Είμαι αυτό που λένε γέννημα-θρέμμα νοτίων προαστίων και συγκεκριμένα της Βούλας. Αυτό από μόνο του σημαίνει πως όταν αναφέρω πως μεγάλωσα στη Βούλα ο κάθε άσχετος μου λέει το κλασικό «Α, πλουσιόπαιδο». Δυστυχώς, καμία σχέση. Ήμουν από τα παιδιά των οποίων οι γονείς δούλευαν στην περιοχή και αναγκαστικά μεγάλωσαν σε αυτή και μάλιστα σε πολύ διαφορετικές συνθήκες από το μέσο παιδί των νεόπλουτων που έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι. Όμως, για να λέμε την αλήθεια, δεν ήταν πάντα έτσι. Η οικογένειά μου εγκαταστάθηκε εδώ πολύ πριν σκάσει η όλη lifestyle φάση των '90s και του πρώτου μισού των '00s. Ήμασταν μια απλή γειτονιά, όπου τα παιδιά έπαιζαν μπάλα στα πάρκα, πήγαιναν στο δημόσιο σχολείο και οι οικογένειες ανήκαν στη μεσαία τάξη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ξαφνικά, όμως, όλα άλλαξαν και τα νότια προάστια άρχισαν να κατακλύζονται από χιλιάδες νέα πρόσωπα και η δική μας πλευρά του Υμηττού άρχισε να γεμίζει οικοδομές, ενώ την ίδια ώρα οι μικρές, κλασικές μονοκατοικίες αποτελούσαν εμπόδιο και δίνονταν αντιπαροχή, για να δώσουν τη θέση τους σε μοντέρνες πολυκατοικίες. Αν ήσουν κι εσύ κάτοικος των νοτίων, κυρίως στις αρχές των '00s, είμαι σίγουρος ότι ο ήχος του τεράστιου κομπρεσέρ που σκάβει θεμέλια πολυκατοικίας είχε αντικαταστήσει για κάποιο διάστημα αυτόν του ξυπνητηριού σου. Πρώτα στο διπλανό οικόπεδο, μετά στο γκρέμισμα της απέναντι μονοκατοικίας, για να συνεχίσει τη πορεία του δύο οικόπεδα πιο κάτω. Σε αυτές τις κατοικίες, λοιπόν, είτε επρόκειτο για πολυκατοικίες με οροφοδιαμερίσματα και πισίνα είτε για τεράστιες μονοκατοικίες, μετακόμισαν καινούργια παιδιά που δεν ψήνονταν για μπάλα ή κρυφτό έξω από τους τεράστιους κήπους τους. Βασικά, τους περισσότερους δεν τους άφηναν οι δικοί τους.
Στο σχολείο, λοιπόν, έσκαγαν συνεχώς νέα παιδιά, όχι τόσο πολλά βέβαια, μια και τα περισσότερα πήγαιναν στα ιδιωτικά που φύτρωναν με γοργούς ρυθμούς σε διάφορα απομακρυσμένα σημεία των Ν.Π., των οποίων οι γονείς ήταν όλοι «επιχειρηματίες». Κανείς δεν γνώριζε περισσότερα, μόνο πως ο μπαμπάς τους έκανε τη συγκεκριμένη, αορίστου αντικειμένου δουλειά. Αυτές οι οικογένειες έφεραν νέα ήθη και έθιμα στα σχολεία και τους δρόμους της περιοχής. Αρχικά, ξεκινάμε από το γεγονός πως ξαφνικά όλοι άρχισαν να ενδιαφέρονται για το τι μάρκα ήταν τα ρούχα που φορούσες και με γνώμονα αυτό αποφάσιζαν αν θα κάνουν παρέα μαζί σου ή όχι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή που τέσσερα άτομα στο φροντιστήριο ακινητοποίησαν μια συμμαθήτριά μου για να ελέγξουν το καρτελάκι με τη μάρκα της μπλούζας της. Το σοκαριστικό ήταν