«Θυμάμαι να Γλιστράω και να Λέω "Γαμώτο"» - Άνθρωποι που Παραλίγο να Πεθάνουν Λένε πώς Ήταν

Ο θάνατος μας ακολουθεί παντού, είναι η μόνη βεβαιότητα αλλά και το μοναδικό πράγμα για το οποίο ξέρουμε τόσο λίγα.  Η σκέψη ότι μπορεί να πεθάνουμε ανά πάσα στιγμή είναι κάπως μακάβρια, αλλά και απίστευτα απελευθερωτική.

Όλοι έχουν να πουν μια ιστορία, για κάποια φορά που λίγο έλειψε να πεθάνουν. Εγώ έχω πολλές. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό. Και ενώ κάθε φορά που κόντεψα να πεθάνω έμαθα ένα μάθημα, διαρκώς εμφανίζονται καινούργιοι τρόποι να πεθάνω. Δεν τα παραλέω. Απλώς είμαι αδέξια και λίγο χαζή.

Το πιο τρομακτικό ήταν πριν από μερικά χρόνια. Θα ήταν σχεδόν ο πιο θλιβερός, παράξενος θάνατος από άκυρο ατύχημα.

Είχα ξυπνήσει στο σπίτι χωρίς να θυμάμαι πώς γύρισα –είχα βγει για ένα ποτό με φίλους– κι ένιωθα σαν να με είχε πατήσει τρένο. Φορούσα πιτζάμες αλλά όταν γδύθηκα, είδα ότι ήμουν μες στα αίματα. Συνειδητοποίησα ότι είχα μια τεράστια πληγή στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου και πήγα στο νοσοκομείο.

Τελικά είχα πέσει στις σκάλες του σπιτιού μου, άνοιξε το κεφάλι μου στο τσιμέντο, λιποθύμησα, κάπως ξύπνησα, ένας uεός ξέρει μετά από πόση ώρα και σύρθηκα στο δωμάτιό μου, φόρεσα πιτζάμες και κοιμήθηκα με διάσειση. Είμαι τυχερή που ζω. ΈΤΣΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ! Το πιο παράξενο είναι ότι υπάρχουν, πιθανόν, άλλα σύμπαντα όπου πέθανα. Δεν ήταν η ώρα μου σ’ αυτό το σύμπαν, ευτυχώς, αλλά και πάλι δεν νιώθω καλά.

Έμαθα όμως ένα μάθημα. Ένα άκυρο ατύχημα και πέθανες.

Και αυτές οι εμπειρίες είναι χρήσιμες. Σου διδάσκουν κάτι. Σκέφτηκα λοιπόν να συλλέξω κι άλλες τέτοιες ιστορίες, έτσι ζήτησα φίλους να μου πουν για τις δικές τους εμπειρίες που παραλίγο να καταλήξουν σε θάνατο.

Μια μέρα μετά το Χάλογουιν ήμασταν στο αυτοκίνητο με την κοπέλα μου, όταν ένα λάστιχο έσκασε ενώ πηγαίναμε με 110 χλμ/ώρα και έχασα τον έλεγχο αφού πάτησα φρένο. Έτσι έμαθα ότι δεν πρέπει να πατάς φρένο όταν συμβαίνει αυτό. Πρέπει να αφήσεις το γκάζι και να περιμένεις να σταματήσει μόνο του το αυτοκίνητο ενώ το σκασμένο λάστιχο σέρνεται στον δρόμο. Τέλος πάντων, το μακάβριο είναι ότι και οι δυο ήμασταν μες στα ψεύτικα αίματα από το προηγούμενο βράδυ.

Ήμουν στα Φίτζι και περπατούσα σε έναν τεράστιο δρόμο με τη μαμά μου και ήμουν περίπου έξι ετών. Φορούσα crocs και το ένα βγήκε από το πόδι μου. Ήταν όμορφο με στολιδάκια και δεν γινόταν να το χάσω. Έτρεξα πίσω να το πάρω και στο τσακ γλίτωσα από ένα αυτοκίνητο. Πήρα το crocs μου έτσι δεν με ένοιαζε. Έπρεπε να σώσω τα crocs μου!

Όταν ήμουν δευτέρα γυμνασίου η μαμά μου, μου έφτιαξε μια στολή αερίου αζώτου για τη μέρα επιστήμης στο σχολείο. Ήταν μια μαξιλαροθήκη με αφρολέξ και τρύπες, για τα χέρια και το κεφάλι. Τη φόρεσα όταν δεν ήταν κανείς στο σπίτι και οι τρύπες ήταν πολύ μικρές. Δεν μπορούσα να τη βγάλω και άρχισα να πνίγομαι και να πανικοβάλλομαι. 

Για δυο-τρία λεπτά δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Τελικά κατάφερα να τη βγάλω από πάνω μου. Επιβίωσα και τα πήγα γαμώ την επόμενη μέρα.

Κόντεψα να πάθω καρδιακή προσβολή στη δουλειά και πήγα στο νοσοκομείο.

Ήμουν στο αυτοκίνητο της δουλειάς και η καρδιά μου σταμάτησε να λειτουργεί. Είχα έναν τρομερό πόνο στο στήθος και το χέρι μου μούδιασε. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, που μου φάνηκαν αιώνας, ένιωσα σαν να τριπλασιαζόταν η καρδιά μου και μετά έπαθα κρίση πανικού όταν επανήλθε. Αργότερα έμαθα ότι είχα χάλια πίεση, σαν 90χρονου και είμαι μόνο 20.

