George Jung: Η Έμπνευση Πίσω από το «Blow» Λέει Ότι η Φυλακή του Έσωσε τη Ζωή

Πρώτη φορά άκουσα για τον George Jung στο Federal Bureau of Prisons (Ομοσπονδιακό Γραφείο Φυλακών) στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Ήταν φυλακή, ταυτόχρονα με εμένα, εκτίοντας ποινή 22 χρόνων και το βιβλίο του για τις περιπέτειες του με την κόκα και τον Pablo Escobar, με τίτλο Blow: How a Small-Town Boy Made $100 Million With the Medellin Cocaine Cartel and Lost It All (Kόκα: Πώς ένα Παιδί από μια Μικρή Πόλη Έβγαλε 100 Εκατομμύρια Δολάρια με το Καρτέλ Κοκαΐνης του Μεντεγίν και τα Έχασε Όλα), κυκλοφορούσε στο κτίριο. Όταν βγήκε η ομότιτλη ταινία με πρωταγωνιστή τον Johnny Depp ως Jung, το 2001, ο «Boston George» ήδη ήταν θρύλος πίσω από τα κάγκελα. Αναπόσπαστο κομμάτι της έκρηξης κοκαΐνης στις ΗΠΑ, ο άνδρας που ήταν γνωστός ως «El Americano», είχε γίνει ήρωας της ποπ κουλτούρας.

Παρόλο που είχε μια αναποδιά και επέστρεψε στη φυλακή για μια τυπική παραβίαση της ομοσπονδιακής αναστολής του -πήγε για μια ομιλία στο Σαν Ντιέγκο χωρίς ταξιδιωτική άδεια από τον υπεύθυνο της αναστολής του– ο George κυκλοφορεί ξανά ελεύθερος στον κόσμο και γιόρτασε τα γενέθλιά του στις 6 Αυγούστου. Εκείνη τη μέρα, στο TCL Chinese Theatre στο Λος Άντζελες έγινε μια ειδική προβολή της κλασικής ταινίας προς τιμή του George και του μακαρίτη σκηνοθέτη της ταινίας, Ted Demme. Το VICE μίλησε με τον Jung, για να μάθει αν πίστευε ότι θα φτάσει στα 76, τι σημαίνει γι’ αυτόν αυτή η ειδική προβολή, τι θυμάται περισσότερο από τον Pablo Escobar και τι παίζει με την καινούργια σειρά ντοκιμαντέρ που γυρίζει.

VICE: George, πώς νιώθεις που έκλεισες τα 76 σου; Όταν ήσουν πιο νέος πίστευες ότι θα φτάσεις τόσο;
George Jung: Δεν νομίζω ότι κανείς όταν είναι νέος σκέφτεται ότι θα φτάσει τόσο μεγάλος. Αλλά έζησα μια αρκετά περιπετειώδη και επικίνδυνη ζωή. Είσαι λίγο μοιρολάτρης, όταν παίζεις αυτό το παιχνίδι, όταν ζεις παράνομα. Δεν πίστευα ότι θα φτάσω τα 76. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν δεν πήγαινα φυλακή για 20 χρόνια μάλλον δεν θα είχα φτάσει εδώ. Καμιά φορά νιώθω σαν έφηβος, όταν αράζω στην παραλία και χαζεύω τα κορίτσια. Αλλά στην ηλικία μου, το να κοιτάς κορίτσια είναι σαν να έχεις Ferrari χωρίς κινητήρα. Δεν είναι ωραίο να γερνάς. Το σώμα σου διαλύεται σιγά-σιγά. Ένιωθα καλά όταν ήμουν 74, αλλά τώρα διαλύεται. Κρατιέμαι από την κουπαστή τώρα για να ανέβω ή να κατέβω σκαλιά.

