Τα Όνειρα Αυτής της Κολυμβήτριας-Πρόσφυγα Δεν Σταμάτησαν στην Ελλάδα

*Η Yusra Mardini, πρόσφυγας από τη Συρία, γράφει τις εμπειρίες ως Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Για μένα, το έργο και η αποστολή της Ύπατης Αρμοστείας βρίσκονται κοντά στην καρδιά μου. Το 2015, έγινα και εγώ πρόσφυγας. Αναγκάστηκα να εγκαταλείψω το σπίτι μου στη Συρία εξαιτίας του πολέμου. Μαζί με τη μεγαλύτερη αδερφή μου, ξεκινήσαμε το δικό μας ταξίδι προς την ασφάλεια της Ευρώπης. Η Sarah κι εγώ επιβιβαστήκαμε σε μια βάρκα στις ακτές της Τουρκίας μαζί με 18 ακόμη πρόσφυγες, εξίσου απελπισμένους να ξεφύγουν από τον πόλεμο και τις εχθροπραξίες. Όπως οι περισσότερες βάρκες που κάνουν αυτό το ταξίδι, έτσι και η δική μας ήταν επικίνδυνα φορτωμένη - είχε τουλάχιστον τους τριπλάσιους επιβάτες από αυτούς που ήταν σχεδιασμένη να μεταφέρει. Επίσης, όπως και σε τόσες άλλες βάρκες που διασχίζουν τη θάλασσα για την Ελλάδα, σε κάποιο σημείο της διαδρομής η μηχανή χάλασε και η βάρκα ξεκίνησε να βάζει νερά.

Πολλοί στη βάρκα μας δεν ήξεραν κολύμπι, αλλά στη Συρία εγώ και η αδερφή μου μεγαλώσαμε συμμετέχοντας σε αγώνες κολύμβησης, επομένως δεν είχαμε παρά μια επιλογή: να βουτήξουμε στη θάλασσα και μαζί με δύο ακόμη πρόσφυγες να κρατήσουμε το μικρό σκάφος στην επιφάνεια. Κολυμπήσαμε για να σώσουμε τη ζωή μας και τις ζωές όσων βρίσκονταν στη βάρκα, σπρώχνοντάς τη για περισσότερες από τρεισήμιση ώρες με κατεύθυνση το νησί της Λέσβου.

Ενώ βρισκόμασταν στη θάλασσα, προσπάθησα πολύ να είμαι αισιόδοξη. Ήταν πολύ δύσκολο. Όλοι ξέραμε πως πολλοί άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους προσπαθώντας να κάνουν αυτό το πέρασμα. Όλοι προσεύχονταν – και εγώ το ίδιο. Με την αδερφή μου σκεφτόμασταν το ίδιο πράγμα: είμαστε κολυμβήτριες και θα ήταν κρίμα να πεθάνουμε στη θάλασσα.

VICE Video: Με μια Ανάσα

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Όταν επιτέλους φτάσαμε στην Ελλάδα, συνεχίσαμε μέσω στεριάς για το Βερολίνο. Ήμασταν και εμείς ανάμεσα στους περισσότερους από ένα εκατομμύριο πρόσφυγες που έφτασαν στην Ευρώπη εκείνη τη χρονιά, εγκαταλείποντας τον πόλεμο, τις διώξεις και τις πολιτικές αναταραχές.

Θα κρατάω για πάντα τις αναμνήσεις αυτού του ταξιδιού.

Όμως δεν είμαι η μόνη με τέτοιες αναμνήσεις. Στο πρόσφατο ταξίδι μου στη Σικελία, άκουσα τις ιστορίες των προσφύγων που έκαναν το επικίνδυνο ταξίδι από τη Βόρεια Αφρική στην Ιταλία. Το ταξίδι τους, όπως και το δικό μου, ήταν απελπισμένο και γεμάτο κινδύνους. Επισκέφθηκα ένα προσωρινό κέντρο υποδοχής για γυναίκες στην πόλη Μεσσήνη που ονομάζεται «Figlie del Divino Zelo Giardini Naxos» (Κόρες του Ζήλου του Θεού) και είναι υπό τη διεύθυνση ενός γυναικείου τάγματος μοναχών. Τα κορίτσια και οι γυναίκες που συνάντησα εκεί καταγόταν από τη Νιγηρία, την Ερυθραία, τη Γουινέα και την Ακτή Ελεφαντοστού και όλες είχαν κάνει το επικίνδυνο πέρασμα από τη Λιβύη διασχίζοντας τη Μεσόγειο, συχνά μην έχοντας μαζί τους τίποτε άλλο, πέρα από την επιθυμία και την αποφασιστικότητα να ξεκινήσουν μια νέα ζωή. Οι ιστορίες τους μου ράγισαν την καρδιά. Προσπάθησα να τους δώσω δύναμη και ελπίδα. Αυτά που μου διηγήθηκαν θα με ακολουθούν για πολύ καιρό.

Μια από τις γυναίκες που γνώρισα ήταν η Rita, μια νεαρή μητέρα που άφησε τη Νιγηρία, όταν η κόρη της, η Aquila, ήταν μόλις ενός έτους. Ο άνδρας της Rita δολοφονήθηκε, οπότε αυτή τράπηκε σε φυγή, για να βρει ασφάλεια. Μου μίλησε για το τρομακτικό ταξίδι της, τη μάχη που έδωσε, για να επιβιώσει, το ότι είδε τους φίλους της να πεθαίνουν – καθώς και για τις στιγμές ελπίδας, όπως όταν ένας άνδρας τη βοήθησε να μεταφέρει την κόρη της στο πλοίο, τους Ιταλούς και την Ύπατη Αρμοστεία που τη βοηθούν τώρα. Χαίρομαι τόσο που η κόρη της θα μεγαλώσει με ασφάλεια, με μια οικογένεια όπου όλοι θα την αγαπάνε.

Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να είσαι πρόσφυγας και να λες πως είσαι πρόσφυγας, και είμαι ευγνώμων που αυτή η γυναίκα μου ανοίχτηκε. Καθώς μοιράζονταν μαζί μου τις ιστορίες τους, τους είπα και τη δική μου. Νιώθω, όμως, πως η δική μου ιστορία δεν είναι τίποτα, σε σύγκριση με κάποιες από τις δικές τους. Μια άλλη γυναίκα από τη Νιγηρία, η Glory, έπεσε θύμα διακινητών και πέρασε έξι μήνες προσπαθώντας να περάσει απέναντι από τη Λιβύη. Ταξίδευε με την καλύτερή της φίλη, η οποία πέθανε από έλλειψη νερού και φαγητού, όταν διέσχιζαν την έρημο, για να φτάσουν στη Λιβύη. Είναι τόσο δύσκολο να συνεχίσεις, αν έχεις περάσει όσα η Glory. Αυτές οι γυναίκες έχουν τεράστιο απόθεμα κουράγιου και δύναμης.

Επισκέφτηκα, επίσης, το κέντρο νέων «Centro di Aggregazione per Ragazzi», που έχει ως στόχο να φέρει παιδιά από την τοπική κοινωνία κοντά στα παιδιά-πρόσφυγες και στα αιτούντα άσυλο. Περισσότερες από μια στις δέκα θαλάσσιες αφίξεις ήταν ασυνόδευτα παιδιά. Ένα από αυτά τα παιδιά ήταν η μικρή Elsa, ένα 12χρονο κορίτσι από την Ερυθραία. Ήρθε στην Ιταλία πριν από πέντε μήνες. Είχε φύγει μόνη της από το σπίτι της στα επτά της χρόνια, για να επανενωθεί με τη 19χρονη αδερφή της, που βρισκόταν σε έναν καταυλισμό προσφύγων στην Αιθιοπία. Μαζί διέσχισαν τη Μεσόγειο, αλλά χωρίστηκαν κατά την αποβίβαση. Η Elsa έχει έναν αδερφό που είναι πρόσφυγας στη Γερμανία και το προσωπικό του Κέντρου προσπαθεί να οργανώσει την αίτησή της για επανένωση. Ακούγοντας την ιστορία της, ένιωσα την καρδιά μου να ραγίζει – έκανε τόσα και πέρασε τόσα πολλά και τώρα είναι μόνη στην Ιταλία. Ήθελα πραγματικά να τη βοηθήσω.

Η επίσκεψή μου στην Ιταλία με την Ύπατη Αρμοστεία, οι συναντήσεις μου με πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο, καθώς και με την Ακτοφυλακή της Σικελίας, με βοήθησαν να καταλάβω τι σημαίνει να είσαι Πρέσβειρα Καλής Θέλησης για την Ύπατη Αρμοστεία, της οποίας η εντολή είναι να προστατεύει τους πρόσφυγες σε όλον τον κόσμο και να τους βοηθά να χτίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Δεν είναι μια εύκολη δουλειά. Όταν ακούω τις ιστορίες των ανθρώπων, των προσφύγων που σε βάζουν στη ζωή τους και σε κάνουν να νιώθεις ακόμη και σαν μέλος της οικογένειάς τους, καμιά φορά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Αλλά θέλω να μάθω περισσότερα για τον κόσμο. Μαθαίνω τόσα από και για τους πρόσφυγες από χώρες και μέρη του κόσμου που προηγουμένως δεν είχα ιδέα τι συμβαίνει. Θέλω να χρησιμοποιήσω τη φωνή μου, για να δείξω ότι οι πρόσφυγες είναι άνθρωποι με ελπίδες και όνειρα όπως όλοι μας και αξίζουν μια ευκαιρία.

Με 66 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν το σπίτι τους, μπορεί εύκολα κανείς να ξεχάσει ότι πραγματικοί άνθρωποι –άνθρωποι σαν τη Rita, την Elsa ή εμένα– είναι πίσω από τα νούμερα, τις στατιστικές και τις εκθέσεις. Ο ρόλος μου ως Πρέσβειρας Καλής Θέλησης της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, μου δίνει ένα βήμα να πω τη δική μου ιστορία και την ιστορία άλλων προσφύγων. Μου δίνει την ευκαιρία να δώσω το μήνυμα ότι η Ύπατη Αρμοστεία χρειάζεται υποστήριξη και χρηματοδότηση, για να συνεχίσει τη ζωτική και σωτήρια δουλειά της για τους πρόσφυγες σε όλον τον κόσμο. Μου επιτρέπει να μιλήσω στο κοινό, σε κοινότητες, σε κυβερνήσεις και σε ηγέτες και να τους πω ότι όλοι μπορούν να κάνουν περισσότερα και πως όλοι θα έπρεπε να είμαστε μαζί με τους πρόσφυγες, #WithRefugees.

Περισσότερα από το VICE

Ρωτήσαμε Καταλανούς αν Υποστηρίζουν την Ισπανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο

Ο Νικολάκης ο Λουφαδόρος και οι Πυργιώτες: Όταν η Τηλεόραση Έκανε Χαβαλέ με το Bullying στον Στρατό

Αυτή η Mπιενάλε με Γάτες Είναι η Απόλυτη Ευτυχία