Ο Buzz Κοιτάζει το Game Κατάματα και Κάνει Ραπ για τον Δρόμο

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Περιστέρι, μία γειτονιά που έχει έντονα στα σπλάχνα της το λαϊκό και το αντιφασιστικό στοιχείο. Από πιτσιρικάς ήταν στη γύρα. Επηρεασμένος από το αγαπημένο του crew, τους ΖΝ και τον αγαπημένο του δίσκο «Ρίμα για Χρήμα» του Τάκι Τσαν, τότε, μαζί με τον κολλητό του, άκουσε και τα πρώτα του ραπς. Κάπου μέσα στις ρίμες, τα flows και το εκρηκτικό κλίμα των lives που πήγαινε σαν ακροατής, ανακάλυψε ένα κομμάτι του εαυτού του. Εξάλλου, ένιωθε πως ζει hip-hop. Ήταν παιδί του δρόμου κοινωνικά και ταξικά, άραζε με τους φίλους του στις πλατείες της γειτονιάς, δεν είχε λεφτά, μπήκε στο μεροκάματο από την εφηβεία. Ένα πρωί, απλά σηκώθηκε από το κρεβάτι και έγραψε το πρώτο του κουπλέ και κάπως έτσι, το μικρόβιο γιγαντώθηκε μέσα του. Από τα hip-hop καφενεία στα Εξάρχεια που πάταγε πάνω στα beats και εκπροσωπούσε επάξια τα δυτικά, μέχρι τους συναυλιακούς χώρους που γεμίζει πλέον μόνος του, είναι από τους ράπερ που έχει σταθερά στο πλάι του τα παιδιά από τη γειτονιά, αλλά και έναν πυρήνα φανατικών ακροατών που τον ακολουθεί πιστά. Και τελικά τα κατάφερε.

Τον Buzz, τον συνάντησα ένα μεσημέρι στο στέκι του στο Περιστέρι και μίλησε στο VICE για την πορεία του στο rap game και τους προσωπικούς του δίσκους, για τη συνάντηση με Zoro και Dolo, και τη δημιουργία του crew, για τη street κουλτούρα, τα ξενύχτια και τις καταχρήσεις, το battle, την απελευθέρωση από τα σκοτάδια του και για το hype που έχει πλέον το ραπ.

VICE: Οι προσωπικοί σου δίσκοι έχουν στον πυρήνα τους αναφορές στη γειτονιά σου, το Περιστέρι. Θεωρείς ότι σε διαμόρφωσε μουσικά, κατά κάποιο τρόπο;
Buzz: Σίγουρα. Θεωρώ ότι όταν ένας άνθρωπος μπαίνει στη διαδικασία να παράγει έργο, έχει να κάνει με το set-up που έχει η γειτονιά του. Εδώ έπαιζε πολύ το στοιχείο του δρόμου, το λαϊκό, το αντιφασιστικό. Όλα αυτά μας επηρέασαν. Ο πρώτος προσωπικός δίσκος, Λεωφόρος Καβάλας, ήταν μια δήλωση του ποιος είμαι εγώ, ένα represent της γειτονιάς και των κοινωνικών απόψεών μου. Είναι 100% Buzz.

Τι μουσικές άκουγες όταν ήσουν πιο μικρός;
Η πρώτη μου επαφή με το ραπ ήταν λόγω της αδερφής μου, η οποία άκουγε Terror X Crew κάποτε. Ήμουν μικρός και μου είχε βάλει στο walkman έναν δίσκο τους, και έπαιζε μια πολύ άγρια φωνή - είχα φοβηθεί (γέλια). Στη συνέχεια, τα πρώτα κομμάτια που άκουσα ήταν από Τάκι Τσαν και Εισβολέα. Με τον κολλητό μου τον Τασούλη είχαμε φτιάξει crew που βάφαμε - δεν ήμουν ενεργός, αλλά ήμουν στη φάση. Μετέπειτα στην εφηβεία, ο Βαλάντης από Στίχοιμα, ο Anser και πολλοί ακόμα, ήταν άνθρωποι που άκουγα τη μουσική τους και νιώθω ότι ανήκω σε αυτή τη σχολή. Ανέκαθεν αγαπούσα το λαϊκό τραγούδι λόγω της γειτονιάς και της οικογένειάς μου. Ο Πουλόπουλος ήταν αγαπημένος του πατέρα και ο Κουρκούλης της μητέρας μου, οπότε έπαιζε πολύ αυτό το στοιχείο στο σπίτι. Θυμάμαι γιορτές σπίτι όταν ήμουν μικρός που έπαιζαν δυνατά λαϊκά κομμάτια από ένα στερεοφωνικό που ο πατέρας μου είχε δώσει πολλά λεφτά να το αγοράσει - και το οποίο έχω πάρει εγώ πλέον.

Έχεις κάποια ανάμνηση από το πρώτο rap live που πήγες;
Το πρώτο ραπ live ήταν το 2006 στο Λαύριο -εκεί έχουν οι γονείς μου εξοχικό και πήγαινα τα καλοκαίρια- και ήταν Ραψωδός Φιλόλογος. Ήταν τότε που είχε βγάλει τον Θανατοποινίτη. Από εκεί και πέρα πήγαινα συνέχεια σε hip-hop συναυλίες. Στα live αντιλήφθηκα το εκρηκτικό κλίμα και την αμεσότητα της μουσικής, ένιωθα ότι αυτό είμαι εγώ.

Τότε η μουσική δεν είχε το hype που έχει σήμερα. Εσύ το βλέπεις με θετική ματιά αυτό που έχει γίνει ή θεωρείς ότι έχει αλλοιώσει τους καλλιτέχνες;
Επειδή τώρα υπάρχει hype, θεωρώ πως πρέπει να δίνουμε το respect στην παλιότερη φουρνιά μουσικών. Αυτοί οι ράπερ, οι παραγωγοί και οι dj κουβαλούσαν πολύ την κουλτούρα πάνω τους, δεν είχαν κίνητρο τα λεφτά ή τα νούμερα. Όταν αυτά δεν επηρεάζουν την τέχνη σου, δημιουργείς με περισσότερο ρομαντισμό και ελευθερία. Την πενταετία 2008-2013, η Ελλάδα ήταν δυνατή λυρικά και είχε να πει πράγματα με ωραίο τρόπο - ήταν «χρυσή εποχή» λυρικά για μένα. Ήταν η δική μου σχολή και η εποχή που άκουγα ως ακροατής.

Πάντα υπάρχει θετική και αρνητική πλευρά. Το γεγονός πως όλη η κοινωνία πλέον έχει στρέψει τα μάτια της σε αυτό που κάνουμε, είναι μόνο καλό και νιώθω πως ο κόσμος μπαίνει στη διαδικασία να ακούσει και να σκεφτεί τι θέλει να πει αυτή η μουσική. Ο καθένας λέει την ιστορία του και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Για μένα το κακό είναι ότι υπάρχουν πολλοί «περαστικοί» στο ραπ και πολλοί που το θεωρούν κτήμα τους. Ενώ, στην πραγματικότητα, αν τους ρωτήσεις ποιοι είναι οι Ψυχόδραμα, δεν θα ξέρουν να απαντήσουν. Αυτό είναι κάτι που με ενοχλεί. Θα ήθελα αυτός ο κόσμος που έρχεται σε αυτή τη μουσική, να μελετήσει λίγο τι εκπροσωπεί αυτή η μουσική. Αλλά ακόμα και εμπορικά να το δεις, ο πολύς κόσμος δίνει τα λεφτά και τα νούμερα ρεαλιστικά, όχι οι αληθινοί χιπ-χοπάδες που άκουγαν ανέκαθεν.

Τι σου έκανε το «κλικ» να ασχοληθείς με αυτό; Ήταν μια ανάγκη έκφρασης ή απλά γούσταρες τη συγκεκριμένη μουσική;
Άκουγα MC's που είχαν να πουν πράγματα, ένιωθα σαν να μιλάω μαζί τους. Όταν πέρασαν τα χρόνια και δούλευα ως οδηγός σε μια εταιρεία, έγραφα ολόκληρους δίσκους σε CD και τους έβαζα στο αμάξι: Το Αθάνατο και το Αξέχαστο, για τους Οπαδούς από Βήτα Πεις, Origami από Λόγος Απειλή, Μηχανές από Στίχοιμα, ο Μύθος Καταρρέει από Εισβολέα, Ο.Δ.Β, Flow Royal από Anser & Eversor και πολλά άλλα. Αυτή η δισκοθήκη ήταν οι επιρροές μου και είναι υπεύθυνη γι' αυτό που έιμαι σήμερα.

Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που τα κάνεις χωρίς να το ξέρεις. Εγώ ένιωθα ότι ζω hip-hop. Ακούγαμε με τους φίλους μας, μεγαλώσαμε στον δρόμο, αράζαμε σε πέντε πλατείες στη γειτονιά, αλληλοστηριζόμασταν, τσακωνόμασταν, δεν είχαμε λεφτά, ήταν η φάση που δεν ψηνόμασταν να ασχοληθούμε με πράγματα που μας έλεγαν. Είχαμε άμεση επαφή με τον δρόμο, κοινωνικά και ταξικά. Μια μέρα απλά σηκώθηκα και έγραψα ένα κουπλέ. Το είχα πει σε κάποιους δικούς μου και τους άρεσε, ήταν καλό σαν πρώτος πειραματισμός. Από τότε μπήκε το μικρόβιο και όσο περνάνε τα χρόνια, όχι μόνο δεν καλμάρει, αλλά γίνεται όλο και πιο huge μέσα μου. Είναι σαν να περνάω πίστες.

Πώς συναντηθήκατε με τον Zoro και πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε ως δίδυμο στο rap game;
Η ιστορία με τον Zoro είναι τρελή. Μεγαλώσαμε στην ίδια γειτονιά, γνωριζόμασταν φατσικά, αλλά δεν είχε τύχει να μιλήσουμε ποτέ, παρόλο που μέναμε τρία στενά μακριά. Όταν ξεκίνησα να γράφω, έψαχνα ποιος από τη γειτονιά έγραφε επίσης και ο Zoro ήταν στα δικά μου γούστα. Ρώτησα και, μέσω ενός κοινού μας φίλου, ο Zoro είπε να πάω να τον βρω. Κάποια στιγμή, τον πέτυχα τυχαία σε μία punk συναυλία στο Θησείο, τον σκούντηξα, του είπα «ο Zoro δεν είσαι;» και απλά του έφτυσα ένα κουπλέ. Του άρεσε και μου είπε να πάω να τον βρω σε ένα μαγαζί που δούλευε τότε στην εστίαση. Πήγα και στα δέκα λεπτά που μιλήσαμε, αποφασίσαμε πως θέλουμε να κάνουμε crew. Ήμασταν πολύ καβλωμένοι με αυτό, δεν βλέπαμε μπροστά μας, χωνόμασταν και παίζαμε όπου βρίσκαμε. Φεύγαμε από Περιστέρι και πηγαίναμε σε hip-hop καφενεία που γίνονταν τις Τετάρτες στην Τσαμαδού και πιάναμε μικρόφωνο. Μπαίναμε σε έναν χώρο με 15-20 MC's από άλλες γειτονιές και άλλες χώρες, παίζανε beats και απλά πατάγαμε πάνω. Ήταν φοβερό συναίσθημα. Το πρώτο κομμάτι μας ήρθε το 2013 με τίτλο «Έχω Μεταμορφωθεί», ένα πεντάμηνο μετά τη γνωριμία μας. Είχαμε το ίδιο όραμα, θέλαμε να δουλέψουμε πάνω σε αυτό, να γίνουμε καλοί ράπερ, να εκπροσωπήσουμε τη γειτονιά.

