Μιλήσαμε με τον Τύπο που Μελοποιεί Οπαδικά Συνθήματα Ελληνικών Ομάδων

Υπάρχουν κάποιες ιδέες που αισθάνεσαι ότι βρίσκονταν πάντα «εκεί», όμως για κάποιο περίεργο λόγο κανείς δεν τις έκανε πράξη. Τουλάχιστον, όχι με τρόπο που να είναι άξιος αναφοράς. Μία από αυτές είναι η μελοποίηση ελληνικών οπαδικών συνθημάτων.

Τα περισσότερα από αυτά έχουν εθιστικές μελωδίες -αμέτρητα είναι βασισμένα σε γνωστά τραγούδια- και οι στίχοι τους είναι όσο προκλητικοί, αισχροί και αστείοι χρειάζεται για να τραβήξουν την προσοχή ακόμη και αυτών που δεν ασχολούνται. Ο εγκλεισμός λόγω του κορονοϊού έχει δώσει σε πολλούς από εμάς, ειδικά σε όσους ασχολούμαστε με τα καλλιτεχνικά, να δοκιμάσουμε κάποια πράγματα που είχαμε καιρό στο μυαλό μας, χωρίς να υπάρχει όμως ο χρόνος για να τα κάνουμε πράξη.

Αυτό είχε στο μυαλό του και ο Μιχάλης Γκουρατζάς, ο οποίος εδώ και κάποιες μέρες ανεβάζει στο κανάλι του στο YouTube μελοποιημένα συνθήματα. Τραγουδώντας με μια ακουστική κιθάρα και με μερικές πινελιές ακόμη -δεύτερα φωνητικά και φυσαρμόνικα μεταξύ άλλων- δίνει μια νέα πνοή σε γνωστά συνθήματα οπαδών ελληνικών ομάδων. Τα εν λόγω βιντεάκια τον μετέτρεψαν σε viral sensation των ημερών της καραντίνας και γι'αυτό αποφάσισα να κάνω μια διαδικτυακή κουβέντα μαζί του.

VICE: Πώς σου ήρθε η ιδέα να ξεκινήσεις αυτά τα βίντεο;
Μιχάλης Γκουρατζάς: Όπως έγραφα και στην περιγραφή του πρώτου βίντεο που ανέβασα, εν μέσω καραντίνας, με είχε πιάσει μια έκρηξη δημιουργικότητας και είπα να συνδυάσω δύο πράγματα που αγαπώ ιδιαίτερα: Την ακουστική μουσική και τα ποδοσφαιρικά συνθήματα. Προφανώς και δεν είχα ιδέα για τη διάσταση που θα έπαιρνε το όλο θέμα. Η αλήθεια είναι ότι έκανα το πρώτο τραγούδι μέσα σε ένα απόγευμα και έπεσα για ύπνο χωρίς καν να το δημοσιεύσω στα social media, επειδή ήταν αργά. Περίμενα ότι θα το δουν δυο-τρεις φίλοι και θα γελάσουμε, αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο διαφορετικά.

Είσαι «γηπεδικός» ή απλώς σε ψήνουν τα συνθήματα;
Σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα πως είμαι «γηπεδικός», αν και έχω πάει στα περισσότερα γήπεδα της Βόρειας Ελλάδας και με ελκύει πάρα πολύ η γηπεδική ατμόσφαιρα. Ανέκαθεν μου άρεσαν πολύ τα συνθήματα και η παρατήρηση της γηπεδικής κουλτούρας, από κοινωνιολογική σκοπιά. Οι μελωδίες, οι εκφράσεις και οι ρυθμοί των συνθημάτων αντικατοπτρίζουν το DNA της οπαδικής βάσης του κάθε συλλόγου και μέσα τους παρατηρείς την αργκό, τους ιδιωματισμούς και την διάλεκτο της κάθε γειτονιάς, της κάθε πόλης.

