Ένας Νιγηριανός Γάμος αλά Ελληνικά στην Πλατεία Αμερικής

Ένα απόγευμα Παρασκευής, λίγο πριν μπει ο Νοέμβρης, ο Sam έμπαινε στο σπίτι του κρατώντας μια φουσκωμένη χάρτινη σακούλα που είχε φτάσει εκείνο το πρωί από τη Νιγηρία. Είχε μέσα ένα είδος μελιτζάνας, ένα πιπέρι που το λένε alligator pepper, (δικαίως, αφού καίει πολύ περισσότερο απ’ αυτά που έχουμε συνηθίσει), και ξηρούς καρπούς που βρίσκεις μόνο στα τροπικά δάση της Αφρικής. «Σε κάθε ξεχωριστή περίσταση υπάρχει στο τραπέζι kola nut. Είναι σύμβολο αποδοχής, σεβασμού και φιλοξενίας. Στη γλώσσα μας λέμε "Ohye we te re orji we te re ndu", που σημαίνει ότι “όποιος σου φέρνει αυτόν τον καρπό, σου φέρνει και ζωή"», θα μου εξηγούσε λίγο αργότερα δίνοντάς μου να δοκιμάσω αυτό το έδεσμα, που όπως κι αυτός, είχε ταξιδέψει από το Esan της Νιγηρίας, μέχρι την Πλατεία Αμερικής.

Η Ruth, η –πλέον- σύζυγος του Sam, υπομονετικά είχε καθίσει σε μια καρέκλα για αρκετή ώρα, μέχρι να δημιουργήσουν οι Αφρικανές φίλες της ένα έργο τέχνης με τα μαλλιά της. Όσο οι πολύχρωμες σκιές έφταναν τα μάτια της, το δυάρι που ζουν τα τελευταία χρόνια στο κέντρο της Αθήνας γέμιζε από φίλους που έφταναν σταδιακά για να πάρουν μέρος σε μια μικρή γιορτή, που μοιάζει με το ελληνικό «κρεβάτι», με τη διαδικασία να είναι λίγο – πολύ παρόμοια. Η μέλλουσα νύφη εκείνη την ημέρα ντύθηκε με ένα κόκκινο μεταξωτό φόρεμα που επίσης είχε ταξιδέψει από τη Νιγηρία και ο γαμπρός ντύθηκε με τα ίδια υφάσματα. Αφού ετοιμάστηκαν, ένα μικρό παρανυφάκι ντυμένο στα ίδια κόκκινα χρώματα, παρέδωσε τη Ruth στον Sam. Το φιλί που περίμεναν όλοι δόθηκε και το σπίτι άρχισε να κινείται σε ρυθμούς αφρικανικούς.

Μια τέτοια μέρα είναι ιδανική για να μυήσει κάποιον στην αφρικανική κουλτούρα, αλλά ο γάμος που έγινε σε μια προτεσταντική εκκλησία μια εβδομάδα αργότερα ήταν ό,τι πρέπει για να αισθανθείς ότι παίζεις σε ταινία του Nollywood. Οι περισσότεροι Νιγηριανοί πιστεύουν στον πεντηκοστιανισμό, ένα χριστιανικό κίνημα που περιλαμβάνει πολλές εκκλησίες. Οι πιστοί του μένουν πολύ μακριά από φονταμενταλιστικά πρότυπα, θεωρούν πως η πίστη πρέπει να περιλαμβάνει και την προσωπική εμπειρία του χριστιανού, και να μη στηρίζεται μόνο στις τελετουργίες. Μια τέτοια εκκλησία που λειτουργεί κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα φιλοξένησε και τον γάμο της Ruth και του Sam. Στην ίδια εκκλησία συνηθίζουν να πηγαίνουν κάθε Κυριακή για να τραγουδήσουν gospel, αφού και οι δυο είναι μουσικοί που εργάζονται σε διάφορα μαγαζιά της Αθήνας τον χειμώνα και σε νησιά το καλοκαίρι. H Ruth βρίσκεται στην Ελλάδα εννέα χρόνια και ο σύζυγός της πέντε.

