Σάββατο, πάνω-κάτω 9.30 το πρωί. Περήφανα επιστρέφω στο σπίτι, μετά από 24 ώρες στον δρόμο - δηλαδή 12 ώρες στο γραφείο την Παρασκευή, όπου συμπληρώθηκαν με 12 ώρες μπαρότσαρκα στο κέντρο. Όλα έμοιαζαν μια χαρά, αν εξαιρέσεις ότι με το ζόρι έσερνα τα πόδια μου, καθώς μέσα σε όλα είχα τη φαεινή ιδέα να πάω από τους Αμπελόκηπους στη Φωκίωνος περπατώντας. Πρέπει να ήθελα περίπου 5 λεπτά για να φτάσω στο σπίτι, όταν ένα περιπολικό πέρασε από μπροστά μου, με είδε, φρέναρε και δύο νεαροί ένστολοι βγήκαν από μέσα, κοιτάζοντάς με. Δεν έχω παράπονο, ευγενικά παιδιά.

Και όντως δεν πήρε. Κι αφού ανταλλάξαμε καλημέρες και καληνύχτες για μια ακόμη φορά, πήρε ο καθένας τον δρόμο του.

Σε γενικές γραμμές δεν θα ήταν κάτι που θα με απασχολούσε. Αν 48 ώρες πριν δεν μου είχαν κάνει ξανά εξακρίβωση στοιχείων, αυτήν τη φορά επί της Φωκίωνος Νέγρη και επιστρέφοντας σπίτι από το γραφείο. Κι αν προσθέσεις αυτές τις δύο φορές στις προηγούμενες, νομίζω πλέον ότι επίσημα μπορώ να πάρω το ρεκόρ στο βιβλίο Γκίνες του «Ανθρώπου που τον έχουν σταματήσει πιο πολλές φορές ever για εξακρίβωση στοιχείων στην Ελλάδα». Να κάτι για να σε απασχολήσει. Μήπως τελικά έχω τον αστυνομομαγνήτη, όπως μου λένε κάτι φίλες μου ότι έχουν τον μαλακομαγνήτη για τους γκόμενους που μπλέκουν; Μήπως φταίνε οι αστυνομικοί; Μήπως φταίω εγώ; Τι προβλήματα είναι αυτά θεέ μου.

Για να μη βγάλω γρήγορα συμπεράσματα, αποφάσισα να το πάω κάπως διαφορετικά. Άραγε αν με έβλεπα εγώ στον δρόμο θα με σταματούσα; «Γιατί να κάνεις αυτό το κείμενο; Τι θέλεις, να "ξεπλύνεις" τους μπάτσους;» μου είπε μια αριστερή φίλη, με ύφος «τι έγινε Κωστάκη, σε γουστάρει η χωριάτισσα;» και σίγουρη ότι μάλλον η φάτσα μου είναι για εξακρίβωση στοιχείων. Αλλά όχι, δεν έχω τέτοια πρόθεση. Απλά ήταν η απορία της στιγμής. Για αυτό διάλεξα μερικές σουρεάλ εξακριβώσεις στοιχείων που μου έχουν κάνει, βρήκα φωτόγραφίες για το πώς έμοιαζα τότε, τα έβαλα κάτω και να το αποτέλεσμα.

Η Εξακρίβωση
Ήταν, αν θυμάμαι καλά, το 1998. Είχα βγει ραντεβού με μια κοπέλα και μάλλον τα έκανα όλα λάθος - για πρώτο ραντεβού. Το κορίτσι ήταν πολύ κυριλέ, αλλά εγώ δεν είχα πρόβλημα να την πάω στο Underground για ποτό, στο LA στα καπάκια για after-ποτά και στο τέλος για μπίρι-μπίρι στην Ακαδημίας στο ύψος των Εξαρχείων, κάτω από μια πολυκατοικία. Σε αυτό το σημείο, βλέπω δύο μηχανάκια να έρχονται από αριστερά-δεξιά και λέω αυτό ήταν, μας την πέσανε. Και πάνω που πάω να το παίξω μάγκας και τσαμπουκάς, ακούω την ατάκα «φίλε, ασφάλεια, τα στοιχεία σου». Αφού ξεκαθάρισα ότι δεν ήθελα τσαμπουκά, αλλά πού να ξέρω στις 5 το πρωί όταν βλέπω μηχανάκια να μου την πέφτουν ότι είναι ασφάλεια, στο τέλος βγάλαμε άκρη.

