Μπαρ VS Κάτοικοι: H Kόντρα με το Chelsea στο Παγκράτι

Φωτογραφίες: Ορέστης Σεφέρογλου

Ο ίδιος λέει ότι η γειτονιά ήταν πολύ φιλόξενη στο εγχείρημα, προτού ανοίξουν, το καλοκαίρι του 2013. Εκτός από έναν κάτοικο. Όπως διηγείται, προτού καν ανοίξουν, φαινόταν ότι δεν έβλεπε με καλό μάτι το μαγαζί. Είναι ο κάτοικος που τους κάνει διαρκώς μηνύσεις. «Η αλήθεια είναι πως, όταν πρωτοανοίξαμε, το μαγαζί πήγε ανέλπιστα καλά και από τον ενθουσιασμό μας στις αρχές το κλείναμε το μαγαζί έξι-επτά το πρωί, χωρίς να σκεφτούμε ότι είμαστε σε γειτονιά, ότι ενοχλούμε. Στην πορεία καταλάβαμε ότι έπρεπε να μαζευτούμε λίγο. Βάλαμε ωράριο, δεν σερβίρουμε στην πλατεία μετά τη μία το πρωί τις καθημερινές και μετά τις τρεις το πρωί τα Σαββατοκύριακα, η μουσική παίζει χαμηλά και δεν έχει ενοχλήσει ποτέ. Αυτό ουσιαστικά που ενοχλεί είναι οι ομιλίες του κόσμου. Γι' αυτό αλλάξαμε το ωράριο σερβιρίσματος, τον τρόπο που απλωνόμασταν με τα τραπέζια, επειδή είχαμε γίνει και εμείς υπερβολικοί. Από τότε που μειώσαμε το ωράριο, δεν είχε κανείς πρόβλημα στη γειτονιά, εκτός από αυτόν τον τύπο. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν συζητήσιμοι. Ό,τι πρόβλημα δημιουργήθηκε και ήταν ο άλλος συζητήσιμος, λύθηκε. Ουσιαστικά, τον πρώτο χρόνο έγιναν τα λάθη, μέχρι να συνηθίσουμε ο ένας τον άλλον και να δούμε πώς θα συμβαδίσουμε, η γειτονιά με το μαγαζί. Εγώ μόνο με αυτόν έχω πρόβλημα και με μία ομάδα που έχει μαζέψει, από άτομα που δεν κατοικούν καν στη γειτονιά. Μένουν στο Παγκράτι, αλλά στην πλατεία Βαρνάβα, δεν ενοχλούνται από το μαγαζί».

Ο άνδρας που μένει λίγα κτίρια πιο πέρα από το μαγαζί κάνει τις περισσότερες καταγγελίες. Ο Γιώργος πιστεύει ότι σκοπός του είναι να το κλείσει. «Έχει πετάξει μέχρι και νερό με χλωρίνη, ώσπου ένα μεσημέρι γλίστρησε ένας άσχετος που περνούσε και έγινε μια ψιλοφασαρία. Από τότε δεν το έχει ξανακάνει». Ο ίδιος υποστηρίζει ότι τον έχει προσεγγίσει, χωρίς να βρει ανταπόκριση. «Μου λέει, "θέλω να κλείνεις τη μουσική 12 η ώρα". Του λέω, "εντάξει". Μου λέει, "θέλω να βγάλεις τα τραπέζια από τον δρόμο μου". "Εντάξει", του λέω. Μου λέει, "θέλω να μην καπνίζουν μέσα στο μαγαζί". "Ρε συ", του λέω, "τι σε ενοχλεί να καπνίζουν μέσα στο μαγαζί;". Μου λέει, "δεν είναι παράνομο; Είναι παράνομο, είναι σε όλα». Του λέω, "μα αυτό δεν σε ενοχλεί εσένα". Μου λέει, "όχι, δεν θέλω να καπνίζουν". Πλέον το θέμα είναι ότι δεν θέλει το μαγαζί δίπλα από το σπίτι του. Είναι ο σκοπός της ζωής του να το κλείσει. Δεν έχει με τι να ασχοληθεί και βρίσκει νόημα στη ζωή του έτσι. Η μοναδική φορά που νευρίασα, ήταν όταν ήρθε και έβγαζε φωτογραφίες το μαγαζί και ξεκίνησε να ενοχλείται ο κόσμος και να λέει ποιος είναι αυτός που μας βγάζει φωτογραφίες. Του είπα να σταματήσει. Ήρθε στα χέρια με πελάτη που του είπε να μην τον φωτογραφίζει και εκείνος συνέχισε και τον έσπρωξε».

Εκτός από τον συγκεκριμένο κάτοικο, όμως, έχουν υπάρξει και άλλες αντιδράσεις, από συνθήματα μέχρι κόπρανα. «Σκατά στα μπαρ της αλλοτρίωσης», είχε γραφτεί με κόκκινο σπρέι απέναντι από το Chelsea, με τον Γιώργο να σχολιάζει: «Νομίζω ήταν αναρχικοί, μικρότεροι σε ηλικία αυτοί που είχαν γράψει εκείνο το σύνθημα, μετά από μία πορεία. Κοίτα, οι αναρχικοί έχουν μια άλλη, σεβαστή ιδεολογία, αλλά δεν θα πήγαιναν ποτέ στην Αστυνομία, για να σου κάνουν μήνυση για το μαγαζί. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους αναρχικούς. Έχουν την ιδεολογία τους, δεν υποστηρίζουν τα μπαρ, αλλά ως εκεί». Μία κυρία, όμως, που μένει σε έναν νεοκλασικό δίπλα, φαίνεται πως είχε ακόμη πιο τσαμπουκαλεμένη αντίδραση. Όπως θυμάται ο Γιώργος, «Η κυρία δεν είχε ποτέ πρόβλημα με το μαγαζί. Είχε πρόβλημα, επειδή δεν ήθελε να παρκάρουν οι μηχανές κάτω από το σπίτι της. Οπότε στις αρχές, είχε ρίξει κουβά με σκατά σε ένα μηχανάκι ΒΜW 1200GS λευκό, ολοκαίνουριο. Μετά από αυτό δεν τσακώθηκα μαζί της, της είπα ότι αυτό που έκανε δεν ήταν καθόλου ωραίο. Δεν ξέρω γιατί έκανε αυτήν την αψυχολόγητη κίνηση. Γενικά, τα πάμε πολύ καλά, με αγαπάει και μου λέει ότι θα με παντρέψει. Είχε το σκάλωμα απλώς ότι δεν ήθελε μηχανάκια κάτω από το σπίτι της. Σεβαστό. Λάθος, βέβαια, ο τρόπος που αντέδρασε». Όσο για το ζήτημα που προκαλείται με το ανεξέλεγκτο παράνομο πάρκινγκ, λέει: «Το ζήτημα του πάρκινγκ δεν είναι δικό μου θέμα. Καθόλου. Ούτε θα καθίσω να σχολιάσω την παιδεία του Έλληνα ούτε θα κάτσω να κάνω τον παρκαδόρο, επειδή έχω ανοίξει ένα μαγαζί. Ναι, διπλοπαρκάρουν, αλλά γιατί να μπλεχτώ εγώ με το πού παρκάρουν;».

Δημοσίευμα της Εφημερίδας των Συντακτών για το Chelsea, πριν από έναν χρόνο, περιέγραφε παραβάσεις που μεταξύ άλλων αφορούσαν υπέρβαση άδειας κατάληψης κοινοχρήστου χώρου, διατάραξη κοινής ησυχίας, υπέρβαση των χρονικών ορίων της άδειας μουσικών οργάνων, υπέρβαση του επιτρεπόμενου αριθμού τραπεζοκαθισμάτων, παραβίαση ορίων μουσικής. «Τρώω για τα πάντα πρόστιμο. Από το Υγειονομικό, για παράδειγμα, απαγορεύεται το κάπνισμα στα μαγαζιά. Δεν εφαρμόζεται πουθενά. Αν έχω κάποιον που θα μου κάνει μηνύσεις κάθε μέρα, γι' αυτό θα αναγκαστώ να είμαι το μόνο μαγαζί στην Αθήνα που δεν θα καπνίζεις. Εγώ είμαι μη καπνιστής. Θα μου άρεσε πάρα πολύ να μην καπνίζουν μέσα στο μαγαζί. Πήγα κάποια στιγμή να το εφαρμόσω. Πόσο κράτησε, δύο εβδομάδες; Έναν μήνα; Το μαγαζί ήταν όλη την ημέρα άδειο. Πήγαιναν αλλού που κάπνιζαν. Δεν είναι βιώσιμη μια επιχείρηση που θα κάνει κάτι τέτοιο».

Ο Γιώργος λέει ότι ίσως κάποιους τους επηρέασε το δημοσίευμα, αλλά τους περισσότερους όχι. «Το δημοσίευμα έλεγε πολλά ψέματα. Το μεγαλύτερο κομμάτι που ήταν ψεύτικο, ήταν σε σχέση με τη ράμπα. Ο αδελφός μου είναι άτομο με αναπηρία, χρυσός παραολυμπιονίκης κολύμβησης. Η μητέρα μου είναι ακτιβίστρια στα θέματα ατόμων με αναπηρία. Δεν ξέρω ούτε καν ότι υπήρχε κάποιο θέμα για κάποια μπάρα. Αν έλεγα κάτι τέτοιο στη μάνα μου παίζει και να με αποκλήρωνε, ότι ήταν να γίνει διάβαση για άτομα με αναπηρία». Όσο για τις παραβάσεις στη ράμπα τυφλών ο Γιώργος λέει: «Μπορεί να κάτσει κάποιος πάνω, αλλά πάντα είναι κάποιος από το μαγαζί που θα τους λέει να προσέχουν. Δεν έχουμε παρεμποδίσει τους πεζούς ποτέ. Είναι πάντα κάποιος που κάνει χώρο, μαζεύει τα τραπέζια».

Όλη αυτή η διαμάχη έχει κάνει οικονομική ζημιά στην επιχείρηση, όπως υποστηρίζει: «Δεν έχει κλείσει, λόγω δικηγόρου το μαγαζί. Μπορεί να έχει κλείσει κάποιες μέρες μια-δυο φορές. Έχω σκεφτεί να το μεταφέρω, αλλά το έχω απορρίψει. Ό,τι εξτρά θα μπορούσαμε να βάζουμε στην άκρη, πηγαίνουν στον δικηγόρο. Έχουμε πει του τύπου ότι δίνουμε πολλά λεφτά κάθε μήνα στο δικηγόρο και του λέμε, "πάρε αυτά τα λεφτά και να τα δωρίσουμε στο Χαμόγελο του Παιδιού, στους μετανάστες, στους πρόσφυγες, σε οποιαδήποτε φιλανθρωπική οργάνωση, oπουδήποτε θες". Όχι, δεν θέλει. Έκανα ένα μαγαζί στο Παγκράτι, που δεν υπήρχε τίποτα και έχουν ανοίξει πολλά μαγαζιά, έχουν πάρει τα πάνω τους τα ενοίκια, έχει ανέβει η κίνηση, έχουν έρθει τουρίστες. Έχουν γίνει πολλά καλά για τη γειτονιά, αλλά είναι ένα άτομο που μπορεί να μου κάνει τόση μεγάλη ζημιά και να μου κλείσει το μαγαζί. Έχουν ανοίξει άλλα 10-20 μπαρ. Εγώ που ήμουν πρώτος, έτυχε να έχω δίπλα αυτόν τον τύπο. Είναι άδικο. Θα ήθελαν να με βοηθήσουν όλοι οι φορείς, πιστεύω, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν νομικά. Ηθικά, όλοι είναι μαζί μου. Μην ξεχνάμε, ότι σε αυτό το μαγαζί δουλεύουν 25-30 άτομα. Πληρώνουμε φορολογίες, ΦΠΑ, ζούνε πόσες οικογένειες, πόσοι προμηθευτές. Είναι ένας κύκλος οικονομίας πολύ μεγάλος και για ένα και μοναδικό άτομο, αυτός ο κύκλος οικονομίας κινδυνεύει», καταλήγει ο Γιώργος.

Λίγες ημέρες μετά συναντώ και τον Μάνο, τον κάτοικο που ζει δίπλα από το Chelsea. Ο Μάνος έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στο Παγκράτι, είναι άνεργος και το σπίτι που ζει είναι κληρονομιά της οικογένειάς του. Μου έχει δώσει ραντεβού στο Καλλιμάρμαρο και έχει μαζί του ένα tablet: για ό,τι μου λέει, μου δείχνει και το αντίστοιχο έγγραφο που έχει σε αποθηκευμένο φακέλους, με τρομερή οργάνωση. Φοράει ένα μπλουζάκι που εξυμνεί τα πάρτι και που είναι οξύμωρο για τη φιγούρα του ανθρώπου που έχουμε στο μυαλό μας να κάνει καταγγελίες για μπαρ. «Πάω σε όλα τα άλλα μαγαζιά στο Παγκράτι. Δεν λέω να γίνει εδώ Φιλοθέη. Να υπάρχουν μαγαζιά, αλλά εδώ είναι γειτονιά, δεν γίνεται ο άλλος να έχει μουσική after».

«Είχαμε συνηθίσει να είναι μια ήσυχη γειτονιά μετά τις 12. Είχαμε τη ζωντάνια του πρωινού που έχουν όλες οι γειτονιές και μετά ησυχία. Ανοίγει το Chelsea το 2013 και από τότε το ξεχνάμε αυτό. Είναι ένα μαγαζί που λειτουργεί μέχρι τις πέντε το πρωί, παραβιάζει όποια άδεια έχει. Η άδεια μουσικής λέει να σταματάς τη μουσική τον χειμώνα στις δέκα, το καλοκαίρι στις 11. Αυτό δεν το τηρεί. Τραπεζοκαθίσματα: Ο δήμος του δίνει άδεια για 11, έχει πάνω από 70 σε καθημερινή βάση τώρα που έχει φτιάξει ο καιρός. Το πεζοδρόμιο έχει όδευση τυφλών. Πάνω της θα έχει καρεκλάκια, ο άλλος τα πόδια του, τυφλός δεν περνάει. Στη ράμπα για ΑΜΕΑ, βάζει καρέκλες. Άρα, μουσική και όδευση από το πεζοδρόμιο τα έχουμε ξεχάσει, που σημαίνει ότι εγώ κοιμάμαι μετά τις τέσσερις το πρωί - και όχι μόνο εγώ, όλοι οι κάτοικοι έχουμε μία μόνιμη βαβούρα. Περιττό να πω ότι, όταν κάποιος είναι στις τέσσερις σε ένα μαγαζί, είναι, για να διασκεδάσει, για να πιει. Όλοι αυτοί φεύγουν, παρκάρουν, ξεπαρκάρουν». Όσο μου λέει όλα αυτά, μου δείχνει το αντίστοιχο έγγραφο και φωτογραφίες, για να στοιχειοθετήσει τα λεγόμενά του.

Το κύριο πρόβλημα του Μάνου είναι η φασαρία. «Εγώ δεν μπορώ να κατηγορήσω τον κόσμο που μιλάει. Το έχω κάνει και εγώ, όταν ήμουν φοιτητής. Ο άλλος έρχεται και αν δεν του πεις, "συγγνώμη, μέχρι εκεί μπορείς να κάτσεις", θα απλωθεί μέχρι απέναντι. Όντως δεν υπάρχει παιδεία, αλλά θα μπορούσε να είχε φροντίσει ο Δήμος και να είχε βάψει τα όρια που μπορεί να κάθεται ο κόσμος, ότι «κοίτα, όταν πας σε ένα μαγαζί, δεν ξεπερνάς τα όρια αυτού του χώρου». Σήμερα, μου ήρθε ένα χαρτί από το Yγειονομικό, μετά από καταγγελία των κατοίκων, ότι στις 5 Απριλίου είχε παραπλεύρως 59 καθίσματα. Το χαρτί γράφει ότι η χρήση των καθισμάτων είχε συνέπεια να είναι δυσχερής η χρήση του πεζοδρομίου από πεζούς και δυσχερής έως αδύνατη η χρήση της ειδικής λωρίδας διαγράμμισης για τους τυφλούς. Το λέει το Yγειονομικό. Εγώ είμαι ο περίεργος; Θες να σου δείξω δέκα τέτοια χαρτιά; Ο Δήμος Αθηναίων παρακαλείται για την ανάκληση της άδειας, συμπληρώνει το έγγραφο. Αυτό το χαρτί θα πάει με ταχυδρομείο από το Υγειονομικό που είναι στην περιφέρεια, στον Δήμο Αθηναίων, θα πρωτοκολληθεί και την απόφαση για την ανάκληση την παίρνει η επιτροπή ποιότητας ζωής. Μέχρι να συζητηθεί και να πάρει απόφαση για ανάκληση, θα περάσουν κάποιοι μήνες. Θα πάει δικαστήριο, θα πάρει αναστολή και δεν θα σφραγιστεί ποτέ. Άλλος τρόπος να σφραγιστεί είναι τρεις μηνύσεις για ηχορύπανση. Στις τρεις μηνύσεις η Αστυνομία κάνει προσωρινό κλείσιμο για 10 ημέρες και πάει στα δικαστήρια και παίρνει προσωρινή αναστολή. Ένα μαγαζί δεν σφραγίζεται, αν έχει λεφτά, δηλαδή».

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι δεν είναι μόνος του που κάνει καταγγελίες, αλλά ότι υπάρχουν και άλλοι κάτοικοι από όλο το Παγκράτι, ότι μπορεί να μαζέψει και 100 υπογραφές, επειδή μπορεί να μην μένουν όλοι δίπλα και να ενοχλούνται από τον θόρυβο, όμως αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της διέλευσης. «Οι καταγγελίες, μου στοιχίζουν χρόνο. Αν είχα χρήμα, θα είχα πάει σε έναν δικηγόρο και θα είχε κλείσει. Οι καταγγελίες είναι προς την Αστυνομία, τη Δημοτική Αστυνομία, το Υγειονομικό, επιστολές στον Δήμαρχο, στους αντιδημάρχους, σε όποια υπηρεσία υπάρχει που μπορεί να τον ελέγξει. Τον ελέγχουν, πάει στα δικαστήρια, παίρνει αναστολή εκτέλεσης απόφασης και ωστόσο ανοίγει το καινούριο, υποτίθεται, μαγαζί σε νέο όνομα. Άρα, όσες καταγγελίες και να έχει, δεν γίνεται κάτι. Στην αρχή, πήγαινα κάπου και μου έλεγαν, "είσαστε μόνος σας και σας ενοχλεί ένα μαγαζί, τι να σας κάνουμε;", πλέον δεν είμαι μόνος μου, είμαστε πολλοί που έχουμε ασχοληθεί - κάτοικοι, υπηρεσίες, αντιδήμαρχοι».

Τον ρωτώ αν στόχος του είναι να κλείσει το Chelsea. «Αυτός δεν σκοπεύει να συμμορφωθεί. Στόχος μου δεν είναι να κλείσει. Μπορεί να τηρήσει ό,τι προβλέπεται από τις άδειες; Μπορεί να βγάλει δέκα καθίσματα και να λειτουργεί ως ένα καφέ της γειτονιάς; Θέλει; Δεν θέλει; Δεν είναι στο χέρι μου. Δεν τον ελέγχω εγώ. Αυτός παρανομεί». Όσο για τα όσα υποστήριξε ο ιδιοκτήτης για το περιστατικό με τα νερά με τη χλωρίνη, μου λέει ότι δεν έχει να σχολιάσει κάτι, ενώ μου περιγράφει την «πρώτη του βόλτα με περιπολικό» που κατέληξε στο αστυνομικό τμήμα μαζί με τον Γιώργο, όταν πήγε να φωτογραφίσει τις παραβάσεις, όπως υποστηρίζει, του μαγαζιού, για να συνοδέψουν τις καταγγελίες του και ήθελαν να τον διώξουν για καταπάτηση προσωπικών δεδομένων, πράγμα που τελικά δεν έγινε.

Αναρωτιέμαι ποια είναι η λύση στην κόντρα, που όπως φαίνεται μέχρι στιγμής έχει και τις δύο πλευρές χαμένες. «Γιατί επιμένω; Λόγω χαρακτήρα; Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς; Τι; Να σηκωθώ να φύγω; Ήρθε και με βρήκε, για να τα βρούμε. Μου λέει, "θα κλείνω 12 τις καθημερινές", αλλά την υπόλοιπη ημέρα θα υπάρχουν τα τραπεζοκαθίσματα. Ο άλλος που είναι με αμαξίδιο, με καροτσάκι με μωρό ή τυφλός τι θα κάνει; Εγώ τι θα πω; Εντάξει, βολεύτηκα με την ώρα, δεν με νοιάζει τι κάνεις την υπόλοιπη ημέρα; Είχε πει να μου δώσει χρήματα. Του είπα ότι δεν με ενδιαφέρει. Μου είπε να μου βρει σπίτι, αφού με ενοχλεί, αλλά του είπα ότι εδώ είναι το σπίτι μου. Κλείσαμε 100 χρόνια σε αυτό το σπίτι. Είναι από την προ-προ-γιαγιά μου, διατηρητέο νεοκλασικό. Ο τυφλός δεν περνάει, η μαμά με το καροτσάκι δεν περνάει, αλλά εγώ θα δίνω 1.000 ευρώ τον μήνα σε μία φιλανθρωπική. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Πάλι είναι το ίδιο επιχείρημα, κάνω κάτι κακό, αλλά κοιμάμαι ήσυχα, επειδή δίνω λεφτά σε μία φιλανθρωπική. Τι νόημα έχει αυτό;», μου λέει.

Ο ίδιος δεν έχει βρει κάποια πατέντα, για να καταφέρνει να κοιμάται, όπως ο Αλέξανδρος στο Κουκάκι με τις ωτοασπίδες. «Απλώς, δεν κοιμάμαι. Κοιμάμαι μετά τις τρεις το πρωί. Είναι καιρικό φαινόμενο, είχαμε ωραίο χειμώνα, επειδή είχε κρύο φέτος, οπότε ήταν κλεισμένοι μέσα. Τώρα που έφτιαξε ο καιρός, ξεκινούν τα προβλήματα. Ελπίζουμε ότι θα βρέχει, ότι θα έχει κρύο, ότι στις δύο το πρωί δεν θα έρθει μία παρέα να πιει το ποτό της. Το να ζεις δίπλα από ένα παραβατικό κατάστημα που διασκεδάζει ο κόσμος είναι φρίκη», καταλήγει ο Μάνος.

Ο Romain είναι Γάλλος mixologist και ζει στην Ελλάδα εδώ και έναν χρόνο. Τους τελευταίους μήνες έψαχνε την κατάλληλη περιοχή, για να ανοίξει το Meerkat Cocktail Bar και επέλεξε το Κουκάκι. Ο ίδιος ζει με την οικογένειά του στο Παγκράτι, ακριβώς απέναντι από το Chelsea Hotel, στην πλατεία Πλαστήρα, ένα μπαρ που έχει κατηγορηθεί ότι αφήνει ξάγρυπνη τη γειτονιά και δέχεται συνεχώς καταγγελίες για παραβάσεις. Πώς είναι να κοιμάσαι, λοιπόν, απέναντι από ένα πολυσύχναστο μαγαζί και να σκοπεύεις και εσύ να ανοίξεις μπαρ σε μιαν άλλη οικιστική περιοχή; «Πιστεύω ότι η ύπαρξη μαγαζιών είναι κάτι πολύ καλό για μια περιοχή, επειδή την κάνει πολύ ζωντανή. Οι άνθρωποι θα θέλουν πάντα να διασκεδάζουν. Είναι καλύτερο να ζεις σε μία ζωντανή περιοχή, παρά σε μια γειτονιά που δεν έχεις πουθενά να βγεις. Όμως, η ευθύνη του ιδιοκτήτη του μπαρ είναι πολύ σημαντική. Πρέπει να είναι πολύ αυστηρός με τους πελάτες», λέει ο Romain και σχολιάζει: «Εγώ το μόνο πρόβλημα που έχω με το Chelsea δεν είναι ο θόρυβος από τη μουσική. Είναι ότι οι πελάτες κάθονται όπου να 'ναι, μιλούν δυνατά, παρκάρουν όπου να 'ναι, δεν αφήνουν πέρασμα, δεν σέβονται τη γειτονιά. Δεν είναι το μπαρ το πρόβλημα. Είναι οι άνθρωποι - και σε άλλο μπαρ, οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια θα κάνουν. Για εμένα, σε κάθε περίπτωση είναι το αφεντικό που πρέπει να ευαισθητοποιήσει τους πελάτες. Πρέπει να λέει «προσοχή» κάθε δέκα λεπτά και κάτι τέτοιο πρέπει να το κάνεις από την αρχή, για να διαλέγεις την πελατεία σου. Δεν είναι, όμως, μόνο το Chelsea. Ακριβώς κάτω από το σπίτι έχουμε μαγαζιά που παίζουν μουσική μέχρι αργά. Δεν έχουμε παραπονεθεί, αλλά δεν είναι ευχάριστο, αν αυτό συμβαίνει κάθε βράδυ και δεν μπορείς να κοιμηθείς, επειδή δεν έχει γίνει σωστή ηχομόνωση. Αλλά είμαστε στην Ελλάδα και μέσα στο βράδυ μπορεί να σε ξυπνήσει ο θόρυβος από τα παπάκια, που είναι πιο ενοχλητικός».

VICE Video: Γνωρίστε τον «Ιεραπόστολο» από την Αλαμπάμα που Κάνει Κήρυγμα στο Πεδίον του Άρεως

Ο Romain λέει πως η κόντρα μεταξύ κατοίκων και μπαρ δεν είναι ελληνικό φαινόμενο και πως το ίδιο συμβαίνει και στο Παρίσι. «Ειδικά όταν είναι να φτιάξεις ένα καινούριο μπαρ και οι γείτονες είναι συνηθισμένοι στην ησυχία, είναι το πιο περίπλοκο πράγμα και πρέπει να δείξεις ιδιαίτερη προσοχή. Εγώ, στο μαγαζί που ετοιμάζομαι να ανοίξω, φοβάμαι, επειδή όλα εξαρτώνται από ένα άτομο, ακόμη και αν όλη η γειτονιά είναι εντάξει. Γι' αυτό έχουμε κάνει ειδική μελέτη με τους αρχιτέκτονες για την ηχομόνωση του χώρου. Εμάς μας είπαν ότι είμαστε ευπρόσδεκτοι στη γειτονιά και ότι βοηθάμε στην ανάπτυξή της και ότι θα μοιάζει πιο όμορφη με ανοιχτά και όχι με κλειστά μαγαζιά. Οι άνθρωποι θέλουν ζωή στις γειτονιές τους, αλλά όχι κάτω από τα δικά τους σπίτια. Πάντα είναι αυτό το πρόβλημα», καταλήγει.

Αν όμως στο Παγκράτι η κόντρα περιορίζεται σε ένα μαγαζί, το ίδιο δεν συμβαίνει στα Άνω Πετράλωνα, που ο πόλεμος μεταξύ των κατοίκων και των καταστηματαρχών περιλαμβάνει μολότοφ, απειλές και σφραγίσματα μαγαζιών για μέρες. Δείτε τι συμβαίνει στα Άνω Πετράλωνα, εδώ.

Δες αναλυτικά τι συμβαίνει αντίστοιχα στα Πετράλωνα και το Κουκάκι.

Περισσότερα από το VICE

«Να Πάρετε τους Πρόσφυγες στα Σπίτια σας» - Μια Οικογένεια Ανέργων τούς Πήρε

Αυτή Είναι η Σχέση που Έχεις με την Κάνναβη Ανάλογα με το Ζώδιό σου

Καλύτερα να Μην Αφήσεις Αυτό το Ρομπότ να σου Κάνει Στοματικό Σεξ