Κωνσταντή, τι θα Έκανες αν Είχες Πατέρα ΜΑΤατζή;

Η πρώτη φορά που είχα πέσει τυχαία πάνω στο Νο Pasaran ήταν πριν από περίπου μια οκταετία. Η μουσική του και το θέμα του βίντεό του με είχαν συνεπάρει τόσο πολύ, που το άκουγα συνεχώς. Αργότερα κόλλησα με το Victims of the System και όσο περνούσαν τα χρόνια έπεφτα συχνά πάνω σε μουσικές του Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου, τις οποίες έβαζα στη λίστα με τα αγαπημένα. Μέχρι που ήρθε το Απ’ την Αρχή του Κόσμου, πρώτα από τον ίδιο και έπειτα από τους Λάργκο, για να προσθέσει φωνή και στίχους. Έχοντας ήδη παγιωμένη άποψη ότι μου αρέσει η μουσική του, έμαθα πολύ αργότερα ότι πρόκειται για ένα από «τα δίδυμα αγκαλιά κοιμάται η κυρά μου», όπως γράφει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου για τους γιους του στο Όνειρο.

Αν παρακολουθήσει κανείς τη μουσική πορεία που έχει στα 32 του χρόνια ο Κωνσταντής, θα τον ακούσει να παίζει μουσικές που μιλούν στην καρδιά σου με τους Λάργκο, να γλεντάει με παραδοσιακούς ήχους με τους Γκιντίκι και να ντύνει αριστοτεχνικά κινηματογραφικές σκηνές με soundtrack - όπως έκανε πρόσφατα, κερδίζοντας τις εντυπώσεις στην ταινία Happy Birthday του Χρίστου Γεωργίου, η οποία βρίσκεται στις αίθουσες από την Odeon. Αυτό, όμως, που τον κάνει πραγματικά αξιοθαύμαστο, είναι ότι παίρνει θέση για όσα συμβαίνουν, στηρίζοντας κατά καιρούς αγώνες και κινήματα με τα σχήματα στα οποία συμμετέχει, αλλά και παίρνοντας μέρος στην οργάνωση της μεγάλης συναυλίας αλληλεγγύης για την Ηριάννα.

VICE: Γεννήθηκες μέσα στη μουσική. Πότε έπιασες το πρώτο σου μουσικό όργανο;
Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: Έχω μία φωτογραφία με τον πατέρα μου και τον αδελφό μου. Εμείς είμαστε τεσσάρων ετών, εγώ κρατάω έναν μπαγλαμά και ο αδελφός μου ένα τζουραδάκι. Ο μπαγλαμάς έμοιαζε σαν μπουζούκι πάνω μου βέβαια (γέλια). Εντάξει, μεγαλώσαμε μέσα στη μουσική. Την ακούγαμε από την κοιλιά της μητέρας μας, όταν μας έπαιζε ο πατέρας μας με το μπουζούκι.

Πότε καταλαβαίνεις ότι θες να παίζεις και εσύ;
Ξεκινήσαμε πιάνο στα τέλη Δημοτικού. Περισσότερο το έκανα από επιλογή στο Γυμνάσιο, όταν ξεκίνησα να παίζω κιθάρα. Στο Γυμνάσιο έγινε η ζημιά, μάλλον. Μετά, στο Πανεπιστήμιο, ξεκίνησα να γράφω κιόλας και να καταλαβαίνω ότι με αυτό ήθελα να ασχοληθώ. Νομίζω, επίσης, το ότι ξεκίνησα να γράφω κάποια πράγματα έχει να κάνει με το ότι συμμετείχα σε ένα soundtrack σε προηγούμενη ταινία του Χρίστου Γεωργίου. Αυτό μου έδωσε ένα boost, κατάλαβα ότι μου αρέσει το soundtrack και θέλω να ασχοληθώ με αυτό.

Τι σπούδασες;
Σπούδασα σε μια σχολή που λεγόταν Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης, στα Γιάννενα. Τώρα πλέον έχει γίνει Καλών Τεχνών.

Πώς και δεν σπούδασες μουσική;
Δεν ήθελα να σπουδάσω μουσική, επειδή είχα πάρει μάθημα από τα ωδεία: Με είχαν χαλάσει τόσο πολύ, που τα παράτησα. Δεν ήθελα να δω τη μουσική ως κάτι που πρέπει να το διαβάζω, να πιεστώ, να το κάνω σαν αγγαρεία πολλές φορές. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλ, όταν σκεφτόμουν τι σχολή να βάλω στο μηχανογραφικό ήταν η μουσική, αλλά μετά το απέρριψα και δεν το έχω μετανιώσει.

