Μια Γυναίκα στα 27 Θεωρείται Ξοφλημένη στη Μουσική Βιομηχανία

To άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE UK.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου τρέμει και μόνο στην ιδέα της πρότασης που θα ακολουθήσει. Είμαι τραγουδοποιός και τραγουδίστρια και, ως μια καλλιτέχνης που δεν έχει γίνει ακόμα γνωστή στο ευρύ κοινό, δεν μπορώ παρά να νιώθω έναν βαθύτατο φόβο με το ότι η επόμενή μου παραδοχή ίσως οδηγήσει στην επαγγελματική μου καταδίκη. Ορίστε το λέω: Είμαι 27.

Είναι μια παραδοχή που με φοβίζει και είναι κάτι που το βλέπω να έρχεται καταπάνω μου εδώ και δέκα χρόνια, μην σας πω και από παιδί. Με περιμένει σε κάποιο σημείο του ορίζοντα, σε κάποιο σημείο μπροστά μου που όλο και πλησιάζει και μου ψιθυρίζει: Μεγαλώνεις.

Μου είναι δύσκολο να ορίσω το πώς ή το γιατί άρχισε να με ταλανίζει. Ίσως να έγινε επειδή όταν ήμουν μικρή, οι ενήλικοι πάντα είχαν έναν καλό λόγο να πουν για τις ικανότητές μου να δημιουργώ τραγούδια. Ίσως να έγινε επειδή πολλές από τις κοπέλες που είδα να γίνονται μεγάλα αστέρια, είχαν λίγο-πολύ πετύχει τον στόχο τους από τα εφηβικά τους χρόνια και σίγουρα δεν βοήθησε και το γεγονός ότι και τα μεγαλύτερα σε ηλικία celebrities που έβλεπα στα περιοδικά είχαν παραμείνει με την βοήθεια του airbrush σε μια απροσδιόριστη αγέραστη ηλικία. Ό,τι κι αν ήταν, αυτό που μου αποτυπώθηκε από μικρή ηλικία ήταν ότι στο Hollywood, αν ήσουν γυναίκα και ήθελες να τα καταφέρεις, έπρεπε να έχεις πάντα με το μέρος σου τα νιάτα. Τα δικά σου νιάτα. Αν μπορούσα να τα καταφέρω μέχρι τα 16 λοιπόν θα ήμουν οκ. Αλλά η μεγάλη μου στιγμή δεν ήρθε ποτέ.

Κατάφερα επιτέλους να μπω στο pop κύκλωμα στα 20κάτι μου. Όπως ήταν αναμενόμενο, μέσα στις αναρίθμητες συναντήσεις που οποιαδήποτε τραγουδίστρια ή ηθοποιός πρέπει να περάσει/υποστεί στην διάρκεια της καριέρας της, αντιμετώπισα και την περίφημη ερώτηση: «Και για πείτε μου, αν δεν σας πειράζει, πόσο χρονών είστε;».

Καθώς τα 21 έφυγαν και ήρθαν τα 25, παρατήρησα ότι οι αντιδράσεις στην πάντα ειλικρινή απάντησή μου άρχισαν να αλλάζουν. Από εκεί που είχαμε ξεκινήσει με φράσεις όπως «Α, έχεις πολύ καιρό μπροστά σου.», είχαμε φτάσει πια στο «Εντάξει, αλλά μικροδείχνεις» και στο «Καλά δεν τρέχει τίποτα, πες ψέματα για την ηλικία σου». Προσπαθούσα να γελάω και να συμφωνώ μαζί τους, αλλά από μέσα μου ένιωθα να με τρώει ένας φόβος, καθώς ευχόμουν να τα καταφέρω πριν η ηλικία μου με βγάλει εκτός παιχνιδιού.

