Στη σειρά Stranger Things του Netflix, ένα παιδί φαίνεται πως έχει μαντικές ικανότητες χάρη σε κάποιες περίεργες πειραματικές διαδικασίες στις οποίες υποβλήθηκε μέσα σε μια απαγορεύμενη εγκατάσταση. Πρόκειται για μια ιδέα στην οποία βασίζονται διάφορες σειρές και ταινίες, κυρίως επειδή έχει τις ρίζες της στην πραγματικότητα: το φρικτό και διαβόητο πρόγραμμα της CIA με το όνομα MKUltra που ήταν ενεργό τη δεκαετία του 1950.
Videos by VICE
Το πρόγραμμα MKUltra περιλάμβανε τη διεξαγωγή πειραμάτων σε νοσηλευόμενους ασθενείς και σε ευάλωτους πληθυσμούς –συχνά χωρίς τη συγκατάθεσή τους– χρησιμοποιώντας τη φυσική και την αισθητηριακή απομόνωση, την έκθεση σε ηχητικές λούπες και τα ναρκωτικά – ειδικά LSD σε ποσότητες που προκαλούσαν μόνιμες βλάβες στον οργανισμό. Παρόλο που το πρόγραμμα MKUltra συνδέεται συνήθως με τον έλεγχο του μυαλού, τις μαντικές ικανότητες, τους «υποψήφιους της Μαντζουρίας» και άλλες παρεμφερείς ιδέες που έχουν δραματοποιηθεί σε σειρές ή ταινίες, σήμερα οι περισσότεροι πιστεύουν πως ήταν κυρίως ένα παράνομο πρόγραμμα βασανιστηρίων. Ιδιαίτερα αποτροπιαστικό, μάλιστα, διότι τότε είχε μόλις συνταχτεί ο Κώδικας της Νυρεμβέργης. Τα περισσότερα έγγραφα του προγράμματος MKUltra έχουν καταστραφεί, οπότε πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ περισσότερα γι’ αυτό.
Είναι γνωστό πως η αισθητηριακή απομόνωση είναι πιθανό να οδηγήσει σε αλλοιωμένες καταστάσεις της συνείδησης, όπως συμβαίνει στην ηρωίδα Eleven από το Stranger Things, η οποία χρειάζεται μια δεξαμενή επίπλευσης για να προβάλει τη συνείδησή της στο παράλληλο σύμπαν που ονομάζει « the Upside Down». Σύμφωνα με πολλές προσωπικές μαρτυρίες, η επίπλευση μέσα σε μια σκοτεινή ηχομονωμένη κάψουλα οδηγεί σε οπτικοποιήσεις, παραισθήσεις, φανταστικές αισθήσεις και σε εξωσωματικές εμπειρίες όπως το αστρικό ταξίδι.
Αποφάσισα λοιπόν να το δοκιμάσω: θα μπορούσα να βιώσω αστρική προβολή ή να βρεθώ στο « Upside Down» χρησιμοποιώντας μια δεξαμενή επίπλευσης;
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Έκανα μια έρευνα για την αστρική προβολή και τα αστρικά ταξίδια και έμαθα πως γενικά απαιτείται αφοσίωση προκειμένου να κατορθώσεις αυτό που πολλοί έχουν αναφέρει: να δεις τον εαυτό σου έξω από το σώμα σου. Δεν περίμενα να το πετύχω με την πρώτη προσπάθεια αλλά ήθελα να μάθω όσο περισσότερα γίνεται γι’ αυτό. Οι ιστορίες, οι συμβουλές και οι πρακτικές ποικίλλουν πολύ, όμως είναι γενικά αποδεκτό πως έπειτα από βαθιά χαλάρωση ακολουθούν δονήσεις σε όλο το σώμα, που προειδοποιούν πως το άτομο είναι έτοιμο να αφήσει τη φυσική μορφή του. Κάπου διάβασα για την τεχνική του σχοινιού, σύμφωνα με την οποία φέρνεις στο μυαλό σου την εικόνα ενός σχοινιού που είναι δεμένο γύρω από τη μέση σου και προσπαθείς να το ανεβείς τραβώντας το σώμα σου με τα χέρια σου. Στο τέλος κοιτάς κάτω και βλέπεις τον εαυτό σου από ψηλά.
Αποστήθισα τις λεπτομέρειες της τεχνικής και άρχισα να ψάχνω μια δεξαμενή επίπλευσης – στο Stranger Things αυτοσχεδίασαν χρησιμοποιώντας μια πλαστική πισίνα και πολύ αλάτι. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να κάνω το ίδιο.
