Αποφεύγοντας Οβίδες με Σύρους Αντάρτες που Αγαπούν το Ποδόσφαιρο και τον Χίτλερ

Οι φωτογραφίες σ' αυτό το άρθρο τραβήχτηκαν από τους επαναστάτες και από τον συγγραφέα στη Συρία

Όπως κάνει κάθε πρωί, ο Amir με ξυπνάει και με ρωτάει αν θέλω να πεθάνω μαζί του. "Μπορώ να σας πάω στη Δαμασκό, αλλά δεν θα επιζήσουμε. Θα πάμε στον Αλλάχ μαζί, εσείς και εγώ, ως μάρτυρες», λέει, χαμογελώντας  λες και εμείς οι δύο δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε σήμερα ή οποιαδήποτε άλλη μέρα, από το να πεθάνουμε.

"Ξεχασέ το, Amir», του λέω. ". Δεν έχω διάθεση να πεθάνω". Ήταν μια μεγάλη νύχτα  ποδοσφαίρου - Ντόρτμουντ εναντίον Μάλαγας. Τινάζω το κεφάλι μου προσπαθώντας να διώξω το κρύο και την νύστα  από τα άκρα μου. "Όχι σήμερα!"

Αργά ή γρήγορα, θέλω να δω τη Δαμασκό. Αλλά θέλω να τη δω ζωντανός. Ο  Amir είναι 22 και μισεί την αναμονή. Πάντα σκέφτεται πράγματα για να κάνουμε. «Θέλω να σου δείξω κάτι!», λέει, πηδώντας με ενθουσιασμό από το ένα πόδι στο άλλο. «Σήκω! Σήκω! "Μια εκδρομή; Γιατί όχι; Σχεδόν τα πάντα είναι καλύτερα από το να περνάς τη μέρα σου πάνω σε ένα στρώμα γεμάτο με λεκέδες, σε κατάσταση ζαλάδας.

Είναι ένα ψυχρό πρωί του Απρίλη, αλλά ο ήλιος  λάμπει και τα οπωροφόρα δέντρα βρίσκονται σε άνθιση. Για μια στιγμή ξεχνάω  ότι ένας εμφύλιος πόλεμος έχει ξεσπάσει εδώ και δύο χρόνια. Υπολογίζεται ότι 80.000 άνθρωποι είναι νεκροί. Δεν φαίνεται να υπάρχει τέλος στη διαμάχη.

Ο Amir σπρώχνει ένα-δυο επιπλέον φυσίγγια στο γεμιστήρα του ΑΚ-47 του  πριν το βάλει στον  ώμο και  πηδήσει στο αυτοκίνητο. Ανεβαίνουμε ένα βουνό, όλο και πιο ψηλά σε ένα δρόμο γεμάτο ερείπια. Φτάνουμε πάνω από την γραμμή των δέντρων. Δεν υπάρχουν χαμόδεντρα, δεν υπάρχουν θάμνοι. Μόνο ένας παγωμένος άνεμος  που ξεριζώνει την λίγη βλάστηση από τις γυμνές πλαγιές. «Κοίτα εκεί κάτω. Αυτό είναι το αεροδρόμιο της Δαμασκού. Θα το καταλάβουμε  σύντομα », λέει ο Amir, ενώ το χέρι του μου δείχνει προς τον νότο μέσα από την ομίχλη. Προσπαθώ όσο μπορώ, αλλά δεν καταφέρνω να δω για τι πράγμα μιλάει.

Εκείνη τη στιγμή ένα ελικόπτερο εμφανίζεται  πάνω από τα κεφάλια μας.

