Ο Γιώργος Μαυρίδης τα Έχει Βρει με τον Εαυτό του

Ο Γιώργος Μαυρίδης εισέβαλλε αστραπιαία στο αφυδατωμένο τηλεοπτικό τοπίο πριν πέντε χρόνια ακολουθώντας νοητά το χέρι μας στο σημείο που ακουμπούσε την υδρόγειο. Έτσι συστήθηκε στο κοινό, ως μια πληθωρική και φρέσκια παρουσία του World Party. Για κάποιους συμπαθής, για κάποιους άλλους «δήθεν» και επιφανειακός. Εξάλλου, στην εποχή της παντοκρατορίας των social media, αυτοί οι χαρακτηρισμοί μπορούν να εναλλάσσονται με την ταχύτητα ενός κλικ. Σ’ αυτή τη βαλίτσα που γυρνούσε τον κόσμο, δεν κουβαλούσε σχεδόν τίποτα από την αλητεία των 90s, από τα οργισμένα γκράφιτι στους τοίχους της Θεσσαλονίκης, την οπαδική έκσταση της Τούμπας, τις ερασιτεχνικές βελόνες των πρώτων σχεδίων, τότε που τα τατουάζ ήταν ακόμα συνυφασμένα με τη μιαρότητα του περιθωρίου. Το μοναδικό που πήρε μαζί του ήταν ένας ακαμουφλάριστος αυθορμητισμός που ταρακούνησε ελαφρώς τις μιντιακές νόρμες.

Αυτός ο κύκλος έκλεισε αφήνοντας στον ίδιο μια απρόσμενη δημοφιλία και πολλές χιλιάδες followers. Κάπου εκεί ο Γιώργος άρχισε να αποκαλύπτει μια αποσιωπημένη ή άγνωστη σε πολλούς όψη της προσωπικότητας του, την όψη του ανθρώπου που δεν ήταν περιχαρακωμένος σε μια yolo ζώνη βολικής κοινωνικοπολιτικής αφωνίας αλλά βρισκόταν σε μια διαρκή αλληλεπίδραση με όσα συνέβαιναν στη δυστοπική ελληνική πραγματικότητα, που είχε πολιτικό λόγο – όχι με την έννοια της ακαδημαϊκής εποπτείας αλλά με την αιχμηρότητα του βιώματος -, που είχε ευαισθησίες, που σκαρφιζόταν ιδέες για το πώς μπορείς να αλλάξεις όχι τον κόσμο. Από τους μαραθώνιους τατουάζ για λόγους ακτιβισμού, μέχρι τις φιλοζωικές δράσεις και την τρυφερή εμμονή του με τα παιδιά που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, ένα μεγάλο μέρος της ενέργειας του είναι στραμμένο προς τα έξω, εκεί που υπάρχει πόνος, στέρηση και απελπισία. Αυτή εξάλλου, ήταν και η αιτία που συμμετείχε φέτος στο Nomads, μια επιλογή που έκανε πολύ θόρυβο και ξένισε αρκετούς αλλά ο ίδιος την είχε εντάξει, σχεδόν με ιερή προσήλωση, σ’ έναν συγκεκριμένο στόχο.

Συναντηθήκαμε στο στούντιο «Tattooligans» που διατηρεί στη Θεσσαλονίκη, ανάμεσα σε πολλά πιτσιρίκια που αποζητούσαν μια χειραψία ή ένα αυτόγραφο, ένα αφινιασμένο κινητό που χτυπούσε ασταμάτητα και το πάντα επιβλητικό και θαυματουργικό βλέμμα της Μόλυ. Φανερά εξουθενωμένος, πολύ ορεξάτος, μ’ ένα κράμα εφηβικής οξύτητας και middle age νηφαλιότητας, έδωσε στο VICE, μια χειμαρρώδη συνέντευξη. Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται για συνέντευξη αλλά για μια εξομολόγηση σ’ ένα φίλο ή μια φίλη. Γιατί ο Γιώργος δε δίνει συνεντεύξεις. Μιλάει πάντα σ’ έναν φίλο. Αυτό είναι το μεγάλο του ατού, η εγγύτητα που δημιουργεί με το πρώτο καλωσόρισμα. Ενδεχομένως να είναι και η μεγαλύτερη του αδυναμία. Γιατί δεν έχει πάντα απέναντι έναν φίλο αλλά κάποιους που δε μπορούν να χωνέψουν τον παρορμητισμό του και κυρίως το γεγονός ότι η δική του αστερόσκονη δεν έχει γυαλιστερή απόχρωση αλλά γκρίζα, σαν το μελάνι που χαράζει το δέρμα.

VICE: Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελες να κάνεις όταν προσγειώθηκες στην Αθήνα;
Γιώργος Μαυρίδης: Θα σου πω την αλήθεια: Αρχικά σκεφτόμουν να μην έρθω κατευθείαν στην Ελλάδα. Να εξαφανιστώ για ένα διάστημα. Να ταξιδέψω σε κάποια γειτονική χώρα, στη Μιανμάρ ή στο Θιβέτ, να χαλαρώσω και να αδειάσει το κεφάλι μου. Κατανοούσα , όμως, ότι αν δεν κατέβαινα να μιλήσω στον κόσμο που θα περίμενε, θα ήταν σα να υπεκφεύγω κάτι. Επίσης, θα επισκιαζόταν όλη αυτή η προσπάθεια που έκανα για την ανακαίνιση της παιδιατρικής πτέρυγας. Οπότε, έπρεπε να μιλήσω για να φύγει όλο αυτό από μέσα μου. Μετά, βεβαίως ήθελα να δω τη μητέρα μου, την αδερφή μου, τη Μόλυ και τους φίλους μου. Να πάρω το μηχανάκι μου και να κατέβω μια βόλτα στο κέντρο. Ξέρεις. Ανθρώπους και μέρη που μου έλειψαν αυτό το τρίμηνο.