πως ακόμα και παιδιά της δικής μου φάσης, των όχι και τόσο ευκατάστατων δηλαδή, άρχισαν να ακολουθούν το συγκεκριμένο lifestyle, ξεπαραδιάζοντας, έπειτα από ώρες γκρίνιας, τους γονείς τους για να αποκτήσουν ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια ή ένα λευκό t-shirt που μπορεί να κόστιζε 120 ευρώ. Υποθέτω πως είναι οι ίδιοι που σήμερα εργάζονται σκληρά όλη την εβδομάδα για να τα κάνουν λουλούδια στα μπουζούκια το Σάββατο. Ευτυχώς, προσωπικά έμεινα έξω από αυτήν τη φάση και έκανα παρέα με τους losers του σχολείου, μια πιο αληθινή και οικονομική λύση.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα κορίτσια, ακόμα και αυτά που προέρχονταν από πλούσιες οικογένειες, γούσταραν μόνο τα αγόρια που είχαν τη δυνατότητα, παρά το γεγονός πως ήταν ανήλικα, να κλείσουν το Σάββατο τραπέζι στο Galea (μυθικό κλαμπ της παραλιακής) ή που δεν θα έτρωγαν πόρτα στο Correto και στις καφετέριες της Ζησιμοπούλου που κάθε δύο μήνες άλλαζαν όνομα και διακόσμηση. Ναι, υπήρξε μια «χρυσή» εποχή που οι καφετέριες της περιοχής είχαν πορτιέρηδες. Αν, παρ' όλα αυτά, κατάφερνες να ρίξεις μια κοπέλα, η σχέση δεν θα κράταγε πολύ, μια και το πρώτο Σαββατοκύριακο που θα την πήγαινες για μπόουλινγκ στα Blanos ή για ταινία στο Άννα Ντορ (αγαπημένο σινεμά που πλέον έχει κλείσει) και μετά για φαγητό στο Queen, θα σε παράταγε, ίσως όχι και τόσο ευγενικά, για να περάσει το υπόλοιπο της σχολικής χρονιάς με τον τύπο που του είχε αγοράσει ο πατέρας του αυτοκίνητο από τα 16 του.Αν δεν είχες κοπέλα, λοιπόν, ένα τυπικό Σαββατόβραδο θα ήταν το εξής: όλα ξεκινούσαν από τον περιβάλλοντα χώρο των Applebee's της Γλυφάδας (RIP), στα οποία μαζεύονταν όλοι. Παίζει έξω από τα Applebee's να άραζαν καμιά εκατοσταριά έφηβοι, οπότε ξεκινούσες από εκεί, χαιρετούσες κανένα γνωστό και πέρναγες απέναντι για να παίξεις μπιλιαρδάκι ή πινγκ πονγκ στο Number One. Αυτό ήταν ένα υπόγειο μπιλιαρδάδικο, ίδιο με αυτά που βλέπεις στις ελληνικές βιντεοταινίες του '80. Βασικά, είμαι σχεδόν σίγουρος πως έχουν γυριστεί σκηνές από τέτοιες ταινίες εκεί μέσα. Πρόκειται για ένα από τα μαγαζιά που είχαν ανοίξει στη γλυφάδα λόγω της αμερικανικής βάσης που βρισκόταν για χρόνια στο Ελληνικό. Σε αυτά σύχναζαν (τη δεκαετία του '80) Αμερικανοί πεζοναύτες και εγχώρια ρεμάλια. Γι' αυτό τον λόγο τα συγκεκριμένα μαγαζιά (όπως και το Jesters στην μπιφτεκούπολη) είχαν βγάλει κακό όνομα: επειδή εκεί έπαιζαν συνέχεια καβγάδες. Στα '00s, όμως, τα μπιλιαρδάδικα έγιναν της μόδας και αράζαμε εκεί μέχρι το πρωί (εκτός του Number One, υπήρχε και το επίσης υπόγειο Divina). Εκεί σύχναζαν κάποια παιδιά που σου έλεγαν να βάλεις