Οι Αμερικανοί Συνοριοφύλακες Μου Έκαναν Γυμνό Σωματικό Έλεγχο Επειδή Κρατούσα μια Κιθάρα

Εάν έχετε ταξιδέψει ποτέ στις ΗΠΑ, υπάρχει μια καλή πιθανότητα να έχετε νιώσει αποστροφή για τους αξιωματικούς των αμερικανικών συνόρων. Αλλά, ενώ το μίσος σας μπορεί να προέλθει από τις υποψίες που έχει ο καθένας τους για κάθε επώνυμο με ξενική χροιά ή προφορά, αυτό δεν είναι τίποτα για μένα. Υπέμεινα μια πλήρη σωματική έρευνα και πολλές ώρες με τους άριστους της Αμερικής για το έγκλημα του να θέλω να εμφανιστώ σε κάποια μπαρ και να δώσω μερικές δωρεάν συναυλίες με την κιθάρα μου.

Σχεδίαζα να ταξιδέψω στα χνάρια των μουσικών ινδαλμάτων μου -όπως ο Johnny Cash, ο Elvis Presley, ο John Lee Hooker, πολυταξιδεμένοι άνδρες με κιθάρες και εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά- παίρνοντας το λεωφορείο Greyhound από το Νότο μέχρι τη Δυτική Ακτή για αρκετές εβδομάδες, πριν επισκεφτώ τη θεία μου στην Αλαμπάμα και τρυπώσω σε κάποιο μοτέλ κάπου στο Δέλτα του Μισισιπή, για να ηχογραφήσω τη δική μου μουσική. Θα έστελνα επίσης και αρκετά emails σε μερικά μπαρ, με την ελπίδα να παίξω σε κάποια βραδιά με ανοιχτό μικρόφωνο για το κοινό, κατά τη διάρκεια της διαδρομής μου. Υπέθεσα ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα, γιατί σύμφωνα με το πρόγραμμα της βίζας μου, οι ερασιτέχνες μπορούν να λαμβάνουν μέρος σε «μουσικές, αθλητικές ή άλλες παρόμοιες εκδηλώσεις ή διαγωνισμούς, εφόσον δεν πληρώνονται για τη συμμετοχή τους».

Πριν από την επίσκεψή μου στο Νότο, η φίλη μου και εγώ θέλαμε να ταξιδέψουμε μέσω Καλιφόρνιας. Επειδή ζω στο Λονδίνο και αυτή στο Constance της Γερμανίας, πετάξαμε στις ΗΠΑ ξεχωριστά, σχεδιάζοντας να συναντηθούμε στο LAX.

Το ταξίδι μου κύλησε αρκετά ομαλά, μέχρι που έφτασα στη Minneapolis, όπου υποτίθεται ότι έπρεπε να προλάβω την ενδιάμεση πτήση μου. Αυτό ήταν το πρώτο σημείο εισόδου στην Γη της Ελευθερίας, γι' αυτό έπρεπε να περάσω από συνοριακό έλεγχο. Ο αξιωματικός που έλεγξε το διαβατήριό μου, κοίταξε την κιθάρα μου και με ρώτησε, «είσαι μουσικός;». Απάντησα ότι είμαι μουσικός από χόμπι και ότι ήλπιζα να παίξω σε κάποιες μικρές εκδηλώσεις και ίσως σε κάποιες βραδιές με ανοιχτό μικρόφωνο για το κοινό.

Στη συνέχεια, με ρώτησε πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν στις ΗΠΑ. Του είπα ότι είχα πάει από τη Γερμανία στο Seattle το 2011 για σπουδές. «Γιατί το έκανες αυτό;», φώναξε. Σπούδασα φιλοσοφία όσο ήμουν στο Seattle, έτσι βρήκα ενδιαφέρον το γεγονός ότι αυτό το παράξενα επιθετικό άτομο ήθελε να ομφαλοσκοπήσει το σκοπό της εκπαίδευσής μου εδώ, στον έλεγχο διαβατηρίων. Αλλά πριν δώσω μια απάντηση, με κοίταξε αυστηρά και μου είπε, «οι συνάδελφοί μου έχουν μερικές ερωτήσεις για σένα».

Με πήγαν σε ένα δωμάτιο μαζί με κάποια πολύ ύποπτα άτομα. Για παράδειγμα, ένα αγόρι από την Ινδία λίγο μεγαλύτερο από είκοσι που είχε κρατηθεί εκεί για σχεδόν μια ημέρα μόνο με νερό και πατατάκια, επειδή δήθεν υπήρχε κάποιο λάθος με τη φοιτητική βίζα του. Υπήρχε και μια οικογένεια με ένα μικρό παιδί που δεν σταματούσε να κλαίει και μια ηλικιωμένη κυρία από την Αγγλία, που επισκεπτόταν την κόρη της, αλλά την είχαν βγάλει από την πτήση και φαινόταν τελείως τρομοκρατημένη. «Γιατί επισκέπτεστε την κόρη σας;», ένας αξιωματικός της γάβγισε, πριν του εξηγήσει πως έτσι κάνουν οι οικογένειες όταν ζουν μακριά ο ένας από τον άλλο.