Τους είπα ότι θέλω να γίνει αυτό το έργο είτε μείνω μια εβδομάδα στο Nomads, είτε τρεις μήνες. Και το δέχτηκαν. Θα μπορούσα, αφού στη συνείδηση κάποιων ανθρώπων, είμαι μια τηλεπερσόνα ή ένας μαϊντανός, να έμπαινα και να έπαιρνα τα λεφτά. Θα ήμουν ένας ακόμη τύπος που δε γούσταρε τα reality και άλλαξε γνώμη. So what?

Και τώρα έχεις ηρεμήσει ή χρειάζεσαι κι άλλο χρόνο για να καταλαγιάσει μέσα σου αυτή η εμπειρία;
Σωματικά τις τελευταίες 15 μέρες στο παιχνίδι τις έβγαλα με το ζόρι. Πέρασα δύσκολες μέρες, μπήκα στο νοσοκομείο με υψηλό πυρετό, πάθαινα παντού κράμπες από την κούραση και την αφυδάτωση. Αναμφισβήτητα, ήταν πολύ ζόρικα και θα χρειαστώ καιρό, ίσως και δυο μήνες, όπως μου είπε ο γιατρός, για να επανέλθω. Ψυχολογικά θα κρατήσω μόνο τα θετικά αυτής της εμπειρίας και ότι έκανα δύο καλούς φίλους. Είναι πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό, όχι μόνο μέσα στο παιχνίδι αλλά και το μετά, πως θα διαχειριστείς δηλαδή όλα αυτά που γράφονταν και ειπώνονταν για σένα, πολλά από τα οποία ήταν εντελώς αβάσιμα. Είναι περίεργο συναίσθημα. Θέλω χρόνο.

Όταν βγήκες και διαπίστωσες όλο αυτό το αντιφατικό και κοφτερό ενίοτε σπιράλ σχολίων γύρω από το πρόσωπο σου, σε ενόχλησε;
Φανταζόμουν ότι η συμμετοχή μου στο παιχνίδι παραξένεψε κάποιους. Όταν όμως γνωστοποιήθηκε η συμφωνία με το κανάλι πήρα αρκετά ενθαρρυντικά μηνύματα. Υπήρξαν και κακοπροαίρετες φωνές, ευτυχώς λίγες. Μου έχει ξανασυμβεί. Έκανα την παρουσίαση στα 90 χρόνια του ΠΑΟΚ, με ρώτησαν «ποσά λεφτά θες», τους απάντησα ότι από τον ΠΑΟΚ δεν παίρνω λεφτά. Αντιπρότεινα να δώσουν την αμοιβή μου στη Λάμψη (έναν φορέα γονέων με παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας). Στην αρχή κάποιοι έκραζαν γιατί πίστευαν ότι πληρώθηκα από τον ΠΑΟΚ και μετά οι ίδιοι άνθρωποι έκραζαν γιατί θεωρούσαν ότι η φιλανθρωπική μου δράση έπρεπε να παραμείνει αθόρυβη. Δε βγάζεις άκρη. Από ένα σημείο και μετά, το διασκεδάζεις και πουλάς τρέλα.

Υπήρξαν στιγμές μέσα στο παιχνίδι που η αμηχανία σου ή η δυσφορία σου διαχέονταν παντού, σ’ αυτά που έλεγες και κυρίως σ’ αυτά που δεν έλεγες. Στιγμές που έκλαιγες…
Ήταν πρωτόγνωρη για μένα αυτή η διαδικασία και σε μεγάλο βαθμό έξω από τα νερά μου. Από την πρώτη μέρα που έκανα τηλεόραση ήταν ένα πείραμα καθαρά παρεΐστικο. Δεν είχα τη λογική ότι πάω να κάνω καριέρα παρουσιαστή. Ήμουν απλώς εγώ και οι φίλοι μου που γράφαμε τις εμπειρίες μας στην κάμερα, τις δείχναμε και ο κόσμος διασκέδαζε. Στο Nomads, όμως, τις κάμερες δεν τις κρατούσαν οι φίλοι μου. Έγιναν διάφορα που δε μπορείς να τα πεις στην κάμερα. Ήδη από την τέταρτη μέρα έσπασα. Στις φάσεις αυτές που κλαίω, ξέρεις τι κάνω; Λέω τον πόνο μου στον οπερατέρ μετά από ένα άγρυπνο βράδυ. Ξεσπάω. Όταν φτάνω στο σημείο να κλάψω σημαίνει ότι δε μπορώ να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματα μου. Τα δάκρυα μου είναι οι λέξεις που δε βγαίνουν.

