Ο Κόσμος Ακόμα Προσπαθεί να Επισκεφθεί το Λεωφορείο από το «Into the Wild»

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US

Όταν ο Eddie Habeck έκλεισε εκδρομή πεζοπορίας και τρεξίματος στην Αλάσκα το 2012, δεν σχεδίαζε να επισκεφτεί το Λεωφορείο Fairbanks 142. Μόνο κατά τη διαδικασία σχεδιασμού του ταξιδιού του ο 39χρονος κάτοικος του Vermont συνειδητοποίησε ότι κατευθυνόταν στην πολιτεία που φιλοξενεί το λεωφορείο όπου στις 6 Σεπτεμβρίου 1992 βρέθηκε νεκρός από ασιτία ο Chris McCandless, ο πτυχιούχος πανεπιστημίου και περιπλανώμενος ταξιδιώτης πρωταγωνιστής του βιβλίου Into the Wild του δημοσιογράφου Jon Krakauer καθώς και της ταινίας που ακολούθησε. Είχε περάσει τέσσερις μήνες στο Εθνικό Πάρκο και Καταφύγιο Άγριων Ζώων Denali, σε μια μοναχική περιπέτεια στην ερημιά.

«Συνειδητοποίησα ότι "για μισό λεπτό, αυτή η ιστορία εκτυλίχθηκε στην Αλάσκα"», μου είπε ο Habeck, που εργάζεται για την πολιτειακή κυβέρνηση και στον ελεύθερο χρόνο του διευθύνει μια επιχείρηση εναέριας φωτογράφισης. «Συνειδητοποίησα ότι ίσως υπήρχε μια πιθανότητα να πάω εκεί έξω». Ο Habeck χαρτογράφησε το ταξίδι του έως το λεωφορείο –βρισκόταν κοντά στο μονοπάτι Stampede Trail στο εθνικό πάρκο έκτασης 6 εκατομμυρίων στρεμμάτων– και έφτασε στο μονοπάτι μόνος του τον Μάιο εκείνης της χρονιάς.

Το ταξίδι του δεν έγινε χωρίς δυσκολίες –η μικρότερη ήταν να διασχίσει τα νερά του ποταμού Teklanika, που εκείνη την εποχή του χρόνου ήταν βαθιά μέχρι τη μέση– αλλά τελικά κατάφερε να φτάσει στο Λεωφορείο 142, το οποίο έχει παραμείνει στη θέση του προκειμένου να χρησιμεύει ως καταφύγιο για κυνηγούς. «Δεν ήταν ο λόγος που πήγα εκεί –ήταν περισσότερο μια δεύτερη σκέψη– αλλά ήταν μια καθοριστική στιγμή του ταξιδιού μου».

«Είχα πολύ χρόνο να σκεφτώ γιατί ο Chris ήθελε να αφήσει την κοινωνία και πώς θα ένιωθε κανείς τόσο μακριά από τον πολιτισμό», λέει ο Habeck. «Δεν ξέρεις πώς θα αισθανθείς μέχρι να φτάσεις εκεί».

Κάθε χρόνο, ταξιδιώτες από όλο τον κόσμο ακολουθούν το μονοπάτι Stampede Trail ψάχνοντας αυτή την καθοριστική στιγμή που περιγράφει ο Habeck –να πετύχουν ένα είδος νιρβάνας μοναχικότητας και επιβίωσης, να εντοπίσουν τα τελευταία βήματα του McCandless στην άγρια φύση της Αλάσκας χωρίς να έχουν την ίδια μοίρα. Ως προς τον τελευταίο στόχο, δεν τα καταφέρνουν όλοι. Το 2010, η 29χρονη Claire Ackermann από την Ελβετία πνίγηκε ενώ προσπαθούσε να διασχίσει τον Teklanika με τον Γάλλο πεζοπόρο Etienne Gros για να πάει προς το λεωφορείο, ενώ κάθε χρόνο διασώζονται πολλά άτομα στο μονοπάτι.

Επειδή το να κάνεις πεζοπορία στο Stampede Trail δεν απαιτεί άδεια, δεν υπάρχουν επίσημα στατιστικά για το πόσοι άνθρωποι διασώζονται κάθε χρόνο. Η Lynn Macaloon, εν ενεργεία αξιωματούχος για την παροχή πληροφοριών για το Εθνικό Πάρκο και Καταφύγιο Άγριων Ζώων Denali, είπε στο VICE ότι εκτιμά πως γίνονται «αρκετές» διασώσεις στο μονοπάτι κάθε χρόνο, με τους rangers, το τοπικό τμήμα πυροσβεστικής και τους στρατιώτες της πολιτείας να είναι μεταξύ εκείνων που αξιοποιούνται σε αυτήν τη δουλειά.

Στα τέλη του περασμένου μήνα, οι πεζοπόροι Michael Trigg και Theodore Aslund διασώθηκαν στη διάρκεια αποστολής στην οποία πήραν μέρος περισσότερα από 20 άτομα και ένα ελικόπτερο. Οι δυο τους έφτασαν στο λεωφορείο και τους πήρε πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο για το ταξίδι της επιστροφής. «Έφυγαν με μια μη ρεαλιστική ιδέα για το πότε θα επέστρεφαν», δήλωσε στο VICE ο πεζοπόρος και γηγενής της Αλάσκας Erik Halfacre. «Θα μπορούσαν να έχουν διασφαλίσει ότι κάνεις δεν θα επιχειρούσε ακριβή επιχείρηση διάσωσης για εκείνους έχοντας καταστρώσει ένα χρονοδιάγραμμα και μένοντας πιστοί σε αυτό – αλλά δεν το έκαναν.

Ο Halfacre, 30 ετών, είναι επαγγελματίας πεζοπόρος και οδηγός για packrafting. Από το 2011, διευθύνει επίσης και το κλαμπ Last Frontier Adventure Club (LFAC), από όπου κάποιος –όπως περιγράφει– «μπορεί διαδικτυακά να πάρει περισσότερες πληροφορίες για διαφορετικές διαδρομές πεζοπορίας». Ο Halfacre έχει πάει στο Λεωφορείο 142 τρεις φορές τα τελευταία επτά χρόνια. Το πιο πρόσφατο ταξίδι του έγινε το 2014, όταν η αδερφή του McCandless, Carine (τα δικά της απομνημονεύματα The Wild Truth δημοσιεύτηκαν πέρυσι), τον ακολούθησε μαζί με ακόμα 11 πεζοπόρους. Στην τηλεφωνική μας επικοινωνία μιλάει με την αυτοπεποίθηση κάποιου που, με τα δικά του λόγια, δεν μπορεί να θυμηθεί μια στιγμή στη ζωή του που δεν έκανε πεζοπορία.

Ο Halfacre υποστηρίζει ότι ντόπιοι δημοσιογράφοι έχουν την τάση να καλύπτουν τις επιχειρήσεις διάσωσης στο Stampede Trail «γράφοντας αρνητικά και άσχημα πράγματα για οτιδήποτε βρίσκεται εκεί» και η οργή από τη μεριά των ντόπιων δεν είναι εντελώς άστοχη. «Εμείς οι κάτοικοι της Αλάσκας πρέπει να ξοδεύουμε τα χρήματα που μας φορολογούν για να τους διασώζουμε και αυτό είναι ενοχλητικό για πολύ κόσμο να το βλέπει», δήλωσε στο VICE. Η λύση που προτείνει είναι η εκπαίδευση – ειδικά οι πηγές στην ιστοσελίδα LFAC που προετοιμάζουν τους δυνάμει προσκυνητές του Λεωφορείου 142 για τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν. Είναι ένα «πώς να κάνετε τι» για έμπειρους πεζοπόρους και μια προειδοποίηση για επίδοξους ερασιτέχνες οι οποίοι δεν είναι έτοιμοι για ένα τόσο απαιτητικό ταξίδι.

Και όταν πρόκειται να κάνεις πεζοπορία στο μονοπάτι Stampede Trail, το να μάθεις πότε πρέπει να τα παρατήσεις είναι τόσο σημαντικό όσο το να ξέρεις πώς θα πετύχεις τον στόχο. Δύο χρόνια μετά το επιτυχημένο ταξίδι του Habeck στο Λεωφορείο 142, προσπάθησε ξανά με τη σύζυγό του, την επομένη του γάμου τους –έως εκείνη την εποχή, η στάθμη των νερών του Teklanika ήταν πολύ υψηλή και τα νερά πολύ άγρια για να τα διασχίσει κανείς με ασφάλεια. «Θα ήταν ένας άσχημος τρόπος να τελειώσω την ημέρα μετά τον γάμο μου», είπε καγχάζοντας. Ο ίδιος ο Halfacre έχει επιστρέψει δύο φορές από εκδρομές στο Λεωφορείο 142 – τη μία γιατί η ομάδα την οποία οδηγούσε ήταν απροετοίμαστη˙ κάποιοι είχαν ξεχάσει ακόμα και βασικά είδη όπως είναι οι σκηνές και τα τρόφιμα. «Δεν ήμουν διατεθειμένος να συνεχίσω μαζί τους».

