεις ταινίες στη ζωή σου ήξερες που θα πάει η ιστορία (για αυτό μου έκαναν εντύπωση τα «ααααα» του κόσμου) καταπιάστηκε με θέματα επικαιρότητας -έστω και επιφανιακά- όπως οικονομική κρίση, μετανάστες, φασισμός με τον μέσο Έλληνα να κουνάει το κεφάλι του συμφωνώντας με αυτά που βλέπει, είχε το love story (για όλες τις ηλικίες και τα γούστα) που τόσο το κοινό του Χριστόφορου αγαπάει να βλέπει από αυτόν, σκαμπανεβάσματα ώστε να μην κουραστείς, τσίμπησε και λίγο τους χίπστερς με μια βόλτα στα hot spot του κέντρου στο ξεκίνημα του φιλμ, πάρα πολύ καλές ερμηνείες από Μαρία Καβογιάννη, Μηνά Χατζησάββα και J.K. Simmons, ενώ σε αφήνει η ταινία με μια αίσθηση ελπίδας, έτσι για να μην ρίξουμε στην κατάθλιψη τον κόσμο μας. Όλοι χαρούμενοι και πάμε για άλλα. Όχι, τίμιος Παπακαλιάτης, το παραδέχομαι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μερικές παρατηρήσεις μόνο, όχι επειδή είμαι ειδικός, αλλά επειδή θέλω να τις κάνω. Καταρχήν Χριστόφορε, θέλω να σου πω ότι Η ΠΛΑΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΔΕΙΧΝΕΙΣ. Δεν ξέρω αν έχεις πάει ποτέ σε αυτή την γειτονιά της Αθήνας ή απλά τη φαντάζεσαι, αλλά ειλικρινά αυτό το μαγικό μέρος που παρουσιάζεις ως Πλάκα δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αλλά από την άλλη αν αυτή η ταινία πάει εξωτερικό θα ψαρώσει πολύς κόσμος. Σίγουρα ο Παπακαλιάτης κάνει καλύτερη διαφήμιση της Ελλάδας από ότι το Υπουργείο Τουρισμού, την αλήθεια να τη λέμε.Κατά δεύτερον: τι κλισέ και κακό είναι αυτό; Ναι, επειδή η άλλη είναι από τη Σουηδία πρέπει να είναι ξανθιά, ψηλή, γκομενάρα και ψυχρή. Κάτσε, α ναι, η κλισέ εικόνα που έχεις στα 15 σου όταν δεν έχεις πηδήξει και ακούς Σουηδέζα.Κατά τρίτον: η υπεβολή ώρες-ώρες άγγιζε την τρέλα. Ναι, ήρθε η Σουηδέζα και έφυγε καταπίνοντας τα αντικαταθληπτικά σαν τις καραμέλες επειδή δεν άντεξε την δυστυχία του κόσμου στην Ελλάδα. Δεν νομίζω.Κατά τέταρτον: δεν μπορώ να πω, ο Παπακαλιάτης ξέρει να «μοντάρει» καλά μια ταινία για να πουλήσει, με πάρα πολύ καλή φωτογραφία, μουσικούλα και έρωτες. Αλλά ειλικρινά δεν περίμενα να είναι τόσο, τόσο, τόσο μέτριος ηθοποιός (είδες πόσο προσπάθησα να μην γράψω κακός). Όντως, αυτό μου έκανε εντύπωση.
Κάτι σαν επίλογος: Αν ήμουν εγώ στη θέση του Παπακαλιάτη θα έκανε τον σταυρό μου, που κατάφερα και έκλεισα τον J.K. Simmons για την ταινία μου, προτού κερδίζει το Όσκαρ Β' Αντρικού Ρόλου με την ερμηνεία του στο Whiplash το 2015. Αν είσαι κωλόφαρδος φίλε μου, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
