Χαζεύοντας τις Εμβληματικές Φωτογραφίες των 60's Μοτοσικλετιστών του Danny Lyon

Σκέρερβιλ, Ιντιάνα, 1964. Αναβάτης σε αγώνες. (Φωτογραφία από τον Danny Lyon/Magnum)

Το περασμένο φθινόπωρο, ενώ εργαζόμουν ως σχεδιάστρια βιβλίου για το μη κερδοσκοπικό ίδρυμα φωτογραφίας Aperture Foundation, άφησαν στο γραφείο μου και μέσα σε μία πλαστική θήκη αντίγραφο από την πρώτη έκδοση του The Bikeriders (1968) του Danny Lyon.

Το The Bikeriders είναι το πρώτο βιβλίο του θρυλικού πλέον φωτογράφου. Αντίγραφα σαν αυτό που μου έδωσαν πωλούνται περίπου 488 ευρώ. Μου ζητήθηκε να το ξεσκίσω, να γράψω πάνω του, με άλλα λόγια να το κακοποιήσω προκειμένου να βρω έναν τρόπο να δημιουργήσω ένα ακριβές ομοίωμα του βιβλίου. Δύσκολα μπορούσα να με φανταστώ να ξεδένω το βιβλίο και μαζεύτηκα από ντροπή στη σκέψη ότι θα έγραφα πάνω του. Αλλά μαθαίνοντας περισσότερα για το βιβλίο και για τη σχέση του Lyon με το πρότζεκτ, πείστηκα ότι δεν θα τον πείραζε να σκίσω το βιβλίο του προκειμένου να αναδημιουργήσω επακριβώς το πρωτότυπο.

Σε αντίθεση με πολλούς συνάδελφους του, ο Lyon δίνει ιδιαίτερη προσοχή σε όλες τις πτυχές που αφορούν τα βιβλία του -οι λεζάντες, η αλληλουχία και το κείμενο αντιμετωπίζονται  με την αμέριστη προσοχή και σοβαρότητα που αντιμετωπίζονται και οι φωτογραφίες. Καθώς κοίταζα τα ανυπόκριτα φωτογραφικά στιγμιότυπα του και τις ανεπίσημες ηχογραφήσεις των συζητήσεων, τα μέλη της συμμορίας των μοτοσικλετιστών που ήταν τα θέματα του ζωντάνευαν ολοένα και περισσότερο στα μάτια μου. Μένοντας πιστή στο πρωτότυπο σημαίνει να καταφέρω να δώσω στις νεότερες γενιές ένα τρόπο να ανακαλύψουν εκ νέου πως αυτό το βιβλίο έγινε εμβληματικό. Η ανατύπωση του πρωτότυπου βιβλίου του Lyon θα εμφανιστεί στις προθήκες των βιβλιοπωλείων σε όλο τον κόσμο στα τέλη του επόμενου μήνα.

Το πρότζεκτ που μετεξελίχθηκε στο The Bikeriders, άρχισε το 1963 όταν ο Lyon μόλις άρχιζε την καριέρα του ως φωτογράφος. Μορφωμένος γιος μιας μεσοαστικής οικογένειας, ο οποίος μεγάλωσε στο Κουίνς, ο Lyon είχε δει δουλειά του δημοσιευμένη μόνο σε ένα βιβλίο, το The Movement, που αφορούσε τα Πολιτικά Δικαιώματα στο Νότο. Εκείνη την εποχή ήταν 21 ετών, σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και εργαζόταν για την Φοιτητική Συντονιστική Επιτροπή Μη Βίας.

Αυτές οι πολιτικές φωτογραφίες έβαλαν τα θεμέλια για το μετέπειτα έργο του Lyon. Η καταγραφή της ζωής των μελών της λέσχης μοτοσικλέτας Chicago Outlaws φαινόταν ως το προφανές επόμενο βήμα για έναν φωτογράφο που ενδιαφερόταν για εκείνους που βρίσκονται στις παρυφές της αμερικανικής κοινωνίας. Τα μέλη των  Outlaws οδηγούσαν Harley και ο Lyon είχε μια Triumph, αλλά παρά τη θεμελιώδη αυτή διαφορά, ήταν σε θέση να δημιουργήσει στενές σχέσεις με μέλη της λέσχης.

Ουισκόνσιν, 1965. Αυτοκινητόδρομος 12. (Φωτογραφία από τον Danny Lyon/Magnum)

Ο Hugh Edwards, στον οποίο ο Lyon αφιέρωσε το The Bikeriders, ήταν μια εξαιρετικά σημαντική προσωπικότητα για τον Lyon και τους σύγχρονούς του. Από το 1959 έως το 1970, ο Edwards ήταν αναπληρωτής έφορος χαρακτικών και σχεδίων στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου, και ο Lyon κάθε φορά που είχε νέες φωτογραφίες καβαλούσε τη μηχανή του και πήγαινε να του τις δείξει. Η ενθάρρυνση και η υποστήριξη του Edwards βοήθησε τον Lyon όταν δούλευε το The Bikeriders γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ‘60.