Άρχισα να ακούω άλλες κοπέλες, ακόμα και πιο νεαρές από εμένα, να μιλάνε για γενέθλια που έρχονταν με φόβο, λέγοντας πως έπρεπε να τα καταφέρουν «πριν γεράσουν», πριν η βιομηχανία τους κλείσει την πόρτα. Άρχισα να ακούω επίμονες φήμες σχετικά με αγαπημένες μου σταρ που ήταν μερικά χρόνια μεγαλύτερες από όσο υποστήριζαν. Συνάντησα ατζέντηδες που μου είπαν ότι φαινόμουν μικρή και αμέσως μετά εξέφραζαν την ανησυχία τους για την πραγματική μου ηλικία. Διάβασα ένα κάρο άρθρα στο ίντερνετ, στον τύπο και από κάθε κατεύθυνση, που εκθείαζαν τα νιάτα και ούτε λίγο, ούτε πολύ υπονοούσαν ότι όσο μια γυναίκα μεγάλωνε, τόσο λιγότερη αξία είχε.

Εν τω μεταξύ, τα σχόλια ενός ύφους που άκουγα από άντρες έρχονταν όλο και πιο συχνά:

«Νομίζω ότι η καριέρα της τελείωσε», είπε ένας νεαρός executive για μια ποπ τραγουδίστρια που ήταν μόλις έναν χρόνο μεγαλύτερή μου. «Ε, είναι 27 πλέον».

«Δεν θα σου πω ψέματα», μου είπε καλοπροαίρετα ένας music manager, «δεν έχεις πολύ καιρό για να τα καταφέρεις».

Ένας άλλος, στο πρώτο μας κιόλας meeting μου είπε: «Το ξέρεις ότι έχεις ελάχιστο χρόνο για να τα καταφέρεις έτσι; Ό,τι είναι να κάνεις πρέπει να γίνει γρήγορα».

Παντού το ίδιο. Ο χρόνος. Ο χρόνος. Ο χρόνος.

Λες και δεν το ήξερα. Λες και δεν το ένιωθα. Λες και δεν μου έχει γίνει κομμάτι του υποσυνείδητού μου. Λες και δεν με συνθλίβει το βάρος του χρόνου που περνάει, κάθε λεπτό της κάθε ημέρας. Έχεις λίγο χρόνο για να γράψεις μια επιτυχία, λίγο χρόνο για να θεωρηθείς ελκυστική, λίγο χρόνο μέχρι να αρχίσει να χτυπάει το «μητρικό σου ξυπνητήρι», λίγο χρόνο μέχρι να είσαι πολύ μεγάλη για όλο αυτό. Έχεις λίγο χρόνο, μου έλεγαν, μέχρι ο πανικός σου να σε σπρώξει προς τον γάμο, οπότε και δεν θα έχεις καθόλου χρόνο πια.

Δεν χρειάζεται να μου το πείτε. Τα ξέρω. Τα ξέρω εδώ και μια ζωή, όπως άλλωστε και κάθε φιλόδοξη γυναίκα. Δεν θα ήταν υπέροχο αν αυτή η μόνιμη υπενθύμιση έκανε την επιτυχία να έρθει πιο γρήγορα; Είναι μια κούρσα ενάντια στον χρόνο, αλλά εν τέλει αυτή η επιτυχία που περιμένεις για να σου αλλάξει την ζωή -αν βέβαια έρθει- δεν εξαρτάται από σένα, από εμένα ή από οποιονδήποτε άλλον. Που με αφήνει λοιπόν όλο αυτό; Πέρα από το να γίνει ένα μαγικό και να ξυπνήσω αύριο με μια τεράστια ραδιοφωνική επιτυχία στα χέρια, τι άλλες επιλογές έχω; Να τα παρατήσω; Να πω ψέματα όπως μου λένε πολλοί; Τι θα σήμαινε για μένα, αν έλεγα ψέματα για την ηλικία μου; Τι θα έλεγε αυτό για την γνώμη που έχω για την ίδια μου την αξία; Ή για την αξία οποιασδήποτε γυναίκας;

Σε έναν πολιτισμικό τοπίο όπου ηθοποιοί, τραγουδίστριες και συγγραφείς αναγκάζονται να ψεύδονται ή να μην αποκαλύπτουν την αλήθεια για την ηλικία τους, επειδή οι πάντες γύρω μας υπενθυμίζουν ότι η αξία της γυναίκας συνδέεται με τα νιάτα της, θα ήταν κατανοητό να παραδοθεί κανείς σε αυτό. Αλλά με την παρουσία γυναικείων καλλιτεχνικών μορφών όπως η Sia και η Tina Fey, υπάρχει η ελπίδα πως τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Υπάρχει η ελπίδα ότι μια καλλιτέχνης μπορεί να εκτιμηθεί για αυτό που κάνει και όχι για το αν φαίνεται ελκυστική όταν το κάνει.