Το να ξεκινάς για μια δύσκολη πεζοπορία απροετοίμαστος μπορεί να ακούγεται γελοίο, αλλά παίζει σε μεγάλο βαθμό στο αφήγημα του Chris McCandless, με το οποίο είναι εξοικειωμένοι πολλοί από τους πεζοπόρους του Λεωφορείου 142. Ο τελευταίος άνθρωπος που τον είδε ζωντανό, ο ηλεκτρολόγος Jim Gallien που ζει στο Fairbanks, είπε στον Krakauer –όπως αναφέρεται στο βιβλίο Into the Wild– ότι όταν μετέφερε τον McCandless στην άκρη του Εθνικού Πάρκου και Καταφύγιου Άγριων Ζώων Denali, παρατήρησε ότι οι προμήθειές του ήταν ανεπαρκείς· μια τσάντα με 4,5 κιλά ρύζι, ένα τουφέκι διαμετρήματος .22 (πολύ μικρό για να σκοτώσει μεγάλα ζώα που κανονικά παρέχουν τροφή), ένα χάρτη της πολιτείας και κατεστραμμένο εξοπλισμό πεζοπορίας. Αργότερα στο βιβλίο, ο Krakauer διαχωρίζει την περίπτωσή του από εκείνες άλλων, λιγότερο γνωστών ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους. «Παρόλο που ήταν απρόσεκτος σε σημείο απερισκεψίας, δεν ήταν ανίκανος – εάν ήταν, δεν θα είχε επιζήσει 113 μέρες».

Είναι αναμφισβήτητο ότι ο χρόνος που ο McCandless κατάφερε να επιζήσει στο λεωφορείο της Αλάσκας, ως ένα βαθμό, είναι εντυπωσιακός. Στη μεγάλη αμερικανική παράδοση της αναζήτησης και εύρεσης του εαυτού σου μέσω της επικοινωνίας με τον φυσικό κόσμο δεν είναι αδιανόητο ότι οι ταξιδιάρικες ψυχές θα βρουν κάτι ρομαντικό στην ιστορία του ταξιδιού του – ίσως μέχρι του σημείου που ο τραγικός θάνατος του McCandless απωθείται έξω από την κεντρική εικόνα. «Η αλήθεια είναι ότι διαβάζουμε την ιστορία του Chris από τον Jon Krakauer γιατί ο Chris είναι νεκρός», τόνισε ο Halfacre, μένοντας με σοβαρότητα στην τελευταία κουβέντα. «Κανένας δεν θα έπρεπε να θέλει να το επαναλάβει αυτό».

Και ίσως οι ερασιτέχνες που ψάχνουν την περιπέτεια επιτέλους να έχουν πάρει το μήνυμα. Η επικεφαλής του προγράμματος εθελοντών του Εθνικού Πάρκου και Καταφύγιου Άγριων Ζώων Denali, Kathleen Kelly, λέει ότι περιστατικά όπως η επιχείρηση διάσωσης που έγινε τον περασμένο μήνα γίνονται όλο και λιγότερο συχνά. «Μεταδίδεται το μήνυμα για το τι χρειάζεται να δώσεις για να το κάνεις αυτό», είπε η Kelly στο VICE. «Είτε ο κόσμος πηγαίνει καλύτερα προετοιμασμένος είτε το προσπαθούν λιγότεροι ή απλώς κινούνται προς τα εκεί γνωρίζοντας περισσότερα». Και ίσως αυτό είναι καλύτερο, αφού ο Halfacre πιστεύει ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να επαναλάβουν το οδοιπορικό για λόγους προσωπικής ανάπτυξης: «Για πολλούς ανθρώπους, το Stampede Trail αντιπροσωπεύει μια πρόκληση που εάν είναι σε θέση να την αντιμετωπίσουν, πιστεύουν ότι θα ανακαλύψουν κάτι για τον εαυτό τους».

Άλλοι εξακολουθούν να θεωρούν ότι η εμμονή να ξανακάνουν τη διαδρομή του McCandless είναι μυστήριο από μόνη της. «Δεν μπορώ να καταλάβω και τόσο τη γοητεία σ' αυτό», είπε η Macaloon, τονίζοντας ότι η έλξη της εξαφάνισης από τον κοινωνικό ιστό προς το μεγάλο άγνωστο εκτείνεται όχι μόνο στην τραγική ιστορία του McCandless, αλλά στην Αλάσκα γενικότερα. «Βρίσκουμε ανθρώπους όχι μόνο να πηγαίνουν στο λεωφορείο, αλλά να θέλουν να έρθουν εδώ και να χτίσουν μια καμπίνα οπουδήποτε και να ζήσουν με ό,τι παράγει η γη. Η Αλάσκα είναι ο τόπος όπου οι άνθρωποι σκέφτονται ότι μπορούν να φτάσουν και να ζήσουν εκείνα τα όνειρα – ή να προσπαθήσουν να το κάνουν».

Περισσότερα από το VICE

Ρωτήσαμε Έναν Ειδικό Γιατί τα Καλοκαίρια Θέλουμε να Κλαίμε Συνέχεια

Ελληνάρες Σταματήστε να Είστε Μαλάκες με τα Γκαρσόνια

Οι Πακιστανοί Μετανάστες Παίζουν Κρίκετ στον Ηρακλή Θεσσαλονίκης