Σχεδόν Ερωτικές Φωτογραφίες με Αγόρια και τα Μηχανάκια τους

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Η Ysa Pérez είναι φωτογράφος, γεννημένη στο Πουέρτο Ρίκο και μεγαλωμένη στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης. Στα τέλη του καλοκαιριού του 2017, πέρασε χρόνο στο Νότιο Γουίλιαμσμπεργκ γνωρίζοντας μια παρέα αγορών που ζουν στο Μπρούκλιν.

Συνόδευα μια φίλη μου στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μάρσι τον Σεπτέμβριο, όταν είδα δύο τύπους να περνάνε με φόρα από μπροστά μου, πάνω σε ασορτί μπλε σκούρα off road μηχανάκια (στην Ελλάδα, θα ακούσεις να τα λένε και «καθαρά», ένα slang που χρησιμοποιείται για Motocross, Motard ή Enduro μηχανές).

Παράτησα κατευθείαν τη φίλη μου και τους ρώτησα αν μπορούσα να τους βγάλω φωτογραφία. «Πώς σας λένε;», ρώτησα. «Kay» και «Noah», μου είπαν. Κοιταχτήκαμε από πάνω μέχρι κάτω, όμως μέσα σε λίγα λεπτά, βρέθηκα πάνω στο μηχανάκι του Noah, καθ’ οδόν για το σπίτι του Kay. Είχε σκοτεινιάσει πολύ για να βγάλω φωτογραφίες, όμως ήθελα να συστηθούμε, να τους γνωρίσω και να γίνουμε φίλοι.

Τις επόμενες ημέρες, προσπάθησα να έρθω σε επαφή με τον Kay, το οποίο είναι υποκοριστικό του Kahlil, μέσω μηνυμάτων και τυχαίων επισκέψεων στο κτίριό του. Δεν καταφέρναμε, όμως, ποτέ να συναντηθούμε. Τελικά, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Kahlil. Μου ζήτησε συγγνώμη, μου είπε ότι έτρεχε συνεχώς την Εθνική Ημέρα των Εργατών και με ρώτησε αν μπορούσα να περάσω από εκεί.

Ξαφνικά, βρέθηκα σε ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών με πέντε-έξι τύπους που δεν είχα γνωρίσει ποτέ. Αναγνώρισα τον Kay –ή ’Lil - δίπλα στο μηχανάκι του, την Baby Blue και ήξερα ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Ήταν η επαφή μου, ο δικός μου, ο νέος μου φίλος. Εξήγησε στους υπόλοιπους ότι δεν ήμουν αστυνομικός και ότι απλώς ήθελα να βγάλω μερικές φωτογραφίες.

Εκείνη την ημέρα τους γνώρισα όλους. Τον Chris, τον πλακατζή της παρέας, ο οποίος ήταν επίσης πολύ γλυκός. Στη διάρκεια της δεύτερης συνάντησής μας, αφότου είδε πόσο δυσκολευόμουν, προσφέρθηκε να μου κουβαλήσει την τσάντα με τον εξοπλισμό – κανείς δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Ο Joel είχε σκουρόχρωμα μαλλιά και υπέροχα καταπράσινα μάτια, πράγμα που, όπως συμφωνήσαμε και οι δύο, ήταν σπάνιο για έναν Λατινοαμερικάνο. Ο Ted ήταν λιγάκι ντροπαλός, όμως όταν μιλούσε, ό,τι έλεγε είχε αξία. Δεν με πείραζε, επειδή ήμουν από άλλον κόσμο. Εκτιμούσα απλώς το γεγονός ότι βρισκόμουν στον χώρο τους, στο σύμπαν τους. Έμενε με τον μικρό του αδερφό, τον TyTy, ο οποίος με εντυπωσίασε με το στιλ και την ωριμότητά του. Ο Jared και ο Darius, οι κολλητοί τους, έρχονταν επίσης κάποιες φορές. Αυτοί ήταν οι συνήθεις ύποπτοι. Αυτά ήταν τα φιλαράκια μου.

Τις επόμενες εβδομάδες, ξόδεψα πολλή ενέργεια, ώστε να μπω στον κόσμο τους και να τον ζήσω. Ήμουν η «κυρία με τη φωτογραφική» για τους φίλους τους και μερικές φορές η μαμά που προσπαθούσε να τους κεράσει όλους πίτσα. Όσο καλύτερα με γνώριζαν, τόσο περισσότερο γινόμουν μέρος της κλίκας τους, μέχρι που στο τέλος κάναμε πλάκες και αστεία σαν πραγματικοί φίλοι. Πιο κοντά από όλους ήρθα με τον Kahlil, λόγω της κοινής μας αγάπης για την Baby Blue. Ερχόταν έξω από το κτίριό μου, μάρσαρε και εγώ έβγαινα έξω τρέχοντας, χωρίς δεύτερη σκέψη και πηδούσα πάνω στο μηχανάκι λέγοντας, «Φύγαμε». Ήξερα ότι η συμπάθεια μεταξύ μας ήταν αμοιβαία. Με εμπιστευόταν τόσο, που επέτρεψε σε μια άγνωστη να μπει στο δωμάτιό του, με γνώρισε στη μητέρα και τους φίλους του και μου έδειξε τον κόσμο του, οπότε και εγώ με τη σειρά μου του εμπιστευόμουν τη ζωή μου.

