Γυναίκες που Έκαναν το Χόμπι τους Επάγγελμα και Άλλαξαν τη Ζωή τους

Έχετε νιώσει ποτέ ότι η δουλειά που κάνετε δεν σας ταιριάζει; Έχετε νιώσει ότι το περιβάλλον στο οποίο περνάτε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σας, σας περιορίζει και σας δυσαρεστεί; Ή ακόμη, έχετε σκεφτεί να επιτρέψετε στις συγκυρίες της ζωής να σας οδηγήσουν σε έναν άλλο επαγγελματικό δρόμο; Παρουσιάζουμε τέσσερις γυναίκες που με πολύ θάρρος, αποφάσισαν να δώσουν τέλος στην καριέρα που δεν τις ικανοποιούσε και να ορίσουν οι ίδιες την επαγγελματική τους μοίρα.

Πρώην στέλεχος τράπεζας
Nυν ιδιοκτήτρια της Valiagabriel sandals

Το 2009, η Βάλια ήταν στέλεχος στο τμήμα μάρκετινγκ και δημοσίων σχέσεων μιας τράπεζας. Τη θέση της θα ζήλευαν πολλοί, όμως η ίδια δεν ήταν χαρούμενη σε ένα τέτοιο επιχειρηματικό περιβάλλον. «Δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα αυτός ο χώρος. Είχα σπουδάσει video art και design και σκεφτόμουν συνεχώς ότι θα προτιμούσα κάτι πιο δημιουργικό», θυμάται η ίδια. Την ίδια εποχή, ξεκίνησε να σχεδιάζει σανδάλια σε αρχαιοελληνικό στιλ. Ήταν για εκείνην ένα χόμπι, μια δραστηριότητα που την αντιπροσώπευε και της έδινε τη δυνατότητα να εκφράζεται, δημιουργώντας κάτι όμορφο, αλλά και χρηστικό.

Δύο χρόνια αργότερα, το 2011, οι συνθήκες ευνόησαν τη μεγάλη αλλαγή για τη Βάλια. Αποφάσισε να αφήσει τη δουλειά της στην τράπεζα και να ακολουθήσει τον σύντροφο και μετέπειτα σύζυγό της, ο οποίος τότε εργαζόταν στις Μπαχάμες. Εκεί, το χόμπι με τα σανδάλια μετατράπηκε σε επάγγελμα και ένα τυχαίο γεγονός εκτόξευσε τη φήμη της: χάρη σε μια κοινή γνωριμία, ένα ζευγάρι σανδάλια βρέθηκε στα χέρια (ή μάλλον στα πόδια) της Cameron Diaz και στις ηλεκτρονικές σελίδες μεγάλων blog μόδας.

Η συνέχεια ήταν συναρπαστική για την ελληνίδα σχεδιάστρια, η οποία μοιράζει πια τον χρόνο της ανάμεσα στην Ελλάδα και το Ντουμπάι. Τα σανδάλια της έγιναν ανάρπαστα και η ίδια δικαιώθηκε για μια απόφαση ζωής που ίσως να φάνταζε απερίσκεπτη. «Η απόφαση να φύγω από τη δουλειά μου και από την Ελλάδα και να ξεκινήσω κάτι άλλο ήταν τελικά εύκολη και μου άλλαξε τη ζωή σε ποσοστό 100%».

Πρώην στέλεχος μάρκετινγκ
Nυν εκπαιδεύτρια σκύλων

Η Ειρήνη δούλεψε για χρόνια στην επιχείρηση του πατέρα της, ως account manager με εξειδίκευση στο φαρμακευτικό μάρκετινγκ. Χειριζόταν τους λογαριασμούς μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών και όλοι περίμεναν ότι θα αναλάμβανε την επιχείρηση, όταν ο πατέρας της θα αποχωρούσε. Εκείνη, ωστόσο, δεν έβρισκε καμία ουσία στη δουλειά της. «Γύρω στο 2009 και ενώ είχε ήδη ξεκινήσει να διαφαίνεται η οικονομική κρίση, άρχισα να σκέφτομαι ότι ήθελα να φύγω από την επιχείρηση», λέει η ίδια. «Πήγαινα από μίτινγκ σε μίτινγκ και έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται: “Τι κάνω εδώ; Τι νόημα έχει όλο αυτό;”».

