Χώμα, Ιδρώτας και Backflip

Όσο ρομαντικό και ουτοπικό και αν ακούγεται, μεγαλώνοντας, όταν ονειρευόμουν ότι θέλω να γίνω αρθρογράφος, ήθελα να το κάνω μόνο προωθώντας όμορφα, καινούργια πράγματα. Ήθελα να μιλήσω για ανθρώπους με ικανότητες, για παράξενους τύπους, για νέες ιδέες. Ήθελα να γνωρίσω άτομα που θα με συνάρπαζαν. Για πολλά χρονιά η Ελλάδα δεν ήταν ο κατάλληλος χώρος για να κάνω κάτι τέτοιο. Και ευτυχώς εκείνα τα χρονιά ήμουν ακόμα πολύ μικρή.

Τώρα το σκηνικό έχει αλλάξει εντελώς. Γίνονται πολλά και αξιόλογα πράγματα στην Ελλάδα και είχα την χαρά να παραστώ σε αρκετά από αυτά. Ένα εξ αυτών ήταν το Show Me. Μια έντονα διαδραστική έκθεση για τα extreme sports, που έγινε στις 10-13 Απριλίου στο κλειστό γήπεδο Tae Kwon Do, στο Φάληρο. Πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά φέτος και σίγουρα θα επαναληφθεί και του χρόνου. Η διοργανώτρια της έκθεσης, Ελένη Καραμπίκα, όταν την ρώτησα για ποιον λόγο επέλεξαν να κάνουν μια τέτοια έκθεση, μου απάντησε πως θέλουν να δείξουν νέα πράγματα, να αποδείξουν ότι υπάρχει ζωή και κινητικότητα, ότι υπάρχει αισιοδοξία σε αυτόν τον χώρο. Και νομίζω πως το πέτυχαν.

Παρ’ ότι απόλυτα άσχετη, με οποιαδήποτε hands on διάσταση αυτών των αθλημάτων, πάντα με ενθουσίαζαν. Το κυριότερο θέμα αυτής της έκθεσης, είναι η πρόοδος των extreme sports, οι νέοι άνθρωποι που δοκιμάζουν εντελώς καινούργια και τρομαχτικά (κατ εμέ) πράγματα. Οι εταιρίες, ελληνικές και μη, που κατασκευάζουν μικρούτσικα και μεγάλα πράγματα, τα οποία μπορούν να κάνουν την ζωή των απανταχού και κάθε είδους riders, κατά τι πιο εύκολη.

Το εκθεσιακό μέρος ήταν πολύ ενδιαφέρον. Συνεχώς κάτι σου τράβαγε την προσοχή, από το pole dancing (πηγή πολλών και άλυτων ερωτημάτων μου, σχετικά με τις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος), μέχρι έναν προσομοιωτή wind surf και κάτι μεγάλες παράξενες ηλεκτροκίνητες σανίδες, τις οποίες μπορούσες να καβαλήσεις και να πας βόλτα. Επίσης εκεί που περπατούσες περνούσαν από δίπλα σου άνθρωποι με skate (έγινε και skate contest στον εξωτερικό χώρο), με rollers, με πατίνια, με ένα παράξενο ποδήλατο για τέσσερα άτομα.

Πέραν της έκθεσης, το highlight του συγκεκριμένου event, είναι το live show. Το οποίο είναι απλά, απόλυτα ψαρωτικό. Πρόκειται για μια back to back «επίδειξη» , BMX σε flatland και dirt και freestyle motocross. Με σύντομες εμφανίσεις γουρούνας και μερικών πολύ μικρών και γλυκούλικων μοτοκροσάδων, ένας εκ των οποίων, ο Μιχάλης, ήταν 7,5 χρονών και είναι το next big thing στην μινι κατηγορία. Cuteness Overload.

Πρώτο στην σειρά του show, ήταν το BMX σε Flatland, από τους: Μάνος Δασκαλάκης, George Κίκος και Σάκης Δούμας. Που ουσιαστικά μου ήταν αδύνατο να κατανοήσω. Είναι, όπως το περιγράφουν και οι ίδιοι, σαν να χορεύεις μαζί με το ποδήλατό σου. Και κάπως έτσι μου φάνηκε και εμένα. Ποδήλατα γυρίζανε ανάποδα, αλλά αυτοί οι άνθρωποι ήταν ακόμα πάνω τους. Με ένα πόδι, με ένα χέρι, ανάποδα, ίσια, είναι ίσως λιγότερο εντυπωσιακό από τα άλματα, αλλά είναι κατά γενική ομολογία, ένα από τα δυσκολότερα είδη BMX και απαιτεί άπειρες ώρες προπόνησης.