Στο τέλος του παιχνιδιού έγινε γνωστή η συμφωνία σου με το κανάλι για την ανακαίνιση της παιδιατρικής πτέρυγας του ΑΧΕΠΑ και πολλοί άνθρωποι αιφνιδιάστηκαν ευχάριστα. Πώς σχεδίασες αυτή την προσπάθεια;
Κοίτα, μην κοροϊδευόμαστε, εδώ και δυο χρόνια που ξαναβγήκαν στο προσκήνιο τα παιχνίδια επιβίωσης, δεν υπάρχει παιχνίδι που να μην έχει ακουστεί το όνομα μου ακόμα και για την παρουσίαση τους. Η πρώτη επαφή στο Nomads ήταν για να είμαι ο δεύτερος παρουσιαστής για τα live από την Αθήνα. Αρνήθηκα. Μετά μου έγινε η πρόταση να συμμετέχω ως παίκτης. Θεώρησα ότι αφού τελείωσα τις εκπομπές που έχω κάνει και δέχομαι διαρκώς προτάσεις για παιχνίδια επιβίωσης, πρέπει να το αξιολογήσω. Μπορεί να μη ταιριάζει στο δικό μου μυαλό αλλά αφού ταιριάζει σε όλους τους υπόλοιπους, ας αξιοποιήσω την ευκαιρία να ζητήσω αυτό που θέλω και αν το δεχτούν, θα το κάνω. Αυτό που ήθελα, λοιπόν, ήταν να επισκευαστεί ο συγκεκριμένος χώρος του ΑΧΕΠΑ των 22 αιθουσών και 600 τετραγωνικών, να μπορούν να πηγαίνουν τα παιδιά, να βρίσκουν τη φροντίδα που χρειάζονται κι ένα πιο ευχάριστο περιβάλλον. Τους είπα ότι θέλω να γίνει αυτό το έργο είτε μείνω μια εβδομάδα στο Nomads, είτε τρεις μήνες. Και το δέχτηκαν. Θα μπορούσα, αφού στη συνείδηση κάποιων ανθρώπων, είμαι μια τηλεπερσόνα ή ένας μαϊντανός, να έμπαινα και να έπαιρνα τα λεφτά. Θα ήμουν ένας ακόμη τύπος που δε γούσταρε τα reality και άλλαξε γνώμη. So what? Εκπομπή είναι σε τελική ανάλυση, δεν κάνεις έγκλημα. Απλά εγώ σαν άνθρωπος δε λειτουργώ έτσι. Είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου. Όλη αυτή τη διαδικασία με το ΑΧΕΠΑ, τη «δούλευα» τρεις μήνες πριν μπω. Αν άντεχα να έμενα μέχρι το τέλος και κέρδιζα, θα έπαιρνα και το έπαθλο να κάνω ξενώνες για τους γονείς των παιδιών που νοσηλεύονται στο νοσοκομείο. Δε μπήκα να κατεβάσω τα παντελόνια μου, μπήκα να προσπαθήσω. Έτσι είναι, θέτεις ένα στόχο και αν δεν τα καταφέρεις, προσπαθείς ξανά. Ξεκινάς από την αρχή και βρίσκεις νέους τρόπους για να πετύχεις το στόχο σου.

Τι ήταν αυτό, όμως, που σε ακούμπησε τόσο πολύ και αποφάσισες να ασχοληθείς με την παιδιατρική κλινική του ΑΧΕΠΑ;
Όλα ξεκίνησαν πριν δυο χρόνια. Ήρθαν κάποιοι άνθρωποι και μου ζήτησαν να βοηθήσω για την περίπτωση ενός αγοριού που ήταν άρρωστο και έπρεπε εσπευσμένα να μεταβεί στην Αμερική. Σκέφτηκα μια ιδέα, να συγκεντρώνουμε χρήματα κάνοντας τατουάζ. Δεν προλάβαμε. Το παιδί τελικά πέθανε. Κρατήσαμε αυτή την ιδέα και την υλοποιήσαμε δύο φορές για άλλες περιπτώσεις, μία φορά για τους γονείς και μία για εργαλεία που χρειαζόταν το νοσοκομείο. Εγώ, τέλος πάντων, κράτησα επαφή με αυτό το χώρο, γνώρισα κι άλλους γονείς, μου εξήγησαν τα προβλήματα που υπάρχουν στο ΑΧΕΠΑ. Γενικότερα πιστεύω ότι αν μπορείς να βοηθήσεις κάπου, βοηθάς. Εγώ μπορούσα και το έκανα. Οι ίδιοι οι γονείς αυτών των παιδιών αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες. Μπορεί να μην έχουν που να μείνουν, να κοιμούνται στο αμάξι ή στις καρέκλες του νοσοκομείου. Το ερώτημα είναι πόσο σε νοιάζει. Ε, με νοιάζει.

Έχω χάσει κι εγώ δικούς μου ανθρώπους από καρκίνο, ξέρω τι σημαίνει αυτή η απώλεια και πως είναι να νιώθεις ανήμπορος και αβοήθητος. Αφού μπορώ να βοηθήσω να βελτιωθεί έστω και λίγο η καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων, το κάνω. Μακάρι να είχα ένα σκασμό λεφτά να κάνω περισσότερα και μακάρι όλοι μαζί να αλλάζαμε τον κόσμο. Προς το παρόν μέχρι εκεί μπορώ, μέχρι εκεί κάνω. Δουλεύω από πολύ μικρός. Τώρα έχω βρεθεί σε μια συγκυρία που δεν έχω ανάγκη τα λεφτά, τα οποία δούλεψα πολύ για να βγάλω, δε μου τα χάρισε κανείς. Έχω μια δουλειά που μου εξασφαλίζει άνεση. Η επιλογή που μου ανοίγεται είναι αν θα γίνω άπληστος ή αν θα προσφέρω κάτι στους ανθρώπους που είναι εντελώς ευάλωτοι. Προφανώς δε θεωρώ μάγκα κάποιον που κάνει φιλανθρωπίες, επειδή έχει αυτή την οικονομική δυνατότητα. Θεωρώ μάγκα αυτόν που έχει 10 ευρώ και δίνει και τα 10 ευρώ. Δε θέλω να μειώσω κάτι, οποιαδήποτε κίνηση συμπαράστασης και ανακούφισης είναι χρήσιμη. Λέω τι σημαίνει για μένα πραγματικό θάρρος και ότι η αλληλεγγύη έχει σημασία να διαπερνά τον τρόπο ζωής μας.

