Ο Βασιλιάς των Σπορ Παίζει Πολύ Βρόμικα στο «Pro Evo 2017»

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Australia/NZ.

Αν αγοράζεις FIFA, θα αγοράσεις FIFA, ό,τι κι αν σου πω εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος σχετικά με το ότι πρέπει να δώσεις μια ευκαιρία στο Pro Evo φέτος. Όχι ότι το FIFA θα έχει προβλήματα με τη νέα του μηχανή γραφικών ούτε ότι δοκιμάζει νέα πράγματα στα στημένα, ούτε ότι δοκιμάζει ένα νέο και πολυδιαφημισμένο story mode, το The Journey, το οποίο εδώ που τα λέμε δεν το πολυχρειάζεται κιόλας. Ναι, το FIFA θα είναι καλό φέτος, καμία αντίρρηση. Μπορεί να μην είναι εκπληκτικό -και από ό,τι έχουμε ακούσει από διάφορες φωνές μέχρι τώρα είναι πολύ μακριά από το να είναι εκπληκτικό-, αλλά, εδώ που τα λέμε, το logo της EA έχει καιρό να κολληθεί πάνω σε κάποιο sim που να είναι παντελώς για πέταμα. Από το Rugby 2004 ας πούμε. Πω πω, πόσο σκατά ήταν αυτό. Αλλά ναι. Το FIFA 17 δεν θα είναι σκατά. Μια χαρά θα είναι. Καλά να περάσετε.

Εγώ πάντως θα μείνω με το PES, αφού σ' αυτό κατέληξα τη σεζόν 15/16. Διότι, για μια ακόμη φορά, αυτό το κεφάλαιο του γνωστού franchise έχει χτίσει πάνω στα καλά της προηγούμενης έκδοσης, ραφινάροντας τα γραφικά του και παρουσιάζοντας ακόμα πιο ρεαλιστικά πρόσωπα (και συμπεριφορές παρακαλώ: δείτε τον πανηγυρισμό του Marek Hamšik με το μαλλί όταν σκοράρει με τη Napoli), σερβίροντας νέες και περισσότερες περιβαλλοντικές λεπτομέρειες, βελτιώνοντας το AI των τερματοφυλάκων και –αν και εδώ δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό– κάνοντας τους διαιτητές κάπως λιγότερο ελαστικούς με τα τάκλιν. Στο Pro Evo 16, ένα τάκλιν απόγνωσης στη γραμμή της περιοχής πολλές φορές έσωζε τον αμυντικό. Εδώ, ένα χρόνο μετά, η παραμικρή επαφή μπορεί να οδηγήσει σε κίτρινη κάρτα. Πλέον έχω παίξει καμιά 12ριά ματς και έχω δεχτεί κόκκινη κάρτα σε τρία από αυτά, που είμαι σίγουρος πως δεν θα τις τσέπωνα στο Pro 16.

Έχουν προστεθεί διάφορες μικρές αλλαγές στο παιχνίδι που συμβάλλουν στη γενικότερη βελτίωση του τίτλου. Το νέο PES League σίγουρα θα το κάνει πιο αρεστό στον eSports χώρο. Αλλά αυτό που μου αρέσει στο PES 2017 είναι η βελτιωμένη σωματική επαφή. Αν και αυτό το στοιχείο ήταν ήδη καλό, εδώ πλέον έχουμε αγκωνιές να φεύγουν προς καλοξυρισμένα σαγόνια, έχουμε πόδια που μπλέκονται και οδηγούν σε καραμπόλες ολκής, και όλα αυτά χωρίς τις κλασικές κωμικές νότες με τα λυγισμένα ποδάρια σε απίθανες γωνίες που κάνουν τον γύρο του Διαδικτύου. Τα πάντα φαίνονται πραγματικά, αληθινά. Επιπλέον, όταν ένας παίκτης πέφτει στο έδαφος, συχνά βγαίνει από το γήπεδο. Κοινώς, αν παίζεις άγρια, ναι μεν θα μείνεις με περίπου εννιά παίκτες, αλλά και ο αντίπαλος θα βαρεθεί να καλεί ασθενοφόρα.