Εδώ και μια εβδομάδα έχω κολλήσει κοντά στην μικρή πόλη Horsh Arab, 35 χιλιόμετρα βόρεια της Δαμασκού. Περιτριγυρισμένη από χωράφια, περιβόλια, και τα βουνά, είναι σαν μια ειδυλλιακή καρτ-ποστάλ, 1.400 μέτρα από θάλασσα. Μοιράζομαι ένα δωμάτιο σε ένα μικρό αγρόκτημα στην άκρη της πόλης με πέντε ισλαμιστές του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA). Τα ονόματα τριών εξ αυτών είναι Μωάμεθ –αυτή είναι μια ευκολία, δεδομένου ότι είμαι κακός με τα ονόματα. Μετά υπάρχει και ο Amir, ο οδηγός και μεταφραστής μου, που νομίζει ότι ο εμφύλιος πόλεμος είναι ένα βίντεο γκέιμ, και ο Abu Ahmad, ο ιεροκήρυκας που γνωρίζει το Κοράνι απέξω και ποτέ δεν σταματά να προσπαθεί να με προσηλυτίσει. Όλοι έχουν πολεμήσει στις μάχες για τις πόλεις Homs, Qusair και Hama.

Κανείς δεν είναι πάνω από 25, όλοι έχουν κοντοκουρεμένα μαλλιά και πυκνά  μαύρα γένια. Είναι καλά παιδιά, όχι σφαγείς κολλημένοι εξτρεμιστές, όπως περίμενα. Τους προσβάλει το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, η ντίσκο και το σεξ. Η σεξουαλική επαφή; Σύζυγοι μόνο, λέει ο Abu Ahmad . Δεδομένου ότι είναι όλοι ανύπαντροι, ζουν αμόλυντοι και απογοητευμένοι. Κάτι το οποίο θα μπορούσε να εξηγήσει τον λόγο που συμπεριφέρονται στα όπλα τους λες και είναι οι ερωμένες τους.

Στα ρεπορτάζ τους για τη Συρία τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αποκαλούν την ένοπλη αντιπολίτευση ως "οι αντάρτες", αλλά δεν υπάρχει ένα ενιαίο κίνημα θα μπορούσε να ονομασθεί "οι αντάρτες". Η εξέγερση αποτελείται από ετερογενείς ομάδες με αντικρουόμενους στόχους και μεγάλες εσωτερικές διαφωνίες. Οι μαχητές είναι αντι-ισλαμιστές, φοιτητές, δικηγόροι, γιατροί, λιποτάκτες του συριακού στρατού και νεαροί γεωργοί. Οι έμμεσα ή άμεσα Τζιχαντιστές, που εμπνέονται από την Αλ-Κάιντα, αυξάνονται  παίρνοντας  τα ηνία του εμφυλίου πόλεμου της Συρίας, με κινήματα όπως το Al-Nusra Front και το Ahrar al-Sham. Όλοι έχουν ένα κοινό: θέλουν να ανατρέψουν τον Bashar al-Assad. Όσο για το πώς θα γίνει αυτό και το τι θα γίνει στη συνέχεια, εκεί υπάρχει λιγότερη ομοφωνία. Ελεύθερες εκλογές και μια ισλαμική δημοκρατία σαν το τουρκικό μοντέλο; Ένα ισλαμικό χαλιφάτο με το Κοράνι ως σύνταγμα και τον νόμο της Σαρία; Θα μπορούσε να γίνει και με τους δυο τρόπους.

Έφτασα ως εδώ χρησιμοποιώντας τους δρόμους πίσω από τα σύνορα του Λιβάνου με τη Συρία και εκεί ήρθα σε επαφή με κάποιους που με έβαλαν στην Συρία παράνομα. Ο στόχος μου ήταν τα προάστια της Δαμασκού,  εκεί όπου είναι το επίκεντρο του πολέμου, εκεί όπου οι αντάρτες έχουν θαφτεί και παγιδευτεί σε έναν πικρό πόλεμο χαρακωμάτων εναντίον του συριακού στρατού. Όταν έφτασα, ο στρατός έσφιγγε τη θηλιά, βομβαρδίζοντας ασταμάτητα τα προπύργια των ανταρτών με πυροβολικό και αεροπορικές επιδρομές. Κινητά σημεία ελέγχου μπλόκαραν τους δρόμους. Για μέρες οι αντάρτες είχαν αποκοπεί από κάθε δυνατότητα υποχώρησης, ενίσχυσης και προμηθειών.

Μια μονάδαισλαμιστών ανταρτών συμφώνησαν να αναλάβουν τη φροντίδα μου και να με φέρουν στη Δαμασκό, "inshallah" - Θεού θέλοντος. Οραματιζόμουν λυσσαλέους μανιακούς που θα κουνούσαν τα καλάσνικοφ. Αλλά εντάξει, ισλαμιστές. Γιατί όχι.