Θεωρείς ότι η μουσική διδάσκεται στα ωδεία και τα πανεπιστήμια ή είναι κάτι που το εξελίσσεις μόνος σου ή με ένα δάσκαλο;
Και τα δύο και κανέναν από τα δύο. Ουσιαστικά, έχει να κάνει με το τι ταιριάζει στον κάθε άνθρωπο. Φυσικά και διδάσκεται η μουσική και το βλέπω και στο ΠΑΜΑΚ και στο ΤΕΙ στην Άρτα, απ' όπου βγαίνουν πολύ ωραίοι μουσικοί. Είναι, όμως, και επικίνδυνο κάπως, επειδή, όπως και στα ωδεία, τους βάζουν όλους σε κουτάκια, τους περιορίζουν τη σκέψη, την ιδιαιτερότητα που μπορεί να έχει ο καθένας στο όργανο. Θεωρώ ότι κάποιος μπορεί να πάθει μεγάλη ζημιά. Να γίνει ένας εκτελεστής περισσότερο. Αλλά και πάλι, έχει να κάνει με το σε τι δάσκαλο θα πέσεις. Είναι βασικό να έχεις κάποιες γνώσεις μουσικής. Εγώ δεν έχω, ας πούμε και έχω συναντήσει προβλήματα αρκετές φορές. Αλλά τώρα πλέον είμαι αρκετά μεγάλος και ώριμος να επιλέξω να μάθω κάτι. Όταν είσαι μικρός, νομίζω ότι πας στα ωδεία κάπως σαν το πρόβατο στη σφαγή. Αλλά όχι απαραίτητα, έχει να κάνει με το τι μυαλό έχεις εσύ ως άνθρωπος και σε τι καθηγητές θα πέσεις.

Μετά το πιάνο και την κιθάρα, τι όργανα έμαθες;
Έμαθα άραγε; Περισσότερο κιθάρα παίζω και αυτήν τελείως κατσαπλιάδικα. Βασικά, ξεκίνησα να γράφω μουσική στο πανεπιστήμιο, να δουλεύω περισσότερο και νομίζω σιγά-σιγά έγινε από μόνο του. Έχω πάρα πολλά όργανα εδώ πέρα. Σε όλα μπορώ κάπως να παίξω κάποια πραγματάκια που μου αρέσουν.

Οι γείτονές σου πώς αντιδρούν εκεί στη Θεσσαλονίκη, με τόση μουσική και όργανα;
Έχω καλούς γείτονες, εντάξει. Θέλαμε λίγο χρόνο να βρούμε τις ισορροπίες, βέβαια. Εντάξει, μπορώ να καταλάβω, επειδή και η μουσική που παίζω δεν είναι καμία ευρέως διαδεδομένη - και εγώ αν είχα έναν γείτονα που έπαιζε όλη μέρα σκυλάδικα, θα είχα φρικάρει κάποια στιγμή. Αλλά και πάλι προσπαθώ τις ώρες που δεν είναι κοινής ησυχίας να μην το παρακάνω, να μην παίζω συνέχεια.

Ο κινηματογράφος πότε μπαίνει στη ζωή σου;
Ταινίες έβλεπα πάντα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Ιδίως ως φοιτητής, ήταν μεγάλες περίοδοι που δεν έβγαινα από το σπίτι και έβλεπα συνέχεια ταινίες. Μπορεί να έβλεπα και πέντε ταινίες την ημέρα. Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος. Ελληνικό κινηματογράφο, βέβαια, δεν μπορώ να πω ότι βλέπω ή έβλεπα πολύ. Σίγουρα λίγο περισσότερο, τώρα που ασχολούμαι και εγώ, επειδή γνωρίζω ανθρώπους, βλέπω τις ταινίες που έχουν κάνει, κάπως τους παρακολουθώ αλλά και πάλι όχι πολύ, είναι η αλήθεια.

Πώς είναι η διαδικασία του να ντύνεις με τη μουσική σου μια σκηνή, η οποία βγάζει κάποια συναισθήματα;
Είναι πολύ ωραία διαδικασία. Σου δίνουν την ταινία σχεδόν τελειωμένη, χωρίς μουσική και ουσιαστικά κάπως παρακολουθείς την ταινία. Το πρώτο που κάνεις είναι να αφεθείς και να δεις τι συναισθήματα θα σου δημιουργήσει. Ό,τι βλέπεις σου δημιουργεί συναισθήματα - εκτός αν έχεις οδηγίες από τον σκηνοθέτη στο πού να στοχεύσεις. Εγώ, αυτό που κάνω είναι να παρακολουθώ τη σκηνή και τα συναισθήματα που περνάει και να τα κάνω ήχο. Κοιτάζω, φυσικά, διάφορα σημεία-κλειδιά, όπως την κίνηση ή τον χαρακτήρα, που θα μου δώσουν κάποια στοιχεία για τον ρυθμό, για την ένταση. Άλλωστε, πρέπει η μουσική, πέρα από το συναίσθημα, να δέσει και με την εικόνα, τη ροή των πλάνων και όλα αυτά να είναι αρμονικά.

