Έδωσα τον Έλεγχο του Facebook μου στον Πατέρα μου για μια Εβδομάδα και Όλα Πήγαν Στραβά

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Denmark.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε στο εξής: Πρέπει να υπάρχει περιορισμός ηλικίας στα social media. Όχι για τα δεκάχρονα, αλλά για τους ηλικιωμένους. Οι γονείς και οι παππούδες μας μεγάλωσαν σε έναν διαφορετικό κόσμο, όπου συναναστρέφονταν μόνο συγγενείς και τρεις φίλους. Ποτέ δεν έμαθαν ότι κανείς δεν θα ήθελε να δει 121 φωτογραφίες στις οποίες ψήνουν ψωμί. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι καθόλου ΟΚ να αναδημοσιεύεις ψεύτικες δεξιές θεωρίες συνωμοσίας για τους μετανάστες και να τις βλέπουν εκατοντάδες άνθρωποι.

Επειδή πάντα ψάχνω καινούριους συναρπαστικούς τρόπους ταπείνωσης, αποφάσισα να δώσω πλήρη έλεγχο του προφίλ μου στο Facebook σε έναν από αυτούς τους ηλικιωμένους: τον μπαμπά μου.

Πώς είμαι κανονικά στο Facebook; Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ένας «σκεπτόμενος παρατηρητής», ένας σιωπηλός τύπος, που μοιράζει likes εδώ και εκεί στους λίγους τυχερούς που τα αξίζουν. Πολύ σπάνια ποστάρω κάτι, αλλά όταν το κάνω, ανησυχώ για την κάθε λεπτομέρεια.

Δεν θα έλεγα ότι ο πατέρας μου είναι το ακριβώς αντίθετο, αλλά σίγουρα υιοθετεί μια πιο ελεύθερη προσέγγιση όσον αφορά τις αποφάσεις του για το ποια άσχετη λεπτομέρεια της καθημερινότητάς του πρέπει να μοιραστεί με τον υπόλοιπο κόσμο. Ο πατέρας μου είναι cool και ήλπιζα ότι αυτό θα λειτουργούσε υπέρ μου. Ήταν μουσικός παραγωγός τη δεκαετία του '80, έχει δουλέψει με καλλιτέχνιδες όπως η Whitney Houston και η Donna Summer και κάποτε, μάλιστα, με άφησε να του πάρω συνέντευξη για τη σεξουαλική του ζωή.

Αρκεί να πω πως έκανα τελείως λάθος.

Ο μπαμπάς ξεκινάει από τις φωτογραφίες μου. Αποφασίζει ότι χρειάζομαι καινούρια φωτογραφία προφίλ και βάζει μία, στην οποία είμαι ένα αξιολάτρευτο αθώο νήπιο. Σκεφτείτε τη στιγμή που οι γονείς σας βγάζουν το οικογενειακό άλμπουμ, για να το δείξουν στην καινούρια σας κοπέλα, μόνο που αυτήν τη φορά το δείχνουν σε όλον τον κόσμο. Ο μπαμπάς επιδεικνύει εντυπωσιακή τεχνογνωσία σχολιάζοντας σε μερικά posts σαν να είμαι εγώ, για να μην προδώσει το παιχνίδι.

Μετά από μερικές ώρες έχω ήδη ποστάρει πιο πολλά απ' όσα έχω ποστάρει όλους τους προηγούμενους μήνες μαζί. Παραδόξως, κανείς δεν αναρωτιέται για την ξαφνική αύξηση του όγκου των posts στο προφίλ μου. Οι περισσότεροι φίλοι μου φαίνονται ασυγκίνητοι από την καινούρια «μου» συμπεριφορά.

Τη δεύτερη μέρα της νέας του δουλειάς ως Social Media Editor μου, ο πατέρας μου επιλέγει τη στρατηγική «ποιότητα κι όχι ποσότητα». Μοιράζομαι απαίσια ενθαρρυντικά ρητά, τα πιο παράξενα άρθρα που υπάρχουν στο Ίντερνετ και κάνω τσεκ ιν σε διάφορα δημόσια πάρκα σε ώρες εργασίας.

Μια καριέρα στο Pokemon GΟ, που διαφορετικά είχα φροντίσει να την κρατήσω κάπως κρυφή, αποκαλύφθηκε.

Γεμίζει το timeline μου με ασταμάτητα likes, spam posts και #hashtags #χωρίςνόημα. Κάνει ό,τι τεστ υπάρχει και μοιράζεται τα αποτελέσματα, για να τα δουν όλοι. Το βράδυ αποφασίζει ότι χρειάζομαι καινούρια cover photo – κάτι που να εκφράζει αυτό που πιστεύει ότι είμαι:

Η ξαφνική μου αφύπνιση στο Facebook είναι διασκεδαστική για όσους έχουν χρόνια να μάθουν νέα μου, ενώ οι στενοί φίλοι προσπαθούν απεγνωσμένα να μπλοκάρουν την ατελείωτη ροή ανοησιών που κατακλύζει το timeline μου.

Στο γραφείο οι συνάδελφοι με σταματάνε σοκαρισμένοι:

-«Ο καινούριος σου εαυτός;», ρωτάει ένας.