Άρα, έχει σημασία οι άνθρωποι που έχουν πρόσβαση στο δημόσιο λόγο, να αξιοποιούν τη δημοφιλία τους για να εμπνεύσουν, για να πουν κάτι που δε αφορά μόνο στον εαυτό τους;
Ναι, φαντάζομαι ότι έχει. Στη δική μου περίπτωση ήταν κάπως αστείο. Πριν δύο χρόνια άρχισαν να δημοσιεύονται κάποιες τέτοιες δράσεις μου. Εγώ, όμως, αυτό το κάνω εδώ και δέκα χρόνια. Απλά δε χρειάστηκε να το μάθει κανείς. Κάποτε αν ανέφερες το όνομα μου, θα έλεγαν « Α! ο τατουατζής, κλαρινογαμπρός που ταξιδεύει και… yolo». Ο ίδιος άνθρωπος που τώρα μου λέει «μπράβο», ήταν αυτός που με αποκαλούσε «κλαρινογαμπρό». Δε με πειράζει. Λέω ότι είναι καλύτερα να μη βιαζόμαστε να κρίνουμε ανθρώπους, να βγάζουμε συμπεράσματα και να βαθμολογούμε στην αξιολογική κλίμακα από ένα τηλεοπτικό στιγμιότυπο. Στη show biz είμαστε όλοι περαστικοί και αναλώσιμοι. Το θέμα είναι τι αποτύπωμα θέλει να αφήσει ο καθένας. Πχ ωραία αμάξια, ωραίες γυναίκες, λίγο γκλαμουριά και πάρτι; Αυτό; Δε θέλω να κρίνω κανέναν. Εμένα δε μου λέει τίποτα αυτό. Το ζήτημα είναι να αφήσεις ένα έργο, κάτι που θα φτιάξει το κέφι σ’ έναν συνάνθρωπο σου, να δημιουργήσεις ομορφιά, να πεις ένα μήνυμα που θα αγγίξει μια χορδή εκεί έξω. Κατά τα άλλα η μεγαλύτερη μου κάβλα είναι να ξυπνάω το πρωί με υγεία, να φτιάχνω ένα καφέ, να ανάβω ένα τσιγάρο και να χαζεύω τη θάλασσα. Τόσο απλά.

Το αναφέρεις συχνά ότι η λάμψη της show biz είναι εφήμερη…
Άδικο έχω;

Όχι. Το λες όμως γιατί το έχεις εμπεδώσει ή για να το ξορκίσεις; Εννοώ αν είσαι έτοιμος να αποχωριστείς όλη αυτή τη δημοσιότητα αν χρειαστεί; Γιατί τα media έχουν και μια διεργετική ισχύ πάνω μας
Είναι μια δουλειά που αποφέρει χρήματα, δόξα, την αποδοχή του κόσμου. Δουλειά όμως. Υπάρχει ο κίνδυνος του εθισμού αλλά όλοι θα τελειώσουμε κάποια στιγμή. Το θέμα είναι πως θα διαχειριστείς τη δημοσιότητα σου και κυρίως πως θα διαχειριστείς την επόμενη μέρα που δε θα σαι πάνω στη «σκηνή», την έξοδο σου. Αισθάνομαι συνειδητοποιημένος πάνω σ’ αυτό. Επιδιώκω να αποφεύγω την υπερέκθεση. Έχω δώσει λίγες συνεντεύξεις και τις μισές υποχρεώθηκα (λόγω συμβολαίων) να τις δώσω. Αν είναι να φύγεις, καλώς να φύγεις, Ο κόσμος αποφασίζει αν θα σε βλέπει ή όχι. Το διακύβευμα, όπως σου είπα και πριν, είναι τι κάνεις όσο είσαι εκεί, τι αφήνεις πίσω σου. Προσωπικά νιώθω χαρούμενος, γιατί σ’ αυτά τα πέντε χρόνια προσπάθησα και να διασκεδάσω τον κόσμο και να τον ευαισθητοποιήσω. Αν μπορώ να κάνω μια εκπομπή, να περνάω καλά, ναι θα το κάνω. Αν δε χωράει η προσωπικότητα μου στην ελληνική τηλεόραση, πάλι οκ θα είναι. Ο κόσμος αποφασίζει. Όταν κάναμε την εκπομπή «Στο δρόμο» πέρασα πολύ καλά. Για κάποιο λόγο όλοι έγραφαν για αποτυχία. Έπαιξε απέναντι στο Survivor που ήταν ένα τηλεοπτικό φαινόμενο και έκανε 60% και διπλασίασε τη ζώνη της prime time, τη συγκεκριμένη στιγμή. Οταν ξεκινήσαμε στην πρεμιέρα είχαμε 600.000 δέκτες μέσο όρο, αυτό σήμαινε την προηγούμενη χρονιά ότι αντιστοιχούσε σε 30 %, στη μετά Survivor εποχή ήταν 13% και πάλι όλοι οι υπόλοιποι δεν έκαναν ούτε καν 6%. Το καλοκαίρι στην επανάληψη έκανε 21% στη ζώνη Prime Time, περισσότερο και από το World Party που μεταδιδόταν λίγο πριν. Κανείς όμως δεν τα επεσήμανε όλα αυτά. Όλοι κράτησαν το «αποτυχημένη» εκπομπή. Ο οργανισμός αυτός ή θα σε αποβάλλει ή θα σου κάνει «στενό μαρκάρισμα».

Ενδεχομένως να μπορεί και να σε ενσωματώσει σε εκδοχές που δε σου ταιριάζουν, που αλλοιώνουν τη φυσιογνωμία σου…
Μου έχουν κάνει πολλές προτάσεις που δε μου ταιριάζουν και έχω πει όχι. Θέλω να κάνω τηλεόραση όσο περνάω καλά και αυτό που φτάνει στο σπίτι του άλλου να πηγάζει από μέσα μου. Για παράδειγμα, μπορεί να μου πεις να κάνω ένα πρωινό και αυθορμήτως να αρνηθώ. Αν μπορούσα όμως να κάνω πρωινό με τέσσερις φίλους μου, να κάναμε χαβαλέ… ξέρεις κάτι εντελώς έξω από την υφιστάμενη φόρμα, θα το έκανα. Δεν ξέρω, βεβαία, αν θα έπιανε. Εγώ θα ρίσκαρα να δοκιμάσω μια φρέσκια ιδέα που να με εκφράζει και μακάρι να είχε απήχηση.