Έτσι όπως ντύνεις με μουσική τις ταινίες, το κάνεις και στη ζωή σου; Είναι έμπνευση για σένα πράγματα που θα δεις στην καθημερινότητά σου, οι καθημερινές «κινηματογραφικές» σκηνές;
Δεν θα το έλεγα, επειδή λειτουργώ κάπως διαφορετικά. Έχει να κάνει με το σε τι κατάσταση είμαι εκείνη τη στιγμή, ψυχολογική, συναισθηματική. Έτσι γίνεται περισσότερο. Δεν βλέπω κάτι και λέω, «Ωχ, κάτσε να τρέξω να πάρω το όργανο», όχι. Αλλά μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές να δω μία ταινία και να πάρω το όργανο και να βγει κάτι με βάση την ταινία που είδα, με βάση αυτά που μου δημιούργησε. Έχει συμβεί πάρα πολλές φορές, όπως επίσης να ακούσω μουσική και μετά να πιάσω το όργανο και να βγει κάτι σχετικό με το συναίσθημα που μου δημιούργησε.

Το Happy Birthday, στο οποίο έκανες το soundtrack, πραγματεύεται τη δύσκολη σχέση μιας κοπέλας με τον πατέρα της, όταν μαθαίνει ότι είναι ΜΑΤατζής. Θα μπορούσες να διαχειριστείς μια τέτοια σχέση;
Όχι. Θα ήμουν άλλος άνθρωπος, δεν ξέρω. Να σου πω κάτι που μου έκανε εντύπωση. Όταν είδαν αυτήν την ταινία στο εξωτερικό, μου έκανε εντύπωση που δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ένα παιδί να έχει πρόβλημα με τον πατέρα του που είναι ΜΑΤατζής - κάτι που για μένα και για πολύ κόσμο στην Ελλάδα είναι δεδομένο. Αυτό με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Μου αρέσει το θέμα που πραγματεύεται η ταινία. Δεν το πήγε τόσο πολιτικά, το πήγε πιο οικογενειακά, για τη σχέση του παιδιού με τον πατέρα. Έβγαλε μια αισιοδοξία - και νομίζω ότι η οικογενειακή σχέση είναι πιο δυνατή από την πολιτική.

Εκτός από τα soundtrack, τρέχεις και με τους Λάργκο και τους Γκιντίκι. Ετοιμάζετε κάτι;
Με τους Λάργκο είμαστε στο στούντιο για τον καινούριο δίσκο, οπότε είμαστε αφοσιωμένοι σε αυτό την τελευταία περίοδο. Θα παίξουμε το καλοκαίρι σε διάφορες συναυλίες και φεστιβάλ - πρόσφατα ανακοινώθηκε η συμμετοχή μας στο Φεστιβάλ Δάσους Αρβανίτσας, στις 14 Ιουλίου. Με τους Γκιντίκι είναι άλλη φάση. Παίζουμε παραδοσιακά με δικό μας τρόπο και παίζουμε αρκετά συχνά. Μας αρέσει να κάνουμε βολτίτσες και να γλεντάμε - και το καλοκαίρι θα παίξουμε πολύ.

Ασχολείσαι με πολλά πράγματα.
Κάθε ένα από αυτά καλύπτει διαφορετικές μου ανάγκες. Όταν κάνω τα soundtrack είμαι κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο και είναι κάτι πολύ μοναχικό. Γι’ αυτό έχω αντίβαρο τις συναυλίες με αυτά τα δύο σχήματα και ισορροπούν την κατάσταση.

Σε μία συνέντευξή σου είχες πει ότι είστε πολύ αυστηροί στο κομμάτι του στίχου. Πέρα από το κομμάτι των Λάργκο που έχει γράψει τους στίχους ο πατέρας σου, δεν έχω ακούσει άλλο κομμάτι με στίχους.
Μας έχουν στείλει πολλούς στίχους. Πάρα πολλούς. Είχα βγάλει μια ανακοίνωση στο Facebook πριν από δυο χρόνια και ακόμη μου στέλνουν. Έχουμε μαζέψει αρκετούς, αλλά μάλλον είμαστε πολύ απαιτητικοί σε αυτό το θέμα. Ενώ έχουμε τόσους στίχους και θέλουμε να κάνουμε τραγούδια, κάπως δεν μας ταιριάζουν. Εμείς δεν γράφουμε, δυστυχώς. Μόνο στον τελευταίο δίσκο που ετοιμάζουμε έχουμε γράψει ένα κομμάτι.

