Κόψε τις Κλάψες: Πώς να Φτιάξεις Πικρά Κοκτέιλ από τα Ίδια σου τα Δάκρυα

Είναι αργά, κάνει κρύο και έχει υγρασία. Τα μάτια μου είναι ερεθισμένα και τσούζουν, το τρένο μου έχει καθυστερήσει, είμαι κουρασμένη και -θα είμαι ειλικρινής- νιώθω λιγάκι κλαψιάρα. Γύρω μου, μεθυσμένοι γλεντζέδες που με προσπερνούν. Στο στήθος μου κρατώ σφιχτά ένα όμορφα τυλιγμένο κουτί, μέσα στο οποίο βρίσκονται δυο μικροσκοπικά σκουρόχρωμα αντικέ φιαλίδια. Είναι γεμάτα με τα δάκρυά μου.

Τις τελευταίες δύο ώρες καθόμουν σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο, ντυμένη στα μαύρα, δημιουργώντας αλκοολούχα κοκτέιλ εμποτισμένα με τα δάκρυά μου. Το Bitter Tears είναι ένα νέο εργαστήριο που φιλοξενείται από το Bompas & Parr στο πλαίσιο της σεζόν με θέμα «Αλκοολούχα Αρχιτεκτονική» που πραγματοποιείται στο καινούργιο μουσείο British Museum of Food στο Λονδίνο. Εδώ θα ανακαλύψουμε τόσο την ιστορία των bitters από βότανα, του βάμματος, της πικρής γεύσης και τη συγκίνηση της ίδιας της πίκρας.

Στη διάρκεια της βραδιάς θα δημιουργήσουμε δυο μπουκάλια των δικών μας bitters, όχι χρησιμοποιώντας απλά αφεψήματα, αλλά με την τελική προσθήκη των δικών μας δακρύων. Όπως μου λέει η οικοδέσποινα, είμαστε εδώ για να δημιουργήσουμε το υπέρτατο δώρο: «Το δώρο από εσένα».

Στην περίπτωση που αναρωτιέστε, τα bitters είναι φυτικά εκχυλίσματα που προστίθενται στα κοκτέιλ για να τους δώσουν αυτό το κάτι. Σκεφτείτε το Manhattan ή το Old Fashioned. Το φτηνιάρικο μπουκάλι με την ετικέτα Angostura και τις τέσσερις μυστηριώδεις σταγόνες που προστέθηκαν σαν να είναι δηλητήριο. Αυτά είναι τα bitters από βότανα. Αρχικά προορίζονταν ως ιατρικά τονωτικά που βοηθούν την πέψη και την καλή υγεία, με μια ιδέα αλκοόλ για ευκολότερη κατανάλωση. Σε κάποια φάση της ιστορίας, αυτή η αρχική πρόθεση ξεχάστηκε καθώς οι ασθενείς έλεγαν να πάρουν ακόμα ένα, έτσι για τον δρόμο. Αλλά απόψε επιστρέφουμε στις ρίζες του εκχυλίσματος, ως τονωτικού για την ψυχή.

Οπότε, εδώ είμαι. Στέκομαι σε μια αίθουσα που φωτίζεται από αναμμένα λευκά κεριά. Μπροστά μου βρίσκονται φλιτζάνια που ξεχειλίζουν από πικάντικες ρίζες και φλοιούς δέντρων. Η οικοδέσποινα, Iska Lupton, είναι όμορφη και πολύ ψηλή. Φοράει μαύρα, τα μακριά χέρια της κάνουν άγριες χειρονομίας καθώς μιλάει. Αρχίζει να διηγείται την ιστορία της πίκρας και των δακρύων.

Η πικράδα έχει μακρά και σκοτεινή πολιτισμική ιστορία. Συνδέεται κατά κύριο λόγο με αρνητικά πράγματα. Ακόμα και στη φύση έρχεται με κάποιου τύπου προειδοποίηση. Οι γευστικοί μας κάλυκες είναι πιο ευαίσθητοι στην πικρή γεύση (σε αντίθεση με άλλες βασικές γεύσεις όπως το αλμυρό ή το ξινό). Έχουμε αυτή την ευαισθησία γιατί η πικράδα στη φύση τις περισσότερες φορές μαρτυρά δηλητήριο.