Κάθισα σιωπηλός, ανησυχώντας που είχα αφήσει την φίλη μου να με περιμένει στο LAX, μέχρι που με φώναξε στο γκισέ ένας φρουρός- αστυνομικός με το όνομα James B. Ο αστυνομικός James άρχισε να επαναλαμβάνει ένα σωρό ερωτήσεις στις οποίες ήδη είχα απαντήσει-τι έκανα στην χώρα του, στην ουσία- και εγώ έδωσα ακριβώς τις ίδιες απαντήσεις που είχα δώσει και πριν. Έχω την εντύπωση ότι νόμιζε πως ήμουν επαγγελματίας μουσικός, κάτι το οποίο θα εκλάμβανε ως κολακευτικό οποιοσδήποτε άλλος ξένος, αλλά ο άντρας με κράτησε παρά τη θέλησή μου σε ένα θάλαμο περιορισμού του αεροδρομίου.

Κάποια στιγμή, ο αστυνομικός James μου είπε γρήγορα και off-the-record ότι θα μπορούσαν να με κλείσουν στη φυλακή αμέσως, χωρίς να δω δικαστή και χωρίς οποιαδήποτε νόμιμη διαδικασία. Ξέρω ότι η φήμη της Αμερικής για την ορθολογικότητα δεν είναι τέλεια, όμως ακόμα βρίσκω αυτό που συνέβη, αρκετά σοκαριστικό, δεδομένου ότι δεν παρουσίαζα κανέναν προφανή κίνδυνο και, αν μη τι άλλο, ήμουν υπάκουος.

Το εισιτήριό μου.

Μετά από αυτή τη σύντομη απειλή ότι θα μπορούσα να στερηθώ τα δικαιώματά μου επειδή είχα στην κατοχή μου μία κιθάρα, διατάχθηκα να επιστρέψω στην αίθουσα αναμονής και να καθίσω. Ένας άλλος αξιωματικός των συνόρων, στη συνέχεια, μου ζήτησε να του δώσω την ταξιδιωτική τσάντα μου, έτσι ώστε να την ψάξουν προσεκτικά.

Αφού τελείωσαν με το ψάξιμο της τσάντας μου, μου άδειασαν το aftershave και, για κάποιον περίεργο λόγο, τρύπησαν όλα τα προφυλακτικά μου, ο αξιωματικός James έβγαλε κάποια χαρτιά. Ένα από αυτά είχε τις ημερομηνίες και τους τόπους των εκδηλώσεων που είχα κλείσει να εμφανιστώ με το καλλιτεχνικό μου όνομα, John Vouloir, κάτι το οποίο δεν τους είχα πει ακόμα, επειδή κανένας δεν με ρώτησε και επειδή δεν πίστευα ότι ήταν σημαντικό. Ήθελα να μάθω από πού και πώς είχαν πάρει αυτές τις πληροφορίες. «Η Αμερική γνωρίζει τα πάντα», μου είπαν.

Έπειτα ακολούθησε η σωματική έρευνα. Μου ζητήθηκε να μπω σε ένα δωμάτιο που έμοιαζε πολύ με κελί φυλακής- με τουαλέτα, νιπτήρα και τραπέζι, όλα κατασκευασμένα από χάλυβα, χωρίς παράθυρο ή φυσικό φως. Ακόμα δεν μου είχαν πει για ποιους λόγους τελούσα υπό κράτηση. Για τα επόμενα δέκα λεπτά περίπου, ένας υπέρβαρος αξιωματικός ξεφυσούσε πάνω μου, ενώ έψαχνε για λαθραία. Δεν βρήκε τίποτα.

Ντύθηκα και υπέμεινα άλλον ένα γύρο ανάκρισης. Από αυτό το σημείο και μετά, παρέμεινα υπό κράτηση για περίπου τρεις ώρες ακόμα και ανησυχούσα επειδή η φίλη μου, η οποία θα είχε προσγειωθεί στο Λος Άντζελες μέχρι τότε, θα πρέπει να είχε τρελαθεί από ανησυχία. Ρώτησα αν μπορούσα να κάνω ένα τηλεφώνημα, και μου είπαν ότι μπορούσα να καλέσω μόνο αμερικάνικο αριθμό, έτσι ρώτησα αν μπορούσα να τηλεφωνήσω στη θεία μου στην Αλαμπάμα. Οι συνοριοφύλακες αμέσως με κατηγόρησαν ότι έλεγα ψέματα γι' αυτήν. Προβληματιζόμουν για το πώς είχαν ανακαλύψει το καλλιτεχνικό μου ψευδώνυμο αλλά είχαν αποτύχει στο να αποκαλύψουν το γεγονός ότι έχω ένα συγγενή που ζει στην Αμερική για πολλά χρόνια.

