Ο Bob Mazzer είναι ένα αυτοαποκαλούμενο φρικιό, μαθητής του Captain Beefheart και φωτογράφος. Στις δεκαετίες του 1970 και του ’80, ο Bob εργαζόταν ως μηχανικός προβολής σε έναν κινηματογράφο πορνό ονόματι The Office Cinema. Ο ίδιος χρησιμοποιούσε τον υπόγειο αργά το βράδυ από το King’s Cross μέχρι το Manor House. Έτσι, συνήθισε να τραβάει τους χαρακτήρες που συναντούσε στο δρόμο του, απαθανατίζοντας στιγμές απείρου κάλους καθώς διάφοροι γλεντζέδες του Λονδίνου, έβρισκαν αργά το βράδυ τον δρόμο τους προς το σπίτι ή προς κάποιο άλλο μπαρ. Πάντα κουβαλούσε την κάμερά του, χωρίς να χάσει ποτέ στιγμή, κάνοντας τον Μπομπ έναν πρωτότυπο instagrammer της εποχής του.
Δεκαετίες αργότερα, αποφάσισε να κάνει κάτι με τις εικόνες και έτσι οργανώσε μια έκθεση που ονομάζεται “Underground”. Πήγα κάτω στο Howard Griffin Gallery στο Shoreditch να συνομιλήσω με τον Bob. Όταν εφτασα εκεί, ο Βob φορούσε ένα χαβανέζικο κολιέ που είχε μόλις πάρει, ενώ αγοράζε ένα γλυκό.
Videos by VICE
Bob Mazzer (Photo by the author)
VICE: Γεια σου Bob. Πώς ξεκίνησαν όλα; Πότε αγόρασες την πρώτη σου κάμερα;
Bob Mazzer: Πήρα την πρώτη μου κάμερα στα 13. Μία Ilford Sporty, ήταν από κασσίτερο και πλαστικό, ένα χαζόπραγμα αλήθεια. Δεν το γνώριζα τότε αυτό. Έχω ακόμα κάποιες από τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει με αυτήν. Είχα μία τάση προς τις τέχνες στο σχολείο και κάπως έσι κατέληξα μαθητής-υπόδειγμα σε αυτόν τον τομέα – λέει χωρίς κανένα ίχνος ψευτο-ταπεινότητας.
Πολλές από τις φωτογραφίες σου δείχνουν παιδιά να παίζουν αριστερά-δεξιά – να πηδούν τα σίδερα του τραίνου και άλλα τέτοια. Ήσουνα και εσύ έτσι;
Είχα μία έλξη προς αυτό. Η επανάσταση μου ήρθε μετά το σχολείο, όταν πήγα στο Hornsey Art School και μετά ήρθε η δεκαετία του ’60.
Πώς ήταν τα 60s για εσένα;
Δεν υπήρχε καλύτερη στιγμή. Αν και πιστεύω πως εγώ προσωπικά βίωσα το 1960 στα 70s. Πήγα στην Αμερική και κατάφερα να χάσω το Woodstock, παρόλο που ήμουνα καλεσμένος. Ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου hippie, επειδή πίστευα πως ήταν αρκετά μαλθακοί. Δεν είχα μέσα μου χίππικα, trippy, χαντρο-καταστάσεις ή σχέση με το να αποζητώ ειρήνη και αγάπη. Έβλεπα τον εαυτό μου ως φρικιό. Μου άρεσε ο Captain Beefheart. Ακόμα είμαι έτσι. Ήμουν και στο λεωφορείο που έκανε tour την εποχή που βγήκε το “The Spotlight Kid”. Έμαθα που διέμενε και πήγα με την κάμερα μου – μία παλιά Leica. Αρχίσαμε νε μιλάμε και μου λέει «πολύ φιλική κάμερα φαίνεται, θα ήθελες να έρθεις μαζί μας στο λεωφορείο;». Φυσικά απάντησα, «ναι, Captain, θα το ήθελα.».
