Το Περίεργο Δείπνο μου στη Φυλακή Κοκαΐνης στη Βολιβία

Προς απογοήτευση πολλών από τους πιο περιπετειώδεις περιπλανώμενους ταξιδιώτες στη διαδρομή "Gringo trail" της Νότιας Αμερικής, οι παράνομες περιηγήσεις στη Λα Παζ, τη φυλακή της κοκαΐνης, σταμάτησαν απότομα το 2009.  Η διαβόητη κατάσταση που επικρατούσε στη φυλακή έγινε γνωστή από το βιβλίο Marching Powder του Αυστραλού συγγραφέα Rusty Young. Διηγείται την ιστορία του πρώην λαθρεμπόρου ναρκωτικών Thomas McFadden που φυλακίστηκε στην παράξενη και αινιγματική κοινότητα των τροφίμων στη Λα Παζ. Το βιβλίο, που έφερε τη φυλακή στο προσκήνιο και έστρεψε σε αυτή την προσοχή των μέσων ενημέρωσης στη Βολιβία -και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς έβαλε τέλος στο ναρκωτουρισμό που γινόταν εντός των τειχών της- γίνεται τώρα ταινία με τον Μπραντ Πιτ να κάθεται στην καρέκλα του σκηνοθέτη.

Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, ακόμα είναι δυνατό να περάσεις μια ολόκληρη βραδιά ακολασίας μέσα στη Λα Παζ. Φέτος το Φεβρουάριο, το ανακάλυψα με σκληρό τρόπο.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στη Βολιβία, συνάντησα έναν επίσης Βρετανό ταξιδιώτη, ο οποίος έχει εγκατασταθεί εκεί. Μου είπε ότι για να καλύψει τα έξοδα διαβίωσής του, άρχισε να πουλάει κοκαϊνη μέσω συνεργατών σε έναν από τους ισχυρούς τροφίμους της φυλακής. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο νέος μου φίλος ισχυρίστηκε επίσης ότι είχε πρόσβαση στη Λα Παζ οποτεδήποτε επιθυμούσε. Το αντίτιμο της εισόδου ήταν 400 μπολιβιάνο πέσο (51 ευρώ), συμπεριλαμβανομένου του κόστους δωροδοκίας των δεσμοφυλάκων. Τη μέρα που ακολούθησε αυτής της αποκάλυψης, ο 'Fred' και εγώ περιμέναμε έξω από την πύλη της φυλακής για να έρθει κάποιος φρουρός και να μας βάλει μέσα.

Τελικά, το τηλεφώνημα έγινε και μπήκαμε μέσα από την πύλη Plaza. Από εκεί πήγαμε στο σημείο καταγραφής των επισκεπτών. Μας έκαναν εξονυχιστικό έλεγχο, πήραν τους αριθμούς των διαβατηρίων και τα ονόματά μας και μετά άλλαξαν χέρια τα λεφτά. Η βαριά πύλη στο προαύλιο της φυλακής δεν ήταν κλειδωμένη και μπήκαμε μέσα, σε ένα από τα γήπεδα μπάσκετ. Αμέσως, παρατήρησα μια ομάδα μικρών παιδιών -εξίσου απρόσμενο ήταν αυτό που είδα μετά: Αφίσες, τραπέζια και καρέκλες με χορηγό την Coca Cola. Μια μικρή εξειδικευμένη διαφήμιση. Όπως ήταν φυσικό, προσελκύσαμε μεγάλη προσοχή πολύ γρήγορα -ήμασταν οι μόνοι λευκοί Βρετανοί σε ορατή απόσταση- αλλά αμέσως μας χαιρέτισε ένας φιλικός άνδρας λίγο πάνω από τα 40, με λεπτή κορμοστασιά και καλοφροντισμένο μούσι. Παρά το ανάστημά τους, περπάτησε με τον αέρα της εξουσίας.