Αλλά σίγουρα ήταν έκπληξη.

Αυτή η εμπειρία σίγουρα με έκανε να σκεφτώ πως δεν έχει σημασία πόσο υγιής είσαι ή τι κάνεις - αν είναι να έρθει η ώρα σου θα έρθει. Οπότε απόλαυσε τη ζωή όσο  μπορείς και προσπάθησε να μην παίρνεις τα πράγματα σοβαρά. Πάντα είχα αυτήν τη στάση, αλλά το γεγονός αυτό την ενίσχυσε.

Ήμου στο Ha Giang Loop στο Βιετνάμ και οδηγούσα μηχανή για πρώτη φορά και γλίστρησα στη βροχή σε μια στροφή, όπου παραλίγο να πέσω. Ήταν ένα μέτρο από τον γκρεμό και το Βιετνάμ δεν έχει μπάρες!

Θυμάμαι να γλιτράω και να λέω «γαμώτο»!

Είχαμε πάει με τρεις φίλους στην Καμπέρα. Θα πηγαίναμε σε μια συναυλία. Ο τύπος που θα οδηγούσε, ήρθε, μας πήρε και ξεκινήσαμε. Μια ώρα μετά βγήκαμε σε έναν δρόμο με λωρίδα προσπέρασης, αλλά με απότομες στροφές. Το αυτοκίνητο γλίστρησε σε μια προσπέραση, χτύπησε στον μπροστινό, ντελαπάρισε κι έπεσε σε ένα ανάχωμα.

Άνοιξα τα μάτια και ήμασταν ανάποδα. Δεν τραυματιστήκαμε, μόνο ο φίλος μου που ήταν στη θέση του συνοδηγού και είχε ένα μικρό κάταγμα στη σπονδυλική του στήλη.

Υπήρχε μια αίσθηση φόβου αλλά και μια παράξενη ανακούφιση γιατί τα πάντα μπορούν να συμβούν, ανά πάσα στιγμή, όσο κι αν προσέχεις.  Αλλά αν παίρνεις σωστές αποφάσεις, μπορείς να βιώσεις θετικές εμπειρίες.

Ήμουν σε ένα πάρτι αρραβώνων και το άσθμα μου άρχισε να χειροτερεύει. Σε κάποια φάση ένιωθα ότι θα πάθω κρίση, έτσι ζήτησα να με πάνε σπίτι. Μου είπαν να πάρω την εισπνοή μου – λες και δεν το είχα κάνει.

Έκατσα σε μια γωνιά και περίμενα τη γλυκιά αγκαλιά του θανάτου, ενώ όλοι οι άλλοι έκαναν ψιλοκουβέντα (δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο, για να είμαι ειλικρινής). Ευτυχώς κάποιος είδε ότι γινόμουν μοβ, έτσι με πήγαν κατευθείαν στο νοσοκομείο.

Ήταν τόσο άσχημη η κατάσταση που με πήραν αμέσως μέσα, μου έδωσαν στεροειδή και μου έβαλαν οξυγόνο και ορό. Λόγω των φαρμάκων (που αυξάνουν τον καρδιακό ρυθμό) άρχισα να παθαίνω κρίση πανικού (μεγάλος φόβος θανάτου εδώ, γιατί πέθαινα) και έτσι αυξανόταν ακόμη πιο πολύ ο καρδιακός ρυθμός μου.

Αποφάσισαν να με βάλουν σε έναν αυτόματο εξωτερικό απινιδωτή. Αυτό συνέβη πριν πάρω υπηκοότητα, ήμουν ακόμα με τη βίζα μου και κόστιζε χιλιάδες ευρώ να με κρατήσουν βράδυ. Είχαν την καλοσύνη να με κρατήσουν στα Επείγοντα μέχρι να σταθεροποιηθώ και να είμαι έτοιμος να πάω σπίτι.

Ήμουν οκτώ χρονών και καβάλησα άλογο για πρώτη φορά. Ήταν σούπερ συναρπαστικό, ήμουν πολύ χαρούμενος. Περνούσα υπέροχα.

Τότε με έπιασε μια φαγούρα στα μάτια. Το πρόσωπό μου άρχισε να καίει και ο λαιμός μου να με ενοχλεί και κατάλαβα ότι μπορεί να είμαι αλλεργικός στα άλογα.

Όταν τελείωσα τη βόλτα, τα μάτια μου είχαν πρηστεί τόσο που έκλεισαν και είχαν γίνει κατακόκκινα. Ο λαιμός μου ήταν κόκκινος, είχε στεγνώσει και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να με πηγαίνει σε κάποιο επαρχιακό νοσοκομείο μια τρομοκρατημένη δασκάλα.

Περισσότερα από το VICE

Μέσα στο "Torture Garden", το πιο Διάσημο Φετιχιστικό Κλαμπ του Κόσμου

No Fomo Friends: Οι Φίλοι που Βλέπουμε Μία Φορά τον Χρόνο

«Με Σημάδεψαν Ισραηλινοί Στρατιώτες» - Μιλήσαμε με Έναν Έλληνα που Έχει Γυρίσει τη Μισή Γη

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.