Βουλή Ημέρα Πρώτη: Φλυαρία και Συγκρούσεις Ανάμεσα σε Πολιτικά Ζόμπι

Ένα τσούρμο Γιαπωνέζοι τουρίστες ποζάρουν ανέμελοι στο φωτογραφικό φακό, μπροστά από το κλειστό συντριβάνι της πλατείας Συντάγματος - αίφνης ένας πίδακας νερού «εκρήγνυται» στον αέρα. Ενθουσιασμένοι ξεσπούν σε χειροκροτήματα. Χοροπηδούν αλαφιασμένοι σαν manga ήρωες του Shotaro Ishinomori. «Κοίτα κάτι μαλάκες ρε, λες και βλέπουν πρώτη φορά σιντριβάνι…», μονολογεί ένας διερχόμενος ηλικιωμένος με τη χαρακτηριστική αστική ευγένεια που διακρίνει τη φυλή μας. Στο πρόσωπό του κυριαρχεί μια έκφραση αγνής ελληνικής ξινίλας, που θα δικαιολογούνταν εν μέρει αν του έχωναν μια αρβύλα πεζικάριου στη μούρη, όμως είναι κομματάκι υπερβολική στη θέα πέντε χαρούμενων Γιαπωνέζων. Δυο βήματα παραπέρα, μια παρέα βαριεστημένων πιτσιρικάδων με μαλλί Ταχτσίδη και γυαλί καθρέφτη λιάζονται σε ένα ξύλινο παγκάκι και κουνούν καταφατικά το κεφάλι, συμφωνώντας με τον αγανακτισμένο μπάρμπα. Η αλήθεια είναι πως το εύθυμο γιαπωνέζικο «θεατρικό» δύσκολα συμβαδίζει με το κυρίαρχο zeitgeist των ημερών. Το τελευταίο διάστημα, η καλή διάθεση αποτελεί είδος προς εξαφάνιση στην Ελλάδα -τα νεύρα των κοινωνικών τάξεων είναι τεντωμένα σαν χορδές κιθάρας και ο λόγος ακούει στο όνομα «πολυνομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και το φορολογικό». Αυτό το υπέροχο μεταρρυθμιστικό «δωράκι» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το οποίο αναμένεται να φτωχοποιήσει περαιτέρω τη νέα γενιά, τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αγρότες, τα άτομα με αναπηρία, τις χήρες και γενικά όποιον μιλά ελληνικά, εξολοθρεύοντας κάθε έννοια διαγενεακής αλληλεγγύης.

Οι χαμογελαστοί Γιαπωνέζοι, βέβαια, δεκάρα δε δίνουν για όλα αυτά και χωρίς να τους βαραίνουν συνταξιοδοτικές ανησυχίες απολαμβάνουν τα νερά του σιντριβανιού, ενώ ανηφορίζω προς τη Βουλή. Στο προαύλιο έχουν στηθεί πηγαδάκια ανάμεσα σε αξιωματούχους, υπαλλήλους και λοιπούς παρατρεχάμενους. Περνάω τους ελέγχους και μπαίνω στο επιβλητικό κτίριο. Στο δρόμο προς το κυλικείο πέφτω πάνω στα μέζεα του Κώστα Ζουράρι, τα οποία ανεμίζουν αεράτα μέσα στη φαρδιά σκούρα παντελόνα του. Από πάνω ο βουλευτής των ΑΝΕΛ φοράει ένα μαύρο t-shirt με το σήμα των «300» του Φρανκ Μίλερ, το οποίο γράφει σε αρχαϊκή γραμματοσειρά «Μολών Λαβέ». Προς στιγμήν μπερδεύομαι με το summer chic look του ανδρός, και σπεύδω να τον ρωτήσω αν έχει ζεστό νερό στις ντουζιέρες, αλλά τελευταία στιγμή θυμάμαι ότι δεν βρισκόμαστε σε κάμπινγκ στην Αντίπαρο. Λίγο παρακάτω συναντώ έναν ακόμα πολιτικό ογκόλιθο: Τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη. Με προσπερνά βαρύθυμος, με εκείνο το αργόσυρτο αρσενικό βάδισμα που δικαιολογείται αν παίζεις σε σπαγγέτι γουέστερν, αλλά αν περπατάς έτσι σε διάδρομο της Βουλής χωρίς να ετοιμάζεσαι για μονομαχία με εξάσφαιρα, η μόνη άλλη λογική εξήγηση είναι να σε στενεύει το σώβρακο. Πίσω του, σε απόσταση ασφαλείας, ακολουθεί αεράτη με μαλλί κομμωτηρίου, μια pop star της λαϊκής δεξιάς, μια γυναίκα που μιλά στα σώψυχα της εργατικής τάξης και εκφράζει αβίαστα τις χειμαζόμενες μάζες σε κάθε φτωχογειτονιά της πόλης: Η βουλευτής της ΝΔ, Σοφία Βούλτεψη.

Στο κυλικείο, ο κόσμος είναι λιγοστός. Ένα χαλαρό πηγαδάκι έχει στηθεί γύρω από τον βουλευτή του ΚΚΕ, Θανάση Παφίλη, ο οποίος αποδομεί την μεταρρύθμιση χωρίς φιοριτούρες, άλματα λογικής και πολιτικές μπαρουφολογίες. Για λίγη ώρα στέκομαι και τον ακούω, λίγο προτού αναχωρήσω για τα θεωρεία της Βουλής όπου διεξάγεται η συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο. Μπαίνοντας, μιλάει στο βήμα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κωνσταντίνος Μπάρκας. Η ομιλία του είναι τόσο ενδιαφέρουσα, όσο και τα ντοκιμαντέρ για την αναπαραγωγή του ροφού στο Βόρειο Ατλαντικό. Στην αίθουσα δεν είναι πάνω από 30-40 βουλευτές. Δεκαπέντε χασμουρητά και κάμποσες ανούσιες ομιλίες, γεμάτες κλισέ, αργότερα, αποφασίζω να βολτάρω στο χώρο και να ρίξω μια ματιά στους πίνακες ζωγραφικής που φιλοτεχνούν το κτίριο και αποτελούν έργα σπουδαίων καλλιτεχνών. Επιστρέφοντας στα θεωρεία πέφτω πάνω στην ομιλία του Ηλία Παναγιώταρου της Χρυσής Αυγής, ο οποίος ουρλιάζει στο βήμα, προσπαθώντας μάλλον να αποφύγει τα ορθογραφικά λάθη στον προφορικό λόγο. Ακολουθούν κι άλλες, πολλές, ατέλειωτες ομιλίες -η αντιπολίτευση κάνει λόγο για τους κινδύνους που κρύβει το πολυνομοσχέδιο, οι βουλευτές της συγκυβέρνησης υπερασπίζονται την επιλογή τους. Ακόμα και ο συνήθως ήρεμος Ευκλείδης Τσακαλώτος υψώνει τους τόνους σε ένα ανώφελο power game για ένα ζήτημα που έπρεπε να είχε λυθεί τουλάχιστον μια 15ετία νωρίτερα.

Αργά το απόγευμα αποφασίζω να αποχωρήσω. Δεν έχει νόημα να ακούσω τίποτα παραπάνω. Από το 2000 μέχρι και το 2009 που μας χτύπησε την πόρτα η οικονομική κρίση, το χρέος της Ελλάδας εκτοξεύτηκε πάνω από τα 160 δισεκατομμύρια ευρώ -η αλήθεια είναι πως το συνταξιοδοτικό σύστημα έπαιξε το ρόλο του. Θα πει κάποιος, μα έκτοτε οι συντάξεις μειώνονται διαρκώς, ενώ καταργήθηκε η 13η και η 14η σύνταξη, πώς στο καλό αυξάνονται συνέχεια οι δαπάνες και μάλιστα σε ποσοστά που αγγίζουν το 32%; Είναι απλό: Αυξήθηκαν οι συνταξιούχοι. Άλλοι έφυγαν πρόωρα μπρος στο φόβο της αύξησης των ορίων ηλικίας ή της απώλειας του εφάπαξ και άλλοι εκμεταλλεύθηκαν ευνοϊκές διατάξεις.

Ποιος θα πληρώσει τώρα το λογαριασμό; Μα φυσικά οι νέοι εργαζόμενοι καθώς στην Ελλάδα επικρατεί το αναδιανεμητικό σύστημα, δηλαδή όσοι εργάζονται προσφέρουν τις εισφορές τους σε όσους βρίσκονται ήδη στη σύνταξη. Αρκούν άραγε; Δύσκολο αν αναλογιστούμε πως σε μια 15ετία από τώρα, ο ένας στους τρεις κατοίκους της Ελλάδας θα είναι άνω των 60 ετών. Η αναπόφευκτη δημογραφική γήρανση σε συνδυασμό με την αυξανόμενη υπογεννητικότητα δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ εν μέσω οικονομικής ύφεσης και ανεργίας. Όσο για τους σημερινούς εργαζόμενους; Γνωρίζουν καλά πως το ενδεχόμενο να υπάρχουν ασφαλιστικά ταμεία στο μέλλον δεν συγκεντρώνει και πολλές πιθανότητες. Στα πηγαδάκια των Millennials, των παιδιών που σήμερα αδυνατούν να βρουν μια εργασία της προκοπής και αν παρ' ελπίδα τα καταφέρουν ασφαλίζονται αναλόγως με τις ορέξεις του εκάστοτε εργοδότη για μισθούς 400 και 500 ευρώ, η «σύνταξη» φαντάζει ως σύντομο ανέκδοτο. Το ίδιο και για τους νέους ελεύθερους επαγγελματίες, που ψάχνουν βαθιά στις φόδρες του παντελονιού για να βρουν τρόπο να πληρώσουν τις τσουχτερές εισφορές. Οι περισσότεροι τις αφήνουν και θα τις αφήνουν απλήρωτες. «Γιατί να πετάξω τα λεφτά μου σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο;», έχω ακούσει να μου λένε κατά καιρούς φίλοι και γνωστοί. Τα αποτελέσματα της ανικανότητας και της ατολμίας του πολιτικού συστήματος τα βιώνουμε συλλογικά πια και αυτή την Κυριακή θα δούμε την τελευταία πράξη του δράματος. Την τελευταία μέχρι την επόμενη. Θα πρέπει να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα, μακριά από ιδεοληψίες και μικροπολιτικά παιχνίδια. Ενωμένοι στο δρόμο γιατί μονάχα εκεί τελικά δίνονται οι πραγματικές μάχες -όχι στο θεατράκι της Βουλής.

Περισσότερα από το VICE

Διπλάσιος ο Κόσμος τη Δεύτερη Ημέρα των Κινητοποιήσεων Ενάντια στο Ασφαλιστικό

Δέκα Λόγοι που είναι Σημαντικό να Παρακολουθήσεις την Ψήφιση του Ασφαλιστικού

Η Νεολαία στον Δρόμο για το Ασφαλιστικό