Πες μου κάποια από τα αγαπημένα σου συνθήματα.
Νομίζω τα αγαπημένα μου είναι αυτά που έχω ήδη διασκευάσει, ή/και θα διασκευάσω στο μέλλον, οπότε δεν θέλω να κάνω spoiler. Γενικά τα στοιχεία που μου αρέσουν σε ένα σύνθημα είναι η ευρηματικότητα, οι παιδικές βρισιές (είσαι χοντρός, καραφλός, πούτσα, ξύλο), ο σουρεαλισμός (εδώ ο ΠΑΟΚ κρατάει τα σκήπτρα πιστεύω), ο ιδιωματικός/τοπικός χαρακτήρας (πολλά επαρχιακά που θέλω να κάνω) και εννοείται ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε ρομαντικές εκδηλώσεις λατρείας, ειδικά προς ομάδες που δεν έχουν προσφέρει σχεδόν καμία χαρά στους οπαδούς τους πέραν του να παίζουν, στην καλύτερη, μια φορά στο τόσο Α' εθνική.

Τι ομάδα είσαι;
Ξέρω ότι θα ακουστώ σαν δάσκαλος δημοτικού που απαντάει «Εθνική Ελλάδος», αλλά δεν μπορώ να πω ότι «είμαι» κάτι. Έχω τις συμπάθειές μου, κυρίως λόγω φίλων και περιοχών που έμενα, αλλά μέχρι εκεί. Η μόνη ομάδα που υποστήριζα διαχρονικά από μικρό παιδί στα 90's ήταν η Λίβερπουλ, αλλά να σου πω την αλήθεια τώρα που τα διαλύει όλα στο πέρασμά της, βαριέμαι, δεν είναι το ίδιο. Εγώ θέλω να παθαίνω δέκα εμφράγματα και να κερδίζει με «φωτοβολίδα» του Gerrard στο 90+. Δεν έχει γλύκα η νίκη άμα ξέρεις τον νικητή από την αρχή του παιχνιδιού.

Ανέκαθεν με γοήτευαν ομάδες που είχαν στις τάξεις τους εμβληματικές προσωπικότητες, ειδικά στα 90's που νομίζω πως ήταν η «χρυσή» εποχή του ποδοσφαίρου. Μερικές ομάδες/προσωπικότητες που γούσταρα ανά τα χρόνια είναι: Ατλέτικο Μαδρίτης, λόγω διαχρονικής γκαντεμιάς-κατάρας "el pupas" - ίσως του καλύτερου ύμνου ποδοσφαιρικής ομάδας παγκοσμίως και πλέον λόγω Diego Simeone. Ρόμα, προφανώς λόγω Totti και απίστευτης φανέλας. Φιορεντίνα στα 90's -Batistuta, επίσης ωραίος ύμνος-, Ντόρτμουντ -Klopp και η απίστευτη φωσφοριζέ φανέλα του 1997- και εννοείται απεχθάνομαι τις αγορασμένες ομάδες τύπου Μάντσεστερ Σίτι, Παρί Σεν Ζερμέν για παράδειγμα και μου είναι αντιπαθείς οι «δυνάστες», τύπου Γιουβέντους, Ρεάλ, Μπάγερν.

Σε ό,τι αφορά τα εγχώρια, κυριολεκτικά μεγάλωσα μέσα στο γήπεδο του ΑΟΞ (μετέπειτα Skoda Ξάνθη), ομάδας της οποίας ο πατέρας μου ήταν παλαίμαχος. Βλέποντας με τα χρόνια την ομάδα να γίνεται εταιρεία, να αλλάζει χρώματα και έμβλημα, έχασα κάθε συναισθηματικό δεσμό. Το ίδιο συνέβη γενικά με το ελληνικό πρωτάθλημα, από την εποχή της «παράγκας» και μετά - από το 1997. Δεν έπαψε ποτέ να μου κάνει εντύπωση να βλέπω ενήλικες ανθρώπους να δέρνονται και να φανατίζονται για κάτι τόσο σάπιο από τη ρίζα.

Είχες προβλήματα λόγω των βίντεο; Να σε απειλήσουν ας πούμε;
Εννοείται. Θέλω να πιστεύω ότι, πλέον, ακόμη και οι πιο φανατικοί έχουν καταλάβει πως το περιεχόμενο είναι καθαρά χιουμοριστικό και δεν έχω καμία διάθεση να προσβάλλω κανέναν. Σε μια περίπτωση που όντως είχα κάνει άθελά μου μια συγκεκριμένη αναφορά σε ένα βίντεο με εν δυνάμει αρνητικές προεκτάσεις, χωρίς να συνειδητοποιώ ότι θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα, επικοινώνησαν μαζί μου και μου ζήτησαν με πολιτισμένο τρόπο να το κατεβάσω, το οποίο έκανα και άμεσα. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καταλάβει πόσο μαζική απήχηση έχει αυτό που κάνω, τι διαστάσεις μπορεί να πάρει και δεν ήμουν αρκετά προσεκτικός. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους τα σχόλια, πάντως, είναι το λιγότερο θετικά.

