Γιατί Δεν θα Πρέπει να Υπάρχουν Φοιτητικές Παρατάξεις στο Πανεπιστήμιο

Photo via Mediaoasis

Το 2007 πέρασα τις πόρτες του Παντείου -ένιωθα ενθουσιασμένη που μια καινούργια κοινότητα, η φοιτητική, θα αποτελούσε το επόμενο πεδίο εξερεύνησης μετά το σχολείο. Με το που κατέβηκα στη στάση του λεωφορείου, ο ενθουσιασμός κόπασε κομματάκι απότομα, όταν κατάλαβα ότι τα «κοράκια» των παρατάξεων περίμεναν να τσιμπήσουν τους πρωτοετείς –με «άδολη» ευγένεια τους οδηγούσαν στη γραμματεία του τμήματός τους για να γραφτούν.

Μάλιστα συμπλήρωναν οι ίδιοι τις φόρμες εγγραφής, ενώ  «προθυμοποιούνταν» να περιμένουν στην ουρά, για να απολαύσεις εσύ καφεδάκι σου σου ή κόψεις καμιά βόλτα στο χώρο. Και τι ζητούσαν; Απλώς να τους δώσεις το τηλέφωνό σου. Και έτσι χωρίς να το πολυκαταλάβεις, είχες φακελωθεί forlife. Αποτέλεσμα; Μπόλικα ενοχλητικά τηλέφωνα είτε για να σε ενημερώσουν για κάποιο πάρτι είτε για να πάτε μπουζούκια με έκπτωση είτε φυσικά για τις εκλογές.

Αν, δε, γραφόσουν κιόλας σε κάποια παράταξη, αναλάμβανες την ευθύνη να προσηλυτίσεις και τα άλλα  «νεογνά» που βρίσκονταν στο έτος σου.

Bέβαια, υπάρχει ένας κατά μια έννοια άγραφος νόμος. Συνήθως οι «κράχτες» των παρατάξεων είναι εκπαιδευμένοι στο να αντιλαμβάνονται ποιος κάνει για την δικιά τους παράταξη. Για παράδειγμα είναι σχεδόν απίθανο ένας ΔΑΠίτης να προσεγγίσει μια τύπισσα με σαλβάρι και μπλούζα BlindGuardian. Δεν θα τον ενδιαφέρει γιατί θα χαλάσει την εικόνα της ΔΑΠάρας αφενός και αφετέρου πού να την κυκλοφορήσεις στον Κιάμο στην κοπή της πίτας; Βέβαια υπήρχαν και υπάρχουν εξαιρέσεις στον κανόνα. Διότι στο φινάλε τα ψηφαλάκια είναι που μετράνε.

Περνώντας τα χρόνια, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι οι φοιτητικές παρατάξεις είναι «καρκίνωμα». Ανεξάρτητα από το ατελείωτο σπαμάρισμα που τρως, ο καθοριστικός ρόλος που παίζουν στην εκάστοτε σχολή αναφορικά με την διοίκηση είναι τουλάχιστον σκανδαλώδης. Μου έχει τύχει άπειρες φορές για ένα χαρτί ή μια εξυπηρέτηση να περιμένω ένα εύλογο χρονικό διάστημα, ενώ αντίθετα, άτομα που ανήκουν σε παρατάξεις να κάνουν την δουλειά τους μέχρι να πεις «πενθήμερη στο Bansko».

Στο Πάντειο, η κάθε παράταξη έχει και τα «τραπεζάκια της, ο αριθμός των οποίων αντιστοιχεί στα αποτελέσματα των εκλογών. Κοινώς τα «τραπεζάκια» στα πανεπιστήμια είναι το ανάλογο των εδρών των πολιτικών κομμάτων στη Βουλή.

Photo via Me

Τα καλύτερα σκηνικά τα ζεις στις συνελεύσεις. Θεωρητικά, κάθε παράταξη έχει συγκεκριμένο χρόνο να μιλήσει, αλλά ως μελλοντικά κομματόσκυλα βάζουν «την κασέτα να παίζει» σπάζοντας τα όρια του χρόνου και τα νεύρα μας. «Συνάδελφοι, μπλα μπλα μπλα». Αυτή η λέξη μπορεί να με κάνει να βγω εκτός εαυτού και να αλλάξω χρώμα σε όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου. Η προσφώνηση «συνάδελφοι» βγάζει περισσότερο σάπιο συνδικαλισμό από οτιδήποτε. Προτείνω την αντικατάστασή της από την λέξη συμφοιτητές που σημασιολογικά είναι πιο σωστή.