Ποια ήταν η ανταπόκριση τότε;
Είχαμε πολύ θετική ανταπόκριση στους φίλους και τη γειτονιά, γούσταραν αυτό που κάναμε, μας στήριξαν από την πρώτη μέρα. Θυμάμαι ένας πολύ καλός φίλος που είχε προβλήματα με τον νόμο και έλειψε για δύο χρόνια, όταν γύρισε το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν «ξέρω ότι έχεις γίνει πολύ καλός ράπερ». Εμείς δεν την είχαμε δει κάπως, ήμασταν προσγειωμένοι, μιλάγαμε τον κώδικα της γειτονιάς. Προσπαθούσαμε να μιλάμε για πράγματα που βιώνουμε, ήμασταν σκληροί κριτές με τους εαυτούς μας, δεν θέλαμε να το παίξουμε κάτι που δεν είμαστε, ή να πούμε πράγματα που δεν ισχύουν.

Ο Dolos πώς μπήκε στο crew;
Είναι ένας άνθρωπος που μοιραζόμαστε τη ζωή από τα 12. Γνωριστήκαμε στο γυμνάσιο. Προερχόμασταν από διαφορετικά σχολεία και διαφορετικές γειτονιές. Πάντα με τον Dolo κοιταζόμασταν περίεργα και κάποια στιγμή έγινε ένα σκηνικό, και οι δύο φίλοι μας βγήκαν στη σέντρα και πλακώθηκαν στο ξύλο σα πιτσιρικάδες και από τότε γίναμε αχώριστη τετράδα (γέλια). Ο Dolos είχε πάντα κλίση προς τη μουσική, έπαιζε πολλά όργανα, τραγουδούσε και το πρώτο μας κομμάτι μαζί του ήταν το Whiskey Bar, ένα πολύ σημαδιακό κομμάτι για το crew.

«Πληρώνει καλά το hip-hop στην Ελλάδα γι΄αυτό κάνουμε δύο δουλειές». Είναι μια φράση που έχεις πει σε κομμάτι και την ακούμε συχνά από τους ράπερ της γενιάς σου. Από ποιες δουλειές έχεις περάσει;
Δουλεύω από την εφηβεία. Ο πατέρας μου ασχολιόταν με την οικοδομή οπότε με έπαιρνε μαζί τα καλοκαίρια και μ' άρεσε, γιατί περνάγαμε χρόνο παρέα, οπότε ασχολήθηκα με αυτό κάποια χρόνια. Όταν τελείωσα με το φανταρικό, ξεκίνησα δουλειά μετά από μία εβδομάδα. Όλοι μου οι φίλοι ήταν για σπουδές, ζούσαν τη φοιτητική ζωή κι εγώ δούλευα σαν το σκυλί. Έχω υπάρξει οδηγός σε εταιρεία με αθλητικά είδη, έχω δουλέψει σε catering, ως υδραυλικός, μετά δούλευα σε ένα μαγαζί στα Εξάρχεια, ως υδραυλικός στην αρχή και μετά μου έγινε πρόταση να δουλέψω σέρβις και τελικά το έκανα και αυτό για οκτώ χρόνια – διαμορφώθηκα εκεί μέσα, πέρασα καλά. Εκεί ήταν η φάση που έμεινα στο κέντρο για τρία χρόνια.

Σου άρεσε το κέντρο; Πως ήταν ο «απογαλακτισμός» από το Περιστέρι;
Στην πραγματικότητα δεν απογαλακτίστηκα ποτέ. Βέβαια, στη φάση που ήμουν τότε με όλη αυτή την τρέλα που είχα, με εξυπηρετούσε. Έχω περάσει τρία χρόνια φωτιά. Τότε όλοι μου οι φίλοι είχαν φύγει για σπουδές και όσοι είχαν μείνει εδώ, ήταν σε μια φάση που δεν μπορούσα να ακολουθήσω. Ήθελα να δοκιμαστώ με τον εαυτό μου και να ανοίξω ένα καινούργιο κύκλο.