Μιλγουόκι, Ουισκόνσιν, 1965. Ο Funny Sonny με τον Zipco. (Φωτογραφία από τον Danny Lyon/Magnum)

Κάποιες στιγμές, η καταγραφή των συζητήσεων των Outlaws φαινόταν πιο σημαντική από τη λήψη των φωτογραφιών τους. Το βιβλίο είναι γεμάτο με πολύ προσωπικές στιγμές που αντανακλούν το βίαιο και ακραίο τρόπο ζωής της λέσχης. Για παράδειγμα, ο Funny Sonny, ένα πρώην μέλος της συμμορίας Hell’s Angels (Άγγελοι της Κόλασης), περιέγραψε την πρώτη φορά που συνάντησε τους Outlaws, κατεβαίνοντας μεθυσμένος με τη μηχανή ένα λόφο και βλέποντας έναν αναβάτη να πέφτει από ένα γκρεμό:

«Πάει εκεί και πίνει περίπου τέσσερις καλές γουλιές κρασιού. Κι αρρωσταίνει αμέσως. Στιγμιαία αδιαθεσία. Και τα βγάζει όλα. Σκουπίζει το στόμα του και δείχνοντας την ανυπαρξία τρόπων, σκουπίζει τα χέρια στο παντελόνι του. Ο τύπος είχε μια μικρή Honda, ξέρεις, κράνος και όλα αυτά. Οπότε αρχίζει να κατεβαίνει το λόφο. Ξανανεβαίνει και πάει καλά, φαίνεται καλά και ανεβαίνει σαν τρελός…αλλά δεν συνειδητοποιεί κάτι. Η μηχανή του κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση, πηγαίνει προς ένα γκρεμό. Και πηδά και πατάει γκάζι πάνω από τον γκρεμό. Κατέστρεψε τη μηχανή του και έφυγε. Δεν ξαναγύρισε ποτέ».

Λούισβιλ, Κεντάκι Kentucky, 1966. Διασχίζοντας το Οχάιο. (Φωτογραφία από τον Danny Lyon/Magnum)

Ο Funny Sonny προσπάθησε να περιγράψει τη στιγμή που κατάπιε μια κάμπια στο μέγεθος ενός μολυβιού και τι συνέβη μετά: «Τώρα την κατάπια. Η κάμπια δεν φαίνεται πουθενά. Ανοίγω το στόμα μου και δείχνω σε όλους ότι έχει εξαφανιστεί. Μετά ξέρω ότι σέρνεται. Μπορώ να το αισθανθώ να ανεβαίνει στο λαιμό μου. Κράτησα το στόμα μου κλειστό. Όλοι τρώνε. Και είμαι στο τραπέζι και όλοι τρώνε. Μιλάμε και ανοίγω το στόμα μου λιγάκι και αυτή η μικρή γαμημένη κάμπια σέρνεται έξω από το στόμα μου».

«Περίπου τέσσερα άτομα αρρώστησαν. Έπειτα φώναξα σε όλους, λέγοντας ‘Αχ, δεν πρόκειται να ξεφύγεις από μένα κάμπια’. Έτσι άνοιξα το στόμα μου, την έβαλα στα δόντια μου και την μάσημα μια χαρά…Ωχ, Χριστέ μου. Αυτό όταν καλό. Τότε ήταν που γνώρισα πραγματικά τους Outlaws, τους γνώρισα αληθινά καλά».

Ντιτρόιτ, Μίσιγκαν, 1965. Η κηδεία του Renegade. (Φωτογραφία από τον Danny Lyon/Magnum)

Οι μηχανόβιοι σκιαγραφούνται ως βάναυσοι που δεν συγχωρούν. Κατά τη διάρκεια του στησίματος του βιβλίου, κάποια μέλη της λέσχης πεθαίνουν στο δρόμο, κάποια αυτοκτονούν. Ωστόσο όταν διαβάσεις ανάμεσα στις γραμμές, μπορείς να δεις την αγάπη και το σεβασμό κάτω από τη βία. Ο Johnny, ο πρόεδρος των Outlaws, είπε ότι το κλαμπ αγόραζε τεράστιες συνθέσεις λουλουδιών για κάθε κηδεία μέλους: «Αγοράζουμε για όλα τα μέλη της λέσχης που σκοτώνονται ή πεθαίνουν, ακόμα κι αν δεν είναι στη λέσχη πια ή εάν ήταν σε καλή κατάσταση όταν αποχώρησαν».