"Είσαιμουσουλμάνος;" Με ρώτησε ένας από τους Muhammad στην πρώτημας συνάντηση με σταθερό βλέμμα. Για έναν πιστόμουσουλμάνο το μόνο πράγμα που είναι χειρότερο από το να υπηρετείς τον Θεό με λάθος τρόπο: είναι να μην πιστεύεις σε Αυτόν καθόλου. Δυστυχώς τυχαίνει να είμαι άθεος. Κούνησα αρνητικά  το κεφάλι μου. "Χριστιανός;" Κούνησα και πάλι αρνητικά το κεφάλι μου. Ο Muhammad κατσούφιασε, έπιασε τη γενειάδα του,στένεψε  τα μάτια του, και με τράβηξε πολύ κοντά, μέχρι να μπορώ να νιώσω την ανάσα του στο πρόσωπό μου. "Είσαι Εβραίος;".

Με το μήλο του Αδάμ μου να τρέμει,κατάφερα να ψελλίσω : "Καμία θρησκεία. Σε κανένα Θεό. "

Ξαφνικά όλοι γούρλωσαν τα μάτια τους. "Al-hamdu Li-lah!" ξεφωνίζουν και αρχίζουν να διαφωνούν δυνατά,  κάτι που σε εμένα ακούγεται σαν να μην είναι αρκετά βέβαιοι για το ποια μορφή θανατικής ποινής είναι κατάλληλη για την περίπτωσή μου. Περπατώ προς την πόρτα και καπνίζω ένα τσιγάρο για να ηρεμήσουν τα νεύρα μου.

Κάποια στιγμή ο Αmir έρχεται σε μένασιωπηλά, φυσώντας δαχτυλίδια καπνού στον νυχτερινό ουρανό. Τα χέρια μου τρέμουν λιγάκι. Η συζήτηση στην αίθουσα πίσω μου γίνεται όλο και πιο δυνατή. Ο Amir, βλέποντας το τρομαγμένο βλέμμα μου μεταφράζει:  "Μαλώνουν για το εάν προτιμούν αρνί ή κοτόπουλο."

Ρωτώ τον Amir πότεθα με πάρει στη Δαμασκό, «Bukara, inshallah», απαντά. «Αύριο, αν θέλει ο Θεός». Αλλά είχε πει το ίδιο και χθες και προχθές και τηνπροηγούμενη ημέρα. Οι δρόμοι και τα μονοπάτια που χρησιμοποιούσαν οι αντάρτες για να πάνε στη Δαμασκό εξακολουθούν να ελέγχονται από το στρατό. Μάχες διεξάγονται παντού. Βομβαρδισμοί και μπλόκα. Το να κατευθυνθώ τώραπρος τη Δαμασκό θα ήταν σκετη αυτοκτονία. "Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας μεταφέρει στη Δαμασκό πάσα στιγμή, δεν υπάρχει πρόβλημα», μου λέει ο Amir και προσθέτει "Αλλά θα πεθάνουμε μαζί."

Προς το παρόν είμαιπαγιδευμένος με πέντε άγνωστους άντρες σε ένα μικρό χώρο, και τους παρακολουθώ  να προσεύχονται και να χαϊδεύουν τα όπλα τους. Δεν υπάρχει ζεστό νερό και ηλεκτρικό για περίπουδύο ώρες την ημέρα. Στην πραγματικότητα δεν είναι πρόβλημα, οι ισλαμιστές  φίλοι μου με φροντίζουν πολύ, μου σερβίρουν ζεστά γεύματα δύο φορές την ημέρα και μου επιτρέπουν  να δανείζομαι τα αγαπημένα τους όπλα για σκοποβολή. Πυροβολούμε και ανοίγουμε τρύπες σε φωτογραφίες του Μπασάρ αλ-Άσαντ. Στις ώρες που απομένουν, ο ιεροκήρυκας Abu Ahmad και ένας από τους Muhammad προσπαθούν να με πείσουν να ασπαστώ  το Ισλάμ. Ο χρόνος έχει κολλήσει.