Πώς προλαβαίνατε να κάνετε μουσική παράλληλα με τη δουλειά;
Όταν γράφαμε το «Η δύναμη που δεν υπολογίζανε», εγώ δούλευα 6 το απόγευμα με 2 το βράδυ, ο Zoro 12 το βράδυ με 7 το πρωί και ο Dolos 7 το πρωί με 2 το μεσημέρι. Δουλεύαμε 24 ώρες και οι τρεις μαζί, οπότε ήμασταν στα κάγκελα για να συνεννοηθούμε. Ωστόσο δείξαμε πολλή αγάπη σε αυτό το πρότζεκτ και θεωρώ ότι είναι το ευαγγέλιό μας. Η παρουσίαση δίσκου στο Gagarin είναι ό,τι πιο συγκινητικό και ό,τι πιο έντονο έχουμε κάνει με το συγκρότημα όλα αυτά τα χρόνια.

Πώς πήρες την απόφαση να κάνεις τη μουσική βασική σου δουλειά; Ένας καλλιτέχνης που ξεκινά τώρα -ακόμα και με το hype που έχει το ραπ- μπορεί να το καταφέρει; Είναι θέμα τύχης, συγκυριών, δουλειάς;
Αυτό ήταν το όνειρό μου απ' όταν ξεκίνησα να κάνω μουσική. Και να παίζω μπάλα μου άρεσε, όμως δεν κατάφερα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής (γέλια). Στη μουσική έδωσα όλο μου το είναι, ήταν αυτοσκοπός μου - όλα τα υπόλοιπα δεν με εξέφραζαν, τα βαριόμουν. Οπότε, με πολλή σκληρή δουλειά, τα κατάφερα. Κόβαμε εισιτήρια, κάναμε lives και την επόμενη ημέρα επιστρέφαμε στο μεροκάματο. Αυτή ήταν η καθημερινότητά μας. Κάποια στιγμή απλά κύλησαν τα πράγματα, έβγαλα το Λεωφόρος Καβάλας και ο κόσμος το αγκάλιασε τόσο πολύ, που από τότε μέχρι σήμερα, κατάφερα να απορροφηθώ μέσα στη μουσική και οικονομικά. Νιώθω ευγνώμων απέναντι στον κόσμο γι’ αυτό. Θεωρώ πως είναι θέμα τύχης, δουλειάς, συγκυριών αλλά και θέμα ταλέντου για να τα καταφέρει κάποιος. Η μουσική διαδίδεται τόσο γρήγορα και μπορεί ένας newcomer να τα δώσει όλα και σε έναν χρόνο να μπορεί να ζήσει από τη μουσική. Ποτέ δεν ήμουν της άποψης πως επειδή κάποιος ξεκίνησε τώρα, δεν πρέπει να βγάλει λεφτά, όμως το build-up μένει στην ιστορία σου. Άμα είσαι αληθινός και έχεις ταλέντο, ο κόσμος το καταλαβαίνει, το γουστάρει και σου δίνει την ευκαιρία να ζήσεις από αυτό – γιατί ο κόσμος δημιουργεί τις ευκαιρίες να ζήσουμε.

Ποιος είναι ο Buzz στην καθημερινότητά του;
Έχω περάσει από διάφορες φάσεις. Γενικότερα κάνω μία ήρεμη ζωή πια, πάω σε πολύ συγκεκριμένα στέκια, περνάω χρόνο με δικούς μου ανθρώπους. Η σημερινή μου καθημερινότητα περιλαμβάνει έναν πρωινό καφέ στο σπίτι και practice στη μουσική για αρκετές ώρες, και σκέψη για το πώς πρέπει να στηθεί η επόμενη δουλειά μου, το συναυλιακό κομμάτι, όλα. Νιώθω πολύ απορροφημένος από το ραπ και αισθάνομαι ασφάλεια μέσα σε αυτό.