Το έχεις γράψει εσύ;
Ναι.

Ήταν το πρώτο;
Όχι, αλλά μάλλον ήταν το καλύτερο από όσα είχα κάνει. Δεν θα πω ότι είναι τέλειο, αλλά είναι κάπως στα στάνταρ μας.

ΟΚ, έγραψες τους στίχους. Έχεις κάποιον άνθρωπο ή ανθρώπους στους οποίους τους δείχνεις, για να σου πουν αν είναι ωραίοι ή αν είναι χάλια; Ή δεν ακούς κανέναν;
Όχι, ακούω, φυσικά και ακούω. Είμαστε επτά άτομα στο σχήμα και μαζί αποφασίζουμε - και άλλοι από το σχήμα έχουν γράψει, άλλα όταν έρχεται η ώρα της «ψηφοφορίας» -όπως και δικοί μου στίχοι- πήραν πόδι, τελικά.

Δεν είναι δύσκολο να πεις, «Άστο μωρέ, δεν είναι καλό»;
Όχι, δεν είναι δύσκολο. Αν δεν υπάρχει αυτό το πράγμα, τι πάμε να κάνουμε; Θέλει τον τρόπο του, έτσι; Αλλά όταν δημιουργείς μαζί με τον άλλον, είσαι μαζί του συνέχεια και δεν λες τι σου αρέσει και τι δεν σου αρέσει, δεν έχει νόημα.

Όταν φτιάχνετε τα κομμάτια, τα στέλνεις μετά στον πατέρα σου να τα ακούσει ή δεν θέλεις;
Με τους Λάργκο τα γράψαμε στο στούντιό του, οπότε τα είχε ακούσει. Τώρα που θα γράψουμε τον δίσκο, θα του τον στείλω, είναι μεγάλο πράγμα. Τώρα, αν κάτσω να γράψω ένα κομμάτι, δεν το στέλνω.

Είναι αυστηρός μαζί σου; Να σου πει, όπως λέτε και μεταξύ σας, «Άστο Κωνσταντή, δεν μου άρεσε»;
Ναι, είναι αυστηρός και καλά κάνει. Τον εμπιστεύομαι. Δεν θα μου πει αυτά που λένε οι περισσότεροι γονείς στα παιδιά τους «Α, πάρα πολύ καλό». Ίσα-ίσα, το ανάποδο.

Είναι ίσως και πιο αυστηρός, σε σχέση με κάποιον που δεν είναι γιος του;
Μπα, όχι. Με όλους έτσι είναι (γέλια). Είναι αντικειμενικός. Έχει τον δικό του τρόπο που βλέπει τα πράγματα - και να μου πει ότι κάτι ότι δεν του άρεσε, αν εμένα μου αρέσει, δεν παίζει κανέναν ρόλο. Είναι σίγουρα καλό, όταν κάνεις κάτι, να το ακούν κάποια αυτιά που εμπιστεύεσαι, για να σου πουν κάποια πράγματα. Αν θες, τα παίρνεις υπόψη σου, αν δεν θες, δεν τα παίρνεις.

Social Waste: Πολιτική Διαδικασία ή Μουσικό Live;

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Υπήρξε ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης για την Ηριάννα. Πώς το εξηγείς;
Το κύμα αλληλεγγύης υπάρχει και σε μεγαλύτερο βαθμό από άλλες περιπτώσεις, επειδή η Ηριάννα είναι και εκπαιδευτικός. Υπάρχουν και άλλα κινήματα που έχουν αποκτήσει μεγάλη δύναμη. Πιστεύω ότι έχει να κάνει και με τη στήριξη που πήραν από κάποιους καλλιτέχνες, γι’ αυτό τους χρειάζονται κιόλας. Ότι πήραν κάποιοι καλλιτέχνες θέση, βοήθησε. Βέβαια, είναι σίγουρα σημαντικό, αλλά δεν ξέρω αν στην πραγματικότητα μπορεί να βοηθήσει κάπως, πέρα από το ότι θα μαθευτεί το θέμα σε ανθρώπους που δεν ασχολούνται με τέτοια πράγματα ή στο να δώσει λίγη δύναμη στην Ηριάννα. Δεν ξέρω, δηλαδή, μέσα στα δικαστήρια, που τα παιχνίδια που παίζονται είναι πολιτικά, αν μπορούν να επηρεάσουν με κάποιον τρόπο.