Σε ένα από τα πολλά αριθμημένα γεωμετρικά κτίρια στην Canary Wharf του Λονδίνου βρίσκεται το London Flotation Centre, μια μικρή αλλά καθαρή και ήσυχη εγκατάσταση. Η ιδιοκτήτρια Katerina Shabalina αποφάσισε να ανοίξει το κέντρο όταν είδε πόσο γρήγορα βελτιώθηκαν οι πόνοι στην πλάτη της με την επίπλευση. Υπάρχουν όμως κι άλλα θετικά αποτελέσματα, όπως η μείωση του άγχους, η πνευματική εγρήγορση, η βελτιωμένη προσοχή, η μυϊκή χαλάρωση και η βελτίωση του ύπνου. Κάθε δεξαμενή περιέχει μισό τόνο αλατιού –μεγαλύτερη συγκέντρωση από αυτήν στη Νεκρά Θάλασσα– και το νερό φιλτράρεται έπειτα από κάθε χρήση.
Ανησύχησα λίγο μήπως της φανεί περίεργη η ερώτησή μου για το αστρικό ταξίδι, αλλά εκείνη μου απάντησε κατευθείαν πως έχει δυο πελάτες που πηγαίνουν εκεί με σκοπό να βελτιώσουν τη φαντασία τους και να βιώσουν παραισθήσεις. «Εγώ η ίδια, πριν από ένα χρόνο είχα μια παραίσθηση στο τέλος μιας συνεδρίας», λέει.
«Τι είδες;», τη ρώτησα.
«Είδα τον εαυτό μου από ψηλά», απάντησε.
Ήμουν έτοιμη να δοκιμάσω. Η Katerina με συνόδευσε σε ένα δωμάτιο όπου υπήρχαν ένα ντους, μια καρέκλα και μια τεράστια κάψουλα από άσπρο υαλόνημα που κυριαρχούσε στον χώρο. Το καπάκι άνοιξε αθόρυβα και έγω έμεινα με το στόμα ανοιχτό όταν αντίκρυσα το μπλε και βιολετί χρώμα που έπαιρνε το νερό από τον φωτισμό της κάψουλας. Δεν το περίμενα τόσο όμορφο. Ακουγόταν μάλιστα αχνά ο ήχος του ωκεανού. Η Katerina εξηγεί πως ο ήχος διαρκεί μόνο δέκα λεπτά, για να βοηθήσει τον χρήστη να χαλαρώσει και να προσαρμοστεί, και μετά επικρατεί απόλυτη ησυχία.
Μέσα στη φωταγωγημένη πισίνα υπάρχουν δύο κουμπιά. Με το αριστερό ελέγχεις τον φωτισμό και με το δεξί καλείς βοήθεια. Είναι τρομακτικό να βρίσκεσαι κλεισμένος σε ένα σκοτεινό μερος με νερό και γι’ αυτό είσαι πιο ήρεμος αν ξέρεις ότι μπορείς να καλέσεις βοήθεια και να μη μείνεις ξεχασμένος εκεί μέσα. Τι γίνεται όμως αν δεν μπορώ να επιστρέψω στο σώμα μου; Πώς θα πατήσω το κουμπί; Αποφάσισα να μην το σκέφτομαι.
Όταν έμεινα μόνη μου στο δωμάτιο, γδύθηκα και έκανα ντους. Μέσα σε ένα μικροσκοπικό πακέτο υπήρχαν ωτοασπίδες και αφού το καλοσκέφτηκα, αποφάσισα να μην τις χρησιμοποιήσω. Τελικά μπήκα μέσα στην κάψουλα, όπου το νερό είναι βαθύ όσο σε μια πισίνα για παιδιά και έκλεισα το καπάκι. Επέπλεα χωρίς προσπάθεια στο νερό λόγω της υψηλής συγκέντρωσης αλατιού. Έκλεισα το φως.
Στην αρχή ήμουν πολύ ενθουσιασμένη για να κατορθώσω να ηρεμήσω, πολύ ανυπόμονη για να δω τι θα συνέβαινε. Με τα μάτια κλειστά, είχα ακόμη επίγνωση του κορμιού μου που επέπλεε μέσα στην κάψουλα και κάθε φορά που τα δάχτυλα των ποδιών ή των χεριών μου ακουμπούσαν την επιφάνεια της δεξαμενής, διακοπτόταν η αποφασιστικότητά μου να νιώσω το απόλυτο τίποτα. Παρόλο που είμαι καλή στον διαλογισμό, το μυαλό μου δεν έκανε άλλο από το να αποθηκεύει τις λεπτομέρειες της εμπειρίας, να βρίσκει λέξεις για το άρθρο, να αναρωτιέται πώς θα καταλήξει όλο αυτό και τελικά να ανησυχεί πως δεν θα καταφέρω να χαλαρώσω. Η συμβουλή της Katerina ήταν να χαλαρώσω το συντομότερο δυνατό και εγώ δυστυχώς έχανα χρόνο.
