Αιγάλεω: Δεν θα Πεθάνουμε Ποτέ Κουφάλα Νεκροθάφτη

Κείμενο: Φίλιππος Γαβριηλίδης Ένα βροχερό βράδυ Σαββάτου μου την έδωσε, έκλεισα ραντεβού με το φωτογράφο, φόρεσα τα καλά μου, μπήκα στο μετρό και γύρω στις 22:00 κατέβηκα στη στάση του Αιγάλεω. Στην πλατεία Εσταυρωμένου, έχοντας πλάτη μου μια εκκλησία (μεγάλη η χάρη Της), μπροστά μου απλωνόταν η Ιερά Οδός (Ιερά Οδός και Θηβών είναι το πιο κομβικό σημείο στο Αιγάλεω) και περιφερειακά μου, η σε ένα μεγάλο βαθμό ανεξάρτητη και αυτόνομη αγορά του Αιγάλεω City. Και γύρω από όλα αυτά; Πολλοί πεζόδρομοι ο καθένας γεμάτος με τη δική του ιστορία και τα δικά του μαγαζιά. Μα τι γίνεται στο Αιγάλεω; Τι συμβαίνει σε αυτό το πευκόφυτο προάστιο; Πράγματα που δεν συναντάς συχνά σε πιο κεντρικά μέρη, σίγουρα!

Hint 1: Ήξερες ότι το Αιγάλεω πήρε το όνομά του από το ομώνυμο αρχαίο βουνό της περιοχής και στη νέα ελληνική σημαίνει «λαός των κατσικιών»; Το προσωνύμιο «Σίτι» έδωσε στο Αιγάλεω ο Ζαμπέτας κατά τη διάρκεια κάποιων συναυλιών του στη Βρετανία.

Αποφασίσαμε να κάνουμε μια βόλτα για να πάρουμε μια ιδέα. Κόσμος, φασαρία, φώτα παντού και μουσκεμένοι, γλιστεροί δρόμοι. Άλλος κόσμος όμως. Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν αρκετές φυσιογνωμίες που ίσως και να έχω πετύχει πιο κεντρικά αλλά πολλοί είναι αυτοί που προτιμούν το Αιγάλεω και τις γύρω περιοχές του για να κάνουν το οτιδήποτε. Από έναν απλό περίπατο και ψώνια μέχρι και διασκέδαση (όλες τις ώρες της ημέρας και της νύχτας). Πάντως, όλοι ήταν ιδιαίτερα εύθυμοι. Είδα και πολλούς μαθητές μέχρι και προχωρημένες ώρες έξω. Αλλά αυτοί που εθεάθησαν περισσότερο στο οπτικό μου το πεδίο ήταν φοιτητές. Δύσκολο να το βρεις σε άλλο προάστιο αυτό.

Hint 2: Κάποιοι από τους διάσημους δημότες του Αιγάλεω είναι οι Γιάννης Ρίτσος, Μίκης Θεοδωράκης, Δάνης Κατρανίδης, Μιχάλης Ζαμπέτας, Νίκος Γαλανός, Κώστας Πρέκας, Τάσος Χαλκιάς, Ελένη Ράντου, Έφη Παπαθεοδώρου.

Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ένα αυτοκίνητο μάρκας BMW που έκανε drift επί της Ιεράς Οδού. Τέρμα η μουσική. Έπαιζε το κομμάτι «το κορίτσι μου τα σπάει (και κανέναν δεν ρωτάει)». Στο δρόμο μου συνάντησα και το «Θηρίο Tattoo». Σίγουρα θα το επισκέπτονται πολλοί φοιτητές. Από όπου περνούσα άκουγα ελληνική μουσική. Λαϊκά τραγούδια παλιά και ξένα. Από περίπτερα μέχρι και φαγάδικα. Στην αγορά πρόσεξα πολλά μαγαζιά με ρούχα και καλλυντικά. Μια φίλη μου Αιγαλεώτισσα μου είπε πως η αγορά με τα ρούχα εκεί είναι προσαρμοσμένη στο στυλ που ο κόσμος προτιμά. Ακόμη και στα καταστήματα αλυσίδες. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα και οι μικρές ηλικίες ήταν πολύ προσεγμένες. Πέρα από το πολύ χρώμα στα ρούχα παρατήρησα φουλ τακούνια και αθλητικά. Αυτό μου έκανε εντύπωση γιατί κανένα από όλα αυτά δεν ήταν απλά ή κοινά. Όμως, ήταν ωραία επειδή ήταν διαφορετικά.