στοίχημα μαζί τους, στο μπιλιάρδο ή στο πινγκ πονγκ, και για να σε πείσουν έπαιζαν για λίγο μαζί σου και σε άφηναν να κερδίσεις. Μετά, αφού συμφωνούσες για το στοίχημα, μεταμορφώνονταν σε επαγγελματίες και σε ξεπέταγαν σε πέντε λεπτάκια για να προχωρήσουν στο επόμενο θύμα. Εντάξει, μετά την πρώτη φορά δεν την ξαναπάτησα. Αν είχες όρεξη για κάτι πιο χαλαρό, μπορούσες να πας στο Sussex για φαγητό ή μπίρα και να καταλήξεις στο πεζοδρόμιο ακριβώς δίπλα στο μαγαζί, για να παρακολουθήσεις ένα εφηβικό «Fight Club» της κακιάς ώρας, που είχαν στήσει κάτι παιδιά από τη Γλυφάδα, στο οποίο απλά έμπαινες αν ήθελες και πλακωνόσουν με κάποιον άγνωστο για να αποδείξεις πως μετράς. Εγώ μόνο κοίταζα γιατί αλλιώς θα έτρωγα τρελό ξύλο. Το πιο αστείο που έχω δει εκεί είναι ένα φίλο μου να σπάει το πόδι μετά από fail κλοτσιά που προσπάθησε να ρίξει στον αντίπαλό του. Όπως είναι φυσικό, αυτή η φάση δεν τράβηξε πολύ, αλλά πιστεύω πως είναι άξια αναφοράς.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Επίσης, ενδεικτικό της αμερικανίλας που επικρατούσε στην περιοχή είναι πως, για μια μεγάλη περίοδο, δεν υπήρχε περίπτωση να βγεις Σάββατο βράδυ στη Γλυφάδα και να μη δεις κάποια καμένη παρέα να το παίζει Jackass. Κλασικό παράδειγμα, να βάζουν κάποιο φίλο τους σε καρότσι σούπερ μάρκετ και να τον σπρώχνουν πάνω σε κάποιο θάμνο ή να τον αφήνουν στην κατηφόρα. Τραγικό, αν και γούσταρα Jackass.
Ειλικρινά, αυτό που θα αναφέρω δεν γνωρίζω αν γινόταν και αλλού, όμως κάθε φορά που έπαιζε κάποιο σπιτικό πάρτι από παιδί του σχολείου μου ή αυτών της ευρύτερης περιοχής, οι νταήδες (του εκάστοτε σχολείου) αναλάμβαναν να κάτσουν «πόρτα» και αν δεν ήσουν στη λίστα (ή παρέα με κάποιον που ήταν), απλώς δεν έμπαινες. Αν επέμενες, μπορεί να τις έτρωγες κιόλας. Ευτυχώς εμένα με συμπαθούσαν όλοι, εκτός από τα κορίτσια (κλαψ), και δεν είχα ποτέ τέτοιο πρόβλημα.Υπήρξε και μια περίοδος που, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, έπεφτε ξύλο μεταξύ παιδιών από τα βόρεια προάστια και αυτών των νοτίων. Θυμάμαι πως κατέβαιναν παρέες από την άλλη άκρη της Αθήνας απλώς για να πλακωθούν στο ξύλο με τους δικούς μας και την επόμενη εβδομάδα το αντίστροφο. Αξέχαστο θα μείνει το ξύλο που είχε πέσει στο κλειστό της Γλυφάδας κατά τη διάρκεια συναυλίας του Γιώργου Τσαλίκη (εντάξει, ποιος περιμένατε να παίζει, οι Septic Flesh;), το οποίο έληξε με την παρέμβαση της αστυνομίας και των δικηγόρων των πλουσιόπαιδων οι οποίοι είχαν ήδη καταφτάσει στον τόπο του καβγά. Τραγελαφικές εικόνες μιας άλλης εποχής, που ευτυχώς μας άφησε χρόνους.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