Το Blow κυκλοφόρησε πριν από 17 χρόνια, όσο ήσουν στη φυλακή. Τώρα το είδες στο TCL Chinese Theatre στο Λος Άντζελες, στα γενέθλιά σου. Τι σημαίνει για σένα τώρα αυτή η ταινία;
Όταν μου πρότειναν να κάνουν αυτή την ταινία, συμφώνησα, επειδή ήμουν στη φυλακή και χρειαζόμουν τα χρήματα. Αλλά δεν φαντάστηκα ότι θα επικρατούσε τρέλα. Όταν βγήκα από τη φυλακή, πολλοί μου έλεγαν ότι λάτρεψαν την ταινία. Κάποιοι την είχαν δει 100 φορές. Σκεφτόμουν, «Θεέ μου, δεν την έχω δει καν ολόκληρη». Ο σκηνοθέτης πέθανε δυο μήνες αφότου γυρίστηκε η ταινία. Αυτό το πάρτι δεν ήταν μόνο για τα γενέθλιά μου, αλλά και φόρος τιμής στον Ted.

Μου φέρθηκε πολύ καλά. Ήταν εκπληκτικός και είναι κρίμα που δεν έμαθε ποτέ ότι η ταινία του έγινε cult και κλασική. Οι άνθρωποι μού μιλάνε σαν να με ξέρουν μια ζωή. Ήταν λίγο εκνευριστικό στην αρχή, αλλά κάποια στιγμή το συνηθίζεις. Ο Ted μού είχε πει, «Πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν δική τους χρονομηχανή. Εγώ έφτιαξα μία για σένα».

Το Μοναδικό Μηχανογραφικό στο Χωριό

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Τι θυμάσαι περισσότερο από τον Ted; Τι σου ’ρχεται πρώτο στο μυαλό, όταν τον σκέφτεσαι;
Γίναμε πολύ στενοί φίλοι. Η φυλακή είναι μοναχικό μέρος. Με επισκεπτόταν ακόμη και αν δεν χρειαζόταν. Ήταν διαρκώς σε τηλεφωνική επικοινωνία μαζί μου. Φρόντιζε την κόρη μου για λίγο και του είπα, «Δωσ’ της μια δουλειά στον κινηματογράφο». Είπε, «Μπορώ να την κάνω βοηθό σκηνοθέτη». Αυτό ήταν το καλύτερο που μπόρεσα να κάνω ποτέ για εκείνη. Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο για μένα. Ο Ted έχει έναν γιο, τον Dexter Demme - φοβερό όνομα, ε; Λοιπόν, είναι 19 ετών σήμερα. Δεν είδε ποτέ τον μπαμπά του. Δεν τον γνώρισε. Ανυπομονώ να του πω για τη σχέση μου με τον μπαμπά του. Θα είναι κάτι ιδιαίτερο.

Πρόσφατα μπήκες μέσα για μια τυπική παραβίαση της αναστολής σου. Είσαι ακόμα με αναστολή; Έχεις βγει για τα καλά από τη φυλακή ή σε έχουν ακόμα «με λουρί»;
Ακόμα είμαι με λουρί, αλλά τον Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη θα βρεθώ ξανά μπροστά στον δικαστή και ο δικηγόρος μου λέει ότι ο δικαστής θα με αφήσει ελεύθερο. Δεν χρειάζεται να προσέχουν έναν 76χρονο με βηματοδότη, για όνομα του Θεού δηλαδή. Δεν παραβαίνω τον νόμο, γενικά. Τον παραβίαζα όταν έκανα παράνομη διακίνηση. Κατά τα άλλα, δεν με συνέλαβαν ποτέ για τίποτα.

Νομίζω ότι έχουν άλλα πράγματα να ανησυχούν από το τι κάνει ένας γέρος κάθε μέρα. Η πρώτη υπεύθυνη αναστολής που είχα ήταν γυναίκα και δεν τα πηγαίναμε καλά. Το καλύτερο που μου συνέβη ήταν ότι με έστειλαν στη φυλακή της κομητείας και μετά στο κέντρο επανένταξης. Κατάφερα να μεταφερθώ στο Σαν Ντιέγκο. Το λατρεύω το Σαν Ντιέγκο, αλλά η ζωή εδώ είναι πανάκριβη. Θα ήθελα να μετακομίσω στο Μεξικό.