Μια ομάδα μαχητών έρχεται για μια κοινή προσευχή. Μια άλλη ομάδα τους παραδίδει μια παρτίδα λαθραίων όπλων και πυρομαχικών από το Λίβανο. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας άνθρωπος με έναν γάιδαρο που μεταφέρει ένα τεράστιο δορυφορικό πιάτο και με ευλάβεια το τοποθετεί στην οροφή της αγροικίας. Φυσικά αυτό είναι θετικό - το διαδίκτυο λειτουργεί τώρα - αλλά από την άλλη πλευρά, η κεραία που αστράφτει στον ήλιο αποτελεί ένα ακαταμάχητο δέλεαρ για τα συριακά αεροσκάφη και ελικόπτερα. Αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί τον Amir, τους Muhammads ή τον Abu Ahmad, το Facebook και το Skype είναι ευπρόσδεκτες αλλαγές σε μια ζωή προσευχής και χαϊδέματος όπλων. Μια μέρα έρχεται ένα φορτηγό γεμάτο με ιατρικό εξοπλισμό -η Horsh Αrabέχει γίνει επανειλημμένα στόχος επιθέσεων του στρατού, αλλά δεν υπάρχει νοσοκομείο για την περίθαλψη των τραυματιών. Και κάθε τόσο περνά ο Mo: ένας συρο-αμερικανός από το Μπρονξ που προσχώρησε  στην επανάσταση. Ο Mo έχει ένα σχέδιο για τη νίκη, το οποίο περιστρέφεται γύρω από ένα ευφυές πρόγραμμα σωματικής εκγύμνασης, σχεδιασμένο αποκλειστικά για τους αντάρτες. Κάθε μέρα γύρω στην ώρα του δείπνου, μας επισκέπτεται ο Abdul , ένας αξιωματικός της αστυνομίας στην υπηρεσία της συριακής κυβέρνησης, ο οποίος προμηθεύει τους αντάρτες με  πληροφορίες.

Περιέργως, κάθε επισκέπτης, τη στιγμή που ανακαλύπτει πως είμαι Γερμανός, εκφράζει μια βαθιά, πιεστική ανάγκη να μοιραστεί μαζί μου την αλλόκοτη λατρεία του για τον Αδόλφο Χίτλερ. "Ο Αδόλφος Χίτλερ, τι ισχυρός άνδρας. Ο Αδόλφος Χίτλερ, πολύ καλός άνθρωπος. Αχ, Γερμανία! Αδόλφος Χίτλερ. Σας αρέσει ο Αδόλφος Χίτλερ; "

Προσπαθώ νατους αποτρέψω. Όχι, όχι. Ο Χίτλερ ήταν ένας κακός άνθρωπος. Πολύ κακός. Δυστυχώς δεν μιλώ αραβικά, και η συζήτηση σταματάει σύντομα. Το να συγκρίνω τον Χίτλερ με τον Bashar al-Assad φαίνεται να φέρνει  το επιθυμητό αποτέλεσμα, που όμωςδεν διαρκεί πολύ. "Δεν μπορεί, ο Χίτλερ δεν ήταν καλός;" λένε, και η απογοήτευση καθρεφτίζεται στα  πρόσωπά τους.

Ένα βράδυ, ο Amir και εγώ στεκόμαστε έξω και καπνίζουμε κάτω από τα αστέρια, μια βολίδα βρυχάται στον ουρανό πάνω από τα κεφάλια μας. "Scud", λέει ο Αμίρ. Εδώ καιαρκετές εβδομάδες το καθεστώς προσπαθεί να κάμψει τη βούληση των ανταρτών αναπτύσσοντας πυραύλους Scud. Είναι τόσο μεγάλοι όσο μια πολυκατοικία. Ενας και μόνο Scud μπορεί να καταστρέψει μια ολόκληρη γειτονιά και οι βάσεις εκτόξευσης τωνρουκετών βρίσκονται μόλις λίγα χιλιόμετρα από την κρυψώνα μας. Κάθε μέρα εκτοξεύονται ασταμάτητα προς τις απελευθερωμένες  από τους αντάρτες περιοχές του Βορρά: Aleppo, Azaz, Marea, DeirEzzor, Idlib. Εκατοντάδες έχουν χάσει τη ζωή τους από τις επιθέσεις.

