Ερωτική Ασφυξία: Το Σεξουαλικό Φετίχ για το Οποίο Κανείς Δεν Θέλει να Μιλήσει

To erotic asphyxiation ή ΕΑ (ερωτική ασφυξία) είναι μια σεξουαλική πράξη που περιλαμβάνει την ασφυξία, όπως είναι λογικό. Το πώς φτάνει κανείς σε αυτό το σημείο εξαρτάται από τα γούστα του ατόμου. Σχοινί, χέρια, σακούλες, πλαστική μεμβράνη, νερό, η μέθοδος έχει να κάνει καθαρά με αυτό που ψάχνει το άτομο. Για πολλούς, η αίσθηση του να νιώθουν την κυρίαρχη δύναμη ενός χεριού στο λαιμό τους είναι ερεθιστικό. Για άλλους ο ερεθισμός και ο οργασμός συνδέονται με την αίσθηση ότι αποκόπτεται η ροή του οξυγόνου προς τον εγκέφαλο. Υπάρχουν βέβαια και εκείνα τα άτομα που επιζητούν να λιποθυμούν τελείως. Οι παρενέργειες μπορούν να ξεκινήσουν από καρδιακή προσβολή και να φτάσουν μέχρι μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Οι πιθανότητες για κάτι τέτοιο αυξάνονται όταν το ΕΑ εκτελείται από ένα άτομο χωρίς την επίβλεψη κάποιου άλλου, όταν και λέγεται «auto-erotic asphyxiation» (ΑΕΑ).

Αν και τα παραπάνω στοιχεία δεν είναι άγνωστα για ένα άτομο που έχει κάνει μερικά one-night stands ή/και έχει δει μια χούφτα πορνοβίντεο, εντούτοις ως κοινωνία δεν γνωρίζουμε πόσες ζωές έχουν χαθεί από EA ή ΑΕΑ. Κανείς δεν φαίνεται να έχει διάθεση να μιλήσει για αυτό και είναι κάτι για το οποίο δεν μπορούν να μας μιλήσουν ούτε οι αρχές, γιατί πολλές φορές τα σχοινιά ή οι πλαστικές σακούλες κρύβονται από μέλη της οικογενείας τα οποία δεν θέλουν να μάθει ο κόσμος τον πραγματικό λόγο πίσω από τον θάνατο ενός θύματος που εξασκείται στο EA ή στο ΑΕΑ. Οι εκθέσεις των ιατροδικαστών πολλές φορές εμφανίζονται ημιτελείς, κάτι που μας εμποδίζει από το να καταλάβουμε την ερωτική ασφυξία και να την ορίσουμε ως το σύγχρονο κοινωνικό φαινόμενο που γνωρίζουμε ότι είναι.

Αν και το να μιλάμε για το ΕΑ μπορεί να είναι δύσκολο, από την στιγμή που μπορεί να εγκυμονεί κινδύνους πρέπει να συζητηθεί. Απαιτείται ένας σοβαρός και δημόσιος διάλογος για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί όπως δηλώνει και ο Phil Davies, ιδρυτής του Pink Therapy, της ανεξάρτητης αρχής για τα διάφορα είδη της σεξουαλικής έκφρασης «το να φοβίζεις τον κόσμο ή να μην μιλάς για αυτό δεν οδηγεί πουθενά».

Η ψυχολογία του ΕΑ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και δεν προέρχεται μόνο από μια κατεύθυνση. Καθώς μιλούσα στην Jess, μια επιχειρηματία, την άκουσα να λέει πως βάζει τον πνιγμό στο παιχνίδι όταν κάνει σεξ με τον άντρα της, μια επιλογή που εισάγει τον έλεγχο σε αυτό το κομμάτι της ζωής τους. Η Jess μου είπε πως η ικανότητα του άντρα της να «διαβάζει» το σώμα της και να ξέρει πότε να σταματήσει τον πνιγμό ώστε να μεγιστοποιηθεί ο οργασμός, έχει φέρει το ζεύγος πιο κοντά σε συναισθηματικό επίπεδο.