Όπως κοιτάς τη ζωή σου προς τα πίσω, υπάρχουν πράγματα για τα οποία έχεις μετανιώσει;
Υπήρχε μια δεκαετία που ήμουν στα κάγκελα, αλλά δεν έχω μετανιώσει. Έκανα μια πολύ άστατη ζωή με ξενύχτια και διάφορες καταχρήσεις. Την είδα αυτή τη φάση, πέρασα πολύ καλά, ταλαιπωρήθηκα για να βγω από αυτή - γιατί δεν είναι εύκολο – αλλά πραγματικά μου έδωσε ένα μάθημα και καθόλου δεν την υποτιμάω. Το δύσκολο είναι να είσαι καθαρός και να κάνεις μια ήσυχη ζωή, όχι να τα κάνεις όλα ώπα. Η λύση για μένα πλέον είναι μια καθημερινότητα συγκροτημένη, με αυτοπειθαρχία. Με βοηθά να βάζω στόχους. Κλείνομαι αρκετά στον εαυτό μου, μπορεί να κάνω να βγω από το σπίτι μια βδομάδα. Θεωρώ ότι κάθε κατάσταση στη ζωή μπορεί να έχει ένα απίστευτο φορτίο, αλλά είναι και ένα μάθημα που σε κάνει πιο δυνατό και ευρηματικό. Στο τέλος της ημέρας κοιτάς τους ανθρώπους που σε κοιτάνε στα μάτια και εμπιστεύονται εσένα και το όραμά σου.

Θεωρείς ότι όταν κάνεις μουσική για να βιοποριστείς; Δεν σε καθοδηγεί η έμπνευση αλλά η πειθαρχία;
Όταν μπαίνεις στη βιομηχανία, υπάρχει ένας υγιής ανταγωνισμός και πρέπει να παράγεις συνέχεια καινούργια πράγματα. Εάν δεν έχω κάτι να πω, δεν βγάζω τίποτα, γιατί θεωρώ πρέπει να υπάρχει μια ποιότητα στη μουσική. Υπάρχει στρες όταν το κάνεις δουλειά και μπορεί να μπλοκάρεις δημιουργικά, όμως αυτή η διαδικασία σε κάνει και καλύτερο σε αυτό που κάνεις. Γιατί όταν πρέπει να βιοποριστείς απ' αυτό και δουλεύεις πάνω σ' αυτό όλη μέρα, κάνεις περισσότερο practice. Εγώ το απολαμβάνω. Όταν ηχογραφούσα κομμάτια του καινούργιου δίσκου στο Destiny, επιτόπου έκλεινα στούντιο μετά από δύο εβδομάδες για το επόμενο. Αυτό με κράτησε μέσα στο σύμπαν του δίσκου. Ξύπναγα και έκανα μόνο αυτό, για κάποιους μήνες της ζωής μου. Αν σε απασχολεί κάτι άλλο οικονομικά, μπορεί να κάνεις μουσική και να βγάζεις μουσική πιο αραιά.

Αν μπορούσες να κάνεις collab με έναν παλιό ράπερ και έναν newcomer, ποιους θα επέλεγες;
Ράπερ της παλιάς σχολής με τον οποίο θα ήθελα να κάνω κομμάτι είναι ο Βαλάντης από τους Στίχοιμα -που είναι και ο αγαπημένος μου Έλληνας ράπερ από πάντα γιατί τον εκτιμώ απεριόριστα σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη- και ένας από τους καινούργιους είναι ο Wang. Μου αρέσει αυτό που κάνει, είναι φρέσκος και πολύ σεβαστικό παιδί.

Ποιον δίσκο που έχει κυκλοφορήσει από την πανδημία και μετά, ακούς στο repeat;
Το Made in Athens του Εθισμού.

Υπάρχει κάποια συμβουλή που σου έχει δώσει άτομο του χώρου και «ξεκλείδωσε» το μυαλό σου; Αντίστοιχα ποια συμβουλή θα έδινες σε έναν newcomer για να επιβιώσει στο game;
Αυτή η συμβουλή που μου είχαν δώσει, ταυτίζεται με αυτή που θα έδινα και εγώ. Ο Ζωγράφος σε μία συζήτηση μου είχε πει να κάνω αυτό που πραγματικά θέλω, γιατί μπορεί να χάσω δέκα άτομα, αλλά θα κερδίσω άλλα είκοσι. Έτσι είναι η μουσική, η τέχνη και η ζωή γενικότερα. Και αυτό θα έλεγα σε κάποιον που ξεκινά τώρα, να κάνει αυτό που θέλει εκείνος και όχι αυτό που θέλει μια μερίδα του κόσμου. Ο κόσμος που ακούει είναι απεριόριστος πια.