Τα βράδια, όταν πέφτει το ρεύμα, καθόμαστε τυλιγμένοι με κουβέρτες γύρω από τη σόμπα που φωτίζει και πίνοντας γλυκό τσάι, συζητάμε για το μέλλον της Συρίας. Τότε, επίσης, δέχομαι και ένα ερώτημα που μου έχει τεθεί όσες φορές έχω ταξιδέψει στη Συρία: Πώς γίνεται κανείς να μην μας βοηθά; Γιατί ο κόσμος στεκόται και να παρακολουθεί τους σκοτωμούς; Η συζήτηση δεν σταματά μέχρι να φύγω – ξεκινάμε από τα χημικά όπλα και τον κυκεώνα του ΟΗΕ μέχρι ότι η Δύση θα απειλήσει τελικά με στρατιωτική επέμβαση. Ακόμη και Abu Ahmad, ο ιεροκήρυκας, βάζει κάτω Κοράνι του και παίρνει μέρος στη συζήτηση.

Ίσως, λέω, έχει να κάνει με την αρνητική εικόνα που οι αντάρτες έχουν αποκτήσει, δεδομένου ότι φανατικοί έχουν αρχίσει να συρρέουν στη χώρα. Μη Σύριοι αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς γκρίζες ζώνες, ένας κόσμος αυστηρά διαχωρισμένος ανάμεσα σε «halal»και «haram», σε αποδεκτά και μη αποδεκτά, σε φίλους και εχθρούς, σε παράδεισο και κόλαση. Ριζοσπάστες ισλαμιστές και σαλαφιστές που φθάνουν από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο και το Κατάρ για να διευρύνουν τους δικούς τους ιερούς πολέμους. Πολλοί από αυτούς έχουν ενωθεί με την al-Nusra Front, ένα παρακλάδι του ιρακινού σκέλους της Αλ-Κάιντα. "Nusra" σημαίνει στην πραγματικότητα διάσωση και υποστήριξη. Αλλά οι μαχητές Nusra δεν νιώθουν  τίποτα άλλο απο περιφρόνηση για εκείνους, των οποίων οι ερμηνείες για το Κοράνι διαφέρουν από τις δικές τους.

Η πραγματικότηταείναι ζοφερή. Η Συρία έχει από καιρό γίνει ένα πιόνι σε ένα παιχνίδι που παίζεται από τους πιο ισχυρούς: Ένα υποκατάστατο πολεμου μεταξύ της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράν και της Χεζμπολάχ από τη μία πλευρά, και της Ευρώπης, των ΗΠΑ, του Κατάρ και της Τουρκίας από την άλλη. Το κενό εξουσίας έχει συμπληρωθεί από ριζοσπάστες  των οποίων οι αποσκευές περιέχουν ψωμί και χρήματα, όπως επίσης καιόπλα. Γρήγορα διαφαίνονται οι προθεσεις τους, πως με τα χρήματα θέλουν να δέσουν τον ανεπαρκώς εξοπλισμένο Ελεύθερο Συριακό Στρατό( FSA). Οι σημαίες που ανεμίζουν πάνω από Aleppo, Idlibκαι καιRaqqa σήμερα δεν είναι πλέον εκείνες του κοσμικού στρατού των ανταρτών, αλλά η μαύρη σημαία των ισλαμιστών, που έχουν ως επάγγελμά τους την πίστη.

