Είναι ένα ευχάριστο βραδάκι στα τέλη Σεπτέμβρη. Βρίσκομαι σε ένα καινούργιο αμφιθέατρο στη βάση ενός ενεργού ηφαιστείου στην Ελλάδα και παρακολουθώ έναν άνδρα με tribal tattoo στο μέτωπο να παίζει με θιβετιανά μπολ, ως ένα τελετουργικό έναρξης.
Αν ρωτούσες οποιονδήποτε φίλο μου ποιο θα ήταν το τελευταίο μέρος του κόσμου που θα μπορεί να βρισκόμουν, θα σου έλεγαν αυτό. Αλλά είναι ωραία να δοκιμάζεις καινούργια και παράξενα πράγματα πριν πεθάνεις, οπότε να ‘μαι στο Narthex Festival – ένα τριήμερο φεστιβάλ που διοργανώνουν οι Djs και πειραματικοί καλλιτέχνες από το Βερολίνο Audrey Belaud και Simon Villaret, το οποίο λανσάρεται ως «ένα μέρος μεταξύ του ιερού και του βλάσφημου».
Videos by VICE
Ο νάρθηκας (narthex), χαρακτηριστικό στοιχείο των πρώτων βυζαντινών ναών, είναι ένας προθάλαμος που δεν θεωρούνταν μέρος του ναού και σκοπός του ήταν να επιτρέψει στους κατηχούμενους να συμμετάσχουν στην τελετή. Ήταν ένα μεταβατικό μέρος, κάπου όπου τα φρικιά και οι απόκληροι της κοινωνίας μαζεύονταν ελπίζοντας στη θεία κοινωνία. Με αυτήν τη σκέψη, η Audrey και ο Simon, μάζεψαν καλλιτέχνες που χρησιμοποιούν πολύ φολκλόρ και φαντασία στην τέχνη τους, είτε πρόκειται για avant-gard noise καλλιτέχνες που κάνουν μουσική εμπνευσμένη από βιντεοπαιχνίδια είτε performance artists που φτιάχνουν σπαθιά.
Στο φέρι από Αθήνα, ήταν εύκολο να καταλάβεις ποιος πήγαινε στην ηφαιστειώδη χερσόνησο των Μεθάνων για το φεστιβάλ, από τα μπλε μαλλιά, τα αφτιά ξωτικών και μια αυτοσχέδια συνεδρία γιόγκα. Κοιτάζω τη γραφική καταγάλανη θάλασσα και αναρωτιέμαι αν είμαι μάρτυρας κάποιου προσκυνήματος. Σύγχρονοι απόκληροι συναντιούνται σε ένα ειδυλλιακό ελληνικό νησί σε μια προσπάθεια για ουσιαστική επαφή σε έναν όλο και πιο κυνικό, εμπορευματοποιημένο κόσμο. Και μετά αναρωτιέμαι αν θα έρθει η Grimes.
Η Audrey, που κατάγεται από τη Γαλλία αλλά ζει στο Βερολίνο, ανακάλυψε τον χώρο του φεστιβάλ τυχαία. Καταλήγοντας στο όχι και τόσο γνωστό ελληνικό νησί τον Μάιο (το επισκέπτονται συνήθως τουρίστες και κόσμος που του αρέσει η πεζοπορία), κάλεσε τον Simon να πάει να τη βρει. Σε ένα εστιατόριο έπιασαν κουβέντα με τον Θεόδωρο, τον ιδιοκτήτη-διαβόητο Μεθανιώτη που έχει ταξιδέψει όλο τον κόσμο και στόχος του είναι να «ανοίξει το μυαλό των ντόπιων». Έμειναν εκεί το βράδυ και την άλλη μέρα τους έδειξε το ρωμαϊκού τύπου αμιφθέατρο που είχε χτίσει μόνος του.
«Κοιταχτήκαμε και ξέραμε τι θα συμβεί», μου λέει η Audrey σε βιντεοκλήση μετά το φεστιβάλ. «Ήταν όλο μια παρόρμηση», συμπληρώνει ο Simon. «Η ιδέα μάς ήρθε τον Μάιο και το φεστιβάλ έγινε τέλη Σεπτέμβρη».
Ο χώρος του φεστιβάλ είναι στο βουνό, μετά από μια σύντομη διαδρομή με το αυτοκίνητο. Μια λωρίδα ιδιωτικής γης με πρόσβαση στην παραλία, μία παραδοσιακή ελληνική ταβέρνα και το αμφιθέατρο. Καθώς ο ήλιος δύει ανάμεσα σε δύο βουνά, παρατηρώ μια γυναίκα με μπλε ράσο καλόγριας και ένα Macbook να κάνει ένα οπερατικό διάλειμμα κι ύστερα ένας άνδρας με λευκά μαλλιά να παίζει ένα witch house set ουρλιάζοντας. Όταν τελειώνουν τα performances, είναι ώρα για τους Djs: ο Βέλγος παραγωγός Kurama παίζει σπιντάτα edits (ανάμεσά τους το “Teenage Dirtbag” των Wheatus) και EDM remixes και μετά ο Fetva του ίδιου label, κάνει συναισθηματικά αφηγηματικά sets μέσα από club μουσική. Είναι η πρώτη φορά που ακούω ζωντανά δυνατή μουσική μετά την πανδημία και τα hard-style edits σε κομμάτια των Sugababes είναι ό,τι πρέπει.
Την επόμενη μέρα την περνάμε σε έναν έρημο κολπίσκο με πεντακάθαρα ρηχά νερά και σε ένα χαρακτηριστικά αργό, ατελείωτο ελληνικό γεύμα. Το απόγευμα γυρίζουμε στον χώρο του φεστιβάλ και ενώ παρακολουθώ τη NeuroDungeon, μια queer “Sci-Fi fantasy corporation” της οποίας τα performances περιλαμβάνουν δύο drag queens που στριφογυρίζουν στη σκηνή, ενώ εγώ μιλάω με μια απίστευτα όμορφη μπαργούμαν, ανάμεσα στην Arwen από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» και μια πανέμορφη γάτα. Τη ρωτάω πώς βρέθηκε εδώ καθώς πίνουμε ένα σφηνάκι «αγιασμού» (αργότερα έμαθα ότι είναι τσίπουρο, αφότου μου κατέστρεψε τη ζωή). Μου λέει ότι είχε πάρει ένα ταξί με την Audrey μετά από ένα ρεσιτάλ χορού και αποφάσισε να έρθει να δει το μαγικό νησί και να κάνει γιόγκα. Την άλλη μέρα ξυπνάω με ένα καρούμπαλο και τη μεγαλύτερη μελανιά που έχω δει στο μπούτι μου.
Λόγω της εξειδικευμένης φύσης του event και το γεγονός ότι δεν μπορούσαν να το προωθήσουν στο νησί επειδή οι συντηρητικοί ορθόδοξοι ντόπιοι ήταν αντίθετοι με ένα φεστιβάλ, που περιλάμβανε παγανισμό, οι παρευρισκόμενοι είναι κυρίως οι performers – αν και δεν ήταν σαφές ποιος ήταν εκεί ως performer και ποιος ως κοινό. Έτσι είχε μια αίσθηση αποκλειστικότητας, σαν να με είχαν καλέσει νεράιδες σε μυστική σύναξη στο δάσος. Για πολλούς καλλιτέχνες, ήταν η πρώτη φορά που εμφανίζονταν μετά την έναρξη της πανδημίας και η ηλεκτρισμένη ενέργεια του αμοιβαίου σεβασμού και αλληλοϋποστήριξης ήταν απτή.
Υπήρχε ένας μορμόνος εικαστικός/δοκιμαστής φαρμάκων από τη Γιούτα, μια κοπέλα από το Λονδίνο με μακριά ξανθιά περούκα που έμοιαζε με την Daenerys Targaryen που φορούσε κοθόρνους Cybrdog, πολλοί Γάλλοι (η μαμά της Audrey και οι φίλες της) και δύο τύποι ντυμένοι goblins σε όλο το φεστιβάλ.
Την τελευταία βραδιά έγινε ένα πολύ μεγάλο performance από μια φουτουριστική δυστοπική κολλεκτίβα που απ ό,τι φαίνεται είναι πολύ cool στην underground σκηνή του Βερολίνου, αλλά εμένα μου φάνηκαν σαν εκνευριστικά αμερικανάκια που είχαν μεγαλώσει με Ίντερνετ και έχουν κάποιες ιδέες αλλά σίγουρα όχι για τρεις συνεχόμενες ώρες.
Headliner και ανεπίσημος νονός της μουσικής που εμπνέεται από βιντεοπαιχνίδια, ο Dark0, έπαιξε ένα τυπικά κινηματογραφικό και αιθέριο σετ με πολλά edits Ariana Grande και ακολούθησε ένα τελετουργικό λήξης όπου δύο Γάλλοι Djs, back to back, έπαιζαν βελγική trap και έπιναν σφηνάκια.
Αν και ήταν περισσότερο σαν πριβέ πάρτι και όχι φεστιβάλ, το Narthex ήταν μια αυθεντική εμπειρία που όλο και περισσότερο άνθρωποι αναζητούν στον καπιταλιστικό κόσμο την εποχή μετά της πανδημίας: πνευματική, προσωπική και με πολύ λίγη επιρροή από τον έξω κόσμο. Οι οργανωτές, τιμώντας το όραμά τους, δημιούργησαν ένα ξεχωριστό σύμπαν για ένα σαββατοκύριακο: μια συγκέντρωση παγανιστών και μια ατμόσφαιρα γεμάτη αρχαίο πρωτογονισμό και φουτουριστική ουτοπία τεχνητής νοημοσύνης.
Αργότερα, το chat του event κατακλύστηκε από ενθουσιώδες feedback από τους καλλιτέχνες και τους παρευρισκόμενους που μοιράζονταν το συναίσθημα ότι είχαν μοιραστεί κάτι πολύ ξεχωριστό, μια μοναδική εμπειρία. Υπήρχε μια αίσθηση κοινής ευγνωμοσύνης για αυτό το σαββατοκύριακο της DIY μουσικής εξερεύνησης και αργών ρυθμών, για ένα φεστιβάλ που ήταν περισσότερο σαν spage age πανηγύρι με την καλύτερη δυνατή έννοια.
Μετά τις αρχικές τους ανησυχίες ακόμα και οι αντιπαγανιστές ντόπιοι ήρθαν να τσεκάρουν το event και τους κέρδισε το καλό κλίμα και οι «όμορφοι δημιουργικοί νέοι» ενώ κατέβαζαν τον αγιασμό τους. Δυστυχώς, δεν ήρθε η Grimes.
Περισσότερα από το VICE
Ο Ρόλος των Ζωδίων στα Θρίλερ: Λέων, Υδροχόος, Ταύρος, Σκορπιός
Άνθρωποι σε Όλο τον Κόσμο Κάνουν Τατουάζ QR Code
How to: Φτιάξε προ Χριστού Αλκοόλ για το Επόμενο Αρχαιοελληνικό Dinner Party σου