Χαμογελώντας συστήθηκε σε άψογα αγγλικά και μας οδήγησε στα εσωτερικά σκαλιά της αυλής σε ένα πολύ όμορφα επιπλωμένο δωμάτιο με τηλεόραση και PlayStation. Ήταν η κρεβατοκάμαρά του, μας εξήγησε. Ο Fred έκανε την ανταλλαγή την οποία είχε έρθει να κάνει και καθίσαμε λίγο περισσότερο για να συζητήσουμε και να μοιραστούμε ιστορίες. Ο άνδρας ήταν μεξικανικής καταγωγής, ο γιος ενός βαρόνου των ναρκωτικών από το καρτέλ Sinaloa του Μεξικού, που δεν είναι γνωστό για την ευαισθησία του. (Οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες θεωρούν το Sinaloa το πιο ισχυρό συνδικάτο εγκλήματος στον κόσμο). Ο οικοδεσπότης μας μιλούσε αγγλικά, ισπανικά, γαλλικά, πορτογαλικά και τη διάλεκτο των μανδαρίνων.  Όπως και το 75% του πληθυσμού της φυλακής, έτσι κι αυτός εξέτιε ποινή για κατηγορίες σχετικές με ναρκωτικά -τον είχαν συλλάβει στα σύνορα της Βολιβίας με 40 κιλά κοκαϊνη. Αλλά όντας τόσο ισχυρή παρουσία μέσα στη φυλακή, δεν είχε καμία επιθυμία να φύγει. «Μπορώ να φύγω, αλλά γιατί να το κάνω; Εδώ είμαι βασιλιάς». Εξήγησε γιατί «η απόδραση δεν θα ήταν απαιτητική υπόθεση» αλλά αναλογιζόμενος τις ελευθερίες του (συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας να τον συνοδεύουν στην πόλη για να βρει γυναίκες) ήταν απόλυτα ευχαριστημένος με τη διαμονή του.

Νιώθοντας ιδιαιτέρως ομιλητικός, άρχισα να μοιράζομαι δικές μου ιστορίες. Μετά από μια τέτοια ιστορία, με κοίταξε πολύ έντονα και εξήγησε ότι ήταν χαρούμενος που φιλοξενούσε έναν τουρίστα που δεν τον φοβόταν. Τότε με προσκάλεσε να επιστρέψω στη φυλακή το βράδυ για πάρτι μετά φαγητού. Είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ήταν δυνατό να γίνει πάρτι με τουρίστες, αλλά εξήγησε ότι εάν μπορούσα και ήθελα θα το κανόνιζε. Η αμοιβή των δεσμοφυλάκων και τα έξοδα όλα δικά του. Δεν ήταν μια εμπειρία που εάν την έχανα θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου.

Δυο μέρες αργότερα, ο Fred, ένας δεύτερος φίλος και εγώ περιμέναμε το τηλεφώνημα από την Plaza de San Pedro, χωρίς να μπορούμε να διώξουμε τη σκέψη ότι μπορεί και το σχέδιο να ήταν κακό. Αλλά περιμέναμε, φροντίζοντας να μην μας δουν. Οι ημερήσιες οικογενειακές επισκέψεις είχαν τελειώσει στις 21.00 το βράδυ, οπότε δεν είμασταν σίγουροι πως οι δεσμοφύλακες θα αντιμετώπιζαν τρεις gringos, οι οποίοι προσπαθούσαν να μπουν παράνομα από τον πλαινό δρόμο. Περίπου στις 23.30, μετά από δυο ώρες καθυστέρηση, μας έβαλε μέσα ένας νευρικός φύλακας. Μας οδήγησε μέσα από ένα μικρό δίκτυο σοκακιών, γεμάτων υγρασία, που μύριζαν σαπίλα και σκατά σε μια μικρή σκάλα που οδηγούσε σε ένα φωταγωγημένο δωμάτιο με ένα μεγαλύτερο στρογγυλό τραπέζι και ηχοσύστημα. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτό το δωμάτιο είχε ένα πολύ καθαρό ιδιωτικό μπάνιο. «Καλώς ήρθατε, είμαι πολύ χαρούμενος που τα καταφέρατε» είπε ο οικοδεσπότης μας. Ξανά, αισθάνθηκα το εντυπωσιακό χάρισμα της πρώτης συνάντησής μας.

Συμπεριλαμβανομένου του Fred και του φίλου μου, είμασταν εννέα άνθρωποι. Οι υπόλοιποι ήταν κρατούμενοι. Μας υποδέχθηκαν εγκάρδια και καθίσαμε γύρω από το τραπέζι. Το «πάρτι μετά δείπνου» ήταν αναμφισβήτητα λιγότερο πάρτι και περισσότερο μια βραδιά φτιαξίματος με ποτά και ναρκωτικά. Με το αλκοόλ και τη σκόνη να περνούν ελεύθερα, η ατμόσφαιρα άρχισε να θερμαίνεται. Ο οικοδεσπότης μας άρπαξε τον καθρέφτη από τον τοίχο και τον χτύπησε πάνω στο τραπέζι, πριν ρίξει το περιεχόμενο μιας μεγάλης τσάντας με κοκαϊνη στην επιφάνεια του. Όταν αυτό τελείωσε, εξαφανίστηκε κάτω από τη σκάλα και επέστρεψε με μια σακούλα σε μέγεθος κρεμμυδιού, γεμάτη σκόνη. Άρχισε να τρέχει άχαρα γύρω από το τραπέζι και να τη σπρώχνει στις μύτες των ανθρώπων και να φωνάζει «Σνιφάρισεεεεε!». Τα πρόσωπα πολλών ανθρώπων ήταν κυριολεκτικά καλυμμένα με κοκαϊνη. Είχε πολλά περισσότερα ναρκωτικά από το μέσο όρο των νυχτερινών πάρτι.