Τελικά η αξία ενός καλλιτέχνη καθορίζεται από τα νούμερα;
Όταν ένας καλλιτέχνης έχει νούμερα, σημαίνει ότι κάτι κάνει καλά γιατί αρέσει στον κόσμο. Όμως δεν έχουν τόση σημασία στο συναυλιακό κομμάτι. Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν κάνουν φοβερά νούμερα, αλλά γεμίζουν με χιλιάδες κόσμο τις συναυλίες, γιατί η μουσική δεν είναι μόνο τα νούμερα, είναι το ήθος, η ποιότητα, η στάση, το ταλέντο. Για εμένα τα νούμερα παίζουν ένα ρόλο, όμως προσπαθώ να κάνω αυτό που με εκφράζει. Αν πάει καλά έχει καλώς, αν δεν πάει, τουλάχιστον θα έχω κάνει αυτό που θέλω. Νιώθω ότι υπάρχει κόσμος που με αγαπάει και τον επηρεάζω. Τα νούμερα είναι μια στατιστική εξάλλου, δεν είναι συναίσθημα.

Ο καινούργιος δίσκος Street Business ήρθε σε μια περίοδο που είσαι στοχοπροσηλωμένος στη μουσική και περισσότερο συνειδητοποιημένος. Ποιες είναι οι βασικότερες διαφορές από τους προηγούμενους; Έχεις πειραματιστεί με τον ήχο;
Ο κάθε δίσκος έχει ένα δικό του αέρα. Το «Η δύναμη που δεν υπολογίζανε» ήταν πολύ σημαντικός δίσκος, διότι μας εδραίωσε μαζί με τον Zoro και το Dolo. Δουλέψαμε πολύ σκληρά και ήμασταν αρρωστημένα προσεκτικοί. Δώσαμε μια πλευρά της γειτονιάς μας, με έναν τρόπο που δεν είχε ειπωθεί μέχρι τότε.

Το Λεωφόρος Καβάλας που έγραψα το 2021, ήταν μια ανάγκη να δουλέψω μόνος και ήταν πολύ προσωπικός δίσκος, γιατί τον έγραψα και τον επιμελήθηκα από την αρχή μέχρι το τέλος. Βασίστηκε σε μια εποχή που άκουγα πολύ νεοϋορκέζικο ραπ και ήμουν πολύ επηρεασμένος από αυτό το σύμπαν. Ήταν πολύ σημαντικό ότι ο κόσμος τον αγκάλιασε τόσο. Όταν γυρνάω στο παρελθόν και τον ακούω, νιώθω πολύ περήφανος.

Το Street Business το έγραψα δύο χρόνια μετά, το 2023. Από τα 29 μέχρι τα 31 μου νιώθω διαφορετικός, χωρίς να έχω αλλάξει τις αξίες και τις ιδέες μου. Δεν θα το πούλαγα ούτε θα το εμπορευματοποιούσα όλο αυτό, απλά και μόνο για να υπάρχω σε ένα χώρο. Ήθελα να έχει περισσότερο το στοιχείο του battle, να μιλήσει για μια νέα εποχή, να είναι περισσότερο αλητεία και να αναδεικνύει μια διαφορετική πλευρά του δρόμου. Δεν είχα κανένα φίλτρο στο δίσκο, απλά άνοιγα τα beats και έγραφα ελεύθερα και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. Είμαι συναισθηματικά δεμένος με το κομμάτι του δρόμου. Όταν είσαι ένα παιδί που hustl-άρει για να ζήσει, αυτό δεν είναι ταξική πάλη; Άλλος μπορεί να έκανε ληστείες και να βγήκε από τη φυλακή και να προσπαθεί να ενταχθεί ξανά στην κοινωνία. Εγώ θαυμάζω τα παιδιά που έχουν περάσει σκοτεινές περιόδους και στο τέλος τα καταφέρνουν. Όλοι έχουμε περάσει σκοτάδια και ξέρουμε πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να επανέλθεις. Όλοι έχουμε κάνει δουλειές του πεζοδρομίου και αυτό είναι ένα κομμάτι του δίσκου.