Την ίδια περίοδο, υπήρχε στη ζωή της Ειρήνης ένα πλάσμα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις που έμελλε να πάρει. Όπως εξηγεί, «Είχα έναν σκύλο που ήταν πολύ επιθετικός απέναντι στους ανθρώπους. Τον αγαπούσα πολύ και έψαχνα εντατικά να βρω τρόπο, για να λύσω το πρόβλημα. Μετά από πολλή αναζήτηση και απογοήτευση, βρήκα έναν εκπαιδευτή, ο οποίος κατάφερε να βελτιώσει θεαματικά τη συμπεριφορά του σκύλου μου. Η διαδικασία της εκπαίδευσης με γοήτευσε και συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο προορισμός μου».

Για έναν ολόκληρο χρόνο, η Ειρήνη εργαζόταν κανονικά από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή και το σαββατοκύριακο παρακολουθούσε σεμινάρια για εκπαιδευτές σκύλων. Το 2011, ξεκίνησε να αναλαμβάνει σκύλους, «με μεγάλη επιφύλαξη», όπως λέει, λόγω της περιορισμένης εμπειρίας της. Ωστόσο, η αφοσίωσή της έκανε πολλούς ιδιοκτήτες να την εμπιστευθούν. Την ίδια εποχή, ο αγαπημένος σκύλος της πέθανε ξαφνικά και εξαιτίας αυτής της απώλειας, η Ειρήνη ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα και βρήκε το θάρρος να παραιτηθεί από την οικογενειακή επιχείρηση και να ιδρύσει την The Dog Company. Τα επόμενα χρόνια, η δουλειά της πήγαινε από το καλό στο καλύτερο: «Σύντομα χρειάστηκε να προσλάβω συνεργάτη, ενώ δεν χρειαζόταν να κάνω καθόλου διαφήμιση, επειδή μου ήταν αδύνατο να αναλάβω περισσότερους πελάτες», λέει.

Το 2016, ήρθε η ώρα για ένα άλλο πολύ μεγάλο βήμα: η Ειρήνη θέλησε να ενισχύσει τις γνώσεις της και –σε μία πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής της- έφυγε για το Εδιμβούργο, για να κάνει μεταπτυχιακό πάνω στο αντικείμενό της. Πριν από λίγες εβδομάδες, πήρε το πτυχίο της και πλέον εργάζεται ως Head Trainer στον μεγαλύτερο οργανισμό της Βρετανίας για τη φροντίδα και την προστασία των σκύλων.

Παρά τις δυσκολίες που έφερε η ίδρυση και η ευθύνη μιας προσωπικής επιχείρησης, η Ειρήνη δεν κοίταξε ποτέ πίσω ξανά. Με πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση σήμερα λέει: «Η χειρότερή μου μέρα στην εκπαίδευση σκύλων ήταν ασύγκριτα καλύτερη από την καλύτερή μου μέρα στο φαρμακευτικό μάρκετινγκ. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την ικανοποίηση που νιώθω, όταν έρχονται άνθρωποι και μου λένε ότι τους μαθαίνω να ζουν με τον σκύλο τους. Νιώθω ότι κάνω κάτι που αφήνει το σημάδι του».