Για το PES 2017, η Konami έκλεισε συμφωνίες με ομάδες όπως η Barcelona και η Borussia Dortmund, επιτρέποντας στους developers να αποκτήσουν πρόσβαση στα εν λόγω clubs, κάτι που μας δίνει εξωφρενικά ρεαλιστικά player models και στάδια που είναι πιστή αντιγραφή των αληθινών (έκλεισαν συμφωνία και με τη Liverpool, αλλά ως οπαδός της Southampton δεν μου πάει η καρδιά να γράψω κάτι παραπάνω για τους κόκκινους). Μιλάμε δηλαδή για ομάδες που φημίζονται για το εξαιρετικό passing game τους, τους πασίγνωστους παίκτες τους και την μπαλάρα που παίζουν.

Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως το PES παίζει «όμορφα και αγαπημένα» στο PS4 μου. Και καλύτερα για μένα που δεν γίνεται αυτό. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που γουστάρω άλλωστε: αργή ανάπτυξη, σωστές και ζυγισμένες πάσες, τρίγωνα, άμυνες και δυνατά, πολύ δυνατά τάκλιν για να θυμίσεις στον αντίπαλο ότι είσαι κι εσύ εκεί. Στα παιχνίδια που έχω παίξει μέχρι στιγμής δεν έχω διαλύσει κανέναν και δεν έχω υποστεί κάποια ντροπιαστική ανατροπή. Η μεγαλύτερη νίκη μου ήταν ένα 4-1 και η μεγαλύτερη ήττα, ήταν ένα 1-2. Οι τελευταίες μου μνήμες από το FIFA 10, το τελευταίο δηλαδή FIFA που έπαιξα, είναι γεμάτες από κάτι 9-0 και κάτι περίπατους σε πρωταθλήματα. Στο PES 2016, η Southampton μου πήρε το πρωτάθλημα από την Chelsea με μόλις τρεις πόντους.

Το FIFA, στο δικό μου το μυαλό δεν είναι έτσι. Είναι σαν το Hollywood και είναι έτσι εδώ και χρόνια, όσο γαμώ κι αν είναι τα επίσημα δικαιώματα που έχουν. Είναι το video game που βασίζεται στη φαντασίωση του ποδοσφαίρου, ενώ το PES αποτυπώνει την πραγματικότητά του. Το PES είναι πιο «σκέτο»: χωρίς Ultimate Team, χωρίς Premier League (αν και θα υπάρξει λογικά το κλασικό unofficial patch), απλή μπάλα, αληθινή μπάλα, με όλο το ξύλο και τον τσαμπουκά που βλέπεις ανάμεσα σε 22 τύπους που παίζουν επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Το PES μπορεί να φαίνεται πιο όμορφο το 2017 απ' ό,τι το 2016, αλλά οι «εξτραδούρες» του παραμένουν λίγες σε σχέση με τον βασικό του αντίπαλο στα video games.

Το FIFA θα είναι για πάντα ο Bobby Moore: ο θρύλος, ο ήρωας, το σύμβολο που συνδέεται με την ποδοσφαιρική ιστορία. Το PES είναι κάπως σαν τον Tony Adams. Κάνει τη δουλειά, είναι πιστό. Ναι, έχει αντιμετωπίσει προβλήματα και στο παρελθόν και στην πορεία, αλλά όταν πιάσει το παιχνίδι του μπορεί να τα βάλει με τον οποιονδήποτε. Και να, θα ρίξει και καμιά κλοτσιά να πούμε, ειδικά σε κάτι πολυδιαφημισμένα σουπερσταράκια. Άκου «The Journey».

Περισσότερα από το VICE

Ο Φωτογράφος των Μυστικών Οργίων στα Φτηνά Ξενοδοχεία του Μάντσεστερ

Αυτοί οι δύο Έλληνες Επιχειρηματίες Μπαίνουν Δυναμικά στη Βιομηχανία της Κάνναβης στο Εξωτερικό

H Αμερικανική Κυβέρνηση Στέλνει σε Αυτό τον Χρηματιστή 300 Μπάφους τον Μήνα