Μετά από λίγες εβδομάδες στη Νέα Υόρκη, ήμουν έτοιμη να προχωρήσω στο επόμενο μέρος, επειδή ποτέ δεν μένω κάπου για καιρό. Όταν ξεκίνησα να τους αποχαιρετώ, αισθάνθηκα ότι ο Kahlil νόμιζε ότι δεν θα μιλούσαμε ξανά – ότι τον έβλεπα απλώς ως ένα ακόμη project. «Αυτό γίνεται συνέχεια», μου είπε καθισμένος στο κρεβάτι του Chris. Μετά, μου έδειξε μια φωτογραφία ενός τύπου που τον είχε φωτογραφίσει πριν από χρόνια, πλησιάζοντάς τον με την ίδια οικειότητα και σκέφτηκα, «Πώς γίνεται να κόψεις τις επαφές με αυτά τα παιδιά; Πώς μπορείς να παίρνεις αυτό που θέλεις από μια παρέα, χωρίς να δίνεις τίποτα πίσω σε αντάλλαγμα; Τουλάχιστον ας έλεγες ένα “Τι γίνεται;” μετά από χρόνια!».

Αν και έπρεπε να φύγω, δεν είχα καμία πρόθεση να ξεγράψω εκείνον και τους φίλους του. Βασικά, ανυπομονούσα να έρθει η μέρα που θα επιστρέψω και θα βρεθούμε ξανά. Έβαλα τα κλάματα, ντροπιασμένη. Υποτίθεται ότι εγώ ήμουν η ενήλικη και η ώριμη. «Έλα, δεν πειράζει», μου είπε ο Chris. «Έτσι καταλαβαίνεις ότι είναι αληθινό όλο αυτό. Δεν γνωρίζεις κάθε μέρα κάποιον στον δρόμο και να καταλήγεις να έρχεσαι τόσο κοντά μαζί του, όπως ήρθαμε εμείς με εσένα».

[VICE Video] Οι Μηχανόβιοι που Καβαλάνε στο όνομα του Ιησού

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τρεις μέρες προτού φύγω, ο Chris μου είπε ότι ο Kahlil πήγε να πουλήσει τη μηχανή του. Ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται, όμως προσποιήθηκα ότι δεν είχα επηρεαστεί. Όταν είδα τον Kahlil, τον ρώτησα, «Την πούλησες;». «Ναι», είπε ανασηκώνοντας τους ώμους, όμως με διαβεβαίωσε ότι θα έπαιρνε μια καλύτερη. «Θα μου λείψει, όμως, αυτή η μηχανή», του εξομολογήθηκα. «Είναι η πρώτη που ερωτεύτηκα», συμφώνησε ο Kahlil.

Μετά τους αποχαιρετισμούς, μου έδειξε στο κινητό μου την καινούργια μηχανή που θα έπαιρνε. Ήταν κανονική μηχανή. Από αυτές που μάλλον δεν θα βρω ποτέ το θάρρος να καβαλήσω. Τότε συνειδητοποίησα γιατί ήμουν θλιμμένη. Η απώλεια της μηχανής ήταν το τέλος της αθωότητάς του. Μεγάλωνε, ωρίμαζε, αντιμετώπιζε περισσότερους κινδύνους και έπαιρνε μεγαλύτερα ρίσκα. Όμως, όλα αυτά ήταν απαραίτητα για να ανδρωθεί. Επομένως, το αποδέχτηκα.

Δεν έχω δει τα αγόρια από τον Σεπτέμβριο του 2017. Στέλνουμε μηνύματα ο ένας στον άλλο. Παρακολουθώ τις ιστορίες τους από μακριά, σαν τη μεγάλη αδερφή που ανησυχεί για αυτούς. Μου λείπουν. Μου λείπει η ενέργεια και το γέλιο τους. Μου λείπει να βυθίζομαι στη νιότη τους. Όμως, αυτό που μου λείπει περισσότερο είναι η αλληλεπίδρασή μας. Το να βλέπω τα πρόσωπά τους, καθώς κοιτάζουν τις πολαρόιντ που έχω τραβήξει, καταλαβαίνοντας τον τρόπο που τους βλέπει η ματιά ενός τρίτου – ενός ανθρώπου που πιστεύει σε αυτούς.

Ο δεσμός μεταξύ μας θα υπάρχει για μια ζωή και αυτές οι φωτογραφίες είναι η ανάμνησή μου από αυτόν.

Περισσότερα από το VICE

Ακροδεξιά και Eξέδρα στα Ελληνικά Γήπεδα

Η Κρίστι Είναι η Βασίλισσα του Τελευταίου Τρανς Μπαρ στον Βαρδάρη

«Kakorizikh na Eisai gia Panta» - Μπινελίκια Καψούρας από Ένα Παλιό Nokia που Έγιναν Βιβλίο