Τον ρώτησα για τα τατουάζ με το διάολο που κάλυπταν τα χέρια και το στέρνο του. Απάντησε ότι ήταν «ένα με τον διάολο» και πως αυτή ακριβώς η συμφωνία μαζί του ήταν που τον είχε κρατήσει ζωντανό, παρά τις πολλές απόπειρες κατά της ζωής του. Μοιράστηκε πολλές άγριες ιστορίες. Γέλασα και του είπα να σταματήσει να παίζει θέατρο, τονίζοντας ότι ήταν απολύτως προφανές σε μένα πως ήταν άνθρωπος «που αγαπούσε» και όχι βίαιος -δεν είχε επηρεαστεί από την κατάσταση του. Για να προσπαθήσω να καταλάβω τις επιρροές του, τον ρώτησα για την οικογένεια του.

Έκανε παύση, πήρε μια μεγάλη γραμμή κοκαΐνης και άρχισε να αποκαλύπτει το παρελθόν του. Εξήγησε ότι ο μπαμπάς του -«ένα αδίστακτο κάθαρμα» ήταν πάντα το πρότυπό του. Μου είπε ότι όταν πεθάνει, θέλει να αποτεφρωθεί μέσα στην Mustang Bullitt του, το οποίο ήταν το πρώτο αυτοκίνητο που απέκτησε ποτέ. Είπε ότι η μητέρα του τον είχε χτυπήσει ελάχιστες φορές, αλλά όταν το έκανε, νοσηλευόταν στο νοσοκομείο. Έπειτα μίλησε για τα δικά του παιδιά. «Η κόρη μου είναι μια κακιά σκύλα» είπε. «Αυτή θα αναλάβει την επιχείρηση, όχι οι γιοι μου».

Έπειτα είπε μια ιστορία που μπορεί να είναι ή όχι αλήθεια. Ήταν κάτι που είχε ξαναειπωθεί ή ήταν μύθευμα;

«Στη δουλειά μου πρέπει να είσαι βίαιιος αλλά εκείνο που με εξέπληξε ήταν όταν άρχισα να το απολαμβάνω» εξήγησε. «Μια μέρα, άνοιξα την πόρτα μου και βρήκα έναν καλό φίλο να με σημαδεύει με όπλο στο κεφάλι. Τον έστειλαν να με σκοτώσει αλλά δεν μπορούσε να το κάνει. Τον κοίταξα στα μάτια και του είπα να αφήσει κάτω το όπλο και να μου μιλήσει. Μιλήσαμε, έκλαψε και μου είπε ποιος ήταν αυτός που τον έστειλε. Τότε εξέπληξα τον εαυτό μου και τον βασάνισα για τρεις μέρες. Τότε ανακάλυψα την αγάπη μου για τη βία».

Προσευχήθηκα στο Θεό, ότι αυτό ήταν παραμύθι.

Στις 06.30 πμ, φτιαγμένοι μέχρι αηδίας, προσπαθήσαμε να φύγουμε. Ωστόσο, από ατυχή συγκυρία επρόκειτο να ξεκινήσει συνέδριο της αστυνομίας εκείνη την ώρα. Μας ανάγκασαν να κρυφτούμε σε μια γωνιά κοντά στην πύλη που οδηγούσε στο χώρο της υποδοχής, ενώ όλοι οι συμμετέχοντες περνούσαν από εκεί. Χάσαμε την αλλαγή δεσμοφύλακα και βρεθήκαμε να αντιμετωπίζουμε έναν άνθρωπο που δεν είχαμε δωροδοκήσει. Αντιλαμβανόμενος τι είχε συμβεί, ο νέος δεσμοφύλακας φάνηκε πολύ ανήσυχος. Η προοπτική να μείνουμε στη φυλακή λίγο περισσότερο άρχισε να προβάλλει. Μπορούσα να ακούσω τον οικοδεσπότη μας και το δεσμοφύλακα να έχουν έντονη συζήτηση. Όταν ο οικοδεσπότης μας κατάφερε να εξηγήσει στο δεσμοφύλακα την επισφαλή θέση στην οποία βρισκόταν, μας έβγαλαν έξω όσο το δυνατό γρηγορότερα.

Ο φίλος μου και εγώ είπαμε αντίο στον Fred και καθίσαμε αμίλητοι για λίγο. Έπειτα στράφηκα προς το μέρος του και του ζήτησα να φύγουμε την επόμενη μέρα από τη Λα Παζ. Συμφώνησε χωρίς να πει λέξη.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.