Μετά ερχόντουσαν οι BMX riders σε dirt, δηλαδή σε άλματα φτιαγμένα από χώμα. Τέσσερα στην σειρά, για να ειμαστε ακριβείς. Και ερχόντουσαν με φόρα, από μια ιδιαίτερα απότομη κατηφόρα. Και δεν φοβόντουσαν. Προφανώς, θα μου πεις, αφού αυτό κάνουν στην ζωή τους, αλλά εμένα δεν παύει να μου φαίνεται εκπληκτικό.

Δεν ξέρω αν πέτυχα καλή μέρα, ή αν τα παιδιά είναι πάντα έτσι, αλλά έγινα μάρτυρας δύο πρωτιών στον τομέα του dirt εκείνη την μέρα και σίγουρα θα το θυμάμαι για καιρό. Ο George Καλομενίδης, ή αλλιώς τρελός, εκτός από το ότι έκανε backflip, που δεν είναι πρωτιά γενικώς, αλλά εγώ πρώτη φορά το είδα μπροστά στα μάτια μου ( και δεν ήταν το μόνο που είδα μέχρι το τέλος της βραδιάς), πραγματοποίησε με επιτυχία  για πρώτη φορά στην Ελλάδα και ένα από τα πιο δύσκολα tricks παγκοσμίως, το BackflipTailwhip, που για μένα ήταν απλά ένας συνδυασμός τρόμου και ενθουσιασμού, έτσι όπως τον έβλεπα, ανάποδα, να κάνει όλα αυτά τα πράγματα.

Ο Σπύρος Τηνιακός, ένας true showman, που εμψύχωνε διαρκώς το κοινό και έκανε απίστευτα πράγματα πάνω στο ποδήλατο, πραγματοποίησε για πρώτη φορά σε dirt το δικό του κόλπο, ονόματι Crossfoot Tailwhip. Όλα τα άλλα παιδιά έκαναν, επίσης, τέλεια δουλειά και διατηρούσαν την ψυχραιμία τους εκπληκτικά, απέναντι σε ένα κοινό που φώναζε και ζητωκραύγαζε και ζητούσε κι αλλά tries, όταν κάποιος δεν έβγαζε το κόλπο με την πρώτη.

Τέλος, ερχόταν το Freestyle Motocross, δια χειρός Νόντα Λογοθέτη και Stig Aron Froseth. Σαν θέαμα είναι, με τα λιγότερα λόγια που μπορώ να το περιγράψω, μια μεγάλη, μαζική έκρηξη αδρεναλίνης. Δυο άνθρωποι, σαν όλους τους υπόλοιπους, ήταν ικανοί, να είναι 20 μέτρα πάνω από την γη, επάνω σε μια μηχανή που πηγαίνει με μεγάλη ταχύτητα και να έχουν αρκετή ψυχραιμία και αυτοσυγκράτηση, ώστε να στέλνουν φιλάκια, να χαιρετάνε και να γελάνε. Επίσης σήκωναν τα πόδια τους, τα χέρια τους, στριφογύρναγαν και εγώ σκεφτόμουν ότι μετά βίας μπορώ να κάνω ποδήλατο. Είναι διαφορετικό είδος ανθρώπων. Έχουν μάθει να τρέφονται από την αδρεναλίνη, και όχι να τους μπλοκάρει. Και είναι πραγματικά τρελό.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στο τελικό κόλπο της βραδιάς που είναι το backflip, εκεί πάνω ψηλά, στον αέρα, με μηχανή (σε περίπτωση που δεν το έχετε καταλάβει ακόμα). Δεν ξέρω πως και τι, αλλά το είδα και αυτό. Και ήταν τέλειο. Έπεσε απόλυτη ησυχία και μετά φασαρία και χειροκροτήματα. Όλοι μαζί εισπνεύσαμε και αναπνεύσαμε ξανά, αφού ο rider ήταν πίσω στην γη.

Και με αυτή την ευχάριστη νότα, έκλεισε αυτό το πραγματικά απίστευτο show. Μια μεγάλη παρέα παιδιών, που όλοι συνέχαιραν όλους, για την καλή δουλειά, την προσπάθεια, τις επιτυχίες.

Τότε ήταν που συνειδητοποίησα, ότι αυτό είναι που φανταζόμουν όταν ήμουν μικρή. Αυτούς τους ανθρώπους ήθελα να γνωρίσω. Γιατί είναι θαρραλέοι και κάνουν τρομαχτικά, μεγάλα πράγματα και τα κάνουν καλά. Αυτά τα άτομα αξίζουν απόλυτα την προσοχή που τους δόθηκε μέσα από αυτή την έκθεση και οι φωτογραφίες το αποδεικνύουν ακόμα περισσότερο.