To "Aftersun" Είναι η Ταινία που Παρακαλάς να Μην Έχει Plot Twist

Όσους κολλητούς και να κάνεις, όσους θυελλώδεις έρωτες και να ζήσεις, όσους ανθρώπους που σε εμπνέουν και να γνωρίσεις, κανείς ποτέ δεν θα σε επηρεάσει όσο σε έχουν επηρεάσει οι γονείς σου. Με την παρουσία τους ή με την απουσία τους. Με τα καλά τους και με τα κακά τους. Με την υπερπροστατευτικότητά τους ή με την αδιαφορία τους. Μπορεί για πολλούς αυτό να είναι σαν χάπι, δύσκολο να το καταπιείς, αλλά είναι η αλήθεια.

Πόσο καλά ξέρεις εσύ όμως τους επιδραστικότερους ανθρώπους της ζωής σου; Ελάχιστα. Οκ, ξέρεις κάποιες ιστορίες γι’ αυτούς αλλά έχεις μία συνεκτική εικόνα του ποιοι ήταν πριν σε γεννήσουν ή ακόμα και του ποιοι είναι σήμερα; Αυτή είναι μία από τις «θεματικές» που απασχολούν το Aftersun που παίζει αυτές τις ημέρες στους κινηματογράφους.

O 30χρονος για το πρώτο μισό της ταινίας -και 31χρονος για το υπόλοιπο- Calum είναι χωρισμένος και πατέρας της 11χρονης Sophie. Οι διακοπές που κάνουν οι δύο τους σε έναν φτηνό τουριστικό θέρετρο στην Τουρκία είναι η αφορμή για να έρθουν πιο κοντά, να ζήσουν μία τελευταία εμπειρία πατέρα-κόρης λίγο πριν η Sophie μπει στην εφηβεία και αρχίσει να ασχολείται με «πάρτι, ναρκωτικά και αγόρια». Με πιο απλά λόγια, πριν γίνει αρκετά μεγάλη για να πηγαίνει διακοπές με τον πατέρα της.

Οι ολιγοήμερες διακοπές τους είναι μία αφορμή για να έρθουν πιο κοντά. Όχι επειδή βρίσκουν νέα πράγματα να τους ενώνουν, αλλά μάλλον επειδή καταλαβαίνουν ότι όλα έχουν μία αίσθηση τέλους. Το όνομα της ταινίας το μαρτυρά. Σε αυτή την παραδοσιακά αμήχανη σχέση μεταξύ πατέρα και κόρης, οι στιγμές που αγγίζονται είναι ελάχιστες και σχεδόν πάντα έχουν να κάνουν με το αντηλιακό και με το aftersun (γλωσσικό παιχνίδι και ως προς τη διαχείριση του τραύματος).

Μην περιμένετε να συμβαίνουν εκρήξεις, πόλεμοι, επεισόδια ή έστω δραματικοί τσακωμοί σε αυτή την ταινία. Για την ακρίβεια, μην περιμένετε να συμβεί τίποτα περισσότερο δραματικό από αυτό που συμβαίνει στη ζωή σας. Το Aftersun είναι ουσιαστικά μία μελαγχολική αφήγηση αυτών των τελείως κανονικών διακοπών μάλλον από την πλευρά της Sophie ή έστω από κάτι που θυμίζει την προ-εφηβική οπτική της. Διόλου τυχαία, στην πρώτη σκηνή της ταινίας, αυτή είναι που κρατάει την κάμερα. Mία κάμερα με την οποία οι δύο τους κινηματογράφησαν τις ημέρες που πέρασαν μαζί.

Την ίδια στιγμή είναι και μία ιστορία ενηλικίωσης. Σε αυτό το παιχνίδι της ανακάλυψης του εαυτού της και του κόσμου γύρω της, η Sophie κάνει συχνά ερωτήσεις. Η εικόνα του στοργικού, ευγενικού και χαρούμενου πατέρα της είναι πάντα εκεί. Η σκοτεινή πλευρά του χωρισμένου, πληγωμένου και καταθλιπτικού Calum εμφανίζεται μόνο σε κάποιες εκλάμψεις. Σαν τις σεκάνς του έξαλλου χορού του. Σε μία από αυτές τις εμφανίσεις του σκοτεινού του εαυτού, εκείνος δεν παίρνει ποτέ τη ρητή συγχώρεση που θέλει και ας τη ζητάει τρεις φορές.

Η μεγάλη επιτυχία της ταινίας είναι ότι πιάνοντας αυτόν τον ρεαλισμό και χωρίς ποτέ να κουνήσει το δάχτυλο αναπαριστά μία ανθρώπινη σχέση ως έχει. Διασκεδαστική, βαρετή, μίζερη, με διαπληκτισμούς, με απογοητεύσεις, με εκμυστηρεύσεις, με εκπλήξεις και τελικά με κοινές μνήμες. Και ακριβώς επειδή καταφέρνει να την αναπαραστήσει τόσο αληθοφανώς, πρώτα σε εμπλέκει συναισθηματικά με αυτό που βλέπεις και στο τέλος σε τσακίζει. Όχι όμως με τον τρόπο που θα περίμενες.

Μπορούμε μεν να υποθέσουμε τι έγινε μετά το πέρας των διακοπών αλλά δεν είμαστε σίγουροι γι’ αυτό. Όσο η ταινία έφτανε προς το τέλος της παρακαλούσα να μην έχουμε καμία τέτοια αποκάλυψη, κανένα plot twist και τίποτα το extra δραματικό. Μία τέτοια γνώση -εκτός από ευκολία- θα αφαιρούσε άτσαλα, με το δρεπάνι, πολλά από αυτά με τα οποία ασχολήθηκε η ταινία. Το Aftersun δεν αφηγείται κάποια εξαίρεση αλλά μάλλον έναν κανόνα, τον αποχωρισμό.

Το αν ο αποχωρισμός αυτός είναι πραγματικός ή όχι δεν χρειάζεται να το γνωρίζουμε. Πολλές φορές, εξάλλου, χάνουμε ανθρώπους από τη ζωή μας ακόμα και αν συνεχίζουν να είναι εκεί. Μικρή σημασία έχει αυτή η διάκριση. Η Charlotte Wells αποφάσισε να κάνει μία ταινία ενηλικίωσης μιλώντας για έναν αποχωρισμό, αυτόν που τελικά αποτελεί τη βάση κάθε ενηλικίωσης.

Aκολουθήστε τον Νίκο Σταματίνη στο Instagram.

Περισσότερα από το VICE

«Σε Όλους μας Έχει Συμβεί Ένα Περιστατικό» - Οι Νέοι Ρομά Αισθάνονται Φόβο και Οργή

Η Μαριάννα Κάνει Podcast για Εγκλήματα που Δεν Υπάρχουν στο Διαδίκτυο
«Δεν θα Ξεχάσω Όταν τα ΜΑΤ Έκαναν Έφοδο στο Κελί μου» - Πώς Έσπασα τη Ρουτίνα της Φυλακής

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.