Τελικά, ο Lyon επιχείρησε να δοξάσει τη ζωή ενός Αμερικανού αναβάτη μηχανής και όλες τις δυσκολίες της. Προσφάτως δήλωσε στο Photo District News ότι «Στη δική μου Αμερική, οι άνθρωποι ήταν όλοι διαφορετικοί, ήταν όμορφοι και τα πάντα γύρω τους ήταν ωραία. Και πάνω απ’όλα ήταν ελεύθεροι». Πρόσθεσε ότι, τελικά, όλα τα πρότζεκτ του αφορούν «την υπαρξιακή πάλη για να είναι κανείς ελεύθερος».

Σκέρερβιλ, Ιντιάνα, 1965. Οι Sparky και Cowboy (Gary Rogues). (Φωτογραφία από τον Danny Lyon/Magnum)

Όταν ο Lyon αισθάνθηκε ότι το έργο του ολοκληρώθηκε, άρχισε να κουράζεται από τον τρόπο ζωής της λέσχης και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Το να βρει εκδότη για τη δουλειά του αποδείχθηκε δύσκολη υπόθεση ενώ και η προσωπικότητα του δεν κατάφερε να καλύψει τα κενά από τα ελλειπή διαπιστευτήρια του: ο Lyon ήταν και ακόμα είναι γνωστός ως ένας πεισματάρης φωτογράφος που έχει εκφράσει ανοιχτά την απέχθεια του προς περιοδικά και την βάρβαρη διαδικασία της εκτύπωσης που εμπλέκεται με τη συντακτική δουλειά. Ακόμα και ο τίτλος του βιβλίου αμφισβητήθηκε από τους συντάκτες, οι οποίοι δεν είχαν ακούσει το νέο όρο bikerider (αναβάτης μηχανής).

Έλκχορν, Ουισκόνσιν, 1966. Ο Cal. (Φωτογραφία από τον Danny Lyon/Magnum)

Τελικά, το 1968, ο φίλος του Alan Rizler κατάφερε να εκδοθεί το βιβλίο από την εταιρία Macmillan. Χιλιάδες αντίτυπα εκτυπώθηκαν και εστάλησαν σε όλη την Αμερική, αλλά καμία από τις φωτογραφίες δεν έγινε έγχρωμη λόγω του κόστους με συνέπεια να γίνει ελάχιστος ντόρος όπως ελάχιστο ήταν και το ενδιαφέρον του Τύπου όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο.

Μόλις ο Lyon πρωτοαντίκρισε αντίγραφο του βιβλίου του στη βιτρίνα βιβλιοπωλείου στο East Village, έπαιρνε τη μηχανή του και πήγαινε στο κατάστημα για να το κοιτάει. Τελικά ο MacMillan τον ρώτησε εάν ήθελε να αγοράσει τα υπόλοιπα αντίγραφα έναντι 60 σεντ το κομμάτι,

Σικάγο, Ιλινόις, 1965. Στο Eddie's της New York. (Φωτογραφία από τον Danny Lyon/Magnum)

Μετά την ολοκλήρωση του The Bikeriders, ο Lyon έγινε συνεργάτης του συνεταιρισμού κύρους Magnum Photos, αλλά το 1975, όταν τα άλλα μέλη παρατήρησαν ότι ποτέ δεν παρακολούθησε κάποιες από τις συναντήσεις τους, τον διέγραψαν. Ωστόσο η δουλειά του βρίσκεται από τότε στο αρχείο του Magnum. Εξακολούθησε να φωτογραφίζει σημαντικές και προσωπικές ιστορίες με ακεραιότητα, από την κατεδάφιση του κέντρου του Μανχάταν μέχρι το βάρβαρο σωφρονιστικό σύστημα του Τέξας.

Το βιβλίο είναι ένα δημιουργικό παράδειγμα της πρακτικής που ονομάζεται Νέα Δημοσιογραφία και στο πλαίσιο της οποίας ο συγγραφέας ή ο φωτογράφος μπαίνει στη σκηνή που καταγράφει και συμμετέχει σε αυτή. Η επανέκδοση του The Bikeriders δεν είναι μόνο ένας φόρος τιμής σε αυτό το κίνημα, μας θυμίζει επίσης να ακολουθούμε τα ένστικτά μας και να αντιμετωπίζουμε τον κόσμο χωρίς φόβο, όπως έκανε και ο Lyon.

Το The Bikeriders του Danny Lyon θα είναι διαθέσιμο από τις 30 Μαϊου από τον οίκο Aperture.

Η Sophie Butcher είναι φωτογράφος, συγγραφέας και σχεδιάστρια με έδρα τη Νέα Υόρκη. Γράφει στο μπλογκ LightBox του περιοδικού TIME καθώς επίσης και στο μπλογκ Feature Shoot.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.