To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Tonic.
Αυτή είναι μια από τις ιστορίες που δεν μου αρέσει να διηγούμαι.
Videos by VICE
Όλα συνέβησαν στο εξαθλιωμένο, μικροσκοπικό διαμέρισμα που νοίκιαζα κάθε βδομάδα με τον άνδρα μου στο Λόνγκμοντ του Κολοράντο. Ήμασταν και οι δύο χαρμάνηδες. Ήταν ένα ακόμη σαββατοκύριακο που είχαμε αποφασίσει να ξεκόψουμε, λες και ένα σαββατοκύριακο φτάνει, για να ξεκόψεις μετά από χρόνια εθισμού στην ηρωίνη. Το διαμέρισμα ήταν τόσο μικρό που η τουαλέτα ήταν δίπλα στον νεροχύτη της κουζίνας, ο οποίος ήταν απέναντι από το κρεβάτι και μεταξύ τους υπήρχε ένας διαχωριστικός τοίχος από γυψοσανίδα που έδινε την αίσθηση ότι είσαι σε κελί φυλακής.
Τσακωνόμασταν τόσο έντονα και συχνά, που τελικά ο σπιτονοικοκύρης μάς παραχώρησε ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα μισοτιμής, μόνο και μόνο για να μπορούμε να απομονωνόμαστε ο ένας από τον άλλο. Όμως εκείνη τη μέρα κάναμε ησυχία και ήμασταν άρρωστοι. Δεν είχαμε ούτε πρέζα, ούτε χρήματα – τα είχαμε κάψει όλα επίτηδες στο τελευταίο μας λιώσιμο. Το μόνο που μας είχε μείνει ήταν μερικά ξεραμένα βαμβάκια, τα κουτάλια και ένας κάδος γεμάτος χρησιμοποιημένες σύριγγες.
Διαβάστε ακόμη: Η Ιστορία του Χρήστη Κάνναβης που Έγινε Μυστικός Αστυνομικός της Δίωξης Ναρκωτικών
Δεν θυμάμαι ποιος είχε την ιδέα. Δεν έχει σημασία – συμφωνήσαμε και οι δύο. Αποφασίσαμε να βγάλουμε τα «σέα» από τον κάδο, να τα ανοίξουμε και να μαζέψουμε όλα τα καφέ υπολείμματα που είχαν μείνει στα έμβολα και τις άκρες. «Αυτό είναι αίμα ή stuff;», ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο, κοιτάζοντας τις σύριγγες στο φως και προσπαθώντας να καταλάβουμε αν το περιεχόμενο ήταν περισσότερο κόκκινο από ό,τι καφέ. Στο τέλος, φτιάξαμε ένα σιχαμερό, λασπώδες μείγμα.
Όταν θυμάμαι αυτό το σκηνικό, μου έρχεται να πνίξω τον εαυτό μου. «Είσαι έτοιμη να βαρέσεις σάπιο αίμα», θέλω να μου φωνάξω και να πετάξω μακριά εκείνο το βρομερό κουτάλι. Είναι όμως μια ανάμνηση και ό,τι και να κάνω δεν μπορώ να την αλλάξω. Είμαι αναγκασμένη να παρακολουθώ νοερά τον άνδρα μου και εμένα να παίρνουμε τις σύριγγες –τις πιο μυτερές που μπορούσαμε να βρούμε στον σωρό– και να βαράμε κάτι που, στο πίσω μέρος του μυαλού μας, θα έπρεπε να ξέρουμε ότι θα μας έφερνε μονάχα πόνο.
Υπήρχαν φορές που είχα βαρέσει ουσιαστικά νερό, στο οποίο είχα αφήσει να μουλιάσει ένα παλιό βαμβάκι με ηρωίνη.