Υπάρχει μια αναφορά που κυκλοφορεί στην ψυχολογία. Η πικρία δεν είναι ένα από τα έξι κλασικά «βασικά συναισθήματα» όπως ορίζονται από τον πρωτοπόρο Αμερικανό ψυχολόγο Paul Ekman: έκπληξη, αηδία, ευτυχία, λύπη, θυμός και φόβος. Αντίθετα, είναι ένα μείγμα και συστατικό όλων εκτός της ευτυχίας. Το θεωρεί θεμέλιο του μίσους.

Στο αγγλικό λεξικό έχει γίνει συνώνυμο του θυμού και της κακίας. Επίσης, οι ψυχολόγοι τη θεωρούν απίστευτα επικίνδυνη και έντονα επιζήμια. Για να θεραπευτείς πρέπει να μετατρέψεις την πικρία από εσωτερική σε εξωτερική, και ένας τρόπος είναι το κλάμα.

Υπάρχουν τρεις τύποι δακρύων: τα βασικά δάκρυα που κατεβαίνουν σχεδόν συνέχεια για να λιπαίνουν τους βολβούς των ματιών, τα αντανακλαστικά δάκρυα, που παράγονται από ερεθιστικές ουσίες όπως είναι η σκόνη, και τέλος τα συναισθηματικά δάκρυα, των οποίων ο σκοπός παραμένει εν μέρει άγνωστος. Μου είπαν ότι αυτά είναι το «άγιο δισκοπότηρο» των δακρύων.

Δεν είμαι κορίτσι που κλαίει εύκολα, αλλά απόψε είμαι αποφασισμένη. Θα κλάψω, εάν είναι δυνατό με συναίσθημα, και έπειτα θα εμφιαλώσω τα αποτελέσματα. Τα μπουκάλια δακρύων εμφανίστηκαν πρώτη φορά στον ψαλμό 56:8 όταν ο Δαυίδ προσεύχεται στον Θεό. Ο θρύλος λέει ότι στη διάρκεια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου οι γυναίκες εμφιάλωναν τα δάκρυά τους και τα έστελναν στους αγαπημένους τους. Αλλά ένα κοκτέιλ δακρύων; Αυτό είναι πρωτότυπο.

Όταν η συζήτηση φτάνει στο τέλος, μου δίνουν ένα σταγονόμετρο, έναν δοκιμαστικό σωλήνα και δύο όμορφα αντικέ γυάλινα μπουκάλια. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω δέκα γυναίκες και δυο άνδρες. Οι άντρες μοιάζουν πρόθυμοι αλλά με σεβασμό, σαν να είχαν μπει κατά λάθος σε σύναξη μαγισσών. Έχω 50 λεπτά να κλάψω.

Προκειμένου να «διευκολύνει την πρόκληση δακρύων» η Bompas & Parr έχει προγραμματίσει μια σειρά «εμπειριών» για να βοηθήσει. Η πρώτη εμπειρία μου είναι να καθίσω κάτω από ένα μαύρο πανί και να ακούσω μουσική. Μου είπαν ότι τα τραγούδια είναι επιλεγμένα από τους διοργανωτές για να παιχτούν στις κηδείες τους. Επιλέγω Nirvana, Radiohead και κάποιου είδους κουαρτέτο εγχόρδων. Καταθλιπτικά, gothic και ενδοτικά. Γνέφω επιδοκιμαστικά, αλλά δάκρυα δεν κατεβαίνουν.

Προχωρώ προς την εμπειρία νούμερο δύο: την πολυαισθητηριακή αίθουσα. Μπαίνω σ' ένα θάλαμο όπου βρίσκονται αραδιασμένες σταγόνες σοκολάτας. Οι οδηγίες είναι να πάρω μία και να επικεντρωθώ στη γεύση. Παίρνω πέντε και μετά κι άλλες πέντε. Το μυαλό μου περιπλανιέται. Χάνομαι στο «δωμάτιο της πεταλούδας» και κοιτάω προς τα πάνω. Πεταλούδες πετούν τριγύρω. Προσπαθώ να σκεφτώ την ευθραυστότητα της ζωής. Όχι, αν και είναι ζεστά εδώ μέσα και αρχίζω να ιδρώνω. Βιάζομαι, έχοντας συναίσθηση του χρόνου και γίνομαι ελαφρώς παρανοϊκή για την προφανή έλλειψή συναισθηματικής προσβασιμότητάς μου.

