Σε Αυτήν την Ταινία, ο Κωνσταντίνος Τζούμας και ο Ερρίκος Λίτσης Βλέπουν τις Γυναίκες που Περνούν

Η υπόθεση είναι φαινομενικά απλή. Δύο άνεργοι άνδρες, φτωχοδιάβολοι αλλά καλοντυμένοι, τυχοδιώκτες αλλά και κακόμοιροι, μπερδεμένοι αλλά όχι άβουλοι, προσλαμβάνονται για μια τυπικά βαλκανική δουλειά: Να φυλάξουν τσίλιες σε ένα παλιό σπίτι όπου, παράνομα, κόντρα στην πολεοδομία, χτίζεται ένα δωμάτιο. Η δουλειά τους θα κρατήσει μια μέρα, θα πληρωθούν 40 ευρώ για να προσέχουν. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, καθώς ο ήλιος της Αττικής αλλάζει θέση, οι άνθρωποι της πόλης περνούν μπροστά τους. Λυπημένοι, λαμόγια, προδομένες γυναίκες, γυναίκες συμβιβασμένες, πειραγμένα μυαλά και μια διαδήλωση που ζητάει κάτι πολύ παράλογο. Όλα τους φαίνονται ενδιαφέροντα, οι ήρωες της ταινίες έχουν ενσυναίσθηση, όλα αξίζουν μια κουβέντα, έναν καφέ, ένα ουίσκι. Αυτό είναι το σύμπαν του Σταύρου Τσιώλη, του σκηνοθέτη του εμβληματικού «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες», που επιστρέφει με την τελευταία ταινία του. Και στο «Γυναίκες που Περάσατε από Εδώ», οι γυναίκες πρωταγωνιστούν.

Κάθε άνθρωπος είναι η ιστορία του. Αν καθίσεις να τον ακούσεις προσεκτικά, θα δεις πως ίσως ταυτιστείς, ίσως διαφωνήσεις, σίγουρα όμως δεν θα μείνεις αδιάφορος. Αυτό κάνει εδώ και χρόνια ο Σταύρος Τσιώλης, ένας σκηνοθέτης που με τρυφερότητα, συνέπεια, ενσυναίσθηση και απλότητα, καταγράφει με εμβληματικούς διαλόγους τη ζωή, όπως θα έπρεπε να είναι: όμορφη, λυπημένη και φιλοσοφημένη.

Το «Γυναίκες που Περάσατε από Εδώ» είναι η πρώτη ταινία που γυρίζει ο Σταύρος Τσιώλης μετά από το «Φτάσαμεεε!» που είχε βγει στις στις αίθουσες το 2004. Είναι το κλείσιμο μιας ιστορικής τριλογίας που ξεκίνησε με το «Παρακαλώ Γυναίκες Μην Κλαίτε» το 1992 και συνεχίστηκε το 1998 με το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες», μια ταινία που με την βοήθεια του Ιnternet έζησε (δικαίως) μια δεύτερη ζωή, έγινε κάτι παραπάνω από cult και σημάδεψε μια γενιά ακόμα.

Ο Σταύρος Τσιώλης μπορεί να είναι 80 χρονών αλλά είναι ο ορισμός του νέου ανθρώπου. Με τη βοήθεια των νέων φίλων του (οι οποίοι αναγράφονται και στο τέλος της ταινίας), μάζεψε με crowdfuning κάποια χρήματα για να γυρίσει την ταινία που ο ίδιος απειλεί πως μπορεί να είναι η τελευταία του. Τα υπόλοιπα συμπληρώθηκαν από την εταιρία Faliro House.

Η πρώτη προβολή της ταινίας έγινε στη Θεσσαλονίκη, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με μεγάλο χορηγό την Cosmote TV. Εκεί, είδαμε τον ψηλό, εύγλωττο και πολυλογά Κωνσταντίνο Τζούμα να αναλύει τη ζωή και τον κοντό, λακωνικό, αλλά υποψιασμένο Ερρίκο Λίτση, να φυλάνε για ώρα τσίλιες σε ένα στενό, με την Αθήνα να συμπρωταγωνιστεί στο φόντο.