Στιςαπελευθερωμένες ζώνες του βορρά, οι Jabhat al-Nusra και Ahrar al-Sham έχουν αναλάβει την ευθύνη για τον εφοδιασμό του πληθυσμού με όλα τα απαραίτητα για την επιβίωση, διανέμουν τρόφιμα, φάρμακα, κουβέρτες, πετρέλαιο θέρμανσης - και φυσικά την κοσμοθεωρία τους, την οποία οι άνθρωποι εκεί πρέπει να αποδεχθούν είτε το θέλουν είτε όχι. Στις αρχές Ιουνίου, στο Aleppo,  ξένοι εξτρεμιστές δολοφόνησαν ένα 15χρονο αγόρι. Το έγκλημά του ήταν ότι πρόσβαλε τονπροφήτη. Η ποινή εκτελέστηκε αμέσως, με πολλαπλούς πυροβολισμούς στο κεφάλι. Στη μέση του δρόμου, μπροστά στους γονείς του. Ποιοι είναι οι καλοί σε αυτόν τον πόλεμο και ποιοί είναι οι κακοί; Ο πρόεδρος Assad λαμβάνει βοήθεια από το Ιράν και τη λιβανική Χεζμπολάχ, οι εξτρεμιστές από το Κατάρ και τις ισλαμιστικέςφιλανθρωπικές οργανώσεις. Οιμόνοι αντάρτες που δεν παίρνουν καμία βοήθεια από κανέναν, είναι αυτοί που βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην πρώτη γραμμή, είναι αυτοί που ξεκίνησαν την επανάσταση περισσότερο από δύο χρόνια πριν: Το κίνημα υπέρ της δημοκρατίας που επιδιώκει την ισότητα και την τήρηση των  ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

"Ναι, είμαστε ισλαμιστές, γιατί πιστεύουν στο Ισλάμ. Όμως απορρίπτουμε το Ισλάμ των εξτρεμιστών! Αυτοί οι άνθρωποι είναι τρελοί, " λέει ο Abu Ahmad. Μετά από λίγο προσθέτει, «Φυσικά αυτοί είναι οι μόνοι που μας βοηθάνε». Υπάρχουν αμφιβολίες σε όλες τις πλευρές.

"Θέλουμε μια Συρία όπου όλοι θα ζουν μαζί ειρηνικά," λέει ο Αμίρ. "Σουνίτες, Σιίτες, Αλεβίτες, Κούρδοι, Δρούζοι, Χριστιανοί. Και δεν θέλουμε να αλλάξουμε τον Assad με έναν νεο δικτάτορα. Δεν είναι αυτός ο λόγος για τον οποίο ξεκίνησε η επανάσταση. "

Και οι τρεις Muhammads, προσθέτουν "AllahuAkbar!"-«Ο Θεός είναι μεγάλος».

Παρόλα αυτά, ενώ ο Θεός είναι σπουδαίος, το ποδόσφαιρο μερικές φορές είναι σπουδαιότερο. Ένα απόγευμα ο Amir μπαίνει στο δωμάτιο, φαίνεται πολύ ενθουσιασμένος και φορά μια φανέλα της Barcelona. Και οι τρεις Muhammads έχουν αλλάζει τις μακριές πουκαμίσες τους για να βάλουν μια φανέλα από τη Μαδρίτη. Είναι Τρίτη, ημέρα Champions League, επαναληπτικοί αγώνες για τους προημιτελικούς. "Σου αρέσει το ποδόσφαιρο;" Με ρωτά ο Amir. Κουνάω θετικά το κεφάλι μου. "Τέλεια!" Φωνάζει, χτυπώντας τα χέρια του. "Ρεάλ Μαδρίτης ή Μπαρτσελόνα;"

«Μπάγερν Μονάχου» του απαντώ «και καμία φορά Ντόρτμουντ».

Ο Amirμοιάζει απογοητευμένος. «Λοιπόν, τότε υποθέτω ότι σήμερα θα παρακολουθήσουμε την Ντόρτμουντ και αύριο την Μπάγερν. Είσαι φιλοξενούμενος μας. "

Για χάρη μου οAmir πρέπει να πείσει τον ιδιοκτήτη της τηλεόρασης  να δείξει τον αγώνα της Ντόρτμουντ αντί για της Μαδρίτης, και πρέπει να βρούμε έναν τρόπο για να αποκρυπτογραφήσουμε το σήμα του άλλουκαναλιού. Χρειαζόμαστε επίσης μια γεννήτρια, την οποία βρίσκουμε σε ένα γειτονικό χωριό, αλλά μπορούμε να πάμε σε αυτό μόνο μέσω των πίσω δρόμων, για να μην περάσουμε από ένα σημείο ελέγχου του στρατού. "Mafi mushkillah” λέει ο ένας από τους Muhammad. “Δεν υπάρχει πρόβλημα. Κανένα πρόβλημα”. Οι υπόλοιποι ψελλίζουν"Allahu Akbar", και στη συνέχεια, πέντε άνδρες με ποδοσφαιρικές φανέλες μπαίνουν στο αυτοκίνητο, κουβαλώντας τα Koράνια και τα AK-47 τους. Όταν εμφανίζομαι με το αλεξίσφαιρο γιλέκο μου, και οι πέντε ξεσπάνε σε γέλια και μου δείχνουν τον ουρανό. Αυτό σημαίνει ότι ο Αλλάχ θα με προστατεύσει. Στην συνέχεια επιταχύνουν, και με κλειστά τα φώτα, χανόμαστε μέσα στη νύχτα.