Εγώ Τότε

Το Συμπέρασμα
ΟΚ, δεν τους αδικώ. Και εγώ στη θέση τους θα με κοιτούσα περίεργα. Το μάτι δεν ανοίγει από τις κραιπάλες, το μαλλί είναι σαν του Johnny Rotten των Sex Pistols, στάνταρ φορούσα σκισμένο τζιν, ε, ήταν και κάτω από τα Εξάρχεια, πολύ ήθελαν οι ασφαλίτες να κάνουν εξακρίβωση; Άνθρωποι είναι και αυτοί, το μυαλό τους πάει στο κακό.

Η Εξακρίβωση
Ήταν, αν θυμάμαι καλά, αρχές καλοκαιριού του 2005. Με είχε στείλει το τότε περιοδικό που δούλευα στη Μύκονο για ένα θέμα. Δεν συζητάω καν για το κύμα που είχε και φτάσαμε όλοι σαν κοτόπουλα. Κατεβαίνω από το πλοίο, δεν προλαβαίνω να κάνω πέντε βήματα, ακούω τη φωνούλα:
«Γεια σας. Έρχεστε λίγο μαζί μας; Ασφάλεια». Πάω κι εγώ, πέφτουν οι ερωτήσεις, δίνω τις απαντήσεις, όλα καλά. Να δούμε και την τσάντα σας ένα λεπτό; Κρίμα τη μισή ώρα που είχα κάνει για να διπλώσω δύο πουκάμισα και έγιναν πατσαβούρια. «Ψάχνετε για κάτι;» ρώτησα κι εγώ. «Ναι, ναρκωτικά. Μήπως έχετε πάνω σας;» μου λένε. «Όχι καλέ. Τα πήρα όλα στο πλοίο». Κόκκαλο αυτοί, γελάκια εγώ (χαζός μαλάκας δηλαδή), αγριεύουν, τους δείχνω δημοσιογραφική ταυτότητα, τους λέω για τον λόγο που είχα πάει στη Μύκονο και σιγουρευτήκαμε όλοι ότι ο σκοπός μου δεν ήταν να «δω κύκλους».

Εγώ Τότε

Το Συμπέρασμα
Δεν είμαι και κανένα μοντέλο και ΟΚ, το μαλλί ήταν λίγο σαν του Wolverine, αλλά δεν ήταν η φάση για να σταματήσεις μόνο εμένα ανάμεσα στους 200 επιβάτες που κατέβηκαν από το πλοίο. Άσε που οι «X-Men» ήταν της μόδας τότε. Και στην τελική, πάλι καλά που το 2005 η δημοσιογραφική ταυτότητα σε έσωζε και από τη μαλακία.

Η Εξακρίβωση
Ήταν, αν θυμάμαι καλά, το 2012. Πήγαινα στην πλατεία Μαβίλη για ποτό μετά τη δουλειά, πράγμα που σημαίνει ότι κατέβηκα στη στάση μετρό Μέγαρο Μουσικής, πέρασα το Μέγαρο, πέρασα την Αμερικανική Πρεσβεία και με σταμάτησαν. Για την ακρίβεια ένας αστυνομικός πετάχτηκε μπροστά μου και μου ζήτησε τα στοιχεία μου. Κάνω να τραβήξω την ταυτότητα μέσα από το τζάκετ, αγχώνεται αυτός και πιάνει το αυτόματο, τρελαίνομαι εγώ και σηκώνω τα χέρια (μάλλον έχω δει πολλές ταινίες). Τα βρίσκουμε στο τέλος. Πού μένεις, πού πας, τι κάνεις, να δω και τι έχεις μέσα στην τσάντα σου. Αυτό που με έκανε να γελάω σαν νευρικό ήταν ότι κουβαλούσα ένα κερί για τα μαλλιά στην τσάντα, το άνοιξε, έκανε να το μυρίσει μήπως ήταν ναρκωτικά και φυσικά λερώθηκε στη μύτη (ναι, το πέταξα μετά, γιατί είμαι τόσο μυγιάγγιχτος). Τι υπαστυνόμος Ρεξ και μαλακίες. Αυτό ήταν λαγωνικό.

Εγώ Τότε

Το Συμπέρασμα
Ρε φιλαράκι, τι πιάνεις το αυτόματο; Δηλαδή είσαι στη Μαβίλη. ΟΚ, το μούσι είναι λίγο ταλιμπάν, αλλά 1.000 χίπστερ στα μπαράκια δίπλα το ίδιο έμοιαζαν. Εμένα βρήκες;

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Είναι μια Νύχτα Παρέα με έναν Tattoo Artist

Πήγα για Καφέ με τον Αντώνη Πανούτσο και Δεν Μιλήσαμε για Μπάλα

Η Πανκ Επανάσταση στο Βερολίνο τη Δεκαετία του '80