Τι σε ενέπνευσε στο να τραβήξεις φωτογραφίες στον υπόγειο του Λονδίνου;
Το ενδιαφέρον μου για την κοινωνία. Μου άρεσε να βλέπω τους ανθρώπους να είναι άνετοι στο tube και να μην ακολουθούν το “κοπάδι”. Ανθρώπους που έπαιρναν μαζί τους το ποτό τους, Έχω μία φωτογραφία με μία γυναίκα να πίνει την μπύρα της, μου αρέσει όλο αυτό. Έλκομαι από αυτό και οποιονδήποτε έκανε κάτι τέτοιο. Ένας άνδρας με μία κιθάρα και έναν ενισχυτή στην πλάτη. Θέλω να αποκτώ σχέση και να τους γνωρίζω και μετά να τους φωτογραφίζω. Να γίνομαι κομμάτι αυτού.
Σου λείπει αυτή η εποχή;
Κοιτά, εγώ ακόμα ζω σε αυτήν την εποχή. Καταλαβαίνεις πότε κάποιος είναι σαν εσένα. Εγώ ακόμα βλέπω τον εαυτό μου σαν το 25χρονο που βιώνει τον θάνατο του Jimi Hendrix την στιγμή που συνέβη. Έτσι ζω.
Φαντάζομαι πως κάποιες φωτογραφίες σε κάνουν να αισθάνεσαι νοσταλγία.
Η νοσταλγία βγαίνει από τις φωτογραφίες που δεν προέρχονται από τον υπόγειο. Το tube είναι πλέον κάτι πολύ μεγάλο. Έχω καταλήξει ότι είναι ένα ιστορικό ντοκουμέντο. Έχω τραβήξει εκατοντάδες φωτογραφίες. Τον προηγούμενο μήνα ανακάλυψα δύο φωτογραφίες που είχα τραβήξει πριν 25 χρόνια.
Δούλευες σε τσοντοσινεμά. Πώς βρήκες αυτή τη δουλειά. Απήλαυσες τον χρόνο σου εκεί;
Ζούσα για ένα διάστημα σε ένα χίππικο κοινόβιο σε ένα λόφο στην Ουαλία. Μετά πέθανε η μητέρα μου και εγώ ήρθα Λονδίνο να ζήσω με τον πατέρα μου. Κοίταζα τις αγγελίες στην Evening Standard όταν είδα μία για έναν τεχνικό στο Kings Cross. Ήταν φανταστικά. Όλοι μου οι φίλοι ερχόντουσαν να με δουν στη δουλειά, πιο πολύ από κάθε άλλοτε. Ακόμα και οι φεμινίστριες φίλες μου έρχόντουσαν. Ξέρεις, υπήρχαν και πολλοί άνθρωποι που δεν ήξεραν αυτή τη πλευρά της ζωής.
Τι σου αρέσει στο να φωτογραφίζεις άγνωστυς ανθρώπους;
Μου αρέσει η επικοινωνία. Μπορείς να κρύβεσαι πίσω από μία κάμερα ή πίσω από ένα απόκομμα εισιτηρίου. Προφανώς, υπάρχουν και στιγμές που δε θες να έχεις τη κάμερα πάνω σου, σε περίπτωση π.χ. που σου πετάξει κάποιος μία μπύρα πάνω σου.
Σου έχει συμβεί ποτέ αυτό;
Όχι, αλλά μου έχουν πετάξει κάτι πιστιρίκια αναψυκτικά πάνω μου.
Αυτό είναι άσχημο. Έχεις κάποια αγαπημένη φωτογραφία;
Μου αρέσει αυτή η γυναίκα – έχει κάτι το περίεργο.
Και αυτός ο άνδρας που μοιάζει με τον Δράκουλα. Πάντα μου άρεσε αυτή.
Σε ευχαριστώ Bob.
Bob Mazzer’s ‘Underground’ is on at the Howard Griffin Gallery in Shoreditch until the 13th of July 2014.
