Συνέντευξη με την Ελληνίδα Φωτογράφο που Έζησε από Κοντά το Θαύμα του CERN

Η Άννα Παντελιά είναι μόλις 22 ετών, ωστόσο αυτό δεν την εμπόδισε να αποτελέσει για ενάμισι χρόνο την επίσημη φωτογράφο του φημισμένου ευρωπαϊκού εργαστηρίου CΕRN. Της τηλεφωνώ και κανονίζουμε να βρεθούμε στα Αναφιώτικα κάτω από την Ακρόπολη. Θέλω να μάθω περισσότερα. Φτάνοντας στο σημείο συνάντησης αντικρίζω ένα κορίτσι με φωτεινά και χαμογελαστά μάτια.

VICE: Πως βρέθηκες στο CERN;

Είναι μεγάλη ιστορία. Στις εξετάσεις είχα γράψει πολύ καλά (19,2) και η οικογένεια μου προσπαθούσε να με πείσει να μην χαραμίσω όπως έλεγαν τον βαθμό μου στα ΤΕΙ Φωτογραφίας. Έτσι, ο πατέρας μου ζήτησε από έναν γνωστό του καθηγητή φυσικής από το πολυτεχνείο να μου μιλήσει με σκοπό να μου αλλάξει τη γνώμη -στο τέλος όμως έκανα αυτό που ήθελα. Στη συνέχεια πήγα ένα εξάμηνο Εράσμους στη Γερμανία και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα συνάντησα πάλι τον ίδιο καθηγητή, ο οποίος αυτή τη φορά με προέτρεψε να κάνω αίτηση για μια θέση που είχε ανοίξει στο γραφείο τύπου του CERN. Να πω την αλήθεια μου φάνηκε απίστευτο όλο αυτό ως εξέλιξη. Παρόλα αυτά εγώ έστειλα τα χαρτιά μου και δύο μήνες αργότερα μου ήρθε η θετική απάντηση. Οπότε το καλοκαίρι του 2012 βρέθηκα για δύο μήνες να φωτογραφίζω για τις ανάγκες του CERN. Στη συνέχεια εκεί έκανα την πρακτική μου καθώς τη χρειαζόμουν για να πάρω το πτυχίο και όταν τελείωσα και με αυτό μου πρότειναν να συνεχίσω τη δουλειά λόγω των αυξημένων αναγκών που δημιούργησε το Long Shutdown(είναι η περίοδος συντήρησης των εγκαταστάσεων).

Τεχνικοί εν ώρα εργασίας στον ανιχνευτής ATLAS (2013). Toένα από τα δύο πειράματα που ανακάλυψαν το μποζόνιο του Higgs. © Άννα Παντελιά

Φωτογραφικά, τι ακριβώς έκανες στο CERN;

Κυρίως, αυτό που τους ενδιέφερε ήταν τα VIP visits. Δηλαδή, είχαμε διάφορους πολιτικούς, καθηγητές, από όλο τον κόσμο τους οποίους και ακολουθούσα καθ’ όλη τη διάρκεια της επίσκεψής τους. Έτσι, τροφοδοτούσαμε τα media με υλικό, γεγονός που έπαιζε σημαντικό ρόλο στην προώθηση του CERN, διότι η προβολή βοηθά και αυτή στο να έρθουν οι χρηματοδοτήσεις που απαιτούνταν. Όταν όμως υπήρχε ο χρόνος κατέβαινα στα τούνελ και φωτογράφιζα τις διαδικασίες συντήρησης, όπως για παράδειγμα το κλείσιμο των μαγνητών του υπερ-επιταχυντή αδρονίων, κάτι που ουσιαστικά για το CERN σηματοδοτεί σιγά σιγά την επανέναρξη των πειραμάτων. Για μένα αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον μέρος της δουλειάς μου.

Υπήρχε ελευθερία στο τι φωτογραφίζεις στις εγκαταστάσεις;

Ναι. Γενικά η νοοτροπία του CERN προωθεί τη φιλοσοφία ότι η γνώση πρέπει να είναι ανοιχτή προς όλους.

Διάσημες προσωπικότητες που έχεις γνωρίσει από τις VIP επισκέψεις στο CERN;

Έχω γνωρίσει μεταξύ άλλων, τον Stephen Hawking, τον Morgan Freeman, τον Nick Cave και τον πρωτότοκο γιο του Fidel Castro. Ήταν όλοι τους πολύ φιλικοί. Μου είχε κάνει εντύπωση πόσο προσιτός ήταν ο Morgan Freeman, ο οποίος μου είχε ανοίξει τη συζήτηση ρωτώντας με από πού είμαι και αν μου άρεσε η δουλειά μου εκεί.