Πιστεύεις ότι η ραπ σκηνή σήμερα διανύει μια ανοδική πορεία ή μια κατρακύλα;
Ταλαντεύομαι πολύ συχνά με αυτό, είναι δύσκολη ερώτηση. Από τη μία, αλίμονο αν δεν πούμε ότι έχει ανοδική πορεία με τόσα νούμερα που κάνει και τόση αγάπη που παίρνει από τον κόσμο. Από την άλλη, θα ήθελα λίγο από τους καλλιτέχνες να είναι πιο ευρηματικοί όσον αφορά τον στίχο, διότι υπάρχει τεράστια ευρηματικότητα στα flow και τα beats. Το ότι παίζει τόσο battle εκεί έξω έχει να κάνει και με την ίδια την κοινωνία που είναι τόσο βρώμικη πια και τόσο απόκοσμη στην Ελλάδα. Το battle και η βρομιά είναι μέρος του ραπ, είναι ραπ. Hip-hop δεν ήταν μόνο οι Public Enemy -που λατρεύω, ήταν και οι Wu-Tang - που επίσης λατρεύω. Οπότε νομίζω υπό αυτή τη σκοπιά, ότι τα έχουμε καταφέρει. Και τα έχουμε καταφέρει και αυτοί που φτιάχνουν τη μουσική αυτή και είναι στη δική μας σχολή και αυτοί οι οποίοι τα έχουν καταφέρει στο εμπορικό κομμάτι.

Θεωρείς ότι το hip-hop είναι μία μόδα ή έχει στοιχεία διαχρονικότητας;
Στοιχεία διαχρονικότητας στη μουσική έχουν οι καλλιτέχνες και τα συγκροτήματα που δείχνουν μια σταθερότητα. Διαχρονικό σε κάνει το ότι κάνεις είκοσι χρόνια ραπ με την ίδια κάβλα και παράγεις έργο. Όποιος το καταφέρνει αυτό, θα μείνει στον χρόνο, θεωρώ. Αλλά θέλει την ίδια κάβλα.

Τι κάνεις όταν δεν γράφεις μουσική;
Σκοτώνω τον χρόνο μου με «σκουπιδίσια» πράγματα. Επειδή τις περισσότερες ώρες δουλεύω στο σπίτι και το μυαλό μου είναι συνέχεια σε εγρήγορση, μ' αρέσει πολύ να παίζω Fifa, να βλέπω ριάλιτι, να βλέπω μπάλα. Έτσι ξεκουράζεται το μυαλό μου.

Ποια είναι τα συναισθήματά σου για την παρουσίαση του Street Business που θα γίνει στην Τεχνόπολη και τι να περιμένουμε να δούμε;
Τα συναισθήματά μου είναι πολύ έντονα, σε κάθε παρουσίαση δίσκου. Θέλω να δω αυτό το έργο να παίρνει μορφή, να το μοιραστώ. Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο που έχει στηρίξει το live και το δίσκο. Είμαι φουλ ενθουσιασμένος, θέλω τα παιδιά που θα έρθουν να μη δουν απλά ένα ακόμη live, αλλά κάτι μοναδικό που θα μείνει στο μυαλό τους. Δούλεψα με πείσμα για τον δίσκο για πολύ καιρό. Νιώθω ευγνώμων και είμαι έτοιμος γι' αυτό.

• Ακολουθήστε την Άντυ στο instagram.

Περισσότερα από το VICE

Οι Χούλιγκαν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης

Στα Άδυτα της Jail Time Records: Ένα Μουσικό Label που Ξεκίνησε σε μια Διαβόητη Φυλακή

Ταχυπαλμίες, Μούδιασμα, Πόνος: Οι Κρίσεις Πανικού Είναι Κομμάτι της Ζωής μου

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.