Πρώην υπάλληλος τράπεζας
Nυν ιδιοκτήτρια Pelagie.gr

Η Ελπίδα –στο Διαδίκτυο θα τη συναντήσετε ως Pelagie- έχει δίπλωμα Χημικής Μηχανικής και ΜΒΑ. Δούλεψε για δύο χρόνια ως σύμβουλος επιχειρήσεων και για άλλα εννιά ως τραπεζικός υπάλληλος. Κάποια στιγμή, γύρω στο 2009, η Ελπίδα ξεκίνησε να ράβει τα δικά της ρούχα. Μοναδικός της βοηθός ήταν το Ίντερνετ: από εκεί πήρε όλες τις πληροφορίες και τα μαθήματα που χρειαζόταν. Λίγο αργότερα, δημιούργησε ένα blog ραπτικής και σιγά-σιγά ξεκίνησε να βαδίζει προς τη μεγάλη απόφαση. Πριν από τρία χρόνια, εγκατέλειψε τη «σίγουρη» -πλην όμως συμβατική- θέση της στην τράπεζα και άλλαξε πορεία στη ζωή της. Όπως το θέτει η ίδια πολύ εύστοχα, «Αποφάσισα πως αρκετά ξόδεψα το δυναμικό μου και την ενέργειά μου για άλλους και πως, τελικά, η ζωή είναι μικρή, για να μην κάνεις αυτό που θέλεις».

Σήμερα, η Ελπίδα εξακολουθεί –φυσικά- να ράβει, αλλά δεν αρκείται σε αυτό: παραδίδει σεμινάρια ραπτικής και σύγχρονης καλλιγραφίας στη Θεσσαλονίκη, ασχολείται με το μάρκετινγκ και τα κοινωνικά δίκτυα και ετοιμάζει πυρετωδώς το νέο site της, το Pelagie.gr, στο οποίο θα δίνει έμπνευση και συμβουλές για όλα τα στάδια της δημιουργίας και –γιατί όχι;- της ευτυχίας. Επειδή, όπως λέει η ίδια, «Τα μικρά πράγματα μας κάνουν ευτυχισμένους». Η Ελπίδα πιστεύει ότι πριν από τρία χρόνια έκλεισε για εκείνη ένας κύκλος και προσθέτει: «Σχεδόν όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν, κλείνουν τον κύκλο τους και πρέπει να πας παρακάτω, έχοντας μάθει κάτι από όλα, από τα θετικά και από τα αρνητικά. Είναι καλό το σταθερό ωράριο, είναι καθησυχαστική η ρουτίνα, είναι βολικό, όταν έχεις έναν σταθερό μισθό μήνας μπαίνει-μήνας βγαίνει, αλλά το να θέλεις να δημιουργήσεις κάτι δικό σου είναι μία force majeure, κάτι που πρέπει να δοκιμάσεις οπωσδήποτε, αλλιώς θα το μετανιώνεις για πάντα». Θέλει να κάνει ένα τατουάζ στο δεξί της χέρι τη φράση «Semper Curiosus» (δηλαδή, για πάντα περίεργη), επειδή είναι οπαδός της δια βίου μάθησης, αυτής που συμβαίνει, όχι επειδή πρέπει να βελτιώσεις το βιογραφικό σου, αλλά επειδή πρέπει να βελτιώσεις τον βίο σου. Στο αριστερό της χέρι θέλει να γράψει το «Je ne sais quoi», επειδή, όπως λέει, «δεν ξέρω τί(ποτα) και επειδή το δυαδικό αυτό στοιχείο είναι κάτι που δεν μπορεί να το περιγράψει με ακρίβεια».

Interior designer & ιδιοκτήτρια του A Future Perfect

Η Κατερίνα σπούδασε αρχιτεκτονική, όμως ποτέ δεν την ενδιέφεραν ιδιαίτερα οι μεγάλες κατασκευές. Θέλοντας να ασχοληθεί με projects μικρότερης κλίμακας, έκανε μεταπτυχιακό στο interior design και ξεκίνησε να ασχολείται επαγγελματικά με αυτό. Σε αντίθεση με τις άλλες τρεις κοπέλες, η Κατερίνα δεν ήταν δυσαρεστημένη με το αντικείμενο που είχε επιλέξει. Όμως, η οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με μία σειρά από συγκυρίες, την οδήγησαν σε έναν άλλον επαγγελματικό δρόμο, ο οποίος της εξασφάλισε τελικά περισσότερη δημιουργική αυτονομία, αλλά και ικανοποίηση.

To 2013 δέχθηκε μια πρόσκληση από τους διοργανωτές της έκθεσης It's oh so souvenir to me, μιας ενδιαφέρουσας πρωτοβουλίας που είχε ως στόχο τη δημιουργία εναλλακτικών, καλαίσθητων ελληνικών αναμνηστικών, από designer και αρχιτέκτονες. Της ζητήθηκε τότε να σχεδιάσει και να κατασκευάσει ένα ελληνικό σουβενίρ που θα απείχε πολύ από τα κακόγουστα αναμνηστικά που πωλούνται στα περισσότερα καταστήματα.

H Κατερίνα, μαζί με τη συνάδελφό της Εύη Σουγκάρα, έφτιαξαν ένα σετ από σουβέρ που απεικόνιζαν τον χάρτη της Αθήνας. Το πρωτότυπο στοιχείο ήταν το υλικό που επέλεξαν: το τσιμέντο. Το ίδιο, δηλαδή, που έχει χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή σχεδόν ολόκληρης της σύγχρονης Αθήνας. Το σουβενίρ των δύο κοριτσιών φιλοξενήθηκε στην έκθεση της Αθήνας, αλλά και σε μία αντίστοιχη στη Στοκχόλμη και έκανε μεγάλη εντύπωση σε ιδιοκτήτες καταστημάτων. Έτσι, ήρθαν οι πρώτες παραγγελίες και –χωρίς πλάνο και χωρίς στρατηγική- ξεκίνησε μία ιστορία που εξελίχθηκε στην ίδρυση του A Future Perfect. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η μάρκα αναπτύσσεται και εμπλουτίζεται συνεχώς με νέες συλλογές και πολλά διαφορετικά προϊόντα -διακοσμητικά και χρηστικά- με θέματα που προέρχονται πάντα από την Ελλάδα.

«Τα πρώτα αντικείμενα που φτιάξαμε ήταν μια δημιουργική διέξοδος για εμάς. Όμως, με την επιτυχία που είχε το πρώτο σουβέρ, συνειδητοποιήσαμε ότι υπήρχε και προοπτική κέρδους. Σκεφτήκαμε τι θα μπορούσε να μας δώσει αυτή η επιχείρηση, οικονομικά. Ακόμη και σήμερα, δεν υπάρχει ακριβές πλάνο στη δραστηριότητα του A Future Perfect, απλώς ακολουθείται μια ροή που προσομοιάζει περισσότερο σε επιχείρηση», λέει η Κατερίνα.

Η επαγγελματική στροφή της Κατερίνας ήταν ίσως λιγότερο απότομη, όμως η νέα δραστηριότητα που επέλεξε έχει για εκείνη πολλές καινούργιες πτυχές και προκλήσεις. «Εκτός από δημιουργός, είμαι πια και έμπορος! Αυτό που κάνω είναι καθαρό εμπόριο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: παραγγελίες, υλικά, τιμολογήσεις κτλ. Στο τέλος της ημέρας όμως, κάνω αυτό που θέλω να κάνω. Αποφασίζω εγώ η ίδια τι θα δημιουργήσω και έχω τη δυνατότητα να πειραματίζομαι, πράγμα που είναι σχεδόν αδύνατο στην αρχιτεκτονική. Ο αρχιτέκτονας δεν μπορεί να πειραματιστεί, δεν μπορεί να χτίσει ένα δικό του κτίριο. Γι’ αυτό και θα δείτε πολλούς αρχιτέκτονες να δημιουργούν άλλα πράγματα, π.χ. τσάντες, κοσμήματα ή χρηστικά αντικείμενα. Όλοι αναζητούμε έναν τρόπο, για να εκφράσουμε τη δημιουργικότητά μας».

Κείμενο: Βασιλική Κοτζία