Οπλισμένη τώρα μ' ένα δυνατό κοκτέιλ, έκλεψα μια στιγμή για να δω την πρόοδο των άλλων. Περιτριγυρίζομαι από όμορφες γυναίκες εξοπλισμένες με σταγονόμετρα. Βάζω στοίχημα ότι όλες κλαίνε όμορφα. Με το κρύωμα που έχω, συνειδητοποιώ ότι ελπίζω πως δεν είμαι η άσχημη μυξιάρα της παρέας.

Το γιατί κλαίμε -εννοώ ως φυσική διαδικασία- συζητείται καιρό τώρα. Είναι κοινωνικό μήνυμα; Κατευναστική επίδραση; Απλώς δεν γνωρίζουμε. Η παλιότερη αναφορά στο κλάμα, σύμφωνα με τον κριτικό λογοτεχνίας Tom Lutz, προέρχεται από τις χαναανικές πλάκες που χρονολογούνται από τον 14ο αιώνα π.Χ. Περιγράφουν την παρθένα θεά Anat, αδερφή θεά του επίγειου θεού Ba'al, να κλαίει με τον θάνατό του. «Συνέχισε να χορταίνει τον εαυτό της κλαίγοντας, να πίνει τα δάκρυα σαν κρασί». Αυτό αποτελεί καλό οιωνό για τα σχέδια που έχω για τα δάκρυά μου. Από την πίκρα, ελπίζω ότι θα προέλθει ικανοποίηση ή τουλάχιστον ένα καλό ποτό.

Ένα πρόβλημα υπάρχει: ακόμα δεν έχω κλάψει. Η Lupton προτείνει να αρχίσω να φτιάχνω τη βάση του bitter μου έτσι κι αλλιώς. Επιλέγω μια βαριά βάση γκρέιπφρουτ και προσθέτω άνθος γεντιανής, κάρδαμο, κύμινο και πολύ γαρίφαλο.

Ο χρόνος σχεδόν τελειώνει. Ένα τελευταίο συστατικό. Πηγαίνω στην επιφάνεια κοπής «εκτάκτου ανάγκης». Παίρνω το μαχαίρι και το βυθίζω σε ένα ολοστρόγγυλο κρεμμύδι. Αναπνέω βαθιά και έχοντας περιπετειώδες πνεύμα ρίχνω τους χυμούς στο πρόσωπό μου. Αφαιρώ τη λεπτή μεμβράνη από το εσωτερικό ενός κρεμμυδιού και τρίβω τα μάτια μου. Κοντεύουν να εκραγούν από τον πόνο και πλημμυρίζουν με δάκρυα. Ένα τεράστιο, θριαμβευτικό χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου. Προσπαθώ να κάνω λυπητερές σκέψεις γρήγορα: ένα γατάκι χαμένο στην εθνική οδό, η παγκόσμια πολιτική κατάσταση σήμερα, η υπερθέρμανση του πλανήτη και το γεγονός ότι ποτέ δεν κέρδισα ούτε ένα βραβείο στο σχολείο.

Για να είμαι ειλικρινής, όμως, αισθάνομαι μάλλον χαρούμενη. Έβγαλα με το σταγονόμετρό τα δάκρυα από το πρόσωπό μου και τα έριξα στα μπουκάλια την ενδεκάτη ώρα. Και μετά από αυτό βγήκαμε ξανά στον υγρό, παγωμένο και κακά φωτισμένο δρόμο του Λονδίνου και χαθήκαμε μέσα στη νύχτα.

Υστερόγραφο
Πέντε μέρες αργότερα, αφού ο αγαπημένος μου συνήλθε από το αηδιαστικό γεγονός του «δώρου από μένα», τελικά είχα την ευκαιρία να φτιάξω έναν γύρο κοκτέιλ Old Fashioned. Αν είχε ωραία γεύση; Λοιπόν, γενικά τα κοκτέιλ μου τα σπάνε, οπότε δεν ήταν χάλια. Αλλά μου επισήμανε ότι είχε μάλλον στυφή επίγευση. Λοιπόν, όταν τον αφήσω άλλα θα λέει.

Περισσότερα από το VICE

Πώς η Δυσλεξία Έκανε τη Ζωή μου Καλύτερη

Αλλάζουν Ποτέ οι Έφηβοι;

Αποκαλύπτοντας την Aλήθεια της Άπιαστης Ιδέας των Πολλαπλών Οργασμών