Είκοσιλεπτά αργότερα καθόμαστε στο σαλόνι ενός φίλου και διοικητή των ανταρτών. Το δωμάτιο είναι γεμάτο από τον καπνό των μανιωδων καπνιστών-οπαδών της Μάλαγα. Στον τοίχο κρέμεται η σημαία της επανάστασης: πράσινο, λευκό και μαύρο με τρία αστέρια. Στη θέση της μπύρας, υπάρχει το τσάι, το Όλε-Όλε αντικαθιστούν  μονότονες προσευχές. Λίγοι τραυματισμένοι μαχητές βρίσκονται σε στρώματα. Ένας σηκώνει το πουκάμισό του για να δείξει με υπερηφάνεια την πληγή που του προκάλεσε ένας σκοπευτής. Η σφαίρα τον διαπέρασε. Το ημίχρονο είναι μια ευκαιρία για να προσευχηθούν. Τα γκολ γιορτάζονται με κραυγές "AllahuAkbar!"

***

Το επόμενοπρωί, ο Amir με παίρνει μαζί του στην κορυφή του βουνού, και τότε ένα ελικόπτερο πετάει ακριβώς μπροστά μας σαν μια μεγάλη θυμωμένη σφήκα.

Στέκομαιακίνητος σαν ένας μοναχικός τάφος στην κορυφή του βουνού, το κεφάλι μου γέρνει πίσω. Οι αεροπορικές επιδρομές και οι βολές του πυροβολικού είναι συνεχείς απειλές στη Συρία.Η αποστολή αυτού του πιλότου φαίνεται πως είναι μια αναγνωριστική πτήση.  Κατεβαίνει πιο χαμηλά, μας παρακολουθεί. Είμαστε ένας εύκολος στόχος καθώς κινούμαστε αργά και δεν υπάρχει κανένα μέρος σε αυτό το βουνό που θα μπορούσαμε να κρυφτούμε. Αυτό δεν φαίνεται να ενοχλεί τον Amir και τον Muhammad.  Παρατάσσονται κυκλικά και υμνώντας τον Αλλάχ στοχεύουν το ελικόπτερο με τα τουφέκια τους.Καθώς αυτό απομακρύνεται αργά, ουρλιάζουν πως ο Assadείναι γάιδαρος.

"Κόψτε τις μαλακίες!" λέω, βαθύτατα ενοχλημένος, βάζοντας το αλεξίσφαιρο γιλέκο μου.
«Φοβάσαι, Sahafi;" Με ρωτά ο Amir.
"Σκατά, ναι!" Λέω.
"Δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Ή θα μας προστατεύσει ο Θεός ή θα πάμε μαζί στον παράδεισο ως μάρτυρες. "

Τουυπενθυμίζω πως δεν είμαι μουσουλμάνος, πως θέλω να δω τον επόμενο προημιτελικό, και ότι η δική μου εκδοχή του παραδείσου είναι ακριβώς εδώ στη γη.