Αλλά δεν είναι όλες οι ιστορίες με θέμα το ΕΑ τόσο απλές. Κάποιες λαμβάνουν μια πολύ πιο σκοτεινή χροιά, όπως αυτή του 44χρονου John.

«Από όταν ήμουν μικρός, η ιδέα του να με πνίγουν με εξίταρε. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν στα 6 ή στα 7 μου, όταν έπαιζα με τον γιο του γείτονα και ένα σχοινάκι. Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ξεκίνησε, αλλά όταν μας βρήκαν στο γκαράζ, εγώ στεκόμουν σε ένα κουτί και αυτός περνούσε το σχοινί στο λαιμό μου. Σαν κρεμάλα. Ευτυχώς μας διέκοψαν γιατί ποιος ξέρει πως θα είχε τελειώσει αυτό. Το ότι μας διέκοψαν όμως μου έμαθε να ντρέπομαι για αυτό που κάναμε. Φαντάζομαι ότι αυτή η ντροπή υπάρχει στον περισσότερο κόσμο που το εξασκεί και για αυτό δεν συζητιέται».

Σε εκείνη την φάση ο John κατάλαβε ότι αυτό που έκανε ήταν επικίνδυνο και προσπάθησε να σταματήσει. «Δεν έπιασε. Ήταν πάντα εκεί. Μια σκηνή πνιγμού στην τηλεόραση, όταν έβλεπα δύο παιδιά να κάνουν πως τσακώνονταν στην παιδική χαρά, ακόμα και το δέσιμο της γραβάτας μου, με εξίταρε. Από το σχολείο μέχρι τα 20-κάτι μου, ασχολιόμουν με το ΑΕΑ μόνος μου, απομονωμένος και σκεπτόμενος ότι μόνο εγώ υπήρχα στον κόσμο που γούσταρα κάτι τέτοιο».

Σε αυτήν την κουβέντα όπως και σε άλλες που είχα με άτομα που ασχολούνται με την ερωτική ασφυξία, ακούς πολύ συχνά την λέξη «τρελός», ή την λέξη «τρέλα». Σε μια ιδιαίτερα στενάχωρη κουβέντα που είχα με έναν τύπο, τον Craig, άκουσα την ατάκα «είναι μια κατάρα από την οποία δεν μπορώ να ξεφύγω». Η συνομιλία μας ξεκίνησε ως εξής: «Μισώ τον εαυτό μου για αυτό. Καμιά φορά το θεωρώ κατάρα και πολλές φορές με πνίγουν οι ενοχές μου». Δεν είχε ψάξει ποτέ τους ψυχολογικούς λόγους που τον εξίταρε τόσο πολύ να βλέπει βίντεο με κοπέλες που έκαναν πως πνίγονταν (τα λεγόμενα «peril clips»), αλλά τελικά αποδείχτηκε ότι σε νεαρή ηλικία είχε χάσει ένα μέλος της οικογένειάς του από πνιγμό. Ο Craig είναι μεσήλικας και δεν είχε μιλήσει για αυτό με κανέναν πριν το κάνει με εμένα.

Είναι μια αίσθηση ντροπής λοιπόν, τυλιγμένη από μια έντονη μυστικότητα, η οποία βρίσκεται στην καρδιά του ζητήματος και αναγκάζει τους ανθρώπους που αγαπούν την ερωτική ασφυξία να την εξασκούν μόνοι τους, κάτι που τους εκθέτει σε κίνδυνο. Ο Craig, που δεν είχε ιδέα για τους κινδύνους του ΑΕΑ, έψαχνε όλο και πιο επικίνδυνες καταστάσεις, λέγοντάς μου πως όταν ήταν πιο μικρός, «πήγαινα σε ένα απομονωμένο σημείο, έβαζα μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι μου και μετά έβαζα το κράνος της μηχανής από πάνω». Κάνει μια μικρή παύση. «Μια φορά δεν μπορούσα να λύσω το λουρί του κράνους και ένιωθα να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Ένιωθα ότι θα πεθάνω, αλλά τελικά κατάφερα να το λύσω».