Ο ίδιος ο Τσιώλης, εξήγησε την επιστροφή του στο σινεμά, λέγοντας: «Όταν γυρνάς μετά από 15 χρόνια στον χώρο, δεν μπορείς να ξεφύγεις από έναν κινηματογράφο αυτοβιογραφικό. Πρώτα, θέλεις να εξομολογηθείς τον πόνο και σιγά–σιγά, μόλις καθαρίσεις με αυτόν τον λογαριασμό, είναι σαν να φεύγουν τα σύννεφα και ανακαλύπτεις ότι η ζωή είναι απίστευτα σπάνιο και όμορφο πράγμα».

Και όπως και τα λόγια του, αυτό είναι το νήμα που περιγράφει κάθε του ταινία. Λίγος καημός, αρκετή αισιοδοξία, χαμένοι έρωτες που δεν έχουν και τόσο σημασία τελικά, εκλεπτυσμένη ανδροπαρέα που αναζητά διαρκώς το μεγάλο αίνιγμα της ζωής και στην πορεία, ακόμα κι αν απελπίζεται, μαλώνει ή πίνει, το διασκεδάζει.

Για όποιον αναζητά τον χαβαλέ και τηνδιαρκή ένταση και κίνηση που είχε το «Παρακαλώ Γυναίκες Μην Κλαίτε» και κυρίως το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες», δεν θα το βρει στο κλείσιμο της τριλογίας. Εδώ, όλα είναι στατικά, μιλάμε για μια ακίνητη road movie, ο δυο άνδρες δεν απομακρύνονται από τον «χώρο εργασίας» τους. Απλώς περιμένουν τις γυναίκες –που και αυτές έχουν πιο ενεργό ρόλο στην ταινία αυτήν τη φορά– να περάσουν μπροστά τους.

[VICE Video] Κωνσταντίνος Τζούμας: Στο Πασαλιμάνι Έμαθα Ποιος Είναι Μάγκας

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας, μιλώντας στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, είπε: «Τόσο το γύρισμα μιας ταινίας με τον Σταύρο όσο και η απλή παρέα μαζί του, συνιστούν μία αληθινή περιπέτεια. Αυτό που εκτιμώ στη σκηνοθετική του προσέγγιση είναι η έλλειψη μανιέρας. Ακόμη και τα υπέροχα σενάρια που γράφει, τη στιγμή του γυρίσματος, επί της ουσίας, βρίσκονται στον αέρα, καθώς πολύ συχνά ζητά από τους ηθοποιούς να ξεχάσουν τα όσα έχουν απομνημονεύσει».

Ο ίδιος ο Τσιώλης, μίλησε για τον θάνατο του αγαπημένου φίλου και συνεργάτη του, Βασίλη Καψούρου (διευθυντή φωτογραφίας), σε ατύχημα με μοτοσικλέτα που καθυστέρησε την ταινία, αστειεύτηκε για την κηδεία του, εξήγησε γιατί κατά τη διάρκεια της ταινίας παρεμβαίνουν σκηνές από παλιότερες δουλειές του, δήλωσε αισιόδοξος για το μέλλον του ελληνικού κινηματογράφου, και το κυριότερο, έδειξε πως πρέπει να ζει κανείς: Προσέχοντας μην περάσουν οι πολεοδόμοι, παρατηρώντας τις γυναίκες που περνούν και χωρίς να χάνεις ποτέ την αισιοδοξία σου, ακόμα και αν όλα φαίνεται να πάνε στραβά.

Η ταινία θα βγει στις αίθουσες τον Φεβρουάριο.

Περισσότερα από το VICE

Οι Λαχανόκηποι Είναι η Ξεχασμένη «Ζούγκλα» της Θεσσαλονίκης

Έχω την Υποψία ότι το Facebook Ακούει τι Λέω για να μου Πουλάει Πράγματα

Πέρασα μια Εβδομάδα σαν Ένας Επαγγελματίας Instagrammer