Πήγαμε στα Γυρίσματα Ενός Video Clip του Anser

Είναι Πέμπτη, 12 Μαΐου, δύο ώρες πριν τα μεσάνυχτα. Φτάνουμε έξω από το Ίδρυμα Μπάγκειον που στέκει επιβλητικά στην Πλατεία Ομόνοιας. Η γυάλινη πόρτα ανοίγει. Στο βάθος ακούγονται φωνές, αφού εκείνη την ώρα είναι σε εξέλιξη μια θεατρική παράσταση. Πατάμε στις μύτες των ποδιών για να μην διακόψουμε τους ηθοποιούς. Η Clio -από το choreo team του video clip- προπορεύεται και μας οδηγεί στο spot που θα γίνει το πρώτο take, στον δεύτερο όροφο. Μέσα στην αίθουσα έχει ήδη στηθεί μέρος του εξοπλισμού και οι βιντεογράφοι συνεννοούνται για τις τελευταίες λεπτομέρειες. Οι ξεφτισμένοι τοίχοι, σε συνδυασμό με τον κόκκινο φωτισμό, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μυστηριακή.

Άνθρωποι μπαινοβγαίνουν από τη μία αίθουσα στην άλλη, μεταφέροντας σκαλωσιές, φωτισμούς, σκηνικά. Επικρατεί οργασμός εργασιών. Όλοι τους είναι φορτισμένοι, αφού σε λίγη ώρα αναμένεται να ξεκινήσουν τα γυρίσματα.

Ο Anser μπαίνει μέσα και παρατηρεί τον χώρο, φανερά στρεσαρισμένος. «Το δύσκολο είναι να συντονίσουμε όλο τον κόσμο που θα συμμετέχει στο clip», μου εξηγεί. Πριν από μερικές μέρες, είχε καλέσει μέσω Instagram όσους θέλουν να βοηθήσουν στα γυρίσματα σαν κομπάρσοι. Οι απαντήσεις που έλαβε μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά που έκανε την ανάρτηση ήταν εκατοντάδες. Όσο για το κομμάτι, «ονομάζεται Λυπητερή και προσπαθεί να συνοψίσει τα 15 χρόνια που συμπληρώνω στη ραπ σκηνή. Είναι σαν μια καινούργια αρχή και δίνει μία πρόγευση για όσα θα ακολουθήσουν στη συνέχεια. Την παραγωγή έχει κάνει ο Brian1», λέει.

Κατευθυνόμαστε στο ισόγειο. Το team των χορευτών έχει πάρει θέση. Η μουσική ηχεί και εκείνοι κάνουν πρόβες σε μία αίθουσα με ημίφως. Καθόμαστε σε έναν καναπέ και τους χαζεύουμε. Ένα τεράστιο βαρέλι γεμάτο πάγο και κρύες μπίρες είναι τοποθετημένο απέναντι από την είσοδο. Ένας νεαρός μπαίνει κρατώντας αμέτρητα κουτιά με πίτσες και τα ακουμπά σε ένα τραπέζι, για τον κόσμο που θα καταφθάσει σε λίγη ώρα. «Να ανοίξουμε την πόρτα; Έχουν μαζευτεί πολλοί έξω», λέει ένα αγόρι στον Anser, λίγο πριν το ρολόι δείξει 12. «Ναι, είμαστε έτοιμοι», απαντά.

Η κεντρική είσοδος έχει ανοίξει και το ισόγειο γεμίζει ασφυκτικά σε μερικά δευτερόλεπτα, από πλήθος νέων που έφτασαν για να τον στηρίξουν. Κάποιοι κοιτούν τον χώρο με ενθουσιασμό, άλλοι μοιάζουν κάπως μαγκωμένοι και αμήχανοι. «Θα σας χρειαστούμε σε δύο σκηνές», τους εξηγεί η κοπέλα που συντονίζει το clip. «Περιμένετε λίγο εδώ».

Ανεβαίνουμε τις σκάλες και βρισκόμαστε στο spot που θα γυριστεί η πρώτη σκηνή. Ο κόσμος πυκνώνει. Ανάμεσά τους διακρίνω άτομα γνώριμα από τη ραπ κοινότητα που ήρθαν να δώσουν το παρών σιωπηλά, πίσω από τις κάμερες. Ένας από αυτούς είναι ο Buzz. «Ο Γιάννης είναι ο αγαπημένος μου ράπερ και ήρθα να τον στηρίξω», λέει. Ο Anser πηγαινοέρχεται και προσπαθεί να συνεννοηθεί με τους βιντεογράφους.