Ήπιαμε από ένα διπλό καφέ γιατί είχαμε άγριες διαθέσεις και συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο δημοτικό άλσος της περιοχής, το Μπαρουτάδικο. Καλά, το κίτρινο αμαξίδιο με τους θάμνους έξω από το Μπαρουτάδικο τρελή φάση. Μέχρι εκεί που φτάσαμε το είδαμε καλοφτιαγμένο. Κανονικά εκτείνεται μέχρι και τα ΤΕΙ. Πήγαμε και στο μοναδικό μαγαζί που υπάρχει εκεί μέσα, το Alea El Verano. Πολύχρωμη φωταψία. Και, γενικά, η υπερβολή στους φωτισμούς των μαγαζιών ήταν εμφανής. Αυτό έδινε ένα κάποιο ίχνος ζωής στη νύχτα.

Hint 3: Το Μπαρουτάδικο πήρε το όνομά του από το εργοστάσιο πυρίτιδας που ξεκίνησε τη λειτουργία του λίγο πριν τις αρχές του 20ου αι.

Λίγη ώρα μετά παρατήρησα πως όλοι άρχισαν να πηγαίνουν προς τα νυχτερινά μαγαζιά. Φυσικά, ακολούθησα. Το λοιπόν, η φάση ήταν live με Βασίλη Καζούλη στο Feel Good Bar. Κοντεύει τα 20 χρόνια. Αρκετά alternative με ηλικίες λίγο μεγαλύτερες, κατά κόρον. Αλλά το μαγαζί γεμάτο!

Εκεί που στενοχωρήθηκα ήταν όταν βρήκα κλειστό το Cap Cap. Δεν υπάρχει φίλος μου στο Facebook που να μην έχει ανεβάσει φωτογραφίες από τα γλυκά του, τον μοναδικό χώρο του και τα βγαλμένα από παραμύθια ροφήματά του. Δεν σου λέω ότι είναι το απόλυτο στέκι, αλλά σίγουρα όσον αφορά στα με΄σα κοινωνικής δικτύωσης, είναι το πιο trendy μέρος (ίσως και ever) στο Αιγάλεω. Όλη η νεολαία εκεί. Ουρές έξω στο δρόμο (κυριολεκτώ). Κρίμα, θα το επισκεφθώ άλλη φορά (τώρα που πήρα το κολάι).

Από το 1973 που άρχισε να λειτουργεί το ΤΕΙ μέχρι και σήμερα έχουν περάσει από αυτό χιλιάδες φοιτητών από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Οι περισσότεροι φοιτητές του ΤΕΙ προτιμούν να βρίσκουν κατοικίες στο Αιγάλεω για να μη διανύουν καθημερινά μεγάλες αποστάσεις. Στηρίζουν πολύ την περιοχή. Δεν ξέρω που σύχναζαν παλαιότερα. Σήμερα θα τους βρεις σίγουρα στα ρακομελάδικα της περιοχής.

Πάμε στα ρακομελάδικα επί του πεζοδρόμου της Αγίας Λαύρας. Μα, πόσα είναι πια; Όλα overcrowded και από κόσμο και από ζωή. Ο ένας πάνω στον άλλον κυριολεκτικά. Ακόμη και με τη βροχή τραπεζάκια έξω, παντού. Δεν έχω δει στη ζωή μου περισσότερους φοιτητές μαζεμένους σε ένα πεζόδρομο, το λέω και το εννοώ. Φαγητό, οινόπνευμα, κέφι και φλερτ! Έπαιζε αρκετό φλερτ, και αυτό δεν το έχω δει τόσο συχνά έξω. Λείπει αυτό από το κέντρο. Είδα την περισσότερη νεολαία εκεί παρά σε μπαράκια και άλλων ειδών ξενυχτάδικα. Καθίσαμε για μια μπίρα και μια ποικιλία. Εντάξει, παιδιά, γιγάντια και πάμφθηνη (εγώ πάντως έσκασα). Ούτε Ψυρρή θα βρεις όλα τα παραπάνω.

Hint 4: Αν δεν έχεις όρεξη να ντυθείς καλά μπορείς να κυκλοφορήσεις και με φόρμες. Δεν θα σε κοροϊδέψει κανείς. Άντε να σε δω να το κάνεις αυτό Σάββατο βράδυ στο κέντρο. Τολμάς; Δεν τολμάς!