Γιατί λοιπόν αυτά τα άτομα δεν ψάχνουν την βοήθεια κάποιας κοινότητας, για να ενημερωθούν και να βιώσουν πιο ασφαλείς εμπειρίες; Δυστυχώς η σχέση μεταξύ του ΕΑ και της BDSM κοινότητας, παρά τα κοινά τους σημεία, παραμένει θολή.

Μιλώντας με ιθύνοντες των κοινοτήτων BDSM και σεξουαλικής υγείας, κατάλαβα πως κάποιοι, όπως εκείνοι του Pink Therapy, υποστηρίζουν πως το BDSM δεν καλύπτει το EA ή άλλες ασχολίες υψηλού ρίσκου όπως το chemsex. Ένας online guru του BDSM, ο Ambrosio, μου είπε πως ενώ «το ΕΑ ανήκει στο ευρύτερο πλαίσιο του BDSM και δεν αντιμετωπίζεται αρνητικά, δεν το βρίσκει κανείς σε πάρτι του χώρου, γιατί υπάρχει πολύς κόσμος που δεν αισθάνεται άνετα όταν αυτό εξασκείται μπροστά τους».

Άλλοι, όπως η Susan Wright του National Coalition for Sexual Freedom, μου είπε κατηγορηματικά πως το EA «δεν είναι BDSM, μιλάμε για μια ασχολία που ο κόσμος στον χώρο του BDSM γνωρίζει και ξέρει πόσο επικίνδυνη είναι».

Η απόσταση που χωρίζει τις δύο απόψεις, είναι ένα σημαντικό πρόβλημα. «Σίγουρα είναι κρίμα για αυτούς που ασχολούνται με το ΑΕΑ», σχολιάζει ο Ambrosio, «γιατί είναι μόνοι τους και δεν είναι καν μέρος μιας κοινότητας. Θα μπορούσαν να βρουν φίλους για να το κάνουν μαζί, κάτι που θα μείωνε σημαντικά τους κινδύνους».

Βέβαια, ακόμα και αν κάποιο άτομο είναι αρκετά τυχερό ώστε να βρει κάποιον παρτενέρ, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δύναται η ασχολία τους να εξελιχθεί σε τραγωδία. Αυτές οι περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα τρομακτικές, γιατί μετά από έναν θάνατο από ερωτική ασφυξία, ο παρτενέρ πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι δολοφόνος, κάτι που υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το γεγονός λοιπόν ότι ο παρτενέρ μπορεί να αντιμετωπίσει εγκληματικές κατηγορίες δεν είναι αρκετό για να αποτρέψει κάποιον από το να το κάνει;

Μάλλον όχι. Η ουσία αυτής κουβέντας που γίνεται μέσα στην κοινότητα του BDSM, είναι πως όσο επικίνδυνο και να είναι το ΕΑ και το ΑΕΑ, ο κόσμος θα συνεχίσει να το κάνει. Άλλωστε για πολλούς, αυτό το παιχνίδι με τον θάνατο είναι εν τέλει αυτό που εξιτάρει. Η Jess μου είπε πως «πριν και μετά απο αυτό που κάνουμε, ξέρω πολύ καλά ότι θα μπορούσε να με σκοτώσει, αλλά κατά ένα τρόπο αυτό το υψηλό ρίσκο το κάνει πιο συναρπαστικό, γιατί σπρώχνεις και προκαλείς τα όρια του σώματός σου».