Όταν σκέφτεσαι τη ζωή σου, τι έμαθες για τον εαυτό σου;
Ο δικαστής, όταν με καταδίκασε, με κάλεσε και είπε, «Ξέρεις, θα σε καταδικάσω σήμερα. Θέλω να σου κάνω μια ερώτηση που με βασανίζει απ’ όταν μου ήρθε αυτή η υπόθεση. Όταν ήσουν 32 ετών, είχες 100 εκατομμύρια δολάρια (σ.σ. σαν να έχεις ένα δισεκατομμύριο σήμερα) και κανείς δεν ήξερε ποιος ήσουν. Γιατί δεν έφυγες απλώς;».

Όταν ξεκίνησα τη διακίνηση, ονειρευόμουν να βγάλω ένα εκατομμύριο, να αγοράσω ένα ιστιοπλοϊκό και να φύγω για την Ταϊτή. Ύστερα, έβγαλα το εκατομμύριο. Ένα εκατομμύριο δολάρια σε χαρτονομίσματα των 100 δολαρίων ζυγίζει 9,1 κιλά. Μπορείς να τα βάλεις σε μια μικρή θήκη κάμερας. Στην πορεία, συνειδητοποίησα ότι δεν είχε να κάνει με τα λεφτά. Είχα εθιστεί στην έξαψη.

Όταν γνώρισες τον Carlos Lehder στη φυλακή του Ντάνμπερι το 1974, σκέφτηκες ποτέ ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν έτσι; Δεν εννοώ μόνο τα λεφτά, αλλά το ότι έγινες φαινόμενο της ποπ κουλτούρας.
Δεν είχα ιδέα. Εγώ διακινούσα μαριχουάνα. Πουλούσαμε μαριχουάνα στη Μασαχουσέτη στους παλιούς φίλους μου από το σχολείο, που ήταν φοιτητές σε εκείνη την περιοχή. Ήταν μανούρα να κουβαλάς το stuff πέρα-δώθε, σε αεροπλάνα, να περνάς από τα σύνορα. Έπειτα, στη φυλακή, του είπα την ιστορία μου για τα αεροπλάνα και εκείνος είπε, «Ξέρεις τίποτα από κοκαΐνη;». Είπα, «Όχι, πες μου». Είπε, «Στην Κολομβία κοστίζει 3.000 δολάρια το κιλό». Ρώτησα, «Στις ΗΠΑ. πόσο;». Μου είπε, 60.000 δολάρια. Τότε άναψε ένα φωτάκι στο μυαλό μου.

Πώς σου φάνηκε ο Johnny Depp στον ρόλο σου;
Απίστευτος. Όταν ήρθε πρώτη φορά να με δει ο Ted Demme είπε, «Κλείσαμε τον Johnny Depp». Δυσκολεύονταν να βρουν κόσμο. Στην αρχή, ήταν ο Sean Penn. Ακόμη και ο Tom Cruise αναφέρθηκε, όπως και ο Val Kilmer. Βασικά, είχαν άλλες υποχρεώσεις. Φαινόταν ότι δεν θα κατάφερναν να κάνουν την ταινία, αλλά ο Ted είπε, «Έκλεισα τον Johnny Depp. Ξέρεις, από το 21 Jump Street». Είπα, «Τι σκατά είναι αυτό;». Είπε, «Ξέρεις μήπως τον Ψαλιδοχέρη;». Είπα, «Τι πράγμα είναι αυτό; Δεν ακούγεται φοβερό».