Τότε με ανέκριναν ξανά με παρόμοιες ερωτήσεις. Αυτή τη φορά, έδειχνε πιο επίσημο και ο αστυνομικός James κρατούσε μερικές σημειώσεις. Μετά από περίπου δέκα λεπτά ανάκρισης, μία συνάδελφός του μπήκε στο δωμάτιο και του είπε να βιαστεί. Του είπε ότι είχε μόνο λίγα λεπτά στη διάθεσή του για να ολοκληρώσει την ανάκριση. Όταν τέλειωσε, μου έδωσε ένα έγγραφο που έπρεπε να υπογράψω, αλλά δεν είχα τη δυνατότητα να το διαβάσω προσεκτικά λόγω των ανησυχιών για τον χρόνο.

Το email του συγγραφέα στο γραφείο τύπου του Προξενείο Μονάχου. Το θέμα είναι: "Άρνηση εισόδου στις ΗΠΑ / Απαράδεκτη συμπεριφορά".

Απ’ ό, τι φαίνεται, μου αρνήθηκαν την είσοδο επειδή ήμουν σε παράνομο επαγγελματικό ταξίδι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Μετά από τρεις ώρες διαταραγμένης αβεβαιότητας και αφού αναρωτιόμουν αν θα κατέληγα σε κάποιο κελί για τη νύχτα, μου είπαν ότι θα πρέπει να με στείλουν πίσω στην Ευρώπη- στο Άμστερνταμ, συγκεκριμένα. Όταν έφτασα, μου δόθηκε ένας φάκελος που περιείχε το διαβατήριό μου και ένα αεροπορικό εισιτήριο για το Λονδίνο, κάτι το οποίο ήταν καλό. Αλλά ο κακόμοιρος ο Ινδός που τον είχαν ανακρίνει και τον έβαλαν στην δική μου πτήση στην επιστροφή, δεν άντεχε οικονομικά την ίδια πολυτέλεια και δεν είχε καμία ιδέα για το πώς θα επέστρεφε στο σπίτι του.

Η απάντηση του Προξενείου.

Το ερώτημα είναι, γιατί οι ΗΠΑ με έβαλε στόχο; Γιατί με έβαλαν στον κατάλογο του SSSS (σ.μ.: Secondary Security Screening Selection: μέτρο ασφαλείας των αμερικανικών αεροδρομίων) - κάτι που περιγράφεται ως «αντισυνταγματικό» από την Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών της πολιτείας της Washington; Το 2012, δύο Βρετανοί τουρίστες, ο Leigh Van Bryan και η φίλη του, φυλακίστηκαν από Αμερικανούς συνοριοφύλακες, επειδή ο Leigh είχε γράψει στο Twitter ότι ήθελε να «καταστρέψει την Αμερική και να ξεθάψει την Marilyn Monroe από τον τάφο της στο LA».

Παρόλο που ο ίδιος εξήγησε στους αξιωματικούς της υπηρεσίας μετανάστευσης ότι το «να καταστρέψω» σημαίνει στην αγγλική αργκό «να κάνω ξέφρενο πάρτι» και ότι η παρατήρηση σχετικά με την Μονρόε ήταν απλά ένα κακόγουστο αστείο, αυτό δεν σταμάτησε τους συνοριακούς υπαλλήλους από το να κάνουν εξονυχιστική έρευνα στις βαλίτσες του ζευγαριού ψάχνοντας για φτυάρια. Όμως εγώ δεν τουίταρα τίποτα για καταστροφή της Αμερικής ή για εκταφή νεκρών αστέρων του κινηματογράφου. Απλώς έφτασα στο αεροδρόμιο της Minneapolis με μια κιθάρα, όπως χιλιάδες άλλοι άνθρωποι που φθάνουν στις ΗΠΑ με μουσικά όργανα κάθε χρόνο.

Είναι πολύ ναρκισσιστικό να υποθέσω ότι δύο αναρτήσεις μου σε blog -μία για το ότι δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής του Ομπάμα και άλλη μία για τη χρήση των τηλεκατευθυνόμενων πολεμικών αεροσκαφών- με έβαλαν σε μπελάδες; Ή ίσως ότι, για οποιονδήποτε λόγο, είχαν διαβάσει τα emails που έστειλα στα μπαρ με τα οποία είχα κανονίσει συναυλίες; Αυτό μπορεί να μοιάζει λίγο τραβηγμένο και άσκοπο, αλλά μετά τις αποκαλύψεις του Edward Snowden για το σύστημα κατασκοπείας PRISM, είναι σαφές ότι θα κάνουν τα πάντα για να προστατεύσουν τη χώρα τους από την απειλή τέτοιων φαύλων στοιχείων, όπως ενός ερασιτέχνη Γερμανού μουσικού με μια κιθάρα και ένα πάσο για το λεωφορείο.