Life Coaching Αλήθειας: Πώς να Μη Δίνεις Δεκάρα

Στον κόσμο υπάρχουν μπόλικα πράγματα που μας απασχολούν. Θα μου αφήσει σημάδι αυτό το σπυράκι; Ποιος βλέπει τα stories μου; Οι γονείς μου θα εγκρίνουν τη δουλειά που διάλεξα; Θα είμαι σοβαρός άνθρωπος στα 30;

Φυσικά, κάποιες από αυτές τις ανησυχίες είναι βάσιμες – όπως για την υγεία μας ή το περιβάλλον μας. Αλλά πολλά πράγματα που μας απασχολούν κάθε μέρα δεν αξίζουν τον κόπο.

Δυστυχώς το ότι ξέρεις πως δεν αξίζει να ανησυχείς γι’ αυτά δεν είναι το ίδιο με το να μην ανησυχείς γι’ αυτά. Είναι δύσκολο, αγχωτικό και κουραστικό να σε απασχολούν διάφορα πράγματα – αλλά αν το έχεις συνηθίσει είναι πιο δύσκολο να σταματήσεις.

Το καλό είναι ότι άνθρωποι σαν εμένα και σένα έχουν βρει τρόπους να το κάνουν.

Πάρε για παράδειγμα τον Andy Warhol. Είπε, «Μερικές φορές οι άνθρωποι επιτρέπουν στους ίδιους ανθρώπους να τους κάνουν δυστυχείς για χρόνια, ενώ θα μπορούσαν να πουν απλώς “και τι έγινε;”». Από τις αγαπημένες μου φράσεις: Και τι έγινε;

Κάποιοι μπορεί να πουν ότι ο Andy Warhol δεν είναι σαν εμένα κι εσένα. Αλλά δεν είναι ο μόνος που έμαθε να ανησυχεί λιγότερο.

Το VICE ρώτησε καθημερινούς ανθρώπους για τις καλύτερες συμβουλές για το πώς να μη δίνεις δεκάρα.

Ο Ρ. ανησυχούσε πολύ για την πιθανότητα αποτυχίας. Μεγάλωσε με πολλή πίεση από την οικογένειά του και έτρεμε την αποτυχία και τα λάθη. Φυσικά απέτυχε κάποια στιγμή.

«Πρέπει να έχεις προοπτική. Δεν είμαστε τέλειοι. Κανείς δεν είναι. Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Μην είσαι πολύ αυστηρός με τον εαυτό σου. Μη σκέφτεσαι πολύ τα ασήμαντα πράγματα. Απόλαυσε τις ατυχίες που σου συμβαίνουν», λέει.

Για τον Ρ. το να ανησυχεί λιγότερο ξεκινάει με το να βλέπει λιγότερο πράγματα για τα οποία δεν θα έπρεπε να νοιάζεται.

Είναι εύκολο να συγκρίνεις τη ζωή σου με την ωραιοποιημένη ζωή κάποιου άλλου. «Είμαστε συνέχεια σε μια λούπα παρακολούθησης καταπληκτικών και φρικτών πραγμάτων, κι αυτό επηρεάζει την ψυχική υγεία μας», λέει.

Συμβουλεύει να αποσυνδεθείς από αυτές τις πλατφόρμες, κάτι που ο ίδιος κάνει συχνά απενεργοποιώντας τον λογαριασμό του στο Instagram.

Ο Ρ. πίστευε ότι μπορούσε να ευχαριστήσει τους πάντες. Είχε παραδοθεί στις προσδοκίες της κοινωνίας για το πόσο πρέπει να δουλεύει, να αθλείται, να τρώει. Πίστευε ότι αν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες όλων θα ήταν ευτυχισμένος. Δεν συνέβη.

«Άλλαξα σιγά-σιγά τη νοοτροπία μου και σκεφτόμουν “δεν είναι υποχρεωτικό να με συμπαθούν όλοι και δεν θα με συμπαθήσουν όλοι”. Είναι δυνατόν να ικανοποιείς τους πάντες; Χρειάζεται πολλή προσπάθεια. Δεν θέλω να το κάνω σε όλη μου τη ζωή – να είμαι σκλάβος της κοινωνίας. Δεν με γεμίζει», λέει.

Η K., business development executive, σκεφτόταν πολύ την εικόνα της – πώς ήταν, τι φορούσε, τι μουσική άκουγε, τι σειρές έβλεπε και με ποιον έκανε παρέα. «Ήθελα να ταιριάζω αρκετά με τους άλλους ώστε να μη με λένε παράξενη, αλλά να μην είμαι και αντίγραφο», λέει.

Με τον καιρό έμαθε ότι όλοι γύρω της είχαν δικά τους και πολύ εξαντλητικά προβλήματα. Τόσο αληθινά και εξαντλητικά που μάλλον δεν είχαν χρόνο να ανησυχούν για εκείνη.

«Ο θυρωρός στην πολυκατοικία σου δεν θα πει μαλακίες για το σπυράκι σου όταν γυρίσει σπίτι του».

«Βασικά νομίζω ότι αν νοιάζομαι πολύ γι’ αυτά τα πράγματα, σημαίνει ότι ασχολούμαι –ή κρίνω για να είμαστε ειλικρινείς– με άλλους ανθρώπους», λέει ομολογώντας ότι ήταν σνομπ αλλά όχι πια.

«Είναι εξαντλητικό να κρίνεις και να ανησυχείς ταυτόχρονα κάθε στιγμή. Ζουν τη ζωή τους. Εγώ γιατί να χάνω ενέργεια με το να ασχολούμαι»;

Με το να δίνει λιγότερη σημασία έχει γνωρίσει τους ανθρώπους γύρω της πραγματικά αντί να έχει ένα στερεότυπο στο μυαλό της. 

Αν ασχολείσαι συνέχεια με άλλους καταλήγεις σε αδιέξοδο. Η Κ. έχει βρει δραστηριότητες που τη χαλαρώνουν – να φτιάχνει καφέ και να αθλείται.

«Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία, είμαι εγώ κι αυτό που κάνω. Κανείς δεν νοιάζεται αν το κάνω καλά, διότι κανείς δεν με βλέπει».

O Π., επιστήμονας δεδομένων, έχει μια παρόμοια συμβουλή: «Βρες κάτι που κάνεις επειδή σου αρέσει. Όχι επειδή είναι κουλ ή σου φέρνει λεφτά ή σου το είπαν οι γονείς σου. Βρες κάτι που σου δίνει ροή και βάλ’ το στη ζωή σου. Για μένα αυτό ήταν το surfing».

Ο Π. αγχωνόταν πολύ για το ύψος του. Λέει ότι πάντα ήταν ο πιο κοντός και αδύνατος στην τάξη. Αγόρασε μάλιστα παπούτσια με πάτους για τον χορό για να είναι πιο ψηλός από την κοπέλα του που φορούσε τακούνια. Τώρα έχει μάθει να τα βλέπει αλλιώς.

«Με το πέρασμα του χρόνου άρχισα να εκτιμώ το σώμα μου πιο ολιστικά. Αντί να εστιάζω στο ύψος και στο βάρος μου, έκανα ερωτήσεις του τύπου: πώς νιώθω όταν ξυπνάω; Πόση ενέργεια έχω μες στη μέρα; Πόσο υγιή είναι τα μαλλιά μου και το δέρμα μου; Πόσο εύκολα με παίρνει ο ύπνος; Αν σκέφτομαι έτσι αξιολογώ το σώμα μου τελείως διαφορετικά», λέει.

Αυτό μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλους τομείς της ζωής, όπως τον έρωτα. Μπορεί να μπλεχτείς σε μια δυστυχή κατάσταση, να καψουρευτείς χωρίς ανταπόκριση. Αλλά μια καψούρα είναι απλώς, αυτό να θυμάσαι.

«Νομίζω ότι μεγαλύτερη σημασία έχει να νοιάζεσαι γι’ αυτά που έχουν σημασία», είπε ο Π.

Λέει ότι όταν άρχισε να εστιάζει στα πράγματα που είχαν σημασία για εκείνον, είδε ότι εκτιμούσε περισσότερο ό,τι του έφερνε η ζωή ακόμα κι αν ήταν δύσκολο. Όταν ξέρεις τι είναι σημαντικό για σένα, είναι δύσκολο να αφιερώσεις χρόνο και προσοχή σε πράγματα που δεν είναι.

«Προσπαθώ να σκέφτομαι σαν παιδί. Τα παιδιά είναι ανέμελα και βλέπουν τα πράγματα με περισσότερη περιέργεια και λιγότερη διάθεση επίκρισης».

Περισσότερα από το VICE

Μια Γυναίκα που Ζει σε Ξενώνα Θυμάτων Έμφυλης Βίας Μιλάει στο VICE

Όσα Είδα στην Ελληνική Τηλεόραση Μετά τα Μεσάνυχτα

Ο Οδηγός του VICE για Πρωτάρηδες στη Μύκονοοοοο

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.