Προτού φύγεις από την Ελλάδα δούλευες κάπου;

Ήμουν στη σχολή full time και δούλευα part time σε κατάστημα με είδη υπολογιστών για να καλύπτω κάποια από τα έξοδα μου, ενώ παράλληλα έτρεχα για φωτορεπορτάζ σε πορείες και σε θέματα.

Θα συνεχίσεις στο CERN;

To συμβόλαιο μου έληξε τον Απρίλιο και αποφάσισα ότι θέλω να κάνω ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Μπορώ να κάνω ξανά αίτηση αλλά δεν είμαι σίγουρη εάν θα το κάνω. Θέλω να διευρύνω τη θεματολογία μου, οπότε σίγουρα αυτό θα παίξει ρόλο στην επιλογή μου.

Αλγερινός μετανάστης μέσα σε εγκαταλειμμένο κτίριο της Πειραϊκής στην Πάτρα. Στόχος αυτού αλλά και εκατοντάδων άλλων που μένουν προσωρινά εκεί  να μπουν σε κάποιο καράβι για Ιταλία (2014). © Άννα Παντελιά

Μετά το CERN, τι σκέφτεσαι να «τρέξεις»;

Θέλω να φωτογραφίσω τη ζωή των μεταναστών στην Πάτρα.

Πότε ένας φωτογράφος θεωρείς ότι είναι ευτυχισμένος με αυτό που κάνει; 

Ως φωτορεπόρτερ αυτό που με ευχαριστεί είναι να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα, καινούριες ιστορίες.

Είδα τη δουλειά σου από τις διαδηλώσεις του περασμένου Ιούνη στην Τουρκία.  Πήγες μόνη σου εκεί;

Ναι. Είχα κάποιες επαφές με Τούρκους συμφοιτητές μου που είχα γνωρίσει κατά την περίοδο του Εράσμους στη Γερμανία. Αυτοί με βοήθησαν με τη διαμονή και με το να μου δείξουν την περιοχή μιας και τη γνώριζαν καλά.

Πακιστανοί Σιίτες μετανάστες γιορτάζουν την ημέρα της Ashura στον Πειραιά (2012). © Άννα Παντελιά

Φοβήθηκες καθόλου σε αυτό σου το ταξίδι;

Όχι δεν μπορώ να πω ότι φοβήθηκα ιδιαίτερα. Βοήθησε και το ότι οι διαδηλωτές ήταν αρκετά φιλικοί. Μέχρι και τις μάσκες που φορούσαν μας προσέφεραν. Δεν με τραμπούκισαν επειδή κρατούσα μία φωτογραφική μηχανή στα χέρια, κάτι που έχω συναντήσει στην Αθήνα. Η αλήθεια όμως είναι ότι ήταν μια εντελώς διαφορετική εμπειρία σε σχέση με τις εδώ διαδηλώσεις. Έβλεπες νέα παιδιά που φορούσαν απλά ένα γιλέκο που έγραφε Police να δημιουργούν αλυσίδα για να μην περάσεις, ενώ παράλληλα σε αρκετές περιπτώσεις δρούσαν κατά του πλήθους σπρώχνοντας τους διαδηλωτές με αρκετή ένταση. Αυτό ήταν μια πρωτόγνωρη εικόνα για μένα, γιατί στα μάτια μου οι εν λόγω άνθρωποι φάνταζαν ως εθελοντές αστυνομικοί και όχι σαν μια κλασσική ομάδα καταστολής που συναντάμε σε τέτοιες περιπτώσεις. Εντύπωση μου έκανε και η εκτεταμένη χρήση των αντλιών νερού κατά του πλήθους, χωρίς όμως να λείπουν τα δακρυγόνα που έχουμε συνηθίσει και εδώ. Ήταν όμως η πρώτη φορά που είδα να χρησιμοποιούν πλαστικές σφαίρες εναντίων των διαδηλωτών. Ευτυχώς δεν έφαγα καμία. Έναν φίλο μου τον χτύπησε στο πόδι ένα δακρυγόνο και του το μαύρισε στην κυριολεξία. Είδα όμως και ανθρώπους που από τις πλαστικές σφαίρες είχαν τραύματα.

Ένας φωτογράφος που σε εμπνέει;

Μου αρέσει η δουλειά του Αμερικάνου φωτορεπόρτερ, James Nachtwey.

Δείτε το portfolio της Άννας Παντελιά στο www.anna-pantelia.com

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.