Ο Amirαναγνωρίζει το δικαίωμά να έχω τη δική μου άποψη, και επιστρέφουμε στη HorshArab. Θέλει να επισκεφθεί μια οικογένεια με την οποία είναι φίλος, και ενώ καθόμαστε στην μπροστινή αυλή πίνοντας καφέ, πέφτει η πρώτη οβίδα. Σχίζει τον αέρα με ένα σφύριγμα και προσγειώνεται πολύ κοντά. Στη συνέχεια άλλη μια, και μετά και άλλη. Μέσα στον  πανικό, χύνω τον καφέ στο παντελόνι μου. Καλοκάγαθες γυναίκες άρχισαν να εγκαταλείπουν  τα σπίτια τους, σέρνοντας παιδιά που κλαίνε, σε καταφύγια, μέσα σε κελάρια ή στο τζαμί. Η ετοιμότητα του Αμίρ να εξανεμιστεί κατ 'ευθείαν στον παράδεισο είναι εμφανής σε κάθε διαδοχική έκρηξη. "Αλλάχ" φωνάζει καθώς μπαίνει γρήγορα σε ένα κουρείο στην άλλη πλευρά του δρόμου. Στριμώχνομαι και εγώ στην μικροσκοπική τουαλέτα του,  μαζί με τρεις άλλους άνδρες, ενώ έξω φαίνεται να έχε έρθει το τέλος του κόσμου.

Οιεκρήξεις πλησιάζουν, τα διαστήματα που μεσολαβούν είναι μικρότερα. Μια μοιραία βολή χτυπά το διπλανό σπίτι και κομμάτια από πέτρες μαζί με ένα σύννεφο σκόνης μπαίνουν μέσα από την ανοιχτή πόρτα. Εμείς βήχουμε, κρατάμε ο ένας τον άλλο για ισορροπία, πέφτουμε ο ένας πάνω στονάλλο σε κάθε έκρηξη. Σφύριγμα. Μπουμ. Σφύριγμα. Μπούμ.  Πέντε, έξι, επτά ρίψεις όλμων,  ίσως 15 μέτρα μακριά. Οι τοίχοι του κουρείου τρέμουν,  το ίδιο και τα γόνατά μου. Παράξενες σκέψεις περνάνε από το μυαλό μου: Να μείνω ή να φύγω; Χτυπά ποτέ ο κεραυνός δύο φορές; Είναι αυτό το ασφαλέστερο μέρος για να βρίσκομαι, είναι αυτό το τελευταίο βλήμα που έπεσε ή μήπως έρχονται κατά κύματα; Παράλογες ψευτο-ορθολογικές σκέψεις, γεμάτες απο τονφόβο ότι δεν θα ζήσεις για να δεις την επόμενη μέρα.

Ξαφνικάεπικρατείησυχία. Το χέρι του Αμίρ λες και έρχεται από το πουθενά, αρπάζει το χέρι μου, με τραβά έξω από την τουαλέτα και με βάζει στο αυτοκίνητο. Ώρα να φεύγουμε. Καθώς επιταχύνουμε έχοντας αφήσει πίσω μας την πόλη, ακούμε το νέο κύμα βομβαρδισμών της Horsh Arabαπό τονσυριακό στρατό. Αναζητούμε κάλυψη σε μια αποθήκη στα προάστια της πόλης. Η επίθεση διαρκεί μία ώρα. Ως εκ θαύματος, κανείς μας δεν έχει τραυματιστεί ή σκοτωθεί. "Al-hamdu lillah," λέει ο Αμίρ, στέλνοντας μια προσευχή προς τον ουρανό.

Εκείνο το βράδυ, η Μπάγερν σφάζει την Μπαρτσελόνα. Μετά τον αγώνα, ο Amir κάνει ζάπινγκ στο δελτίο ειδήσεων της συριακής κρατικής τηλεόρασης. Ανατριχιαστικές εικόνες ακρωτηριασμένων και νεκρών ανθρώπων, ως επί το πλείστον νεαρών ανδρών. Πολλοί έχουν τα χέρια τους δεμένα πίσω από την πλάτη τους. Ερειπωμένα σπίτια. Περιχαρείς στρατιώτες. Ακούγεται μια φωνή να λέει πως σήμερα οιένδοξες συριακές δυνάμεις σκότωσαν πολλούς τρομοκράτες στη Horsh Arab. Στη συνέχεια η γεννήτρια ξεμένει από καύσιμα.

Δύο ημέρες αργότερα, εγκαταλείπω την προσπάθεια να πάω στη Δαμασκό. Υπάρχουν φήμες ότι η Χεζμπολάχ στέλνει μαχητές στον πόλεμο από τον Λίβανο. Λένε πως έχουν στήσει οδοφράγματα. Αν μείνω να περιμένω και άλλο η οδός διαφυγής μου ίσως και να  διακοπεί. Φεύγω.