Ξεκίνησα να συγκεντρώνομαι στον ήχο της καρδιάς μου μέσα στο νερό. Δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατός, απλώς μου φαινόταν ότι εάν συντονιζόμουν, μπορούσα να ακούσω μια διαφοροποίηση σ’ αυτόν, σαν τη ροή του αίματος στις φλέβες ή το ανοιγόκλεισμα των βαλβίδων της καρδιάς. Ήταν φοβερό και τρομακτικό ταυτόχρονα. Όσο συγκεντρωνόμουν σε αυτό τον ήχο και στην αναπνοή μου, άφηνα τα άκρα μου χαλαρά και άρχισα να αισθάνομαι πως το σώμα μου ήταν σε κίνηση. Νόμιζα πως παρασυρόμουν στη δεξαμενή πάλι, αλλά αυτήν τη φορά ήταν διαφορετικό˙ σαν να έκλινα σε έναν άλλο άξονα. Εάν το σκεφτόμουν πολύ, μου φαινόταν ότι κρεμόμουν κάθετα στον χώρο αντί να είμαι ξαπλωμένη.
Παρόλο που ήμουν ακόμη μακριά από την εμπειρία του αστρικού ταξιδιού, άρχισα να χαλαρώνω σιγά-σιγά. Μερικές φορές όταν άνοιγα τα μάτια μου στο σκοτάδι έβλεπα διάφορες πολύχρωμες και ενδιαφέρουσες μορφές. Κάποιες φορές είχα συναρπαστικές ψευδαισθήσεις, όπως ότι με το χέρι μου άνοιγα το καπάκι ενός μπουκαλιού ενώ το χέρι μου παρέμενε ακίνητο ή ότι τα χέρια μου ακουμπούσαν επιφάνειες που δεν υπήρχαν. Η ένταση που ένιωθα σε διάφορα σημεία της πλάτης μου είχε εξαφανιστεί. Άρχισα να μην αισθάνομαι το σώμα μου και αποφάσισα να συγκεντρωθώ σε αυτή την αίσθηση. Σταμάτησα να σκέφτομαι πως θέλω να βγω από το σώμα μου και απέκτησα νέο σκοπό: να ξεχάσω πως έχω σώμα.
Δεν αποκοιμήθηκα ακριβώς, αλλά βρισκόμουν σε κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης. Έμοιαζε περισσότερο με συνειδητό όνειρο, σαν να έχω βάλει το μυαλό μου στον αυτόματο πιλότο. Άρχισα να αισθάνομαι περίεργα, σαν ένα μέρος μου να υψώνεται. Ένας χώρος άνοιγε μέσα στο μυαλό μου και ένα μέρος του χωριζόταν από το άλλο και μέσα σε αυτό τον χώρο αισθάνθηκα ξαφνικά ένα ξεκάθαρο μήνυμα από τη φίλη μου Rachel. Ήταν σαν να μου έστελνε SMS, μόνο που το τηλέφωνο ήμουν εγώ. «ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ;».
Ήμουν ήρεμη και αισθανόμουν πως όλο αυτό είχε νόημα και πως τελικά είχα αρχίσει να φτάνω κάπου. Ή δεν βρισκόμουν πουθενά, σε μια ενδιάμεση κατάσταση, και η φίλη μου ανησυχούσε γι’ αυτό. Όσο σκεφτόμουν πως ήθελα να της απαντήσω, εμφανίστηκε ένα άσπρο, φωτεινό παράθυρο για chat. Το έβλεπα θολό, σαν μέσα από γυαλί, όμως ήξερα πως μπορούσα να χρησιμοποιήσω το μυαλό μου για να γράψω ένα μήνυμα.
«Βρίσκομαι σε μια δεξαμενή επίπλευσης», έγραψα, ή τουλάχιστον προσπάθησα να γράψω. Ένιωθα σαν να σήκωνα ένα μεγάλο βάρος και πως για να συμπληρωθεί κάθε γράμμα χρειαζόταν τεράστια συγκέντρωση. Κατάφερα να γράψω μόνο « Β-ρ-ί-σ-κ» προτού κουραστώ. Δεν μπορούσα να διατηρήσω την εικόνα του παραθύρου και τελικά εξαφανίστηκε.
Ύστερα από λίγο άκουσα τον ήχο του ωκεανού, που σήμαινε πως η συνεδρία τελείωνε. Όταν άνοιξε το καπάκι και αντίκρισα το φως του δωματίου, βγήκα από τη δεξαμενή καλυμμένη από αλάτι και αισθανόμουν ζαλισμένη αλλά ήρεμη. Είχε εξαφανιστεί κάθε μυϊκή ένταση και όταν έφυγα από το κέντρο αισθανόμουν πως ήταν μια καινούργια και πιο γαλήνια ημέρα.
Περιέγραψα στη Rachel την εμπειρία μου με το μήνυμά της. Φυσικά, εκείνη ούτε είχε στείλει τίποτα ούτε αισθάνθηκε κάτι ασυνήθιστο. Είναι ξεκάθαρο πως δεν είχα καμιά τηλεπαθητική επικοινωνία ούτε κατόρθωσα να βιώσω την αστρική προβολή. Φυσικά θα προσπαθήσω ξανά.
Περισσότερα από το VICE
Τότε που ένας Τύπος Κέρδισε στο «Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος» Κλέβοντας με Άθλιο Τρόπο
Ο Κόσμος μάς Δείχνει τα Ρούχα που Φοράει Όταν Θέλει να Κάνει σεξ
«Κάντε Λίγη Φασαρία για τον Παύλο»