Πάντως, δεν παίξατε ως Λάργκο στη συναυλία για την Ηριάννα.
Όχι. Εγώ μαζί με πάρα πολλά παιδιά φίλους της Ηριάννας ήμασταν που τη διοργανώναμε, ουσιαστικά. Θεώρησα ότι δεν ήταν σωστό να παίξουμε ως Λάργκο, επειδή υπήρχαν τόσοι καλλιτέχνες που ήθελαν να συμμετάσχουν. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να χρησιμοποιηθεί αυτό το live, για να προωθήσω τα σχήματά μου.

Ακούσαμε πρόσφατο στο εφετείο για την υπόθεση της Ηριάννας, ο εισαγγελέας να ζητά από τον σύντροφό της να επιβεβαιώσει αν έχουν γνωριστεί σε συναυλία του Ψαραντώνη. Κατά καιρούς έχουμε ακούσει και άλλα, για την αναρχική Βαρκελώνη κτλ. Πώς τα βλέπεις όλα αυτά;
Αρχικά, πιστεύω πως τέτοιες διώξεις έχουν γίνει ξανά στο παρελθόν, όπως με τον Θεοφίλου, αλλά πιθανότατα και με άλλες περιπτώσεις που δεν πήραν τόσο μεγάλη έκταση. Δυστυχώς, ήλπιζα αυτή η έδρα να είναι λίγο πιο αντικειμενική, αλλά με τέτοια ερώτηση τα βλέπω σκούρα τα πράγματα. Είναι να χάνεις την εμπιστοσύνη σου τελείως στη δικαιοσύνη, εγώ βέβαια δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη, πιστεύω, όμως, ότι πλέον το βλέπει ο κόσμος ξεκάθαρα.

Στη συναυλία έπαιξαν και οι Social Waste, ένα συγκρότημα με πολιτικό στίχο και μεγάλη απήχηση στο κοινό, πράγμα αισιόδοξο. Μάλιστα, έχεις συμμετάσχει και σε έναν κομμάτι τους. Άκουγες Social Waste;
Να σου πω πως εγώ δεν ακούω hip hop, γενικά. Αλλά όταν τους είδα σε ένα live, μου άρεσαν πάρα πολύ και εγώ τους έστειλα μήνυμα να συνεργαστούμε - φαντάσου πόσο πολύ μου άρεσαν. Τα παιδιά, βέβαια, δεν κάνουν ακριβώς hip hop, είναι αρκετά διαφορετικό αυτό που κάνουν. Σκέψου ότι αυτό έγινε προτού καν ξεκινήσουν να βάζουν και άλλα όργανα. Τώρα ιδίως, μου αρέσουν ακόμη περισσότερο, με τα ντραμς, το μπάσο, τις λύρες. Νομίζω ότι γι’ αυτό πάνε καλά, επειδή δεν απευθύνονται μόνο σε όσους ακούνε hip hop - ίσως σε κάποιους fans αυτής της μουσικής και να μην αρέσουν κιόλας. Άνοιξε αυτό το πράγμα που κάνουν και απευθύνεται σε άλλο κόσμο.

Είδα ότι πήγατε με τους Γκιντίκι στην Κρήτη να παίξετε στο αντιπολεμικό φεστιβάλ. Παίρνετε θέση και συμμετέχετε και σε πολιτικά φεστιβάλ.
Ναι, θέλουμε να στηρίζουμε κάποιες κινήσεις και είναι ωραίο και για μας να παίζουμε και στα Χανιά και οπουδήποτε. Νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικότερο να στηρίζεις κάποιους ανθρώπους που κάνουν κάποια σημαντικά πράγματα, παρά να δίνεις τόση βάση στη μουσική. Εγώ είμαι αυτής της άποψης - ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη μουσική με καλό τρόπο και να βοηθήσουμε από τη μεριά μας όσο μπορούμε.

Μάθετε εδώ κι εδώ τα νέα και τις συναυλίες των Λάργκο και των Γκιντίκι.

Περισσότερα από το VICE

Η Ζωή μου για Έξι Μήνες ως Πιστός της Εκκλησίας των Μορμόνων στην Αθήνα

Οι Γονείς μου Ήξεραν ότι θα Πέθαιναν Προτού Κλείσω τα Εννιά

Τα Βακτήρια που Κουβαλάς με τα Παπούτσια σου στο Σπίτι Είναι ΟΚ