Τι Είδαμε και τι Ακούσαμε την Τελευταία Μέρα του Athens Video Art Festival

Χθες ήταν η τελευταία μέρα του Athens Video Art Festival και το VICE ήταν εκεί, τόσο για να παρακολουθήσει τις προβολές, εκθέσεις, παραστατικές δράσεις και ομιλίες του, όσο και τα αντιφατικά του live acts - μιας και μετά τουςNonotak, τον Hauschka και τον Philip Sterns κ.ά., το φεστιβάλ κλήθηκε να κλείσει οΜιχάλης Ρακιντζής, τον οποίο το site του AVAF αναφέρει ως «ιδρυτή της ελληνικής dubstep», τρολάροντάς με.

Φτάσαμε εκεί γύρω στις 8, όταν δηλαδή τα πράγματα ήταν ακόμα πολύ χαλαρά. Συνομιλήσαμε λίγο με τις curators Ιφιγένεια και Ιωάννα (τα "χρυσά κορίτσια" μας δεν κατάφεραν να έρθουν έμαθα -μόνο μία εκ των τριών- και πολύ λυπήθηκα) και μετά αρχίσαμε να επεξεργαζόμαστε ένα-ένα τα installations. Προσωπικά, ξεχώρισα εκείνο του Zimoun (βλ. "80 prepared dc-motors, cotton balls, cardboard boxes", το οποίο ο ίδιος περιγράφει ως «έναν στατικό ήχο αρχιτεκτονικής»). Κάθε κιβώτιο της κατασκευής έχει ένα μικρό dc κινητήρα ο οποίος προκαλεί την κίνηση στις μπάλες από βαμβάκι που χτυπάνε στις επιφάνειες των κιβωτίων, και κάπως έτσι δημιουργούν «μια επίμονη αίσθηση εισόδου σε κάτι οργανικό, αν και μηχανοποιημένο».

Και φυσικά αυτό των Nonotak ("DAYDREAM"), οι οποίοι παίζουν με την ταχύτητα και την λάμψη του φωτός σε συνδυασμό με την ηχητική των ηχητικών κυμάτων. Των επιβλητικών ηχητικών κυμάτων, ευχαριστούμε Nonotak, γι 'αυτό το μικρό διάλειμμα από την πραγματικότητα.

Στη συνέχεια, και ενώ ο κόσμος άρχισε να γίνεται όλο και περισσότερος, ξεναγηθήκαμε και στους υπόλοιπους χώρους, παρακολουθήσαμε μια ενδιαφέρουσα προβολή, στην διάρκεια της οποίας επικράτησε πρωτόγνωρη ησυχία. Μετά, βρεθήκαμε σ΄έναν χώρο όπου πολλά άτομα μαζί συνεργάζονταν προκειμένου να δημιουργήσουν σχήματα στα φώτα που τους περίκλειαν. Το έργο είναι του Βέλγου Michael Verlinder και έχει τον τίτλο "Vision Nocturne".

Στο πατάρι του ίδιου χώρου, συναντήσαμε επίσης πολλά και διαφορετικά installations, με προσωπικό αγαπημένο αυτό με το βίντεο στο οποίο ένα αυτοκίνητο σέρνει ένα μικρόφωνο - έργο ("0.05RPM") του Karl Salzmann από την Αυστρία. Οι συνειρμοί μου την στιγμή που το παρακολουθούσα περιορίστηκαν στους "σκληρούς ήχους της πόλης" και άλλα τέτοια γλυκανάλατα, ο καλλιτέχνης όμως είχε κατά νου το field recording και το Musique Concrete, καθώς και την ηχητική και την αντίληψη γενικότερα - και πιθανότατα να μην τον ενδιαφέρουν καθόλου οι ποιητικές ανησυχίες μου. Ας είναι.

Γενικότερα είδαμε και ακούσαμε πολύ όμορφα πράγματα χθες βράδυ στον χώρο της Τεχνόπολης, με αποκορύφωμα φυσικά το live του Μιχάλη Ρακιντζή σε συνεργασία με τον VJ Codec (βλ. νικητή του διαγωνισμού VJ Torna 2013, παρακαλώ - και καθόλου τυχαία, μια ματιά στις προβολές που συνόδευαν το live θα σε πείσει). Και τώρα τι να πρωτοπώ. Όχι, απλώς, η αίθουσα έσφυζε από κόσμο, έσφυζε από κόσμο που ήξερε όλους τους στίχους απ' έξω. Όλους. Τους στίχους. Απ' έξω. Και τους τραγουδούσε σε κάθε κομμάττι. Highlight του live όταν ο Μιχάλης φόρεσε το προχώ τζακέτ της φωτογραφίας -δια χειρός της ανερχόμενης σχεδιάστριας Όλγας Ευαγγελίδου- και, αστειευόμενος, το χαρακτήρισε «…και κάπως γουροβιζιονικό». Στα δε χιτς, επικράτησε ο κακός χαμός. Α, ναι. Και λύθηκε και το μυστήριο πέρι "dubstep". Μιας και η ενορχήστρωση των κομματιών δεν ήταν η γνώριμη. Αλλά ήταν "hardstyle", όπως είπε κι ο Μιχάλης. Στην κιθάρα ο Μάνος Μανουσέλης και στο μπάσο ο Τέρρυ Μαυρίδης. Να το πούμε κι αυτό. Όπως επίσης να πούμε ότι το 10ο Athens Video Art Festival κατάφερε πραγματικά να πετύχει τον φετινό σκοπό του -να ενώσει δηλαδή τα άκρα-, με μεγάλη επιτυχία.

Το πολύ συγκεκριμένο με το εντελώς αφαιρετικό, το ρεαλιστικό με το σουρεαλιστικό, το παλιό με το καινούριο. Τον Πουφ με την dubstep.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.