Οι άνθρωποι στους οποίους μίλησα, μου είπαν πως όταν αποκτήσει κανείς εμπειρία και κάνει την σωστή έρευνα, τότε μπορεί να ελέγχει την κατάσταση καλύτερα. Η Jess μου είπε ότι βάζει το χέρι της στο γόνατο του άντρα της όταν θέλει να σταματήσει για παράδειγμα. Ο Jay Wiseman όμως, ένας σημαντικός εκπρόσωπος της BDSM κοινότητας των Ηνωμένων Πολιτειών δηλώνει πως «δεν υπάρχει περίπτωση να μηδενίσεις ποτέ το ρίσκο που ελλοχεύει μέσα στην ερωτική ασφυξία», τονίζοντας πως κανείς δεν ξέρει ακριβώς πότε χάνει τις αισθήσεις του μέχρι που τις χάνει. Τότε όμως δεν μπορούν πια να βάλουν το χέρι στο γόνατο, ή οτιδήποτε άλλο σημάδι έχουν.

Θα έπρεπε λοιπόν να απαγορευτεί; Ο DanielGuy, ένας συγγραφέας ερωτικής λογοτεχνίας που ασχολείται ενεργά με το ΕΑ, μου λέει πως «δεν μπορεί να νομοθετήσεις εναντίον του ρίσκου. Κατατάσσω την ερωτική ασφυξία στην ίδια κατηγορία με το sky-diving ή το cliff jumping. Υπάρχει κόσμος που μπορεί να πεθάνει από αυτό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να το απαγορέψεις. Απλά πρέπει να είναι γνωστοί οι κίνδυνοι». Ίσως ένας από τους λόγους που καταδικάζεται τελικά το ΕΑ είναι λόγω της ηθικής υποκειμενικότητας που συναντάται συχνά σε θέματα σεξουαλικών προτιμήσεων, επιθυμιών και «χόμπι», ειδικά από την πλευρά των mainstream μέσων ενημέρωσης. Ο DanielGuy μου είπε πως κάποια στιγμή ο γιατρός του, του πρότεινε να πάει σε ψυχοθεραπευτή ώστε να αντιμετωπίσει το «πρόβλημά» του.

Σε γενικές γραμμές, είναι δύσκολο να περιορίσεις τον αριθμό των ανθρώπων που αρέσκονται στην ερωτική ασφυξία, μιας και όσο υπάρχουν σκοτεινά δωμάτια και πρόθυμα σώματα, τότε θα υπάρχει και η ερωτική ασφυξία. Η μόνη ευθύνη που έχουμε ως κοινωνία είναι να μην επιτρέψουμε να επεκταθούν οι θάνατοι από αυτήν την σεξουαλική επιλογή, πράγμα που μπορεί να γίνει μέσω της σωστής πληροφόρησης. Ακόμα και ο Jay Wiseman, θεωρεί ότι το κλειδί της ιστορίας είναι περισσότερη και όχι λιγότερη πληροφόρηση. «Έχω παρατηρήσει» σημειώνει, «ότι όταν ο κόσμος ενημερώνεται για την πόσο επικίνδυνη είναι η ερωτική ασφυξία, τότε χάνει το ενδιαφέρον του για αυτήν. Ακόμα και αυτοί που συνεχίζουν να την εξασκούν, το κάνουν με μικρότερη συχνότητα».

Το ποιος θα ήταν ο ιδανικός τρόπος να πληροφορείς τον κόσμο για την ερωτική ασφυξία δεν είναι ξεκάθαρο. Άλλωστε δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να μπει στα σχολεία ας πούμε. Ένα όμως είναι σίγουρο: η ερωτική ασφυξία δεν είναι πλέον κάποιο βρώμικο μυστικό και δεν πρέπει ποτέ να ξαναγίνει τέτοιο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Τι Είδαν οι Έλληνες στο YouTube Μέσα στο 2019

Ο Mikeius Πιστεύει Ότι Από το Ελληνικό YouTube Λείπει η Καφρίλα

«Το Μισό μου Πρόσωπο Ήταν Διαλυμένο» - Πώς Επιβίωσα Από τα Βασανιστήρια σε μια Φυλακή του Εκουαδόρ