Οι ορδές κόσμου της άκαρδης νύχτας μας οδήγησαν στην Αίγλη. Από τα λίγα αφτεράδικα του Αιγάλεω. Με διασκέδαση μέχρι τις 8 και 9 το πρωί. Εντάξει, τέλειο, ανεπανάληπτο, πέρασα υπέροχα! Καταρχάς όταν μπήκαμε μέσα έπαιζε ένα επικό κομμάτι του Tus με τον αμίμητο στίχο: «έγινα πότης, πίνω τον κώλο μου για να ξεχάσω το δικό της». Από ότι μου είπε αρκετός από τον κόσμο του μαγαζιού οι περισσότεροι εκεί μέσα ήταν Αιγαλεώτες. Ο DJ ο οποίος έχει 25 χρόνια εμπειρίας στην πλάτη του (και έρωτα αγιάτρευτο με τον Tus) έχει δει τα πάντα στη νύχτα και δη σε αυτήν του Αιγάλεω. Τόσο ελληνικό τραγούδι δεν έχω ακούσει ξανά μέσα σε λίγες ώρες. Ο κόσμος διασκέδαζε πραγματικά. Τα τρυφερά ενσταντανέ έδιναν και έπαιρναν, όλοι οι θαμώνες τραγουδούσαν οτιδήποτε και αν έβαζε ο dj. Όσο για χορό δεν το συζητώ. Κάποια στιγμή είδα έναν τύπο που χόρευε με τρελό κέφι επάνω στο μπαρ. Ένας από τους υπεύθυνους με πλησίασε και μου είπε: «Ξέρεις, δουλεύω χρόνια στη νύχτα. Έχω δουλέψει σε πολλές περιοχές και μαγαζιά. Στα περισσότερα μέρη που έχω δουλέψει ο κόσμος μου φαινόταν ψεύτικος. Εδώ μέσα μετράει το ότι αυτό που κάνει αυτός ο τύπος εκεί πάνω είναι αληθινό». Δεν είχε και άδικο.

Hint 5: Αιγάλεω, Αιγάλεω, έρωτα της ψυχής μας. Το πιο λαμπρό κεφάλαιο έγινες της ζωής μας –δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη, μια ζωή Αιγάλεω.

Έπειτα από ένα σημείο έχασα τον Παναγιώτη. Είχε βγει έξω για να αγοράσει τσιγάρα. Ο περιπτεράς του ζήτησε να τραβήξει φωτογραφία δυο ωραίες κοπέλες που περνούσαν. Μετά από λίγο άρχισε να του απαγγέλει στιχάκια. Ξάφνου, ακούμπησε μπροστά του ένα σωρό αποδείξεων (από αυτές που δεν παίρνουν οι κατά τα άλλα νομοταγείς Έλληνες φορολογούμενοι) καθεμία από τις οποίες στο πίσω μέρος της είχε γραμμένους στίχους. Κάποιοι προορισμένοι για τραγούδια λαϊκών καλλιτεχνών και άλλοι πιο ποιοτικοί- σύμφωνα με τον ίδιο. Όλοι όμως βγαλμένοι από τη ζωή και την καρδιά ενός ανθρώπου που βλέπει πολλά μέσα από το στενό χώρο του περιπτέρου του. Βρήκα τον Παναγιώτη να συνομιλεί με τον περιπτερά και πλησίασα. Τον άκουγα να απαγγέλει υπό τη μουσική υπόκρουση άλλοτε Πέγκυς Ζήνα, άλλοτε Διονύση Σχοινά και άλλοτε Στέλιου Ρόκκου (ω, ναι, μας μιλούσε αρκετή ώρα). Του εξηγήσαμε τι κάναμε εκεί και θέλησε να μας αφιερώσει ένα στίχο του (τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για αυτό):

Κι ας μας κόβουν τη ζωή
Και την πληρώνουμε ακριβά
Σε μένα υπάρχει η χαρά
Στα δρώμενα τα σκοτεινά
Βασίλης, μόνιμα ερωτευμένος με τη ζωή

Hint 6: Όποιος θέλει να πάμε να διασκεδάσουμε μια νυχτιά στο Αιγάλεω να μου στείλει μήνυμα!

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.