Τατουάζ βαράς ακόμα;
Χομπίστικα μόνο. Κάνω σε φίλους όταν είμαι ψυχολογικά καλά. Μόνο σ’ αυτές τις στιγμές μ’ αρέσει να ζωγραφίζω.

Συμπληρώνεις πλέον 20 χρόνια και πολλά βραβεία σ’ αυτόν τον κλάδο. Πόσο διαφορετικά είναι τώρα από όταν πρωτοξεκίνησε στα τέλη του '90;
Τεράστια αλλαγή. Υπάρχει μεγάλη έκθεση λόγω των social media. Πλέον ο καθένας μπορεί να λανσάρει το σώμα του, το πρόσωπο του, οπότε το tattoo παίρνει άλλη διάσταση. Ξεκίνησα το '96 ερασιτεχνικά σε φίλους και κρυφά από τους γονείς μας, το κάναμε για να νιώσουμε αλήτες, να νιώσουμε μάγκες. Ήταν άγρια φάση ακόμα. Πήρα την απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά αλλά δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα μπορούσα να ζήσω από αυτό. Προσπαθούσα πολύ να αλλάξω τη γνώμη του κόσμου. Τότε θεωρούσαν ότι οι τατουατζήδες ήταν τελειωμένοι, τοξικοεξαρτημένοι και περιθωριακοί. Το '97 – θυμάμαι – παρουσιάστηκα στο Μεγάλο Πεύκο και με έδιωξαν επειδή είχα τατουάζ. Τώρα έχω δει αγγελία «ζητείται υπαλληλικό προσωπικό με μανίκι». Εξελίσσεται η κοινωνία. Δε μπορείς μια ζωή να κρίνεις έναν άνθρωπο από το μαλλί, το σκουλαρίκι και το τατουάζ. Γενικά είναι ωραίο βήμα να σπάνε τα στερεότυπα.

Για ποιο λόγο θα αρνιόσουν να κάνεις ένα τατουάζ;
Θα αρνιόμουν και έχω αρνηθεί στο παρελθόν να κάνω τατουάζ που εμπεριέχουν φασιστικά σύμβολα. Χωρίς να δηλώνω ότι ανήκω κάπου πολιτικά, σίγουρα δεν ανήκω στο χώρο του φασισμού. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση το χρώμα του δέρματος, το φύλο, τη θρησκεία, την εθνικότητα ή το σεξουαλικό προσανατολισμό. Ο φασισμός είναι λάθος από την αρχή μέχρι το τέλος. Δε βρίσκω τίποτα καλό σ’ αυτό το ρημάδι. Τι κοινό έχω εγώ με κάποιον που ονειρεύεται να πνίξει πρόσφυγες στη θάλασσα; Τι ακριβώς να συζητήσω μαζί του; Οπότε το αρνούμαι. Επίσης, δεν κάνω ένα σχέδιο που μου φαίνεται άσχημο. Το εξηγώ στον άλλον ευγενικά, του αντιπροτείνω κάτι κι αν επιμείνει, αρνούμαι.

Είπες ότι δεν ανήκεις σε κάποιον πολιτικό χώρο, ωστόσο συχνά ο λόγος σου είναι πολιτικοποιημένος.
Όλοι είμαστε πολιτικοποιημένοι. Ακόμα κι αυτοί που δεν ψηφίζουν. Κάτι εκφράζουν με τη στάση τους. Μόνο αυτός που δεν ενδιαφέρεται για το τι συμβαίνει γύρω του δεν είναι πολιτικοποιημένος. Πρέπει να χεις τα μάτια σου και το μυαλό σου ανοιχτά, να παρατηρείς πως οι ιδέες σου δε θα επηρεάζουν αρνητικά το σύνολο και να μη γίνεσαι αυτό που αντιστρατεύεσαι. Αυτοί που βάζουν μπροστά τη θρησκεία και κυνηγάνε ομοφυλόφιλους, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους τζιχαντιστές. Κι αυτοί το ίδιο κάνουν, τους κυνηγάνε και τους σκοτώνουν. Ο φανατισμός σε όλες τις θρησκείες είναι το ίδιο πράγμα.

