Η Μέρα που Έπαιξα Μπάσκετ με τον Γκάλη

Ας αρχίσουμε με τον ορισμό. Ο Νίκος Γκάλης μαζί με τον Γιάννη Αγγελάκα είναι για μένα οι μεγαλύτερες προσωπικότητες που ανέδειξε η Θεσσαλονίκη τη σύγχρονη εποχή. Ο Νικ έφυγε από τον Άρη το 1992, όταν ήμουν οκτώ χρονών, και η αλήθεια είναι ότι δεν τον θυμάμαι καθαρά στο παρκέ. Μεγάλωσα, όμως, φορώντας κίτρινη φανέλα με τον αριθμό 6 και τη διαφήμιση SATO στο στήθος. Ο Νίκος Γκάλης ήταν πάντα το ψηλό βουνό στο παιδικό μου υποσυνείδητο. Αγέλαστος killer, αξεπέραστος σε όλα, το πιο μυθικό πρόσωπο για την οργιώδη δεκαετία του '80 στον Βορρά. Και την πρώτη φορά που τον συνάντησα, αληθινό μπροστά μου, έπαιξα μαζί του μπάσκετ! Στην κυριολεξία! Η ιστορία ήρθε ξανά στο μυαλό μου προχθές, όταν διάβασα πως συναντήθηκε με τον Αλέξη Τσίπρα και ανακοινώθηκε ότι το όνομά του θα δοθεί στο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ.

Πρέπει να ήταν το καλοκαίρι του 1995, λίγο προτού ανακοινώσει ότι σταματά το μπάσκετ. Μπορεί και την προηγούμενη χρονιά, μικρή σημασία έχει. Είχα πάει στην κατασκήνωση που είχε ιδρύσει στο πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Στο καμπ υπήρχαν αμέτρητα γηπεδάκια μπάσκετ και παίζαμε πρωτάθλημα τα «σπιτάκια» μεταξύ μας. Θυμάμαι πιο καθαρά από ποτέ εκείνο το απόγευμα.

Ιδρώναμε τη φανέλα, ήμουν με την πλάτη στο καλάθι κι έπαιζα άμυνα στους αντιπάλους. Ξαφνικά, στο βάθος, έξω από το συρματόπλεγμα του γηπέδου, ακούστηκε μια βοή. Ήταν ο Νικ. Μαζί με μια κοπέλα κι έναν φίλο του. Τους ακολουθούσαν δεκάδες παιδιά, που ήθελαν να σκαρφαλώσουν πάνω του αλλά ταυτόχρονα δεν τον πλησίαζαν. Απλώς τον ακολουθούσαν, σαν να έπαιζε τον μαγικό αυλό. Χωρίς να καταλάβουμε πώς, ο θρυλικός Νικ μπήκε στο γήπεδο και άρχισε να περπατά προς το μέρος μας. Μου κόπηκαν τα πόδια και ξεράθηκε το στόμα μου. Φυσικά, μείναμε όλοι ακίνητοι. Είχα την αίσθηση ότι έπαιζα σε βίντεο κλιπ. Μου φάνηκε πανύψηλος, πολύ πιο μεγαλόσωμος από την εικόνα που είχα γι' αυτόν από την τηλεόραση. Φορούσε βερμούδα σηκωμένη κάπως ψηλά στη μέση και κλειστά δερμάτινα παπούτσια χωρίς κάλτσες. Είχε γυαλιά ηλίου με κορδόνι ανεβασμένα στο μέτωπο. Ένα αληθινό, αξεπέραστο βουνό.

Τότε, ένας από τους φίλους μου, ο τύπος στην παρέα που είχε τα μεγαλύτερα μπαλάκια, έκανε την υπέρβαση. Πέταξε την μπάλα προς το μέρος του Γκάλη. Η μπάλα έσκασε μία φορά στο τσιμέντο κι ύστερα αναπαύτηκε στα χέρια του. Έχω την αίσθηση ότι κι εκείνος αιφνιδιάστηκε. Νομίζω ότι ο χρόνος γύρω μας σταμάτησε. Κάπως περίπου σαν τις φορές που γίνεται πολύ μεγάλος σεισμός και ανακοινώνουν οι επιστήμονες ότι μετακινήθηκε ο άξονας της γης, επομένως σταματά για μερικά δέκατα του δευτερολέπτου ο υπολογισμός της ώρας.

Ξαφνικά, αρχίσαμε όλοι της ομάδας να φωνάζουμε «Νικ, Νικ» και ανοίξαμε τα χέρια σαν να κάναμε άμυνα. Τα παιδιά σ' αυτή την ηλικία έχουν απύθμενο θράσος. Εκείνος χαμογέλασε, χτύπησε την μπάλα στο τσιμέντο και κινήθηκε προς την μπασκέτα. What the fuck! Παίζαμε μπάσκετ με τον Γκάλη, αληθινό, ανθρωπένιο, με σάρκα και οστά και παπούτσια χωρίς κάλτσα. Τον κυκλώσαμε σαν μέλισσες, κουνούσαμε τα χέρια πάνω κάτω, ενώ εκείνος ντρίμπλαρε και πλησίαζε στο καλάθι. Άμυνα στον Γκάλη, μάγκα μου. Σκέψου το λίγο. Έκανε τρία βήματα, σηκώθηκε και άφησε την μπάλα στο καλάθι με λέι απ. Σηκώσαμε το κεφάλι στον ουρανό. Η μπάλα χτύπησε στο ταμπλό και ταρακούνησε το διχτάκι. Δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί της όσο χοροπηδούσε στο τσιμέντο. Κυκλώσαμε τον Νικ, που έκανε give-me-five με καθέναν μας ξεχωριστά. Δεν έπλυνα τα χέρια μου εκείνο το βράδυ.

Περισσότερα από το VICE

Είδαμε σε Ένα Καφενείο της Θεσσαλονίκης με Αλβανούς Μετανάστες τον Πρώτο Αγώνα της Εθνικής τους στο Euro

Οι «Κολλημένοι» Έλληνες που Ποντάρουν Ακόμα Υπέρ της Αγγλίας για την Κατάκτηση του Euro

Τα Extreme Tattoos στο Πρόσωπο που Έχουν Κάνει Έλληνες Αrtists