Ναι, μεγαλώνω. Σε μερικά χρόνια θα είμαι 30 και ίσως μπω στον πειρασμό να στείλω ένα email σε όλους τους ιστότοπους που έχουν καταγράψει την ηλικία μου και να τους ζητήσω να σβήσουν κάθε στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασής μου. Ίσως μπω στον πειρασμό να πείσω τον κόσμο ότι είμαι ακόμα νεαρή και φρέσκια και απαστράπτουσα και χαζούλα και ανώριμη και αξιοπηδήσιμη. Ίσως μπω στον πειρασμό να γίνω άλλο ένα κομμάτι του προβλήματος.

Γιατί προφανώς και πιστεύω ότι είναι πρόβλημα. Ο χρόνος περνάει, για όλους μας, όσο και να θέλουμε να καλύψουμε τις ρυτίδες και τις σάρκες που αρχίζουν και χάνουν την ελαστικότητά τους. Αυτό που δεν κατανοώ, είναι το γιατί οι γυναίκες πρέπει να ντρέπονται για αυτό.

Στην πραγματικότητα, χαίρομαι απίστευτα που δεν είμαι πλέον μπλεγμένη με την ανωριμότητα και την άγνοια των νεαρότερων χρόνων μου. Αισθάνομαι όμορφη. Δημιουργώ τα καλύτερα δείγματα της μέχρι τώρα δουλειάς μου. Ξέρω πια, περισσότερο από ποτέ, ότι με κάθε χρόνο που περνάει η δουλειά μου θα γίνεται καλύτερη και ότι θα ξέρω περισσότερα από όσα γνωρίζω αυτήν την στιγμή. Πιστεύω στην αξία μου. Γιατί λοιπόν εγώ, μαζί με αναρίθμητες ακόμα γυναίκες, βρίσκομαι στο σημείο όπου μου λένε να μην αισθάνομαι όπως αισθάνομαι; Δεν έχω βγει καν από τα 20 μου. Τι θα γίνει σε δέκα χρόνια; Σε είκοσι;

Προσπαθώ να κερδίσω τον χρόνο όλη μου την ζωή. Δεν θέλω να νιώθω πια αυτόν τον πανικό. Αν συνδέσω όλη μου την αξία με τους επιφανειακούς παράγοντες αυτού που είμαι, τότε το μόνο που έχω να περιμένω είναι στενοχώρια. Προτιμώ να χρησιμοποιήσω τον πολύτιμο χρόνο που έχω δημιουργώντας μουσική και λέξεις και τέχνη και ταινίες τα οποία ξυπνούν το πάθος μου, προτιμώ να προσπαθήσω να γίνω πραγματικά καλή. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά θόρυβος.

Φοβάμαι βέβαια, φυσικά και φοβάμαι. Αλλά τελικά, φοβάμαι περισσότερο το να κρυφτώ. Αν κρυφτώ και το πρόβλημα παραμείνει, αν δηλαδή κρυφτώ και έρθουν κι άλλα κορίτσια τα οποία θα πιστέψουν πως η αξία τους σταματάει με το που αρχίζει και μεγαλώνει το δέρμα και η σάρκα τους, αν έρθουν κι άλλα κορίτσια και πειστούν ότι η αξία τους σταματάει εκεί που σταματάνε τα νιάτα τους, τότε θα έχω συμβάλει κι εγώ με την σιωπή μου σε αυτό το κακό.

Είμαι 27. Σε μερικές δεκαετίες θα είμαι 50. Πρόβλημά σας.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.