Ήρθε πρώτη φορά να με δει και ήταν ατημέλητος. Είπε, «Ήμουν ξύπνιος όλη νύχτα στο Γκρίνουιτς Βίλατζ και προσπαθούσα να σκεφτώ τι να σου φέρω». Ρώτησα, «Και τι μου έφερες;». Έβγαλε από την τσέπη του ένα βιβλίο, το Στον Δρόμο, του Jack Kerouac. Είπε, «Αυτή είναι η Βίβλος μου. Το κουβαλάω παντού. Το λατρεύω». Το είχα διαβάσει στο Λύκειο και με είχε επηρεάσει και εμένα να ταξιδέψω και να πάω στην Καλιφόρνια. Αλλά, όταν πήγα στην Καλιφόρνια, δεν είχα ιδέα ότι θα γινόμουν διακινητής.

Τι θυμάσαι περισσότερο από τον Pablo Escobar;
Όταν πήγα να τον δω, δεν ήξερα ποιος ήταν. Έκανα διακίνηση και ήμουν στα βουνά του Μεξικό με τους Ινδιάνους και τους ληστές και όλα αυτά. Το όνομά του δεν μου έλεγε τίποτα. Μετά από λίγο ξεκίνησα να βλέπω την πραγματικά σκοτεινή πλευρά. Όλα αυτά τα τρομοκρατικά. Δεν είχα ασχοληθεί με αυτό, για να μπλεχτώ με τέτοια πράγματα. Εγώ ήθελα λεφτά και έξαψη. Όταν έγινε βίαιο και φρικτό όλο αυτό, δεν ήθελα να συνεχίσω. Του είπα, «Έχεις τόσα λεφτά. Γιατί δεν πας κάπου με την οικογένεια σου όπου κανείς δεν σε ξέρει, να ζήσεις μια ζωή σαν βασιλιάς;». Με κοίταξε και είπε, «Εδώ θα πεθάνω». Έφυγα. Δεν είχα κάτι άλλο να πω.

Θα κυκλοφορήσεις μια καινούργια σειρά ντοκιμαντέρ. Πες μας γι’ αυτό.
Την κάνω με μια υπέροχη κοπέλα. Τη λένε Georgette Angelos, δουλεύει μαζί με τον συνεργάτη της τον Chris. Λέγεται Boston George. Τη φτιάχνουμε εδώ και ενάμιση χρόνο. Με έχει ταξιδέψει κατά κάποιο τρόπο. Υπήρχαν ωραία και άσχημα πράγματα. Βρήκε τους παλιούς μου συμπαίκτες από το Λύκειο και τους πήγε σε ένα γήπεδο. Χρόνια είχα να τους δω. Όταν πηγαίναμε εκεί, σκεφτόμουν, «Δεν πρόκειται να έρθουν να με δουν». Πήγα στο γήπεδο και όσοι ζουν ακόμη ήταν όλοι εκεί. Έτρεξα και έπιασα μια πάσα. Σκεφτόμουν «Ελπίζω να μην τη χάσω». Αλλά το καλύτερο ήταν ότι γι’ αυτούς δεν ήμουν ο Boston George. Ήμουν απλώς ο George.

Άξιζαν τα λεφτά και η φήμη τα χρόνια που έκανες φυλακή;
Δεν μπορείς να κάνεις τέτοια εξίσωση. Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν. Απλώς ήλπιζα να ζω για τη στιγμή και για το μέλλον. Όταν είσαι έξω, το καλύτερο είναι ότι μπορείς να σηκώνεσαι το πρωί και να φτιάχνεις καφέ, να ανοίγεις την πόρτα και να βγαίνεις έξω. Αυτό μου φαίνεται υπέροχο. Συνέχεια μου κάνουν αυτήν την ερώτηση, αλλά δεν μετανιώνω. Είναι άσκοπο. Ζω για το τώρα και το αύριο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Γυναίκες Μιλούν Επιτέλους Ελεύθερα για το Μισογυνικό Ταμπού της Περιόδου

Η Μέρα που Έγινα κι Εγώ ο Ενοχλητικός Τύπος που Βλέπεις στα Boiler Room

Το «Αμαρτωλό» Φαρμακείο στην Καλλιθέα που Έριξε την Υπουργό Υγείας στο Βρανδεμβούργο