H Mέρα που Παραλίγο να με Πατήσει Ένας Ευγενικός και Μόνος Καουμπόι

Κείμενο: Αντώνης Ντινιακός

Πάνε κάμποσα χρόνια από εκείνο το πρωινό στο Μεταξουργείο - είχα μόλις ολοκληρώσει μια συνέντευξη σε ένα μικρό καφέ της περιοχής και ετοιμαζόμουν να επιστρέψω στο γραφείο. Ανοίγοντας την πόρτα του καταστήματος, σκόρπιες στάλες προσγειώθηκαν στο πρόσωπό μου. Έριξα μια πεταχτή ματιά στον ουρανό - στο πρόσωπο μου είχε ζωγραφιστεί η έκφραση του ανθρώπου που ετοιμάζεται να δεχθεί φτυαριά στο σαγόνι. Δυο κατάρες μετά, ξεσπά μια άνευ προηγουμένου μπόρα. Ο κόσμος τρέχει να προφυλαχτεί όπως-όπως, κόρνες ουρλιάζουν φάλτσα, καταστηματάρχες τσαλαβουτούν στα νερά να σώσουν την πραμάτεια τους, επικρατεί ο χαρακτηριστικός αναβρασμός μιας απρόσμενης βροχής. Μέχρι να φτάσω στο μηχανάκι, έχω τόσο νερό πάνω μου που μπορώ άνετα να υδροδοτήσω γεννήτρια ρεύματος στον Αμαζόνιο. Ανεβαίνω με βαριά καρδιά στη σέλα και βάζω μπρος. Βλέπω οριακά μέσα από το κράνος. Κάνω, δειλά-δειλά, μερικά μέτρα, όμως η οδήγηση δεν είναι εύκολη υπόθεση όταν από τον σβέρκο σου λείπει μονάχα η κιβωτός του Νώε.

Στο δρόμο όλοι επιδίδονται σε ένα καταβροχθιστικό death race - οδηγοί βρίζουν ο ένας τον άλλον, φλας αναβοσβήνουν μανιασμένα, λακκούβες σε μέγεθος μαζικού τάφου έχουν δημιουργήσει τεράστιες λίμνες με σπάνια βιοποικιλότητα. Μέσα σε αυτό το υπέροχο χάος, η λογική επιβάλει να περιμένω να κοπάσει η μπόρα. Εν τέλει, η λογική μένει στο Μεταξουργείο και συνεχίζω μόνος, σίγουρος πως θα πραγματώσω το φιλόδοξο σχέδιό μου και θα φτάσω κάποτε στον προορισμό μου, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες. Κάνω κάμποσες μανούβρες για να ξεφύγω από το ατελείωτο tetris αυτοκινήτων, όταν ξαφνικά βλέπω μια μικρή διέξοδο - χωράω. Ανοίγω το γκάζι για να προλάβω. Έπειτα από αυτό το στενό ακολουθεί η λεωφόρος Πειραιώς. Δεν προσέχω όμως κάτι εξόχως σημαντικό -στη δεξιά πλευρά του δρόμου υπάρχει ένα μεγάλο κόκκινο σήμα με τέσσερα γράμματα: S T O P. Το διερχόμενο αυτοκίνητο που έχει προτεραιότητα, πηγαίνει, λόγω της βροχής, με χαμηλή ταχύτητα. Έτσι, όταν αντιλαμβάνεται πως ξαφνικά μπροστά του βρίσκεται ένα μηχανάκι, προλαβαίνει να σταματήσει εγκαίρως. Εγώ πάλι πλακώνομαι στα φρένα και πανικόβλητος γυρίζω να δω τι έχει συμβεί. Αγνοώ πως προκειμένου να ξεφύγω από τα πλημμυρισμένα στενά του Μεταξουργείου, έχω κάνει ένα ασυγχώρητο οδηγικό λάθος.

Αίφνης, ανοίγει το αριστερό παράθυρο του αυτοκινήτου. Μια κάτασπρη χαρακτηριστική κουπ ξεπροβάλει και μου πετά: «Πού πας, βρε φίλε;». Ξαφνιάζομαι - μισό λεπτό, κάπου τον ξέρω αυτόν τον τύπο: είναι ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Το φευγαλέο αίσθημα πανικού και οργής έχει μετατραπεί μέσα σε λίγα δεύτερα σε ενθουσιασμό. «Γεια σου Λούκι», φωνάζω αλαφιασμένος μέσα από το κράνος, αλλά πού να με ακούσει. Νομίζει πως ζητάω και τα ρέστα έτσι όπως κουνάω τα χέρια μου σαν μαριονέτα. Όμως, εγώ γελάω υστερικά. Εκείνος πάλι μου δείχνει το STOP - ζητάω αμέσως συγνώμη και, ευτυχισμένος που παραλίγο να με πατήσει ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, φεύγω για να μοιραστώ το περιστατικό με τους συναδέλφους μου στο γραφείο.

Όλοι συμπαθούσαμε τον «Λούκι» -μπορεί να μην ανήκε στη γενιά μας, αλλά τον αγαπήσαμε μέσα από τους γονείς και τους μπαρμπάδες μας. Κρίμα, που ο θάνατός του αποτελεί σήμερα μια ακόμα ευκαιρία για μικρότητες, διχασμούς και πολιτικά τερτίπια. Κρίμα, που δεν μπορούμε να αποχαιρετήσουμε ούτε τους φτωχούς και μόνους καουμπόηδες, χωρίς ενοχές. Χωρίς να εργαλοποιούμε τον θάνατο ενός καλλιτέχνη, ο οποίος με τα τραγούδια φρόντισε μιλήσει για τα πιο σοβαρά θέματα με τον πιο γλυκό και ανάλαφρο τρόπο.

Την Πέμπτη (9/2) εκατοντάδες άνθρωποι πέρασαν από την οδό Ακαδήμου - άνθρωποι κάθε ηλικίας, φίλοι, γνωστοί, θαυμαστές, άγνωστοι, περαστικοί έσπευσαν για το τελευταίο αντίο μαγκωμένοι. Για πολλούς δεν πέθανε μονάχα ένας αγαπητός τραγουδοποιός, αλλά κι ένα κομμάτι της νιότης τους. Θρηνούν σιωπηλοί, μακριά από μαρμαρένια αλώνια των κοινωνικών δικτύων όπου ακόμα και ο θάνατος μετατρέπεται σε πεδίο ανέξοδων εντάσεων. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ανήκει πια στις αναμνήσεις όσων τον αγαπούσαν. Και εκεί θα ζει τα χρόνια που θα 'ρθουν.

Περισσότερα από το VICE

«Ηρέμησε Αγόρι μου, Ούτε Εμείς σε Θέλουμε» - Η Ιστορία Ενός Ι5 Ψυχολογικού στον Ελληνικό Στρατό

H Ιστορία του Κωνσταντίνου Πάσσαρη, του πιο Σκληρού Κακοποιού της Ελλάδας

H Γενιά του 2000 Δεν Γουστάρει Αλκοόλ και Ναρκωτικά