Η Ζωή των Gangsta του Μπρούκλιν σε Εικόνες Από τη Δεκαετία του 2000

Η καριέρα του φωτογράφου Boogie είναι τόσο ξεχωριστή όσο και οι φωτογραφίες του. Είναι γνωστός για τη φωτογράφιση αθλητών όπως ο Ολυμπιονίκης σπρίντερ Usain Bolt και ο αστέρας του ποδοσφαίρου Mario Balotelli, για μεγάλες εταιρείες όπως οι Puma και Nike, αλλά έχει επίσης εκδώσει έξι μονογραφίες που εστιάζουν στη σκληρή κουλτούρα του δρόμου, πόλεων όπως το Σάο Πάολο και το Βελιγράδι.

Ο Boogie γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βελιγράδι, ανάμεσα σε φωτογραφικές μηχανές. Ο πατέρας και ο παππούς του ήταν και οι δύο ερασιτέχνες φωτογράφοι. Δεν ενδιαφερόταν για την τέχνη προτού η χώρα του βυθιστεί στο χάος του πολέμου τη δεκαετία του '90. Τότε, η φωτογραφία τον βοήθησε να πάρει αποστάσεις από την κόλαση γύρω του. Το γεγονός ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας της αναταραχής στη Σερβία θεωρεί ότι ήταν ο καταλύτης που καθόρισε το αντικείμενο που εξακολουθεί να εξερευνά σε όλη την καριέρα του, η οποία προκάλεσε αντιδράσεις όταν άρχισε να φωτογραφίζει στο Μπρούκλιν.

Το 1998, ο Boogie κέρδισε στην κλήρωση πράσινης κάρτας και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Έκανε κάθε είδους παράξενη δουλειά για να επιζήσει, ενώ παράλληλα φωτογράφιζε. Μέσω μιας τυχαίας συνάντησης, ορισμένα μέλη συμμορίας στο Bed-Stuy του ζήτησαν να τραβήξει φωτογραφίες τους ενώ κρατούσαν όπλα, οδηγώντας τον έτσι σε μερικές από τις πιο σκληρές γειτονιές της Νέας Υόρκης. Το It's All Good, η πρώτη μονογραφία του που δημοσιεύθηκε το 2006, ήταν το αποτέλεσμα. Το βιβλίο περιλαμβάνει φωτογραφίες μελών των Latin Kings και άλλων συμμοριών, καθώς επίσης και εμπόρων ναρκωτικών, χρηστών ναρκωτικών και περιθωριοποιημένων ανθρώπων κολλημένων στην εξαθλίωση. Αλλά αντίθετα από τον μέσο φωτογράφο δρόμου που τραβάει φωτογραφίες χωρίς να γνωρίζει το θέμα του, ο Boogie είναι ένας ντοκιμαντερίστας ο οποίος μπαίνει ενεργά στις ζωές των ανθρώπων που φωτογραφίζει, κερδίζει την εμπιστοσύνη τους και αποκτά πρόσβαση στα σπίτια και τα κρησφύγετά τους.

«Ο κόσμος λέει πάντα ότι δεν θα έπρεπε να περνάς ορισμένες γραμμές, αλλά όσο βαθύτερα πας, τόσο καλύτερες φωτογραφίες τραβάς και κανένας δεν μπορεί να σου πει πού βρίσκονται αυτές οι γραμμές» μας είπε. «Έπειτα, ξαφνικά, βρίσκεσαι στη μέση της τρέλας και το όλο πράγμα γίνεται πολύ ενδιαφέρον».

Την ίδια ώρα, λέει, «νομίζω ότι οι φωτογραφίες μου δείχνουν πως δεν υπάρχει τίποτα λαμπερό σε οποιαδήποτε από αυτές τις μαλακίες».