Tη μέρα του γάμου η εκκλησία άνοιξε τα λαμαρινένια ρολά της κατά τις 12. Ένας άνδρας σκούπιζε σχολαστικά τα πορτοκαλί φύλλα απ’ το πεζοδρόμιο και λίγη ώρα αργότερα με ένα παλιό Νissan έφτασαν οι πρώτοι καλεσμένοι. Όσο η εκκλησία γέμιζε, κάποιος άρχισε να παίζει πιάνο, μια γυναίκα άρπαξε το μικρόφωνο που έστεκε πάνω στο μικρό ξύλινο πάλκο που έχουν δημιουργήσει και ξεκίνησε να τραγουδάει. Οι αυτοσχεδιασμοί, οι κορώνες με τις ψηλά κρατημένες νότες και η πολύχρωμη μουσελίνα που είχε τυλίξει στο κεφάλι της, την έκαναν να θυμίζει κάτι από Mahala Jackson. Το πιάνο και τη φωνή, πλαισίωνε ένα αφρικάνικο μουσικό όργανο που στη Νιγηρία το αποκαλούν shekere. Φτιάχνεται από μικρές κολοκύθες που αποξηραίνονται για μήνες, ενώ μετά την αφαίρεση του πολτού και των σπόρων, τρίβεται, βάφεται και ντύνεται περίτεχνα με χάντρες, για να απελευθερώσει έναν ήχο που αν ήταν εικόνα θα ήταν με βεβαιότητα τίγρεις να χάνονται στα μοβ ηλιοβασιλέματα αυτής της αφρικανικής ηπείρου.

Το χρώμα της Ruth τη μέρα του γάμου ήταν το κίτρινο και του Sam το μπλε. Όταν έφτασαν, ένας λευκός μεταξωτός διάδρομος στρώθηκε για να οδηγηθούν στο ιερό. Πρώτα εκείνος, συνοδευόμενος από πέντε ζευγάρια και μετά εκείνη με τις παράνυμφές της, ντυμένες στα κίτρινα, ενώ οι πιο στενοί φίλοι τους είχαν ντυθεί στα ίδια χρώματα. Η τελετή δεν διαφέρει πολύ απ’ αυτή που έχουμε συνηθίσει στις ορθόδοξες εκκλησίες. Η μόνη διαφορά είναι πως το ζευγάρι στέκεται καθιστό όσο ακούγονται οι ύμνοι και τα αποσπάσματα της Βίβλου. Η συνέχεια είναι αρκετά οικεία, αφού περιλάμβανε τις ερωτήσεις αποδοχής του γάμου (δέχεσαι-δέχομαι), ενώ λίγο αργότερα η Ruth και ο Sam γονάτισαν για να δεχτούν τις τελευταίες ευλογίες των ιερέων της εκκλησίας.

Η τελετή είναι πιο χαρούμενη από αυτήν που έχουμε συνηθίσει, αφού στις προτεσταντικές εκκλησίες χορεύουν. Εξάλλου, στην Αφρική, η παραδοσιακή μουσική αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της ύπαρξης. Οι ήχοι έχουν τελετουργικό χαρακτήρα και σπάνια είναι αποσπασμένοι από τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, πόσο μάλλον από τους γάμους. Για τους ανθρώπους της, η μουσική συμβολίζει τη ζωή σε κάθε έκφανσή της. Όταν όλο το μυστήριο τελείωσε το μέρος γέμισε με αφρούς, κομφετί και φιγούρες με τεράστια χαμόγελα που κουνούσαν τους γοφούς τους ντυμένοι με φορεσιές που θα ζήλευε κάθε καμβάς ζωγράφου.

Κάποιοι από τους Νιγηριανούς αυτής της πόλης, ζουν, εργάζονται και αναπέουν στην Αθήνα για πάνω από 30 χρόνια. Έχουν δημιουργήσει οικογένειες, φίλους και ένα κοινωνικό ιστό που τους χωράει όλους, αλλά κυρίως δεν είναι το «γκέτο» που κάποιοι θέλουν να φαντάζονται. Είναι εκείνοι που σε αποκαλούν «αδελφή» τους όταν δουν ότι παίζεις με τα παιδιά τους, είναι εκείνοι που σου δείχνουν πώς να χορεύεις στον ρυθμό της Αφρικής και σε αφήνουν να τον κάνεις δικό σου. Το πιο σημαντικό είναι ότι θα σε αγκαλιάσουν ακόμη και αν δεν μπορείς να μάθεις εύκολα τα βήματα.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Περισσότερα από το VICE

Ο Έβρος Είναι το «Ποτάμι των Φαντασμάτων»

«Οι Απαλές Υφές Είναι πιο Ερεθιστικές» - Η Σεξουαλική Έλξη για τους Τυφλούς

Πώς να Τακτοποιήσεις την Ντουλάπα σου μια και Καλή