Τι έχεις να πεις σε όσους το πήραν τόσο κατάκαρδα;
Τι να τους πω εγώ; Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Απλώς, θα ξαναπώ, ελπίζω να είναι πλέον προφανές ότι δεν υπάρχει προσβλητική διάθεση, μόνο αυτό.

Σχόλια που γούσταρες;
Νομίζω το καλύτερο ήταν από ΠΑΟΚτσάκι: «άντε ρε μαλάκα, κάνε δικό μας, με έχεις κολλήσει και τραγουδάω το σκουληκοσύνθημα να πούμε».

Ποια συνθήματα ετοιμάζεις για το επόμενο διάστημα;
Καταρχάς θέλω να καλύψω όλους τους μεγάλους, για να μη με ζαλίζουν οι μεν ότι είμαι με τους δε και πάει λέγοντας. Από εκεί και πέρα, αφού καλυφθεί η θεματική ενότητα «μπινελίκια / παιδικές βρισιές / απειλές», θα πάμε στην κατηγορία «ερωτικές εξομολογήσεις», θα έχουμε διασκευές ύμνων, επαρχιακά συνθήματα και, φυσικά, σκετσάκια. Όλα αυτά, εφόσον συνεχιστεί το project και δεν έχει επικρατήσει ο φανατισμός και η «ουγκανιά». Παράλληλα με αυτό θέλω να κάνω και μια σειρά ακουστικών cover από soundtrack ταινιών, στο ίδιο μοτίβο με τα συνθήματα.

Αλήθεια, σκέφτεσαι μετά την καραντίνα να κάνεις και κάποια live εμφάνιση με τα συνθήματα;
Μόνο αν είχα 100% εγγύηση ότι δεν θα γίνουν μανούρες, κάτι το οποίο μου φαίνεται ότι ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας, δυστυχώς.

Γνωρίζω ότι παίζεις και σε μπάντες. Μίλα μου λίγο γι' αυτό το κομμάτι της ζωής σου.
Ναι, είναι λίγο οξύμωρο ότι ενώ τόσα χρόνια παίζω μουσική πήρε διάσταση η όλη φάση με τα συνθήματα και μιλάμε γι' αυτά σαν να είναι η κύρια ασχολία μου. Το βασικό μου συγκρότημα είναι οι Bat Signal, που κινείται σε ένα στιλ αυτοπροσδιοριζόμενο ως "midnight punk", μια μίξη punk rock με επιρροές από classic heavy metal. Έχουμε κυκλοφορήσει ένα LP (Straight Out Of Midnight, 2017) και μερικά single/EP, ενώ έχουμε περιοδεύσει πέντε φορές στην Ευρώπη. Παράλληλα, κάνω παραγωγή/μίξη επιλεκτικά σε δίσκους άλλων, κυρίως punk συγκροτημάτων, ενώ έχω βγάλει και έναν solo, ακουστικό δίσκο (Songs That Speak The Truth, 2018) και πολλά ακόμη πράγματα που μάλλον δεν είναι της παρούσης.

Για το τέλος θέλω να μου μιλήσεις για την μπαλάντα που έγραψες προς τιμήν του Σωτήρη Τσιόδρα.
Τι να πω! Απλώς μου βγήκε πάρα πολύ αυθόρμητα, ένιωσα ότι είναι μια τρομερά ευγενική μορφή και του ταίριαζε πάρα πολύ ένα τραγούδι σε στιλ Αττίκ, εμβολιασμένο με μπόλικη υπερβολή, όπως μου αρέσει.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Ένας Έλληνας Οδηγός Νταλίκας Συνεχίζει τα Ταξίδια στην Ιταλία Εν Μέσω Πανδημίας

Ταφή ή Καύση: Τι Συμβαίνει με τους Νεκρούς του Κορονοϊού

«Η Δουλειά μου Αυτές τις Μέρες στον Ευαγγελισμό Είναι σαν να Βρίσκομαι σε Αποστολή με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα»