Πήγα σε Έναν Ισλαμικό Εξορκισμό

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK

.

Όταν ήμουν στο κολέγιο, κάθε πρωί που ξυπνούσα έβρισκα το χαλάκι στην εξώπορτά μου καλυμμένο με φυλλάδια. Κατά κύριο λόγο αφορούσαν μέρη όπου μπορούσες να βρεις φθηνά αλκοολούχα σφηνάκια ζελέ ή πάμφθηνες φτερούγες κοτόπουλου ή ελεύθερη είσοδο για τις κυρίες-δηλαδή τα συνηθισμένα. Ωστόσο μια στο τόσο, μεταξύ των φυλλαδίων που προωθούσαν δραστηριότητες κακές για τη γενικότερη ευημερία μου, θα υπήρχε και το περίεργο φυλλάδιο για τις «ισλαμικές υπηρεσίες εξορκισμού τζίνι»

Τα τζίνι είναι υπερφυσικά όντα που αναφέρονται τακτικά στο Κοράνι, οντότητες φτιαγμένες από άκαπνη «καίουσα φωτιά» που λέγεται ότι είναι ικανά να κατοικούν μέσα σε ανθρώπινους ξενιστές. Υποθετικά έχουν ελεύθερη βούληση, που σημαίνει-όπως και οι άνθρωποι- μπορούν να αποφασίσουν εάν θέλουν να είναι ουδέτερα, ή καλά ή διαβολικά καθάρματα, που περιπλανιούνται τριγύρω, συνεχώς ενώ καίγονται, ψιθυρίζοντας στα αυτιά και οδηγώντας τις καλοπροαίρετες ψυχές στην καταστροφή.

Ακολουθήστε το VICE στην καινούρια μας σελίδα στο Facebook.

Ο εξορκισμός τζίνι, όπως μπορεί να έχετε μαντέψετε, περιλαμβάνει την βίαιη εξαγωγή αυτών των φαντασμάτων από το ανθρώπινο σώμα- κάτι που μου φάνηκε αρκετά βαρύ για να γίνεται στην καρδιά των βρετανικών προαστίων.

Εκείνη την εποχή έβλεπα αυτά τα φυλλάδια ως κάτι λίγο περισσότερο από μια ενδιαφέρουσα πολιτιστική εκκεντρικότητα: υπηρεσίες εξορκισμού δαιμόνων που προσφέρονταν μαζί με διαφημιστικό υλικό του τοπικού συμβούλου του Εργατικού Κόμματος. Όμως όταν τα ξανασκέφτομαι σήμερα, λίγα χρόνια αργότερα, συνειδητοποιώ ότι θα πρέπει να υλοποιούνταν ένας σταθερός αριθμός εξορκισμών για να αποστέλλονταν επανειλημμένως τα φυλλάδια.

Όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο κεντριζόταν το ενδιαφέρον μου. Ήθελα να ξέρω εάν αυτές οι τελετές γίνονταν σε όλη τη Βρετανία ή απλώς εγώ είχα την τύχη να ζω δίπλα σε έναν εξορκιστή. Οπότε έθεσα το ερώτημα στο διαδίκτυο. Αποδείχθηκε ότι οι εξορκισμοί τζίνι γίνονται από τη μία έως την άλλη άκρη της χώρας, από μητροπολιτικές περιοχές με πολυάριθμες μουσουλμανικές κοινότητες έως τις μικρές πόλεις με συντριπτική πλειοψηφία χριστιανών όπως το Bicester στο Oxfordshire.

Φυσικά δεν θα μπορούσα να προσπεράσω την ευκαιρία να παρακολουθήσω έναν πραγματικό εξορκισμό, οπότε ήρθα σε επαφή με ένα ζευγάρι εξορκιστών τζίνι για να ρωτήσω εάν μπορούσα να παρακολουθήσω μια συνεδρία.

Η πλειοψηφία των εξορκιστών δεν ήθελαν να έχουν κάποιον παρατηρητή εν ώρα εργασίας, επειδή υποθέτω σκέφτηκαν ότι θα έπαιρνα στο ψιλό ή θα έγραφα κάτι που θα τους εξέθετε, στηλιτεύοντας τις υπηρεσίες τους ως τη δουλειά απατεώνων που εκμεταλλεύονται τη θρησκευτική μυθολογία. Όμως δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Εάν κάποιος πραγματικά πιστεύει ότι εξόρκισαν το κακό από το σώμα του και λόγω αυτού ωφελείται συνολικά, ποιος είμαι εγώ που θα κρίνει την επιλογή του να πληρώσει για ένα πνευματικό ψευδοφάρμακο; Απλώς ήθελα να δω πως είναι στην πραγματικότητα οι σύγχρονοι εξορκισμοί.

Ευτυχώς, ο Arif Malik εξορκιστής με έδρα τη Γλασκώβη συμφώνησε να μου επιτρέψει να τον παρακολουθήσω, παρόλο που αρχικά ήθελε να περάσω ένα τεστ για να δει εάν και προσωπικά είχα καταληφθεί από κάποιο τζίνι. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, αλλά σκέφτηκα ότι δεν θα μου έκανε και τόσο κακό, οπότε συμφώνησα.

Στο πλαίσιο του τεστ έπρεπε να ακούσω για μισή ώρα και σε ηχογράφηση τον Arif να ψέλνει για να δούμε εάν έβλεπα κάποια οράματα. Στα μισά της διαδικασίας, πιθανώς λόγω της μελωδικής φύσης των ψαλμωδιών ή επειδή δεν μπορώ να συγκεντρωθώ και να παρακολουθήσω για μισή ώρα το ίδιο πράγμα, το σώμα μου παραδόθηκε και αποφάσισε να πέσει για ύπνο.

Είδα κάτι πολύ περίεργα όνειρα, αλλά κανένα από αυτά δεν σήμαινε πως με είχε καταλάβει τζίνι, σύμφωνα με τον Arif. Απογοητεύτηκα γιατί θα ήθελα να έχω εμπειρία εξορκισμού από πρώτο χέρι. Ωστόσο κι αυτό έσπασε τον πάγο και μου άνοιξε το δρόμο για να πάρω πρόσκληση και να παρακολουθήσω τον Arif εν ώρα δράσης.

Το πρόβλημα ήταν ότι οι πελάτες του Arif έχουν την τάση να θέλουν οι εξορκισμοί τους να γίνονται ιδιωτικά-κατανοητό, εάν σκεφτεί κανείς ότι δεν είσαι και στα καλύτερά σου ενώ ένας και καιγόμενος δαίμονας βγαίνει βίαια έξω από το σώμα σου. Επίσης πληρώνουν 345 ευρώ για να έχουν αυτό το προνόμιο, οπότε είναι φυσικό ο Arif να μην θέλει να κάνει κάτι που θα τους τρομάξει.

«Γιατί δεν φέρνεις έναν φίλο σου;» ρώτησε. «Μπορώ να κάνω το τεστ για το τζίνι σε εκείνον. Εάν έχει καταληφθεί από κάποιο, τότε μπορώ να το ξορκίσω».

Αυτό ήταν καλή ιδέα, αλλά μένω πολλά χιλιόμετρα από τη Γλασκώβη και το να πείσω κάποιον να ταξιδέψει τρεις ώρες με το τρένο για να γίνει αντικείμενο ενός εξορκισμού θα αποδεικνυόταν δύσκολο. «Βεβαίως» του είπα.

Σύντομα ανακάλυψα ότι είχα δίκιο: Κανένας από όσους ρώτησα δεν ήταν μέσα. Ακόμα και οι πιο φανατικοί αθεϊστές που ξέρω δεν ήθελαν να τους ξορκίσουν τα οποία διαβολικά πνεύματα από τα σώματά τους για να γελάσουμε. Έτσι ανάρτησα μια αγγελία στο Gumtree λέγοντας ότι χρειαζόμουν κάποιον να συμμετάσχει σε μια «συνεδρία εναλλακτικής θεραπείας». Σκέφτηκα να πω στον εθελοντή την πραγματική φύση της αποστολής που τον καλούσα να φέρει εις πέρας, αφού απαντούσε.

Οι περισσότεροι που απάντησαν έπαιρναν δρόμο μόλις ανέφερα τη λέξη «εξορκισμός» αλλά τελικά βρήκα ένα νεαρό που είχε παρατήσει το κολέγιο, τον Emille που ήταν μέσα. Έτσι του έκλεισα εισιτήριο τρένου από τη Γλασκώβη και άρχισα να προετοιμάζομαι πνευματικά για ένα απόγευμα με ουρλιαχτά και εκτοξευόμενους εμετούς.

Υπέθεσα ότι ο εξορκισμός θα γινόταν κάπου κοντά στο Pollockshields, την καρδιά της μουσουλμανικής κοινότητας στη Γλασκώβη. Αντί αυτού, όταν έφθασα, ανακάλυψα ότι η διεύθυνση που μου είχαν δώσει ήταν ενός ινστιτούτου αισθητικής στην περιοχή Whiteinch. Δεν ήθελα να ρωτήσω κάποια από τις μανικιουρίστες εάν είχε κάνει επίσης εξορκισμό, έτσι για να σιγουρευτώ ότι δεν ήμουν στο λάθος μέρος, οπότε τηλεφώνησα στον Arif για να διπλοτσεκάρω.

«Ναι, στο σωστό μέρος είσαι» μου είπε. «Έλα μέσα και βολέψου. Θα είμαι μαζί σου σε λίγο».

Πήγαμε στην πίσω πλευρά του μαγαζιού μαζί με τη σύζυγο του Arif που με ευγένεια μας προσέφερε τσάι και μπισκότα. Το δωμάτιο εξορκισμού έμοιαζε κάτι μεταξύ οδοντιατρείου και μέσου όρου γραφείου σε ισόγειο. Οι τοίχοι ήταν γυμνοί, εκτός από ένα μικρό, μπλε διακοσμητικό που κρεμόταν στη μια γωνία του τοίχου και ένα κάδο επικίνδυνων βιολογικών αποβλήτων στη γωνία. Αργότερα έμαθα ότι αυτό ήταν εκεί επειδή ο Arif στο ίδιο μέρος λειτουργεί και μια κλινική hijama, ένα είδος αραβικής θεραπείας που περιλαμβάνει τομές στο ανθρώπινο δέρμα προκειμένου να βγαίνει έξω το «κακό αίμα» μέσω κενών που δημιουργούνται από μικρές βεντούζες.

Ο Arif ξεπρόβαλλε από τη γωνία πέντε λεπτά αργότερα και μας συστήθηκε. Φαινόταν άνετος και καταδεκτικός τύπος. Με ρώτησα εάν είχα καλό ταξίδι και έπειτα η συζήτηση πήγε στη δουλειά των εξορκισμών.

«Έχεις πελάτες και εκτός των μουσουλμάνων;» τον ρώτησα, εν μέρει αναφερόμενος στον Emille, και από την άλλη αναφερόμενος στο ότι εάν δεν είχε δεν μπορούσα να καταλάβω πώς η επιχείρησή του μπορούσε να ανθεί σε μια περιοχή γεμάτη λευκούς. «Δουλεύω τόσο με μουσουλμάνους όσο και με μη μουσουλμάνους» μου είπε. «Όλο και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν τις εναλλακτικές θεραπείες».

Αμέσως έσπευσε να διαφοροποιηθεί από άλλους πνευματιστές θεραπευτές οι οποίοι ειδικεύονται στον εξορκισμό τζίνι, υπογραμμίζοντας ότι ενώ άλλοι θα συνομιλήσουν με το τζίνι πριν από τον εξορκισμό, αρνείται να διαπραγματευτεί.

«Δουλειά μου είναι να τα βγάλω από μέσα σου όχι να πιάσω κουβέντα μαζί τους» μου είπε.

Αφού συζητήσαμε τα συν και τα πλην του εξορκισμού τζίνι για αρκετή ώρα, ο Arif μας προετοίμασε για αυτό που θα ακολουθούσε. «Θα κάνω ένα σύντομο τεστ για να δω εάν έχεις πνεύματα τα οποία πρέπει να ξορκίσουμε» είπε στον Emille. «Είναι μια απλή διαδικασία που περιλαμβάνει προσευχή».

Ο Emille ξάπλωσε σε ένα χειρουργικό κρεβάτι στη γωνία του δωματίου και ο Arif έβαλε πάνω του ένα λευκό σεντόνι, ένα μαύρο χαλάκι προσευχής και μερικές χάντρες. Στα αυτιά του Emille είχε βάλει ακουστικά από όπου ακούγονταν ισλαμικές προσευχές ενώ ο Arif έψελνε στίχους από ένα βιβλίο προσευχών. Αρχικά ο Emille ξάπλωσε εκεί με το πρόσωπό του να είναι ήρεμο, ακούγοντας τις προσευχές. Ωστόσο μετά από περίπου πέντε λεπτά, τα μάτια του άρχισαν να συσπώνται και να τρεμοπαίζουν λες και ήταν σε ύπνο REM.

Οι τρομακτικές συσπάσεις συνεχίστηκαν για περίπου 15 λεπτά. Κάποιες φορές γίνονταν πιο έντονες και άλλες υποχωρούσε η έντασή τους ελαφρώς. Μετά από λίγο, ο Emille ηρέμησε. Οι ψαλμοί συνεχίστηκαν για περίπου άλλα 20 λεπτά. Σε αυτό το σημείο ο Arif τον σήκωσε μαλακά και τον ρώτησε εάν ήταν ΟΚ.

Ο Emille φαινόταν ζαλισμένος, αλλά κατά τ'άλλα καλά.

«Θέλεις να πας στην τουαλέτα ή κάτι άλλο πριν να σε ρωτήσω τι είδες;» τον ρώτησε ο Arif. Ο Emille απάντησε ότι θα ήθελα να πάει για κατούρημα και την ώρα που έλειπε ο Arif μας είπε ότι η φάση REM σήμαινε πως υπήρχαν πολλές πιθανότητες να είναι κάποιο τζίνι παρόν.

Όταν ο Emille επέστρεψε ο Arif τον ρώτησε εάν είχε πολλά διαφορετικά πράγματα ενώ βρισκόταν σε έκσταση και συγκεκριμένα ένα μάτι, πράγμα που ο Emille είπε ότι είχε δει.

«Λοιπόν, τα καλά νέα είναι ότι δεν έχεις κάποιο τζίνι μέσα σου» του είπε ο Arif.

Η καρδιά μου σπάραξε όταν το άκουσα. Όσο χαρούμενος ήμουν για τον Emille, έκανα όλο αυτό το ταξίδι με το τρένο για να δω ζωντανά έναν εξορκισμό

«Ωστόσο είχες το κακό το μάτι»

Δεν ήμουν απολύτως σίγουρος τι ήταν το κακό το μάτι, αλλά αυτό σήμαινε ότι δεν ήταν εντελώς χάσιμο χρόνου το ταξίδι μου, πράγμα καλό τελικά.

«Σε όλους πολιτισμούς και τις θρησκείες, υπάρχει με κάποια μορφή το κακό το μάτι» εξήγησε ο Arif. «Είναι όταν κάποιος σε ματιάζει και κάνει δυσκολότερο για σένα να πετύχεις πράγματα που θα ήθελες»

«Άρα το κακό το μάτι έφυγε τώρα;» ρώτησε ο Emille.

«Ναι, το ξεφορτωθήκαμε» του είπε ο Arif.

Ο Emille φαινόταν ανακουφισμένος και εγώ επίσης. Δεν είχα καταφέρει να παρακολουθήσω έναν εξορκισμό αλλά είχα δει να διώχνεται μια κατάρα, που είναι καλύτερο από το ολότελα, υποθέτω.

Οπότε, τι αποκόμισα από αυτή την εμπειρία; Πρώτον: ακόμα και για κάποιον που δεν πιστεύει όπως εγώ, το να υποβάλλεσαι σε τεστ για την ύπαρξη τζίνι είναι στην πραγματικότητα μια πολύ περίεργη εμπειρία. Είμαι βέβαιος, εκ των υστέρων, ότι ήταν ο συνδυασμός των ψαλμών και του τρεμοπαίγματος των ματιών που με έκαναν να αναρωτηθώ κάποια πράγματα, για μια στιγμή, αλλά ήταν μια εκπληκτικά έντονη εμπειρία. Δεύτερο: παρόλο που οι πνευματιστές-θεραπευτές συχνά εμφανίζονται πρόθυμοι να πουν ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι καλά ώστε να τους χρεώσουν για τη θεραπεία τους, στην πραγματικότητα είναι πολύ δύσκολο να διαγνωστεί ότι έχεις τζίνι στο σώμα σου. Ακόμα κι όταν όλες οι ενδείξεις είναι εκεί, μπορεί απλώς να πρόκειται για το κακό το μάτι.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.