Φυσικά, η επιτομή της Δημοκρατίας βρίσκεται στην ψηφοφορία των «πλαισίων», δηλαδή των θέσεων που υποστηρίζει η κάθε παράταξη. Οι εκπρόσωποι των παρατάξεων μετράνε είτε σηκωμένα χέρια, είτε κεφάλια. Είναι γελοίο, το ξέρω αλλά η επιτροπή καλεί τους φοιτητές που συμφωνούν για παράδειγμα με το πλαίσιο της ΔΑΠ να φύγουν από συγκεκριμένη έξοδο από το αμφιθέατρο ώστε να μετρήσουν τη δύναμη της παράταξης.

Όλα αυτά εννοείται χωρίς ποτέκανείς να δείξει την φοιτητική ταυτότητα, τεκμήριο ότι ανήκει στο πανεπιστήμιο για το οποίο ψηφίζει. Έτσι το φαινόμενο «κομματόσκυλα πασπαρτού» είναι πάρα πολύ συχνό. Κοινώς, σε αναρίθμητες περιπτώσεις βλέπεις παραταξιακούς από άλλα πανεπιστήμια να έρχονται και να ψηφίζουν (και) στο δικό σου.

Παράλληλα με όλο αυτό, το κλωτσομπουνίδι ανάμεσα στις παρατάξεις κατά την διάρκεια των συνελεύσεων συνιστά την συνήθεια που έγινε λατρεία. Κλασικό ντέρμπι ήταν τότε οι πασόκοι με τους νεοδημοκράτες αλλά στο τσακίρ κέφι έφευγαν μπουκέτα προς κάθε κατεύθυνση ανεξαιρέτως.

Μετά από την πολυετή μου εμπειρία στο Πανεπιστήμιο υποστηρίζω με πλήρη επίγνωση πως δεν υπάρχει εν έτει 2014, καμία δικαιολογία για την ύπαρξη παρατάξεων στην σχολές. Δεν έχουν καμία απολύτως χρησιμότητα. Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Ίσως ο λόγος που υπάρχουν και συντηρούνται ακόμα και τώρα, είναι πως πολλά ανασφαλή άτομα εντασσόμενα σε μια φοιτητική παράταξη θεωρούν πως θα βρουν παρέα, θα νιώσουν ότι ανήκουν κάπου.

Photo via Flickr

Δεν πιστεύω ότι οι φοιτητές δεν θα πρέπει να έχουν εκπροσώπηση. Είμαι υπέρμαχος της άποψης ότι θα οφείλει να υπάρχει μια Ενιαία Φοιτητική Ένωση (ίσως κάτι σαν την παλιά Ε.Φ.Ε.Ε), που μέσα σε αυτή θα είναι άτομα όλων των πολιτικών φρονημάτων και θα αποφασίζουν από κοινού για τα τεκταινόμενα στα πανεπιστήμια. Όλοι αυτοί θα εκλέγονται από ένα ψηφοδέλτιο. Έτσι, θα υπάρχει πλουραλισμός απόψεων που όμως θα έχει μια κοινή συνιστώσα: το όφελος των φοιτητών και όχι των παρατάξεων όπως γίνεται τώρα. Όποιος θέλει, μπορεί να γράφεται στην νεολαία του κόμματος που υποστηρίζει φυσικά, αλλά αυτό να γίνεται ανεξάρτητα από τη σχολή.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως ό,τι αιτήματα και εάν υπάρχουν από τους φοιτητές μπορούν να εκπληρωθούν και χωρίς τις παρατάξεις, κάνοντας οι ίδιοι ανεξάρτητες κρούσεις στους υπευθύνους. Οι ίδιοι οι φοιτητές οφείλουν να κλείσουν το κεφάλαιο κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια με τις πράξεις και τη φωνή τους.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram