Πολύ Κωλόπαιδο ο Θάνατος

Το μεσημέρι της Παρασκευής έγινε γνωστή η είδηση του θανάτου του Στάθη Ψάλτη - αυτήν τη φορά δεν είναι hoax. Εδώ και καιρό, ο αγαπητός ηθοποιός αντιμετώπιζε προβλήματα με την υγεία του και μάλιστα, το τελευταίο διάστημα ήταν στο νοσοκομείο όπου οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του πνεύμονα σε προχωρημένο στάδιο. Δυστυχώς, ο Στάθης έχασε τη μάχη με την επάρατη νόσο και «έφυγε». Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως με τον χαμό του 66χρονου ηθοποιού κλείνει κατά κάποιον τρόπο μια ολόκληρη εποχή για τον ελληνικό κινηματογράφο και για τον ευρύτερο κόσμο της τέχνης.

Ο Σάθης Ψάλτης γεννήθηκε στο Βέλο Κορινθίας όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια μέχρι την ηλικία των 11 ετών, όταν η οικογένειά του μετακόμισε στο Αιγάλεω. Σπούδασε στη Δραματική σχολή του Κωνσταντίνου Μιχαηλίδη και παντρεύτηκε την Τάρια Μπούρα, με την οποία χώρισαν. Ενώ, το 2006 παντρεύτηκε την ηθοποιό Χριστίνα Ψάλτη. Η λεγόμενη «χρυσή εποχή της βιντεοταινίας» ήταν αυτή που τον ανέδειξε, αλλά συγχρόνως τον καταδίκασε όπως σχεδόν όλους τους ηθοποιούς της γενιάς του. Ήταν η εποχή στην οποία η Ελλάδα βρισκόταν σε ένα τρομερά μεταβατικό στάδιο, με τις πολιτικές, κοινωνικές αλλά και οικονομικές εξελίξεις να μπορούν να χαρακτηριστούν -χωρίς υπερβολή- ραγδαίες.

Κάπου μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό και σε συνδυασμό με την εμφάνιση του βίντεο στη ζωή των Ελλήνων, ο εγχώριος κινηματογράφος βρήκε τρόπο να επιβιώσει. Αυτός δεν ήταν άλλος από τη μαζική παραγωγή ταινιών που προορίζονταν κυρίως για τα ράφια των βίντεο κλαμπ και όχι για την οθόνη του κινηματογράφου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βγαίνουν συνεχώς ταινίες, τα γυρίσματα των οποίων πολλές φορές διαρκούσαν μόλις λίγες ημέρες. Το μπάτζετ τους ήταν εξαιρετικά χαμηλό, τα σενάρια γράφονταν «στο πόδι» και φυσικά το τελικό αποτέλεσμα δεν ήταν ό,τι καλύτερο.

Το σήκωνε βέβαια και το χιούμορ της εποχής, που σίγουρα φαντάζει παρωχημένο σήμερα, όμως το να ρίχνεις τα «καντήλια» με τον τρόπο που το έκανε ο Ψάλτης ήταν κάτι σαν κωμική άποψη για την εποχή. Πάντως, μέσα σε όλο αυτόν τον συρφετό ταινιών που κυκλοφόρησαν στα 80's -που πραγματικά θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να μάθουμε πόσες ακριβώς δημιουργήθηκαν τότε και πόσες δεν κυκλοφόρησαν ποτέ- υπήρξαν και κάποια ακατέργαστα «διαμάντια», που δυστυχώς τα πήρε κι αυτά η μπάλα της απαξίωσης. Σε κάποια από αυτά έπαιζε κι ο Στάθης, με τους ρόλους του συνήθως να έχουν το ίδιο όνομα με αυτόν. Αν μπορούσαμε να το δούμε πιο ανοιχτά, λαμβάνοντας υπόψιν όλες τις συνιστώσες, το «Καμικάζι Αγάπη μου» αποτυπώνει με γλαφυρό τρόπο την καθημερινότητα και τα όνειρα ενός νέου της εποχής. Τι ήθελε ο Στάθης σε αυτήν τη ταινία; Μια μηχανή και αυτό ήταν το όνειρο του κάθε πιτσιρικά των 80's, μια χιλιάρα μηχανή, στην οποία θα ανεβαίνει με το κορίτσι του και όπως λέει και στην ταινία ο πρωταγωνιστής, να «πετάξει». Φυσικά, στο έργο του Δαλιανίδη βλέπουμε και μια άλλη πραγματικότητα, δηλαδή τις μικροκλοπές της εποχής (ειδικά μηχανών), από νεαρούς που δεν ήταν στην πραγματικότητα εγκληματίες, αλλά και τη δυσκολία του μέσου «φρικιού» να στεριώσει σε μια δουλειά στη στρυφνή κοινωνία της Ελλάδας.

Τι άλλο να πεις για τις ταινίες του Έλληνα Ramone, όπως τον είχα στο μυαλό μου λόγω του κουρέματος αλλά και του ντύσιμού του; Ότι στο «Βασικά… Καλησπέρα σας» βλέπουμε τα social media της εποχής, που δεν ήταν κάτι άλλο από έναν πειρατικό σταθμό (από τους εκατοντάδες που εξέπεμπαν σήμα στις γειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο) μέσω του οποίου ο πρωταγωνιστής μοιραζόταν τον πόνο του για την Κούλα με όλη τη γειτονιά; Ότι το «Ράκος…Νο 14» αποτελεί -περίπου- μια τρομερή, «ελληνοποιημένη» διακωμώδηση της τεράστιας αμερικανικής επιτυχίας της εποχής, το «Ρόκι»; Οι ταινίες του είναι ατελείωτες και σίγουρα μέσα στη φιλμογραφία του θα βρεις πολλές «πατάτες», αλλά στο τέλος η ουσία είναι μία: ο Στάθης Ψάλτης κατάφερε να αφήσει το στίγμα του, να είναι αναγνωρίσιμος σε απίστευτα πολλές γενιές Ελλήνων, να πει ατάκες οι οποίες χρησιμοποιούνται από τους νέους ακόμα και σήμερα, αλλά πάνω απ' όλα κατάφερε να γίνει «σύμβολο» μιας εποχής, που- με τα καλά και τα κακά της- αποτελεί ορόσημο για τη χώρα.

Εντάξει, δεν πάω να σας τρελάνω λέγοντας πως μιλάμε για τον Έλληνα John Cleese, αλλά νομίζω πως δεν του δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να αποδείξει τι μπορούσε πραγματικά να κάνει. Δυστυχώς, έπεσε -σαν καμικάζι- ηλικιακά ακριβώς στην εποχή που έπρεπε, για να επιβιώσει, να σπαταλήσει τα πιο δημιουργικά του χρόνια παίζοντας σε φτηνές παραγωγές. Όπως αναφέρω και πιο πάνω, το χιούμορ τότε ήταν αυτό και έπαιζε πολλή καφρίλα (δείτε μια ταινία του στην τηλεόραση και θα τρελαθείτε με τη λογοκρισία που πέφτει σήμερα, τρεις δεκαετίες αργότερα). Δεν μιλάμε για έναν Κώστα Βουτσά ή έναν Θανάση Βέγγο, που ενώ στα 80's έπαιξαν σε πολύ χειρότερες ταινίες από τον Ψάλτη, είχαν δώσει τα διαπιστευτήρια μέσα στις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Με το πέρασμα του χρόνου, λοιπόν, ο ηθοποιός περιθωριοποιήθηκε κι ας έδινε ρεσιτάλ σε όποιον -έστω και μικρό- σοβαρό ρόλο του έδιναν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ερμηνεία του στο «Καλημέρα Ζωή», όπου έπαιζε έναν ρόλο «κόντρα» με την υπόλοιπη πορεία του. Μιλάμε, επίσης, για έναν ηθοποιό που κατάφερνε να σε κάνει να νιώσεις πως βλέπεις κάτι πολύ σοβαρό ακόμα και στις «φτηνές» επιθεωρήσεις που έπαιζε τα τελευταία χρόνια, μιας και πάντα φρόντιζε κάπου στην μέση του προγράμματος να περνάει κάποια μηνύματα.

Ο Στάθης Ψάλτης, λοιπόν, έκλεισε την πόρτα καθώς ήταν ο τελευταίος ήρωας της εποχής του. Ήταν ο αντιστάρ, ο άσχημος, η καρικατούρα με την ψηλή φωνή που ζύγιζε 50 κιλά, η προσωποποίηση των χαμένων ευκαιριών και της αδικίας, ο κατατρεγμένος, ο δεύτερος σε μια κούρσα του ενός που τελικά όμως θα έβρισκε τρόπο να ρίξει το κορίτσι, ο άνθρωπος που έμενε σε ένα ημιυπόγειο και έβριζε την τύχη του, ο τσαμπουκάς, ο πειρατής, ο ονειροπόλος. Ναι, ο Στάθης έπαιζε τον μέσο Έλληνα της εποχής, αυτόν που είχε ακόμα λίγο φιλότιμο μέσα του. Αυτός ήταν ο ρόλος του κι αν τον απομονώσεις από την υπόλοιπη μιζέρια των παραγωγών της εποχής, θα διαπιστώσεις πως ο ίδιος έφερνε την αποστολή εις πέρας και μάλιστα, κάτω από αντίξοες συνθήκες. Αντίο ρε καμικάζι - ναι, τώρα σε φαντάζομαι με το ριγέ σου μπλουζάκι να διασχίζεις τα σύννεφα με τη μηχανάρα σου και την Κούλα από πίσω να σε κρατάει σφιχτά.

Περισσότερα από το VICE

Τι Φανερώνει για Εσένα η Λέξη που Χρησιμοποιείς για την Κάνναβη

Oι Δικηγόροι που Δουλεύουν Αμισθί για να Βάλουν τη Χρυσή Αυγή στη Φυλακή

H Danni Daniels Κυριαρχεί στη Βιομηχανία του Πορνό με το 23 Εκατοστών Πέος της