Δεν ξέρω πώς επιβιώσαμε και οι δύο μετά από αυτήν την ένεση. Η επόμενη ώρα μάς βρήκε κουλουριασμένους στο κρεβάτι, να ουρλιάζουμε και να ιδρώνουμε σφαδάζοντας από τον πόνο που είχε κυριεύσει τα κορμιά μας, πιστεύοντας ότι έχει έρθει το τέλος μας. Δεν έχω ιδέα γιατί δεν κράτησε παραπάνω ή γιατί δεν πεθάναμε. Ό,τι και να είχαν μέσα οι σύριγγες –παλιό αίμα, βρομιές, μολυσμένα βακτήρια– δεν θα έπρεπε να το είχαμε βάλει ποτέ στις φλέβες μας.
Αυτό ήταν το πιο επικίνδυνο μη οπιοειδές που έχω βαρέσει ποτέ, όμως δυστυχώς δεν ήταν το μοναδικό. Υπήρχαν φορές που είχα βαρέσει ουσιαστικά νερό, στο οποίο είχα αφήσει να μουλιάσει ένα παλιό βαμβάκι με ηρωίνη για δικαιολογία. Έχω βαρέσει χάπια. Κάποτε, παραλίγο να βαρέσω βενζοδιαζεπίνες, οι οποίες δεν είναι υδατοδιαλυτές. Ο άνδρας μου μια φορά βάρεσε Xanax το οποίο είχε λιώσει μέσα σε αλκοόλ (και εγώ είχα ζηλέψει, παρόλο που το μόνο που έκανε ήταν να του κάψει τη φλέβα). Οι άνθρωποι που δεν ανήκουν στην κοινότητα των εθισμένων πιθανώς θα σκέφτονται ότι αυτές οι συμπεριφορές οφείλονται σε μια ακόρεστη δίψα για μαστούρα, όμως αυτοί που έχουν περάσει από όλο αυτό, γνωρίζουν καλά ότι πρόκειται για εμμονή με την ίδια τη βελόνα.
Ήμουν ερωτευμένη με το τελετουργικό της ένεσης.
Η εμμονή με τη βελόνα –η οποία περιγράφεται ως μια ψυχαναγκαστική επιθυμία να κάνεις ένεση– δεν φαίνεται να είναι κάτι που λαμβάνεται υπόψη από τα συμβατικά μοντέλα θεραπείας απεξάρτησης. Δεν θεωρείται «κάτι που κατά γενική παραδοχή παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη ή στη συνέχιση μιας εθιστικής νόσου», λέει η Mary Jeanne Kreek, διευθύντρια του εργαστηρίου εθιστικών νόσων στο Πανεπιστήμιο Rockefeller.
Σίγουρα πάντως, ήμουν ερωτευμένη με το τελετουργικό της ένεσης. Με το να ανακατεύω την πρέζα με το πίσω μέρος του εμβόλου. Με τη θέα της ηρωίνης που ρουφιέται και μπαίνει στον κύλινδρο. Με το τσίμπημα στο δέρμα. Με το κατακόκκινο αίμα που έμπαινε στη σύριγγα, όταν κοιτούσα να δω αν έχω βρει φλέβα. Με εκείνη την αργή κίνηση, τη στιγμή που έβαζα σιγά-σιγά το ναρκωτικό στον οργανισμό μου, λίγο προτού την ακούσω.
Θυμάμαι να κοιτάζομαι στον καθρέφτη τη στιγμή που άναβα φωτιά κάτω από το κουτάλι, με τη σύριγγα να κρέμεται από το στόμα μου και να σκέφτομαι, «Αυτός είναι ο εαυτός μου που αγαπώ περισσότερο». Δεν ήμουν απλώς εθισμένη στην ηρωίνη, ήμουν εθισμένη στις ενέσεις.
[VICE Video] Μπήκαμε με την Κάμερα του VICE στην Πιάτσα Όπου Διακινείται η πιο Επικίνδυνη Ηρωίνη στην Αθήνα
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Ο Stanton Peele, δημιουργός του προγράμματος Life Process και μία από τις πιο αμφιλεγόμενες φωνές στις επιστήμες του εθισμού, λέει ότι κατά τη γνώμη του, οι άνθρωποι δεν εθίζονται σε ουσίες, αλλά σε εμπειρίες. Τα τελετουργικά παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Έκανε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στο τελετουργικό της ένεσης και το κάπνισμα του τσιγάρου.
«Οι άνθρωποι δεν λένε, “Έχω εθιστεί στη νικοτίνη.” Το κάπνισμα είναι ένα τελετουργικό. Είναι μια δραστηριότητα», λέει. Όπως και με το κάπνισμα, η πράξη της χρήσης των ναρκωτικών είναι εξίσου σημαντική με τη δράση του ίδιου του ναρκωτικού. Ο Peele υπογραμμίζει τη σημασία των μοντέλων ριζικής μείωσης των επιβλαβών συνεπειών, όπως των χώρων ασφαλούς χρήσης (οι οποίοι δεν είναι ακόμη νόμιμοι στις ΗΠΑ, με εξαίρεση έναν, σε κρυφή τοποθεσία), οι οποίοι επιτρέπουν στους εθισμένους να κάνουν χρήση ηρωίνης υπό επίβλεψη, με ασφάλεια.
Είναι φανερό ότι η κοινότητα των εθισμένων γνωρίζει ελάχιστα για την εμμονή με τη βελόνα. Δεν συμφωνώ με την άποψη του Peele ότι ο εθισμός στην ηρωίνη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην εμπειρία της χρήσης – αναμφίβολα οι θεραπείες με υποκατάστατα, όπως μεθαδόνη και βουπρενορφίνη, έχουν κάνει μεγάλο καλό σε πολλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου. Δεν συμφωνώ, όμως, ούτε με την Kreek, η οποία θεωρεί ότι η εμμονή με τη βελόνα είναι άνευ σημασίας.
«Η πράξη της ένεσης είναι μια πολύ προσωπική στιγμή» – Richard Pates, κλινικός ψυχολόγος
Η κατανόηση της εμμονής με τη βελόνα είναι σημαντική για τη θεραπεία απεξάρτησης, λέει ο Richard Pates, κλινικός ψυχολόγος και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Γόρτσεστερ. Θυμάται να τον επισκέπτονται πολλοί ασθενείς οι οποίοι του ανέφεραν ότι έκαναν ενέσεις με νερό και άλλες ουσίες που δεν τους προκαλούσαν την ευφορία της ηρωίνης. Όπως σημειώνει, το φαινόμενο έχει περιγραφεί εδώ και δεκαετίες από συγγραφείς της κουλτούρας των ναρκωτικών, όπως ο William Burroughs και αναφέρει πολλές γλώσσες που έχουν συγκεκριμένη λέξη για αυτό – παρόλα αυτά, εξακολουθεί να μην αναγνωρίζεται από την Ιατρική. Σε ψυχολογική έρευνα του 2001, διαπίστωσε ότι οι χρήστες αποκόμιζαν ένα παράπλευρο «όφελος» από την πράξη της ένεσης, το οποίο ξεπερνούσε την απόλαυση του ναρκωτικού. Το μεγαλύτερο κέρδος, όπως διαπίστωσε, ήταν η σεξουαλική απόλαυση.
«Η πράξη της ένεσης είναι μια πολύ προσωπική στιγμή», λέει ο Pates. «Αν σκεφτείς τις σεξουαλικές πράξεις, είναι και αυτές πολύ προσωπικές. Δεν θέλω να γίνω υπερβολικά φροϋδικός, όμως υπάρχει και η πράξη της διείσδυσης».
Όσο μου περιγράφει τη θεωρία του περί της σεξουαλικής αιτιολογίας της εμμονής με τη βελόνα, σκέφτομαι τους πρώτους μήνες της σχέσης μου με τον άνδρα μου – τον τρόπο με τον οποίο κρατούσα το χέρι του με το δικό μου, ψηλαφίζοντας τη χλωμή σάρκα του βραχίονά του, μέχρι να βρω φλέβα. Μόλις την έβρισκα, τον τρυπούσα με τη βελόνα, τραβούσα το έμβολο, για να δω αν θα βγει αίμα και έπειτα το πίεζα βάζοντας μέσα του το ναρκωτικό, βλέποντάς τον να χάνεται σε ένα κενό απόλαυσης. Συχνά, εκείνους τους πρώτους μήνες που ήμασταν μαζί, όταν μας «άφηνε» η ηρωίνη, αναζητούσαμε ο ένας στο κορμί του άλλου μια διαφορετική εκδοχή της.