Είχες κάνει παλιότερα μια δήλωση υπέρ της ένταξης των προσφυγόπουλων στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα με αφορμή τις αντιδράσεις γονέων στο Ωραιόκαστρο. Σε συγκινεί η προσφυγική τραγωδία που συντελείται εδώ και δύο χρόνια στη Μεσόγειο;
Εννοείται πως με συγκινεί. Τη δήλωση που λες την πιστεύω, γιατί κι εγώ από παππούδες πρόσφυγες κατάγομαι. Όταν έφτασαν διωγμένοι στην Ελλάδα, τους έλεγαν «τουρκόσπορους» και τους έφτυναν. Εδώ κρύβεται όλη η παράλογη αντιφατικότητα του φασίστα. Αυτοί που πίστευαν ότι η Κωνσταντινούπολη ήταν ελληνική, έβριζαν τους πρόσφυγες που ήρθαν το 1922. Τα πάντα, όμως, είναι και θέμα κυβερνητικής βούλησης και αποφασιστικότητας. Η χώρα πρέπει να βοηθάει τους ανθρώπους που έρχονται. Θέλει μια σοβαρή και αξιόπιστη διαδικασία με ταυτοποίηση, εξασφάλιση στέγασης, σίτισης και αξιοπρέπειας. Τον πρόσφυγα πρέπει να τον εντάξεις. Αν τον αφήσεις πεινασμένο στο πεζοδρόμιο και τις λάσπες, θα εξαθλιωθεί, θα εκτεθεί στον κίνδυνο κυκλωμάτων εκμετάλλευσης ή θα εκτραπεί στην παραβατικότητα. Αναγκαστικά θα κλέψει γιατί δε θα' χει να φάει. Μας ενοχλεί όταν ακούμε από τους ξένους ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και λαμόγια. Δικαίως, γιατί δεν ισχύει. Ας μη τσουβαλιάζουμε κι εμείς τους άλλους. Δεν είναι όλοι οι μουσουλμάνοι κινητές βόμβες. Έχω ταξιδέψει σε αραβικές χώρες, έχω δει τον τρόπο ζωής τους, έχω γνωρίσει ανθρώπους. Αυτό με βοήθησε πολύ. Αν μιλήσεις με τον άλλον που σου φαίνεται διαφορετικός, θα καταλάβεις ότι πολλά από αυτά που έχεις στο μυαλό σου, δεν ισχύουν. Αλλά τι να συζητάμε; Ζούμε σε μια χώρα που εδώ και πολλά χρόνια δε μπορεί να προσφέρει τα απαραίτητα σ’ ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, πώς να περιμένεις να τα προσφέρει στους πρόσφυγες;

Πως είναι η ζωή με μια βαλίτσα στο χέρι γύρω από την υφήλιο;
Κάθε φορά κρατάς τα καλά. Αντικειμενικά ζορίστηκα. Ο κόσμος μάλλον νόμιζε ότι κάνουμε διακοπές. Καμία σχέση. Φεύγαμε για τρεις μήνες, γυρίζαμε 11 επεισόδια με λίγα λεφτά. Μεγάλη ταλαιπωρία. Ένα ανέβα – κατέβα στ’ αεροπλάνο. Γι’ αυτό σταμάτησα. Ήμασταν από το πρωί μέχρι το βράδυ στο τρέξιμο. Βέβαια, είδα πράγματα και καταστάσεις που μου άνοιξαν το κεφάλι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εγκυκλοπαίδεια από το ταξίδι. Ό,τι και να διαβάσεις, δεν είναι το ίδιο με το να το ζεις.

Ποιες ιστορίες από αυτές που έζησες εκεί θυμάσαι πιο έντονα;
Πολλές. Γνώρισα το δικηγόρο του Νέλσον Μαντέλα, να σου μιλάει για το Μαντέλα βουρκωμένος και να σου σηκώνεται η τρίχα. Στο Γιοχάνεσμπουργκ μπλεχτήκαμε σ’ ένα γκέτο και στην Αργεντινή πάλι φοβήθηκα σε μια ανάλογη κατάσταση κοντά στο γήπεδο της Μπόκα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όσο μαθαίνεις, προσέχεις. Η άγνοια σε κάνει πιο θαρραλέο.

Έχεις μπουκώσει από τα ταξίδια; Έχεις ανάγκη να αράξεις λίγο;
Εννοείται ότι θα ήθελα να αράξω. Και να ταξιδέψω θέλω αλλά όμορφα και ήρεμα. Όχι ξανά το ίδιο πράγμα. Εμείς το κάναμε παρεΐστικα, στο τέλος και οι τρεις αποφασίσαμε ότι δε θέλουμε να συνεχίσουμε.

Ο ΠΑΟΚ είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής σου;
Από τα 15 μου μέχρι τα 30 συμμετείχα πολύ ενεργά στο οπαδικό κίνημα του ΠΑΟΚ. Εκδρομές, γκράφιτι, πανό. Μέσα σ’ όλα. Έκανα παρέες. Ωραία χρόνια με πολλή αλητεία. Ένα κομμάτι της νεότητας μου σίγουρα είναι ταυτισμένο με τα τσιμέντα της Τούμπας. Τώρα αντικειμενικά, αν είχα ένα γιο και με ρώταγε, θα του έλεγα να μην πάει στο γήπεδο λόγω των συχνών επεισοδίων.

Το γήπεδο παραμένει, όμως, ένας χώρος νεολαιίστικής κοινωνικοποίησης και αποφόρτισης.
Ναι από αυτή την άποψη. Όταν είσαι νέος ξεχειλίζεις από ενέργεια και ένταση. Κάπου πρέπει να τα διοχετεύσεις. Το γήπεδο είναι μια επιλογή. Απλά και η τρέλα σου να έχει ένα όριο. Όχι να σκοτώνεσαι για μαλακίες. Επίσης, έτσι όπως έχει απαξιωθεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, τι μπάλα να δεις; Μέχρι πέρσι ξέραμε ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα. Από κει και πέρα θέλω να πηγαίνει καλά η ομάδα, να βλέπω και να χαίρομαι. Μέχρι εκεί. Και εγώ ο ίδιος έχω ηρεμήσει. Έχω φίλους Αριανούς και Ηρακλειδείς. Λυπάμαι που δεν πάνε καλά οι ομάδες τους. Δεν περίμενα ότι θα το πω αυτό ποτέ αλλά στεναχωριέμαι γιατί είναι φίλοι μου.

Γενικότερα έχεις μαλακώσει;
Ναι ρε συ Μαρία, αν δε μαλακώσεις είναι το πρόβλημα. Περνάς μια εφηβεία, γίνεσαι άνδρας, σου μένει η τρέλα γιατί οι άνδρες παραμένουν παιδιά για πολλά χρόνια και μετά κάπου ωριμάζεις. Τα βλέπεις διαφορετικά. Αν στα 40 κάνεις τα ίδια που έκανες στα 20, κάτι δεν πάει καλά. Πρέπει να ψαχτείς με τον εαυτό σου.