Εκεί στέκονται κάποιοι φίλοι του που έχουν έρθει από τη Σπάρτη για support. «Ο Γιάννης είναι αυθεντικός και έχει παραμείνει ίδιος τόσα χρόνια», λέει ο Τάσος που τον γνωρίζει πάνω από μία δεκαετία. «Εγώ δεν άκουγα ποτέ ραπ, αλλά έκανε ανθρώπους -κι εμάς μαζί- να ακούμε αυτήν τη μουσική και να γουστάρουμε». «Εγώ ήμουν στο πρώτο live που έκανε ο Γιάννης το 2006 με τους Flowjob, στο Afterdark που ήταν Ιπποκράτους και Διδότου», πετάγεται ο Θοδωρής, που είναι παιδικός του φίλος. «Ισχύει ότι δεν έχει αλλοιωθεί καθόλου από τότε».

«Είναι όλα έτοιμα, πάμε-πάμε», ακούγεται μια φωνή από το βάθος του διαδρόμου. Όλες οι συζητήσεις διακόπτονται και επικρατεί σιωπή. Τα παιδιά μπαίνουν με σειρά στον χώρο. «Λοιπόν, το concept είναι η αναπαράσταση ενός live, οπότε θέλουμε να κάνετε χαμό» τους εξηγεί η κοπέλα που συντονίζει. «Και όταν σας πω, θα ανάψετε ταυτόχρονα τους φακούς από τα κινητά σας». Οι βιντεογράφοι είναι στον διάδρομο και η χορογράφος δείχνει στον Anser τα βήματα για να μπει στο stage. Rec. Ανάσες κομμένες. Το κομμάτι παίζει playback και το πλήθος χορεύει κάτω από τα κόκκινα φώτα.

Ο Anser μπαίνει με αργά βήματα στη σκηνή και τον ακολουθεί μία κοπέλα με full-face που μετά ξεχύνεται και χορεύει. Η χορογράφος κινείται προσεκτικά πίσω του, κρατώντας την ντουντούκα, για να δίνει οδηγίες στον ίδιο και στο κοινό. «Στοπ».

Το Μπάγκειον δονείται από τις φωνές και τα χειροκροτήματα. Όλοι μαζεύονται κυκλικά, με τα βλέμματα καρφωμένα στο μόνιτορ και κοιτάζουν την πρώτη λήψη. «Τέλειο, τέλειο, πάμε ξανά», αναφωνούν. Δεύτερο take. Το πλήθος κινείται σε ρυθμούς εκστατικούς και υψώνει τα χέρια στον αέρα. Τρίτο take. Τέταρτο. «Το 'χουμε, ναι», λένε με μια φωνή οι βιντεογράφοι. «Ας κάνουμε ένα τελευταίο για ασφάλεια και είμαστε εντάξει». Πέμπτο take και κλείνει. Φωνές, πανηγυρισμοί, χαμόγελα.

Κατευθυνόμαστε στον πρώτο όροφο. Εκεί βρίσκεται η πιο επιβλητική αίθουσα του κτιρίου. Παλιοί καθρέφτες, θολωτές πόρτες και ξεφτισμένοι τοίχοι, συνθέτουν το σκηνικό, ενώ οι φωτογραφίες που τραβάμε είναι σαν να έχουν βγει από απόκομμα παλιάς εφημερίδας. Η χορογράφος οδηγεί τα παιδιά εκεί, αφού θα είναι το επόμενο spot για το γύρισμα και το κλείσιμο του video clip. «Ο Anser θα περπατά, οι χορευτές θα είναι γύρω του σε κύκλο και όλοι εσείς θα μπαίνετε τρέχοντας από διαφορετικές εισόδους για να τον πλαισιώσετε. Και θα χορεύετε παράλληλα», εξηγεί.

Τους χωρίζει σε ομάδες. «Πάμε να το προβάρουμε». Ο Anser κάθεται στα σκαλιά απ' έξω και προετοιμάζεται. Η ώρα είναι μετά τις 3 τα ξημερώματα και η εξάντληση όλων είναι εμφανής. «Έτοιμοι για Rec», φωνάζει δυνατά ο Αποστόλης -από το team των βιντεογράφων- και όλοι απαντούν καταφατικά.