«[Η εμμονή με τη βελόνα] είναι πολύπλοκη», μου λέει ο Pates «και επηρεάζει μια μικρή μερίδα των χρηστών. Σε μακροχρόνιους χρήστες, έχω δει ίσως ένα 10% [που να πληροί τα κριτήρια της εμμονής με τη βελόνα] – και ακόμη και αυτό το ποσοστό μπορεί να είναι υπερβολικό». Προσθέτει, όμως, ότι υπολογίζοντας τον συνολικό πληθυσμό των ανθρώπων που κάνουν ενδοφλέβια χρήση ηρωίνης, ο αριθμός αυτός είναι στην ουσία πολύ μεγάλος.
Η εμμονή με τη βελόνα είναι ένα από τα παρελκόμενα του εθισμού στην ηρωίνη.
Ο Scott Hinton, κλινικός ψυχολόγος που ασχολείται με τη θεραπεία απεξάρτησης από την ηρωίνη για περισσότερο από μία δεκαετία, πιστεύει ότι η εμμονή με τη βελόνα είναι ένας συμπεριφορικός εθισμός, ο οποίος έχει τις ρίζες του στην παρόρμηση. Στην έρευνά του, η οποία βασίστηκε στην έρευνα του Pates, ανακάλυψε ότι όσοι είχαν εμμονή με τη βελόνα και ταυτόχρονα ήταν εθισμένοι στην ουσία, είχαν ακόμη μικρότερο έλεγχο των παρορμήσεών τους σε σχέση με όσους ήταν αποκλειστικά εθισμένοι στο ναρκωτικό – οι οποίοι ούτως ή άλλως δεν ελέγχουν τις παρορμήσεις τους, όπως σημειώνει στην έρευνά του.
Ο Hinton μού λέει ότι η γνωστική συμπεριφορική θεραπεία είναι η κατάλληλη προσέγγιση για αυτούς που θέλουν να βρουν έναν τρόπο να αντιμετωπίσουν την εμμονή με τη βελόνα. Ταυτόχρονα, όμως, τονίζει τη σημασία των μεθόδων μείωσης των επιβλαβών συνεπειών για τους ανθρώπους που δεν είναι ακόμη έτοιμοι να ξεκόψουν. «Θέλω να βεβαιωθώ ότι θα έχουν πρόσβαση σε καθαρά σύνεργα, ότι θα ενημερώνονται σχετικά με τους ιούς που μεταδίδονται με το αίμα και ότι θα τους παρέχεται εκπαίδευση γύρω από τις ασφαλείς πρακτικές ενδοφλέβιας χρήσης», λέει.
Για κάποιον που το έχει βιώσει αυτό, η εμμονή με τη βελόνα είναι ένα από τα παρελκόμενα του εθισμού στην ηρωίνη. Όμως αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το φαινόμενο πρέπει να μελετηθεί περισσότερο –και όχι λιγότερο– και να δοθεί μεγαλύτερο βάρος στις πρακτικές μείωσης των επιβλαβών συνεπειών και στη φροντίδα της ψυχικής υγείας.
Περισσότερα από το VICE
Οι Παράλογοι Τρόποι που οι Άνθρωποι Απέφευγαν την Εγκυμοσύνη Πριν τη Σύγχρονη Αντισύλληψη
Tελικά, Βρήκαμε τον Λιλιπούτειο Πολιτικό από τη 90s Κατάληψη σε Γυμνάσιο της Αττικής
Πώς Είναι να Ζεις τα Δεκεμβριανά, τον Εμφύλιο, την ΕΣΣΔ και τη Μεταπολίτευση
Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
Περισσότερα από το VICE
-
AEW -
Westend61/Getty Images -
Illustration by Reesa -
Screenshot: Midwest Games