Ο εκδοτικός οίκος powerHouse Books εκδίδει τώρα μια ενημερωμένη έκδοση του It's All Good, για τη δέκατη επέτειο από την κυκλοφορία του, στην οποία περιλαμβάνεται μια ποικιλία φωτογραφιών που δεν μπήκαν στην αρχική έκδοση. Μίλήσαμε με τον Boogie ο οποίος σχολίασε μερικές από τις πιο προκλητικές φωτογραφίες της ενημερωμένης συλλογής.

Bedford-Stuyvesant, Μπρούκλιν, 2004

Αυτή η επαναληπτική καραμπίνα, με το παρατσούκλι «Ο Εξολοθρευτής» παρουσιάζεται με τις μπαντάνες μελών της συμμορίας των Blood να την καλύπτουν. Νομίζω ότι οι φωτογραφίες μου δείχνουν ότι δεν υπάρχει τίποτα λαμπερό σε οποιαδήποτε από αυτές τις μαλακίες. Ακόμη και στις ταινίες προσπαθούν να δώσουν αίγλη στο θέμα των συμμοριών. Νομίζω ότι είναι σκληρό και σκατένιο που ο κόσμος πεθαίνει για 20 δολάρια.

Bedford-Stuyvesant, Μπρούκλιν, 2006

Μετά την κυκλοφορία της πρώτης έκδοσης του It's All Good, το πήγα στους γκάνγκστερ και το αγάπησαν. Με πήγαν σε μερικά ασφαλή σπίτια και μου έδειξαν κάθε είδους πράγματα. Όταν είπα «ρε παιδιά, τα χρειαζόμουν αυτά για το βιβλίο μου, τι στο διάβολο, γιατί μου τα δείχνετε τώρα;», απάντησαν «φίλε, θα μπορούσες να μας είχες βάλει όλους στη φυλακή. Τώρα μπορείς να τα δεις όλα». Άρχισα να φωτογραφίζω γύρω στο 2003 και ολοκλήρωσα το It's All Good γύρω στο 2006, οπότε μερικές από τις φωτογραφίες που προστέθηκαν σε αυτή την ενημερωμένη επετειακή έκδοση, τραβήχτηκαν μετά την πρώτη κυκλοφορία του.

Όταν τελείωσα με το άλμπουμ, συνέχισα να πηγαίνω στο γκέτο και πήγα στα μέλη των συμμοριών για να τους δώσω το βιβλίο. Ήταν πραγματικά χαρούμενοι, αλλά είδα ότι τίποτα δεν αλλάζει και φαίνεται ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ.

Bedford-Stuyvesant, Μπρούκλιν, 2003

Θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα στο Bed-Stuy. Τριγύριζα. Ένας λευκός με μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι και την τσάντα για τους φακούς μου. Καθώς περπατάω κάτι τύποι από την άλλη πλευρά του δρόμου μου λένε «γεια σου φίλε, έλα εδώ» και αρχίζουμε να μιλάμε. Υποθέτω ότι έπαιξε ρόλο η προφορά μου –δεν ακούγομαι σαν κάποιος που μισούν–, πάντως δέκα μέρες αργότερα μου είπαν «γεια σου Boogie, θα ήθελες να μας φωτογραφήσεις με τα όπλα;». Δεν πίστευα ότι συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ήταν φανταστικό.

Bushwick, Μπρούκλιν, 2005

Αυτό είναι μια προειδοποίηση από τους Latin Kings σε ένα καρφί. Άκουσα ότι αργότερα τον σκότωσαν τον τύπο. Όταν πας σε αυτές τις γειτονιές, συνειδητοποιείς ότι πιθανώς τουλάχιστον το 50% των ανθρώπων που ζουν εκεί έχουν σχέση με τα ναρκωτικά. Είναι έμποροι ή πρεζάκια ή πρώην έμποροι και πρώην πρεζάκια. Πολλοί πρώην κατάδικοι επίσης.

Εγκαταλελειμμένο πάρκινγκ, Bedford-Stuyvesant, Μπρούκλιν, 2003

Αγαπώ τα πίτμπουλ, αλλά ένα από τα χειρότερα πράγματα που είδα ενώ φωτογράφιζα ήταν ένα πιτμπουλ να σκοτώνει μια γάτα. Ακόμη και σήμερα όταν το σκέφτομαι, θέλω να κάνω εμετό. Δεν μπορούσα να το βγάλω από το κεφάλι μου για χρόνια. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί, αλλά φωτογραφίζω πολλούς σκύλους.

Bedford-Stuyvesant, 2006

Όπλα, χρήματα και ναρκωτικά – και πολλά μάλιστα. Στην πραγματικότητα δεν μπορείς να σχεδιάσεις αυτά τα πράγματα, τύπου «θα πάω σε αυτό το γκέτο και θα τραβήξω φωτογραφίες ανθρώπων με όπλα». Δεν γίνεται έτσι, είναι αδύνατον. Ένα πράγμα που με εξέπληξε ήταν το πόσα χρήματα έβγαζαν στην πραγματικότητα. Πιθανώς θα κέρδιζαν περισσότερα δουλεύοντας στα McDonald's αντί να πουλάνε ναρκωτικά στο δρόμο. Μόνο όσοι βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία έβγαζαν καλά λεφτά. Αυτά τα παιδιά σκοτώνουν το ένα το άλλο για 20 δολάρια.

Bedford-Stuyvesant, Μπρούκλιν, 2003

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που μέλη συμμορίας με προσκάλεσαν να τραβήξω φωτογραφίες τους με όπλα. Ήταν τρελό. Τρέχαμε γύρω-γύρω στους διαδρόμους με τα όπλα, γεμάτα όπλα που με συμάδευαν στο πρόσωπο. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνη τη νύχτα, αλλά την επόμενη μέρα επέστρεψα για να τραβήξω περισσότερες εικόνες. Απαιτείται χρόνος για να υπάρξει εμπιστοσύνη. Για παράδειγμα, έχω φωτογραφίες με το πρόσωπο και το όπλο στην ίδια λήψη, αλλά δεν τις χρησιμοποίησα στο βιβλίο. Ποτέ δεν ήθελα να προκαλέσω πρόβλημα σε κάποιον. Δεν θα το έκανα ποτέ.

Bushwick, Μπρούκλιν, 2004

Έκανα μπέιμπι σίτινγκ όταν η μαμά τους πήγε να αγοράσει ναρκωτικά. Σήμερα βρίσκονται σε ανάδοχες οικογένειες. Αυτοί οι χρήστες ναρκωτικών ζουν με προνοιακά επιδόματα και έχουν παιδιά που τα ταΐζουν σκατά ώστε τα υπόλοιπα χρήματα να τα ξοδεύουν σε ναρκωτικά. Κλέβουν, βουτάνε πράγματα από μαγαζιά, πουλάνε και αγοράζουν ναρκωτικά. Είναι τρελό και είμαι βέβαιος ότι τα πράγματα δεν είναι καλύτερα τώρα. Στο είδος της φωτογραφίας που ασχολούμαι, η σκέψη είναι ο εχθρός. Εάν αρχίσεις να σκέφτεσαι πάρα πολύ, θα χάσεις το στιγμιότυπο. Απλώς αντιδρώ και φωτογραφίζω. Συνήθως η πρώτη είναι η καλύτερη.

Bushwick,Μπρούκλιν, 2005

Είναι 23ετών. Θυμάμαι την πρώτη φορά που τράβηξα φωτογραφίες αυτού του κοριτσιού, είπα «γιατί στο διάβολο χρειάζομαι αυτό το πράγμα στη ζωή μου;». Στεκόμουν στην μπανιέρα καθώς εκείνη βάραγε ένεση. Όταν έβγαζα φωτογραφίες ήταν καλά, γιατί μπορώ να αποστασιοποιηθώ. Είναι όλα καλά και έπειτα ξαφνικά λέω «τι στο διάβολο;». Αλλά επέστρεψα ξανά και συνέχισα να βγάζω φωτογραφίες. Ευχαριστώ τον Θεό που δημιουργήθηκε αυτό το βιβλίο.