Στη μέση της αίθουσας στέκεται ο Anser, η κάμερα γυρίζει κυκλικά γύρω του και εκείνος τραγουδά πάνω στο playback. Το choreo team τον πλαισιώνει. Το σήμα δίνεται. Μπαίνει το πλήθος και δημιουργεί έναν κλοιό γύρω του. Μουσική, χαμός. Στοπ. Πάλι. Οι λήψεις είναι πολλές. «Cut» ακούγεται κάποια στιγμή από τον βιντεογράφο. «Καλό;», ρωτάει ο Anser. «Ναι, το έχουμε». Όλα τα part με το κοινό, ολοκληρώθηκαν. Αγκαλιές, φιλιά, συγχαρητήρια. «Anser, Anser», λένε με μια φωνή. «Πάμε να βγάλουμε ομαδική φωτογραφία» αποκρίνεται εκείνος. Πηγαίνουν στη μέση της αίθουσας και ποζάρουν. Γίνονται ένα. Ο κόσμος αποχωρεί.

Επόμενο spot είναι ένας μακρόστενος διάδρομος, ακριβώς στο πλάι της μεγάλης αίθουσας. Η κάμερα κινείται κατά μήκος, μαζί με τον Anser που ραπάρει και προχωρά μπροστά με βλέμμα ευθύ, κάνοντας έντονες κινήσεις με τα χέρια. Οι χορευτές βρίσκονται στο φόντο, ξεπετάγονται στον διάδρομο από τις πλαϊνές πόρτες, κάνουν τη χορογραφία και χάνονται ξανά στο σκοτάδι. Το take γίνεται στο repeat. Κάθε λήψη είναι καλύτερη από την προηγούμενη και η ικανοποίηση αποτυπώνεται στα πρόσωπα όλων. High-five και η ψυχολογία είναι στα ύψη.

Το επόμενο πλάνο γίνεται από την απέναντι ταράτσα και ζουμάρει στα παράθυρα του κτιρίου. «Κάθε beat παρανάλωμα», λέει ραπάροντας ο Anser που εμφανίζεται σε ένα από αυτά. Πέντε take. Ένα ακόμη έμεινε. Ο ίδιος κάθεται σε μία καρέκλα με δεμένα χέρια. Το στόμα του είναι σφραγισμένο με ένα χαρτί που γράφει «Προσοχή». Προσοχή για το πιο «παράνομο flow», που κλείνει τα στόματα. Σιωπή. Και κάπως έτσι έρχεται το τέλος.

Έχει ήδη ξημερώσει και το φως διαχέεται σε όλο το κτίριο. Σιγά–σιγά, η πόλη αποκτά και πάλι πνοή και κίνηση. Κάθε ίχνος ενέργειας έχει αφανιστεί. Ξεκινούν να μαζεύουν και να πακετάρουν τον εξοπλισμό. Κατεβαίνουμε κατάκοποι τις σκάλες. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι για ένα βίντεο κλιπ διάρκειας 3 λεπτών μπορεί να χρειαστούν περισσότερες από 10 ώρες γυρισμάτων και άλλες τόσες ώρες προετοιμασίας και στησίματος.

Όπως μου λέει ο Anser, στις 30 Μαΐου θα συμμετέχει σε ένα project της Λυρικής Σκηνής -το Lullaby Project- με θέμα τη γονεϊκή αγάπη. Θα γράψει και θα τραγουδήσει μια φορά live ένα κομμάτι, που θα αποτυπώνει την ιστορία μιας μητέρας που το παιδί της είναι στη φυλακή ανηλίκων.

Και επόμενος σταθμός είναι η Τεχνόπολη, στις 30 Ιουνίου. «Αυτό θα είναι από τα σημαντικότερα live που θα δώσω στην Αθήνα. Συμπληρώνονται ακριβώς 15 χρόνια από τότε που ανέβηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου στο stage. Ήταν 30 Ιουνίου πάλι. Είναι μια ημερομηνία σημαδιακή. Και θα είναι μια μεγάλη γιορτή με ανθρώπους που όλα αυτά τα χρόνια έχουμε μοιραστεί στιγμές και κομμάτια». Αποχαιρετιόμαστε. Είπαμε ότι θα τα πούμε ξανά στο live, με τις ρίμες που μας σημάδεψαν, θα σιγοτραγουδήσουμε τους στίχους που μας συνόδευσαν σε χαρές, λύπες, αποχωρισμούς και δύσκολες στιγμές και θα χαθούμε πίσω από τους πυκνούς καπνούς των καπνογόνων.

Περισσότερες φωτογραφίες από τα backstage του video clip:

Η Νίκη Σερέτη Δεν θα Έσβηνε Ποτέ τη Δεβόρα από το Παρελθόν της

Ένας «Ξεχασμένος» Κόσμος Ζει και Πεθαίνει Μόλις 19 Χιλιόμετρα από το Κέντρο της Αθήνας

Συγκλονιστικές Φωτογραφίες: Τι Άφησαν Πίσω τους οι Ουκρανοί που Εγκατέλειψαν τα Σπίτια τους

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.