-«Παρατράβηξε», λέει ένας άλλος.

Η τρίτη μέρα είναι μια ευχάριστη έκπληξη: η δίψα του πατέρα μου για καινούριο υλικό τον οδηγεί στην ανακάλυψη ενός κρυμμένου θησαυρού -παλιές φωτογραφίες που είχα ξεχάσει τελείως- και ένα κύμα γλυκών αναμνήσεων με κατακλύζει.

Η τέταρτη μέρα επιφυλάσσει μια τρίτη φωτογραφία προφίλ – αυτήν τη φορά ένα «δωράκι» από την ελαφρώς πιο στρουμπουλή φάση μου, στο σχολείο.

Αργότερα, ο μπαμπάς μου σημειώνει τη μεγαλύτερη του επιτυχία ως τώρα: μοιράζεται ένα τεστ «Ποιο θα ήταν το όνομά σου, αν ήσουν ράπερ;» που προσελκύει το μεγαλύτερο και πιο ποικίλο φάσμα ανθρώπων από τη λίστα των φίλων μου – από το αφεντικό του αφεντικού μου, μέχρι τη γιαγιά μου.

Το post αυτό έχει πάνω από 25 σχόλια, η μεγαλύτερη ανταπόκριση στην ιστορία της καριέρας μου στο Facebook. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γιορτάζω το ολοκαίνουριο αυτό ενδιαφέρον ή να ανησυχήσω ότι οι φίλοι μου συμπαθούν την εκδοχή του μπαμπά μου για τον online εαυτό μου, περισσότερο από την κανονική.

Την πέμπτη μέρα πια, ο πατέρας μου έχει πάρει τα πάνω του και έχει αποκτήσει αυτοπεποίθηση. Μεθυσμένος από τη δύναμη που έχει στα χέρια του, ξεκινάει να στέλνει αιτήματα φιλίας σε ξένους. Αργότερα μες στη μέρα, ανανεώνει το στάτους μου με μια φωτογραφία του εαυτού του στην ηλικία μου, ενώ προμοτάρει μια συναυλία των Sleaford Mods που θα πήγαινα την επόμενη μέρα.

Την έκτη μέρα συνειδητοποιώ ότι οι χαζομάρες του πατέρα μου έχουν φτάσει σε όλους τους φίλους μου, τους εκατοντάδες που έχω αποκτήσει στο Facebook όλα αυτά τα χρόνια. Κάποιοι έχουν ακόμη περιέργεια, άλλοι το αποδέχονται, αλλά μερικοί εκνευρίζονται όλο και περισσότερο:

Για πρώτη φορά, παρατηρώ ότι χάνω followers.

Δεν υπάρχει ξεκούραση την έβδομη μέρα. Ο μπαμπάς, ξέροντας ότι αυτή είναι η τελευταία μέρα που έχει τον έλεγχο, ξεκινάει από νωρίς. Το θέμα της ημέρας είναι η νοσταλγία. Δίνει βάρος στις παιδικές φωτογραφίες με τα αδέρφια μου και σε μερικά στάτους του στιλ, «ΜΠΑΜΠΑ Σ' ΑΓΑΠΩ». Δεν είναι πράγματα που δεν τα νιώθω, αλλά δεν θα τα μοιραζόμουν με πολύ κόσμο, χωρίς λόγο.

Παραδόξως, κάνει ένα ξαφνικό διάλειμμα από τη βουτιά στην παιδική μου ηλικία, για να κάνει σωρηδόν pokes. Μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτά - επιβεβαιώνει πάντως πως η συγκεκριμένη λειτουργία υπάρχει ακόμη, άγνωστο γιατί.

Επιτέλους, το πείραμα τελείωσε και ανέκτησα πλήρως τον έλεγχο του προφίλ μου στο Facebook, αν και πρόλαβε να δημοσιεύσει μια τελευταία καινούρια φωτογραφία προφίλ:

Το να δώσω στον μπαμπά μου έλεγχο του προφίλ μου στο Facebook για μια βδομάδα ήταν σαν να τον είχα βάλει μέσα σε κάθε σχέση που έκανα ποτέ – σημαντική ή μη. Παρόλο που δεν θα πρότεινα να το δοκιμάσετε στο σπίτι, έχω την αίσθηση ότι οι φίλοι μου τώρα κατανοούν καλύτερα ποιος είμαι.

Τελικά λοιπόν, ήταν σκέτη καταστροφή; Εννοείται. Έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά σε κάποιες προσωπικές μου σχέσεις; Αναμφίβολα. Το να κάνεις poke σε κάποιον το 2017 θα έπρεπε να θεωρείται μια ελαφρά μορφή παρενόχλησης; Κατά βάθος, ξέρετε την απάντηση.

Περισσότερα από το VICE

Μερικοί από τους πιο Επικίνδυνους Τζιχαντιστές του Κόσμου Απαντούν Γιατί μας Μισούν

«Έχουμε Γατάκια στο Σπίτι μας, Θες να 'Ερθεις να τα Δεις;»: Ιστορίες Θυμάτων Σεξουαλικής Επίθεσης

Με Αυτά τα Παράξενα Δώρα οι Ασθενείς Λαδώνουν τους Γιατρούς στη Σερβία