Αυτό ενδεχομένως σημαίνει ότι προοπτικά θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου σε μια συμβατικού τύπου οικογένεια, με γάμο και παιδιά;
Η συνθήκη του γάμου μάλλον δε με αντιπροσωπεύει. Λατρεύω τα παιδιά και όταν νιώσω έτοιμος θα το κάνω. Αν μπορούσα να βρω μια γυναίκα που θα περνάμε τόσο καλά μαζί και θα εμπνέει τόσο πολύ, ώστε να θέλω να κάνω ένα παιδί, θα προχωρούσα σ’ αυτό χωρίς δεύτερη σκέψη. Από κει και πέρα, ο έρωτας είναι ένα πολύ βασικό κομμάτι της ζωής μου, άλλοτε το βιώνω πιο έντονα, άλλοτε πιο φευγαλέα αλλά περιστρέφομαι πάντα γύρω του.

Τους τελευταίους μήνες υπάρχει μια διεθνής και πολύ έντονη συζήτηση για το σεξισμό με αφορμή το κίνημα #metoo…
Έλειπα τρεις μήνες, πρόσεξε τι θα πεις.

Εννοώ αν παρακολουθείς καθόλου αυτή τη συζήτηση, αν σε προβληματίζει για τον εαυτό σου, αν έχεις μπει στη διαδικασία να σκεφτείς ότι κι εσύ έχεις φερθεί σεξιστικά σε κάποιες γυναίκες;
Κοίτα με μπερδεύει λίγο αυτό το ζήτημα. Θα σου πω ειλικρινά πως το σκέφτομαι. Προφανώς υπάρχουν στερεότυπα αλλά νομίζω πως η κάθε γυναίκα, ο κάθε άνθρωπος γενικά διαμορφώνει μια εικόνα και μ’ αυτήν διαπραγματεύεται τη σχέση του με τους άλλους. Η δική μου συμπεριφορά επιδιώκω πάντα να είναι διαδραστική. Αν μια γυναίκα δε θέλει να τη δω σεξουαλικά, δε θα τη δω σεξουαλικά. Αν το έχω κάνει, εννοώ να φλερτάρω με μια γυναίκα που δεν ενδιαφέρεται, θα έχει γίνει εντελώς άθελα μου και παρορμητικά. Το καταλαβαίνω, κάνω πίσω και ζητάω συγνώμη σ’ αυτή την περίπτωση. Αν νιώσω ότι μπορεί να φέρω μια γυναίκα σε άβολη θέση, το κόβω. Τώρα για ζητήματα όπως η ενδοοικογενιακή βία και η ανισότητα, δεν έχει νόημα καν να το σχολιάσω. Είμαι κάθετα αντίθετος. Θεωρώ ότι πρέπει να φέρεσαι σε όλες τις γυναίκες με το σεβασμό και την αγάπη που φέρεσαι στη μητέρα σου.

Πιστεύεις στο Θεό;
Πιστεύω στους ανθρώπους. Αν οι άνθρωποι που συναναστρέφομαι, μπορούν να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους, να μην έχουν μέσα τους οργή, να νοιάζονται για την κοινωνία και το καταφέρνουν αυτό επειδή πιστεύουν σε κάποια θρησκεία, είμαι μαζί τους. Είναι δικαίωμα τους.

Είχες πάντα σκύλο;
Ναι, από πολύ μικρός. Όποιος έρχεται κοντά με τα ζώα πιστεύω βαθιά ότι μπορεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Λίγο να πάρεις κάτι από το σκύλο σου, πας σε άλλο επίπεδο. Είναι μοναδική η αγάπη και η αφοσίωση που σου δίνει αυτό το πλάσμα. Μακάρι να μπορέσεις να την αντλήσεις, να την υιοθετήσεις στη ζωή σου και να αγαπήσεις κι εσύ. Αλλά τι να λέμε; Βλέπεις τι γίνεται. Για μένα είναι ζήτημα παιδείας. Τα παιδιά πρέπει να παίρνουν από μικρά μια φιλοζωική κατεύθυνση. Και αυστηρή νομοθεσία. Να πας 10 χρόνια φυλακή αν σκοτώσεις ένα ζώο. Δε γίνεται ο καθένας να σηκώνει μια καραμπίνα και να γεμίζει τις γειτονιές με φόλες.

Σ’ ενοχλεί η εργαλειακή αντίληψη που υπάρχει σ’ ένα κομμάτι της ελληνικής επαρχίας για τα ζώα; Ότι δηλαδή τα ζώα είναι για να μας κάνουν κάποιες δουλειές, να φυλάνε ένα χωράφι μόνα τους στην άκρη του πουθενά κλπ;
Τι να πρωτοπώ ρε συ, για τα βαρελόσκυλα, για τα γαϊδουράκια; Θα σου πω κάτι που εμένα με διατρέχει σαν κοσμοθεωρία: Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό πλάσμα στη φύση που έχει τη δυνατότητα της επιλογής. Μπορεί να επιλέξει πως θα συμπεριφερθεί σε άλλα ζώα, αν θα τα αντιμετωπίσει ως ισότιμα πλάσματα ή ως κατώτερα και άψυχα, μπορεί να επιλέξει αν θα φάει άλλα ζώα. Τα τελευταία 5-6 χρόνια δεν τρώω ζώα. Σαν πλάσμα που έχει το δικαίωμα επιλογής, επιλέγω να μη φάω ένα άλλο ζώο. Δεν κρίνω τους άλλους. Κάνω εγώ αυτό που νιώθω καλά. Αν παίρναμε την τροφή από την πρωταρχική της μορφή, εγώ θα πήγαινα να μαζέψω χόρτα, να δω ποιος θα άντεχε να σφάξει το γουρούνι. Το τρώνε επειδή το βρίσκουν έτοιμο. Δεν είναι το ίδιο λοιπόν. Έχω μια απάντηση γι’ αυτά που με ρωτάς αλλά δεν ξέρω ποιοι θέλουν να την ακούσουν. Προσπαθώ να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου. Στο Nomads άντεξα τρεις μήνες χωρίς να φάω κρέας παρά την πείνα.

