Έτσι Είναι η Ζωή μου με Ένα Ρομποτικό Χέρι

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Austria.

Όταν ήμουν 15 χρονών το δεξί μου χέρι ακρωτηριάστηκε από τον αγκώνα και κάτω, όταν με χτύπησε ένα διερχόμενο τρένο. Για λίγο καιρό χρησιμοποιούσα ένα ψιλοστάνταρ μυοηλεκτρικά ελεγχόμενο προσθετικό χέρι – μια συσκευή που αντιλαμβάνεται μικρά νευρικά σήματα στους μύες σου, που ελέγχουν την κίνηση του προσθετικού μέλους. Εκτός απ' το ότι πάντα δίνω το αριστερό μου χέρι αντί για το δεξί όταν συναντώ κάποιον, ποτέ δεν κρύβω συνειδητά την αναπηρία μου. Αλλά χάρη στην μπεζ-ροζ όψη του προσθετικού χεριού, δεν ξεχώριζε στην αρχή. Οι συμμαθητές στο σχολείο στους οποίους δεν είχα πει τι συνέβη δεν το πρόσεξαν για μήνες. Κάποτε μάλιστα είχα μια αυθόρμητη σεξουαλική συνεύρεση με μια κοπέλα σε ένα στενό βαγόνι τρένου –δεν κατάλαβε καθόλου ότι είχα προσθετικό χέρι.

Επειδή το ατύχημά μου συνέβη όταν ήμουν πολύ μικρός, όταν έγινα 30 είχα συνηθίσει αυτό που είχα. Δεν σκέφτηκα ποτέ πώς μπορεί να εξελιχθεί η προσθετική με το χρόνο. Αλλά όταν τεχνικός ορθοπεδικής μια μέρα το 2016 μου εξήγησε πόσο είχε προχωρήσει η τεχνολογία άρχισα να σκέφτομαι να κάνω μια αναβάθμιση.

Η αναβάθμιση ήρθε με τη μορφή βιονικού χεριού. Πρώτα έπρεπε να δοκιμάσω ένα πρότυπο που λεγόταν "Michelangelo" για μια βδομάδα. Ήταν πολύ πιο δυνατό και πιο εύκολο στον χειρισμό απ' ό, τι είχα συνηθίσει. Το βιονικό χέρι έχει 14 διαφορετικούς τρόπους πιασίματος ενώ το προσθετικό μου χέρι είχε έναν. Αφού το δοκίμασα λίγους μήνες, τον Μάιο του 2016 μου το τοποθέτησαν τελικά. Τώρα κυκλοφορώ με ένα ρομποτικό χέρι που φαίνεται και ο κόσμος το κοιτάζει και θέλουν να το πιάνουν συνέχεια. Είναι τεράστιο και φτιαγμένο από τιτάνιο και με κάνει να μοιάζω λες και βγήκα από κανένα κόμικ επιστημονικής φαντασίας.

Είχα μια καλή πρώτη χρονιά με το χέρι αν και μερικές φορές ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ στην τεχνολογία. Δεν συνοδεύεται από οδηγίες χρήσης –απλώς μαθαίνεις πώς να το χρησιμοποιείς μόνος σου.

Με τον καιρό όμως έγινε δεύτερη φύση μου. Μου αρέσει ιδίως το γεγονός ότι οι πιο λεπτές κινήσεις είναι πιο εύκολος. Δεν είναι πια τόσο δύσκολο να δέσω τα κορδόνια μου –τα δάχτυλα είναι πολύ πιο μεγάλα και έχουν μεγαλύτερη δεξιότητα. Επίσης διαπίστωσα ότι έχει λειτουργία αυτόματου πιασίματος κι όταν πάει να σου πέσει κάτι προσαρμόζει τη λαβή σου.

Πέρα από τις πρακτικές πλευρές, υπάρχει το επιπλέον μπόνους ότι είμαι πηγή διασκέδασης για όλα τα παιδιά που γνωρίζω –μερικά φρικάρουν όταν νομίζουν ότι είδαν ένα αληθινό ρομπότ. Αλλά όχι μόνο τα παιδιά –και οι γιατροί ενθουσιάζονται όταν με βλέπουν. Όταν πρόσφατα μπήκα στο νοσοκομείο με ένα μικρό κάταγμα στον αριστερό καρπό, ένα σωρό γιατροί μαζεύτηκαν γύρω μου για να δουν το cyborg. Σύντομα άρχισαν να με ρωτάνε αν μπορούσαν να φωτογραφηθούν μαζί μου.

Το ίδιο μου συνέβη στο Anime Con στις Βρυξέλλες, σε ένα συνέδριο για gaming στη Γερμανία και σε μια συνάντηση κοινοβουλευτικών εκπροσώπων στα βουνά του Τιρόλο. Δεν μπορώ να σας πω σε πόσες φωτογραφίες αγνώστων εμφανίζομαι στο ίντερνετ.

Το χέρι βοηθάει να πιάσω κουβέντα με γυναίκες –είναι σαν να έχεις πάντα μαζί σου ένα κουταβάκι. Στο σεξ το φορά. Ειλικρινά δεν θα μου περνούσε να το βγάλω επειδή μπορώ να κινηθώ καλύτερα. Δεν φαίνεται να ενοχλεί τις συντρόφους μου, εστιάζουν στο υπόλοιπο σώμα. Για δυο γυναίκες μάλιστα λειτούργησε διεγερτικά –ενώ ήμασταν στο κρεβάτι το χάιδευαν συνέχεια.

Η πλειοψηφία ανθρώπων που συστήνομαι νιώθουν άνετα και είναι θετικοί απέναντι στην αναπηρία μου, κι έτσι είναι εύκολο να καταλάβω ποιοι νιώθουν άβολα και με αποφεύγουν. Φυσικά το ενδιαφέρον των ανθρώπων είναι συχνά επιφανειακό –πιο πολύ ενδιαφέρονται για το χέρι παρά για εμένα, αλλά δεν πειράζει. Εγώ χαίρομαι να παίζω το ρόλο μου συστήνοντας κάτι καινούριο στην κοινωνία και ελπίζω να περιορίζω τις προκαταλήψεις απέναντι στους ανθρώπους με αναπηρίες.

Περισσότερα από το VICE

Ο Στηβ Ντούζος Διηγείται τη Ζωή του, από τον «Μπίλια» Μέχρι την Εντατική και τη Φυλακή

Η Υπέροχη Ζωή του Επαναστάτη Δημάρχου της Τήλου που Άλλαξε την Ιστορία του Νησιού

Αυτή η Φωτογραφία Είναι Αληθινή ή Ψεύτικη;