Η Μόλυ είναι ένας ακλόνητος σύντροφος δίπλα σου;
Η Μόλυ είναι ο κολλητός μου. Έχω δεθεί μαζί της σε ανεπανάληπτο βαθμό. Την έχω μάθει όταν λείπω να μένει με την αδερφή μου και να περνάει καλά. Όταν φεύγω πιο πολύ στεναχωριέμαι εγώ παρά αυτή. Το χω παλέψει. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα φύγει. Δε θα θελα να γίνει απότομα και δε θα θελα να υποφέρει. Να γίνει σταδιακά για να προλάβω να το επεξεργαστώ.

Στο δημοψήφισμα, μέσα από μια βιωματική αφήγηση τάχθηκες υπέρ του «Όχι». Έχεις αναθεωρήσει αυτή τη στάση;
Κοίτα εγώ μιλάω με βιώματα, όχι με βιβλία. Υποστήριξα το «Όχι», λέγοντας ότι ακόμα κι αν προσωπικά ρίσκαρα κάτι, θα ήταν καλύτερο για όλους μας. Θα ξαναχτίζαμε όλοι μαζί κάτι από την αρχή. Ηταν επίσης κι ένα ζήτημα αξιοπρέπειας να μην υποκύψεις σ’ αυτή την πίεση. Εννοείται πως δεν το μετανιώνω. Στην τελική την άποψη μου είπα, δεν κατέβηκα για πολιτικός. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί οι άλλοι που ήταν υπέρ του Μνημονίου, στραβώνουν τώρα με τον Τσίπρα. Αφού αυτό που ήθελαν έγινε τελικά. Εκ του αποτελέσματος υλοποιήθηκε το ΝΑΙ. Αυτό που εκ των υστέρων μπορώ να σου πω είναι ότι ο Τσίπρας, δεν ήταν σωστός απέναντι στο λαό και δεν έπρεπε να βάλει τον κόσμο στη διαδικασία της πόλωσης. Είχε τη δυνατότητα να πει την αλήθεια, να εξηγήσει μέχρι που μπορεί να το πάει.

Θεωρείς ότι θα έπρεπε να είναι πιο αυτοκριτικός;
Κοίτα, αυτοκριτική δεν κάνει ο απέναντι. Θα κάνει ο Τσίπρας; Είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Πρέπει να δουλέψεις πολύ, να χωθείς βαθιά μέσα στον εαυτό σου και να βγεις από κει καλύτερος. Κι είναι ταυτόχρονα εύθραυστη διαδικασία, να κάνεις κριτική στον εαυτό σου, χωρίς να τον ισοπεδώσεις, να του αφήνεις πάντα χώρο να ανασάνει. Είναι πολύ λεπτή η γραμμή που πρέπει να τηρήσεις για να έχεις αποτέλεσμα.

Εσύ το κάνεις μόνος σου ή χρειάζεσαι βοήθεια;
Ναι, έχω πάρει βοήθεια. Έχω και εγώ τον ψυχολόγο μου, έναν άνθρωπο που μιλάω. Τα τελευταία χρόνια και τα ταξίδια λειτούργησαν ψυχαναλυτικά. Είναι μεγάλο μάθημα. Βλέπεις πιο καθαρά τον εαυτό σου, κατανοείς τα λάθη σου, αναζητάς την αλλαγή. Γιατί τα λάθη υπάρχουν. Όσο είσαι μέσα στο παιχνίδι της ζωής, στο δρόμο, στην κίνηση, θα κάνεις λάθη.

Φοβάσαι;
Φοβάμαι την αρρώστια για μένα και τους ανθρώπους που αγαπάω. Δε με τρομάζει κάτι άλλο. Όσο είμαι δυνατός, νιώθω ότι μπορώ να κάνω τα πάντα. Κι επειδή, όπως σου είπα, τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να αλλάξω, με τρομάζει λίγο ένα κομμάτι της παλιάς μου εικόνας, που θολώνει, που νευριάζει…

Σχεδιάζεις κάποιο καινούργιο project τώρα;
Η βασική μου προτεραιότητα είναι να ξεκινήσει η ανακαίνιση της πτέρυγας. Μετά θα δω τι μπορώ να κάνω επαγγελματικά, θα σκεφτώ κάποια ιδέα, που θα ήθελα να υλοποιηθεί με τον ΑΝΤ1. Θέλω να είναι κάτι που θα μου ταιριάζει. Αν έρθει και το αγαπήσει ο κόσμος, καλώς. Αλλιώς εδώ, στο μαγαζί, με τους φίλους μου, τη Μόλυ και όλα αυτά που αποτελούν το δικό μου σύμπαν.

Περισσότερα από το VICE

«Τι, θα Μιλάω στην Κάμερα Μόνη μου; Τι ξεφτίλα!» - Η DatLilly το Εκανε και Τώρα Έχει 40.000 Συνδρομητές στο YouTube

Η Ιστορία του Αληθινού Έλληνα «Κάου Μπόι» που Κάποτε Είχε τις Μεγαλύτερες Ντίσκο στα Ελληνικά Νησιά

Τι Έμαθα Τρώγοντας Γατοτροφή Πρωί - Μεσημέρι - Βράδυ